Το που τριγυρίζει ο Peter Murphy μετά τη δόξα των Bauhaus, ήταν πάντα μια πολύ ωραία μουσική συζήτηση, από αυτές που σαν να έχουν αρχίσει και εκλείπουν. Δε θα αρχίσω τις αναδρομές, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον από εκεί που έχεις τα πάντα στα πόδια σου, ξαφνικά να ψάχνεις να βρεις το χώρο που σου ανήκει όσο η μουσική τρέχει γύρω σου και σε προσπερνάει με τρελούς ρυθμούς. Η αλήθεια είναι ότι όλα έγιναν πολύ απότομα. Το post punk κατέβασε τους διακόπτες κανονικά εκεί κατά το 82-’83, και οι φίλοι του δεν είχαν παρά να ξεκινήσουν από τις σταθερές του για να βρουν τη φυσική συνέχειά του. Ο πνευματικός στροβιλισμός του Murphy πάνω σε pop rock ήχο δεν ήταν μέρος για να ψάξει κανείς. Ο καιρός περνούσε, οι νέοι φίλοι της μουσικής κερδίζονταν όλο και πιο δύσκολα ενώ οι παλιοί έριχναν ηδονικά το χαρτί της σύγκρισης με ο,τι τους είχε κάνει να ανατριχιάσουν στους αντικατοπτρισμούς του καθρέφτη, στο καυτό λευκό φως του προβολέα. Love Hysteria, Cascade, Deep,τα υπόλοιπα, κάποια πανέμορφα κομμάτια, η φωνή και η αξεπέραστη θεατρική της παράσταση, αρκετά αδιάφορα κομμάτια, ο ήχος που έκλεινε τα αυτιά του σε ο,τι γινόταν γύρω του την κάθε εποχή, σπάνια τολμούσε να κοιτάξει στα μάτια τη φωνή που τον συνόδευε. Συμβιβασμός, πειραματισμοί, αναβιώσεις, αποτυχίες. Φτάσαμε στο Lion; Μπορεί και να την απέφυγα την αναδρομή.

Υπάρχει η γνωστή φράση σε μουσικά άρθρα για δίσκους ότι «εδώ είναι ένα μέρος για να ξεκινήσει κανείς» εννοώντας τη δισκογραφική αναζήτηση στη μουσική ενός καλλιτέχνη. Ένα ασφαλές σίγουρο μέρος, που έχει και συνέχεια. 28 χρόνια μετά το άκαμπτο Should the world fail to fall apart, ο Murphy έφτιαξε το δικό του σίγουρο ασφαλές μέρος, απλά δεν έχει συνέχεια. Πρώτα απ’όλα, το ερώτημα γιατί του πήρε τόσα χρόνια, το αφήνω στην περιβόητη ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη μουσική του πορεία. Το γιατί το Lion του 2014 είναι το μέρος που θα αναζητήσει κανείς για πρώτη φορά τον σπουδαίο αυτό μουσικό, είναι απλό. Είναι η πιο συμπαγής, αυτόνομη, μουσικά δεμένη, ταιριαστή στη φωνητική του υπόσταση όπως αυτή είναι τώρα, κυκλοφορία του. Ένα σατανικό ηλεκτροσόκ που χωρίς να είναι κανείς σίγουρος για την αναγκαιότητά του, περιμένει να δει μετά τα αποτελέσματα της ενέργειάς του. Ο μυστικιστής γκροτέσκος τροβαδούρος του Alive Just for Love, κλείνει τα αυτιά του στην εναρκτήρια φασαρία του Hang Up.

Το άλλο ερώτημα είναι γιατί ολόκληρος Murphy χρειάζεται κάθε φορά έναν παραγωγό – υπεύθυνο τελικά για το πως θα ακούγεται ο κάθε δίσκος, με βάση τον οποίο τελικά καθορίζεται σε τόσο έντονο βαθμό το συνολικό αποτέλεσμα. Το Love Hysteria του Statham, το Lion του Glover. Ο τελευταίος καθόρισε τον αναρχικό ήχο των Killing Joke, ο McCulloch πάλι καλά που τον άφησε να βάλει το όνομά του στο τελευταίο Meteorites των Echo and the Bunnymen, και έστησε μια πολύ ουσιαστική συνεργασία με τον Peter Murphy. Ο μεταλλικός ήχος του Lion λοιπόν, οι θορυβώδεις κιθάρες και τα αυθεντικά ροκ ξεσπάσματα πολλών τραγουδιών του, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η πιο ουσιώδης κυκλοφορία του Myrphy. Ο ίδιος λέει ότι το άφησε όλο το θέμα πάνω στον παραγωγό ‘Youth’ Glover, ο οποίος τον έσπρωξε στον γκερεμό και εκείνος έπρεπε να πετάξει. Είτε πρόκειται για πραγματικά καλή δουλειά, είτε περιμέναμε τόσο καιρό που απλά πρέπει να βρούμε μια τέτοια στη δισκογραφία του, είτε απλά περνάμε στη φάση που θα ξανανακαλύψουμε τους Metallica.

 Το Hang Up ξεκινάει και κάνει περισσότερο θόρυβο απ’ότι όλα τα κομμάτια της προσωπικής πορείας του Peter Murphy παιγμένα ταυτόχρονα. Ηλεκτρική παραμόρφωση, σκληρός ήχος, σκοτεινή glam αισθητική, και η φωνή να πιάνει ύψη και ένταση ασυνήθιστα για κάθε φαν του. Αν το Dust ήταν δίσκος χτισμένος γύρω από τη φωνή του, ένα προσεχτικό ευλαβές ντύσιμο γύρω από περισσότερες πτυχές της, το Lion είναι εκείνο που την σπρώχνει να πάει και αλλού,  να ακολουθήσει το νεύρο και την ωμότητα των τραγουδιών του. Σοκαριστικό ξεκίνημα για δίσκο του Murphy, λυτρωτική η ισορροπία στο επόμενο I am my own name, και γρήγορα έρχεται στο μυαλό εκείνο το άσφαιρο Go Away White που αν είχε το θράσος του Lion ίσως να άλλαζε τη θέση του στην ιστορία των Bauhaus. Για όποιον θα ήθελε να μπει στη διαδικασία βέβαια. Εντυπωσιακό είναι όταν αχνοφαίνονται κάτω από τη φασαρία, μελωδίες που θα μπορούσαν να προέρχονται από παλιότερες δουλειές, καταδικασμένες στο να σηκώνουν όλο αυτό το θορυβώδες βάρος, όπως στο Low Tar Stars και το ατμοσφαιρικό I’m on your side. Η εγωπάθεια μιας τέτοιας φωνής ικανοποιείται στο Holy Clown και το Eliza, στους φοβερούς γνώριμους λαρυγγισμούς, στο ξεδιάντροπα goth ρεφραίν τους. Κάτι τέτοιες παρορμήσεις έλειπαν –πολύ- από το Ninth, την προηγούμενη δουλειά του Peter Murphy, και δεν μπόρεσε να φτάσει το φετινό άλμπουμ και ας ήταν στην ίδια κατεύθυνση. Ξεχωριστός ο ιμπρεσσιονιστικός ηλεκτρισμένος ρομαντισμός του Rose μέσα από την έντασή του, και μια από τις καλύτερες ερμηνείες του δίσκου.

 Δεν πειράζει που δεν θα το λιώσεις στις ακροάσεις, που δεν θα σε σπρώξει να ακούσεις και άλλες παλιότερες δουλειές του. To Lion είναι μια σύμπραξη δύο μουσικών που οδήγησαν σε κάτι αυθεντικό και ενιαίο, σε κομμάτια που υποκλίνονται στη μοναδική φωνή του Murphy. Έχει πραγματική ένταση, πραγματική ζωή που εκδηλώνεται, μια καινούργια πρόκληση που όμως αφήνει κρυμμένα τα μυστικά της όπως παλιά.

Rating : 8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος