Με πάνω από 10 ακροάσεις ως τώρα και μια live, αυτό το άλμπουμ είχε το ίδιο αντίκτυπο σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμουν ακούγοντάς το με ξεσηκώνει πολύ σαν κάποιος να με τραβάει απότομα για να χορέψουμε. Πράγματι χορεύω πολύ με τα περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ και αυτό είναι για μένα μια καλή ένδειξη για τη μουσική του αξία.

Φταίνε οι κιθάρες, οι ρυθμοί, η χροιά της φωνής του Peter Murphy, οι στίχοι, η απουσία των γυναικείων back vocals που θυμίζουν τα άσχημα κατά τη γνώμη μου pop κομμάτια των 90s (όπως συνέβαινε σε αρκετά κομμάτια του προηγούμενου άλμπουμ) και αδιάφορων μελωδιών με απλοϊκούς ρυθμούς. Το ‘Ninth' μου άρεσε τόσο γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο η φυσική μουσική συνέχεια του ‘Go away white', μόνο που έχει καλύτερες συνθέσεις και παραγωγή. Είναι ευτυχώς πολύ διαφορετικό από το ‘Unshattered' και κυρίως δεν έχει καμία σχέση με το μυστικιστικό και αρκετά περίεργο ‘Dust'.

...your whisper is mine as it lifts you up from above...

Είναι πιο δυναμικό, σε ροκ διάθεση, πολύ πιο χορευτικό από τα δυο τελευταία άλμπουμ και μαγικό. Γιατί την ώρα που ακούμε τα 11 κομμάτια του είναι σα να ακούμε μέσω του Murphy, τον Iggy και τον Bowie ενώ μεταφερόμαστε στην ατμόσφαιρα των Bauhaus. Είναι το άλμπουμ που επαναφέρει στο προσκήνιο του δικού μου τουλάχιστον ενδιαφέροντος, τον Peter Murphy. Παρ' όλ'αυτά η κριτική στη δουλειά ενός μουσικού με τόσo εκτενή πορεία και τόσες διαφορετικές μεταξύ τους δουλειές δεν είναι απλή υπόθεση. Τείνω να καταλήξω στο ότι πιο ειλικρινές είναι να γνωρίζει κανείς ποιά στοιχεία του αρέσουν και ίσως ποιές περίοδοι στη δουλειά ενός μουσικού όπως ο Peter Murphy. Προσωπικά με ενδιαφέρει το κομμάτι της δουλειάς του που φέρει μέσα του χνάρια των Bauhaus από άποψη μουσικής, δυναμικής, ερμηνείας και συναισθημάτων. Για παράδειγμα θεωρώ ότι το ‘Ninth' θα μπορούσε να ήταν άλμπουμ των Bauhaus ενώ το ‘Dust' όχι και αυτός είναι ένας από τους λόγους που μου άρεσε περισσότερο.

Δεν υπάρχουν πνευστά στο ‘Ninth', αλλά σκληρές ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, ντραμς, βιολί, βιόλα και τσέλο και η σοφία του Peter Murphy που ξεχειλίζει ακόμα και μέσα από το booklet, τις φωτογραφίες και το γενικότερο ύφος και τα χρώματα. Στο live στο ‘The Garage' του Λονδίνου πριν από ένα περίπου μήνα, στάθηκα αρκετά τυχερή και κατέληξα πολύ κοντά στη σκηνή και έτσι κατέληξα στο ότι ο Peter Murphy έχει σοφία. Όχι αυτή την ‘αναμενόμενη' της ηλικίας (που άλλωστε δε συμβαίνει πάντα). Σκέφτομαι ότι είναι κάτι σαν αυτή που κουβαλάει κάποιος που έχει διαπεράσει διάφορες εποχές (στην προκειμένη περίπτωση, μουσικές εποχές) και ο οποίος έχει δει το κοινό του να αλλάζει αρκετές φορές. Και κάθε φορά καταλαβαίνει κάτι ακόμα για την εκάστοτε εποχή. Είναι η σοφία που εκπέμπει κάποιος φυσιογνωμικά, ως στάση σώματος, ως βλέμμα, ως ανάγκη αποστασιοποίησης κατά την ερμηνεία συγκεκριμένων στίχων, ως κίνηση, ως ευφυές πνεύμα το οποίο αποκαλύπτεται μέσα από τις αστείες ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια. Η σοφία βρίσκεται μέσα στα μακρόσυρτα φωνητικά και τις κραυγές στο ‘Peace to each', ‘Never fall out' και ‘Uneven&Brittle', ακόμα και στην επιλογή της θέσης και του προσανατολισμού των τίτλων των κομματιών του άλμπουμ στο οπισθόφυλλο του cd. Προσπαθώ να σας περιγράψω αυτό που λένε οι στίχοι και αποπνέει ο τίτλος του ‘I spit roses'. Το οποίο για' μένα, είναι το ίδιο με αυτό που αποπνέουν οι κραυγές στα ‘Adrenalin' και ‘In the flat field'.

...you'll never fall out, if you take me in there'll be no way out without you never fall out...

ΌΧΙ το άλμπουμ αυτό δεν είναι καλό επειδή διακρίνεται η σοφία του Peter Murphy μέσα από τις συνθέσεις του. Αλλά γιατί αποτελεί τη φυσική συνέχεια κομματιών όπως το ‘The first stone', ‘Black stone heart', ‘Burning from the inside', ‘She's in parties', ‘Hollow hills'. Η live εμφάνιση στο ‘The Garage' με έκανε να συνειδητοποιήσω και κάτι ακόμα ακούγοντας κομμάτια των Bauhaus όπως το ‘Silent hedges', ‘Cool cool breeze', ‘In the flat field' δίπλα στο ‘I spit roses' και το ‘Velocity bird'. Το ότι μπορώ για παράδειγμα να δω ξεκάθαρα το νήμα που συνδέει το ‘Never Fall out' με τα ‘Thelma sings for little Nell', ‘Emergency unit' και ‘A strange kind of love' όπως και τη σύνδεση ανάμεσα στους εφηβικούς και all-time heroes του Myrphy με το σύνολο των κομματιών του ‘Ninth'. Για να είμαι πιο ακριβής, μπορώ να ‘δω' στα τελευταία κομμάτια του ‘Ninth' τα αποτυπώματα όλων όσα προανέφερα. Η σοφία λοιπόν στην οποία αναφερόμουν προηγουμένως έγκειται στο ότι το αποτύπωμα αυτό όπως και άλλα, διαπιστώνω πως δε λειτούργησαν ως καλούπια για τα καινούρια τραγούδια αλλά περισσότερο ως αφηρημένες ιδέες. Σα να κρατήθηκε ένας πολύ υποτυπώδης σκελετός και πάνω σε αυτόν γράφτηκαν τα νέα κομμάτια. Σαν να ακούω την ηχώ των τελευταίων ακόρντο στα ‘Burning from the inside' και ‘Who killed Mr Moonlight' μέσα από τις νότες των  ‘Secret silk society' και ‘Crème de la crème'.

...out of ourselves to ourselves we've gone...

Το δικό μου αγαπημένο κομμάτι του άλμπουμ είναι το ‘Never fall out' ενώ ακολουθεί το ‘The prince and old lady shade' αν και συνολικά μετά από τόσες ακροάσεις όλα τα κομμάτια μου αρέσουν ισότιμα. ΠΟΛΥ. Επομένως αν και δύσκολες οικονομικά εποχές σας παροτρύνω να αγοράσετε το άλμπουμ (υπάρχει σε πολύ οικονομική τιμή στο διαδίκτυο) γιατί θεωρώ την απουσία του από τη δισκοθήκη σας, ως μεγάλη παράλειψη.

Σας αφιερώνω τα ‘προφητικά' και περιέργως (?) επίκαιρα λόγια του τελευταίου κομματιού για να συνοδεύουν τις σκέψεις σας...