Αν και δεν ήμουν φανατικός των Wolfsheim παλιότερα, είχα απλά αρκεστεί σε μερικές από τις πολύ καλές στιγμές τους. Με το πρώτο του προσωπικό δίσκο όμως ο Peter Heppner με κέρδισε ολοκληρωτικά. Ήταν ένας δίσκος που είχε όλα όσα ζητούσα.. Ανάλαφρος, μελωδικός, ρυθμικός, μελαγχολικός αλλά και ανεβαστικός, ισορροπώντας με μαεστρία πάνω σε ποπ φόρμες.

Με την ιδιαίτερη του φωνή και ερμηνεία ο Peter Heppner κατάφερε να σταθεί μόνος του έξω από τους Wolfsheim, έχοντας ήδη δημιουργήσει ένα πλούσιο portofolio με πάμπολλες συνεργασίες, που περιέχει ονόματα όπως οι Goethes Erben, Joachim Witt, Schiller, Paul van Dyk, Jose Alvarez-Brill και Nena. Πολλοί ίσως τον κατηγορούν ότι άφησε το συγκρότημα που τον ανέδειξε, αφήνοντας μόνο τον Markus Reinhardt, αλλά ίσως να έκανε την πιο κατάλληλη κίνηση, προχωρώντας μπροστά, μην θέλοντας απλά να αναλώνεται στα ίδια νιώθοντας ότι ο κύκλος των Wolfsheim είχε κλείσει.

Εδώ λοιπόν με το δεύτερο του σόλο δίσκο, ο Heppner καταφέρνει για μια ακόμη φορά να μας παρουσιάσει ένα πολύ καλό σύνολο τραγουδιών, με το πρώτο σίνγκλ που προηγήθηκε, το "Meine Welt", να είναι μόνο μια πτυχή για το τι θα ακολουθούσε στο άλμπουμ. Ένα κομμάτι που επιλέχτηκε φαντάζομαι περισσότερο για την Γερμανική αγορά και σου κολλάει όλο και περισσότερο με την κάθε ακρόαση. Εδώ ο Heppner μας λεει για το πως θέλει να βλέπει ο ίδιος τον κόσμο και πως θα τον ζωγράφιζε με την παλέτα του: "Και η αγάπη θα είναι κόκκινο, Και το μίσος μαύρο σαν το θάνατο, Θα το κάνω με τον τρόπο μου αρέσει, Γιατί ξέρω τον κόσμο μου". Το αγγλόφωνο "God Smoked" που ετοιμάζεται για δεύτερο σίνγκλ, φαντάζομαι θα κάνει περισσότεροι διεθνή αίσθηση. Ηχεί αρκετά σαν Depeche Mode  εποχής "Violator" με την μεθυστική φωνή του Heppner να εναρμονίζεται άψογα με τις σκοτεινές ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες της ενορχήστρωσης.

Ο δίσκος γενικά είναι στημένος να έχει concept και μουσικά και θεματολογικά. Με τίτλο "My Heart Of Stone" μας προϊδεάζει για το συναισθηματικό φορτίο που θέλει να επιβάλει. Μουσικά έχει τρεις ομάδες τραγουδιών. Έχουμε τέσσερα instrumentals που λειτουργούν σαν διαχωριστικά ενοτήτων. Το καθένα όμορφο και ατμοσφαιρικό, όμως δυστυχώς πολύ μικρά σε διάρκεια αφήνοντας μία γεύση του ανολοκλήρωτου. Η δεύτερη ομάδα αποτελείται από τα πιο συναισθηματικά και low tempo "Deserve To Be Alone" (ντουέτο με την Kim Sanders), "Whenever I Miss You", "A Love Divine", "Noch Nicht Soweit" και "Epilogue". Σε αυτά βρίσκουμε τον Heppner να κάνει αυτό που ξέρει καλά, δηλαδή να ερμηνεύει με συναίσθημα και την κατάλληλη δόση μελαγχολίας.

Στην τρίτη ομάδα έχουμε όλα τα ποιο ρυθμικά και δυναμικά τραγούδια σαν τα "I Won't Give Up" (που αποτελεί και προσωπική μου αδυναμία και αγαπημένο), "Letter From Africa, "Cry Tonight" και το "Alles Klar!" που θα μπορούσαν όλα να κάνουν  επιτυχία. Στο σύνολο έχουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα, το οποίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως synthpop μιας και το στυλ του Heppner έχει ξεφύγει από την στενή έννοια του ιδιώματος. Ένας δίσκος φρέσκος, μοντέρνος, παντός καιρού θα έλεγα, που εμένα με εκφράζει απόλυτα. Φαντάζομαι θα αρέσει σε όσους τους έχει αγγίξει η φωνή του Heppner και παλιότερα. Προτείνεται και σε όποιον δεν τον γνωρίζει και ψάχνει να ακούσει ένα όμορφο ποπ δίσκο με μελαγχολική διάθεση.

Κυκλοφορεί και μια limited έκδοση του "My Heart Of Stone" στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και δεύτερο cd με σχεδόν όλες του τις συνεργασίες που αναφέραμε και παραπάνω, εκτός από αυτές με τον Schiller. Μια πολύ καλή κίνηση μιας και όλα αυτά τα διάσπαρτα τραγούδια συγκεντρώνονται μαζί.

Rating: 7,8 / 10
Νίκος Δρίβας