Phoenecia - Demissions
Ο άνθρωπος ανέκαθεν ένιωθε μία ασφάλεια, μία σιγουριά όταν ομαδοποιούνταν. Του άρεσε να βάζει ταμπέλες στην πολιτική, στην φυλές, στην κοινωνία. Του άρεσε να βάζει όρια, σύνορα στην ηθική. Σε μία ηθική όμως που η ίδια η τέχνη αντιπαραβάλλει την αισθητική. Εις μάτην προσπάθησε να περάσει νέα ήθη και έθιμα σε μία κοινωνία νεωτερική με τον θεσμό της εκκοσμίκευσης να πρωτοστατεί. Στον δυτικό κόσμο αυτό σε κάποιες περιπτώσεις είχε κάποια επιτυχία. Στην Ελλάδα, απέτυχε παταγωδώς. Η λοβοτομημένη αντίληψη του Έλληνα για τα περί τέχνης, τον άφησαν δέσμιο μιας στείρας παράδοσης. Μιας παράδοσης που θέλει δέσμιο τον άνθρωπο σε μία Αρχή, χωρίς να παρεκκλίνει, κρατώντας το κοινωνικό φαντασιακό σε ένα τέλμα το οποίο αντανακλάται στο πρόσωπο της κοινωνίας που έχει δημιουργήσει ο Νεοέλληνας.
Τα πράγματα δεν διαφέρουν στον τομέα της τέχνης και ειδικότερα σε αυτόν της μουσικής. Έχοντας μπλέξει καλλιτεχνικές τάσεις, όπως αυτός του μεταμοντερνισμού, ο κάθε ένας έχει πιστέψει ότι είτε είναι μπροστά από τους υπολοίπους, είτε ότι σέβεται ένα παρελθόν, που σε πολλές περιπτώσεις είναι διαστρεβλωμένο, εξωραϊσμένο και εξιδανικευμένο.
Η μουσική δεν απέχει φυσικά από όλα τα παραπάνω, πόσο μάλλον σε αυτό της κατηγοριοποίησης. Intelligent techno, intelligent dance music, dance music, electronica, ambient techno... Όλες τους είναι ανόητες και κατασκευασμένες κατηγορίες, αντιπροσωπεύοντας περισσότερο τις φιλοδοξίες των οπαδών και των κριτικών, παρά τα κίνητρα των καλλιτεχνών. Οι Αμερικανοί Phoenecia με έδρα το Μαϊάμι και ιδιοκτήτες της Schematic, είναι στο χώρο της επονομαζόμενης idm, εδώ και 15 χρόνια περίπου. Η πρώτη τους κυκλοφορία, το "Randa Roomet" είχε κυκλοφορήσει από την Warp το 1997, ύστερα από μεσολάβηση των Autechre (ποιος σας είπε ότι δεν γίνονται ρουσφέτια στον χώρο της μουσικής;). Έκτοτε κυκλοφόρησαν από την εταιρεία τους το κλασσικό πλέον "Brownout" την χρονιά του 2001 και μέχρι πέρυσι ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το "Echelon Mall" μας εξέπληξε με την πειραματικότητα τού σχήματος, που σε κάποιες περιπτώσεις άγγιζε τα όρια της musique concrete. Στην νέα τους δουλειά "Demissions", τους βρίσκουμε πιο ώριμους από ποτέ. Λες και δεν πέρασε μία μέρα από το "Brownout" και το ντουέτο συνεχίζει όχι απλά από εκεί που σταμάτησε προ δεκαετίας, αλλά από εκεί που θα ήθελε ο κάθε ακροατής να σταματήσει. Η ποικιλομορφία είναι εμφανής στο άλμπουμ και η μεταβατικότητα των Joshua Kay και Romulo Del Castillo από την οργασμική δομή των κρουστών του Αμαζονίου που φέρει στο νου τον Glen Velez (Two-Part Invention For Bodharn), σε ηλεκτρονικές κατασκευές (IV Port) που παραπέμπουν στην εποχή "Confield" των Autechre, είναι αν μη τι άλλο αξιοθαύμαστη!
Μην προσδοκάτε να συναντήσετε στίχους κενούς ή βαθυστόχαστους που αποβλέπουν στον εντυπωσιασμό ενός απαίδευτου ανθρώπου. Ούτε κινήσεις κωδικοποιημένες σε ένα σύστημα βιο-ανάδρασης ωθούμενης από τον ήχο του εκάστοτε χορευτικού είδους μουσικής, η οποία οδηγεί σε μία μορφή έκστασης, μία συνάντηση που διαδραματίζεται στο εικονικό διάστημα του πνευματικού κόσμου. Τίποτε από τα παραπάνω. Το τι θα συναντήσετε με την ακρόαση του "Demissions", είναι σε θέση να το πει ο κάθε ένας ξεχωριστά, αφού η κάθε οντότητα θα εμφορείται από κάτι το ξεχωριστό.
The Best Albums Of The 1980s
