Οι Phoenix Catscratch αποφάσισαν να διαλυθούν λόγω κάποιων προσωπικών προβλημάτων. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους εσάς για την αγάπη και την υποστήριξη.
P.C

Αυτά ήταν και τα τελευταία νέα που είχαμε από το ελληνικό συγκρότημα των Phoenix Catscratch. Ο μουσικός κόσμος αποδείχτηκε αφιλόξενος για αυτούς, μας άφησαν όμως με αρκετές ωραίες συναυλιακές αναμνήσεις, πολλά απειλητικά βλέμματα από τη σκηνή, ήχους άλλης εποχής, μυστηριώδη αισθητική και φυσικά το άσπρο δισκάκι του Nectars & Wrinkles. Αυτά που θέλουν να ξέρουμε για αυτούς θα τα βρείτε εύκολα σε διάφορα σημεία του διαδικτύου, οπότε ας κοιτάξουμε καλύτερα τι γίνεται σ'αυτή τη θαμπή ρετρό φωτογραφία του ντεμπούτου τους, ενός άλμπουμ που δε γινόταν να πέσει έξω στο αποτέλεσμα και την αποδοχή του.

Ο ήχος των Phoenix Catscratch φανερώνεται από το πρώτο άκουσμα, σταθερά και πειθαρχημένα. Οι δραματικοί ρυθμικοί στροβιλισμοί του death punk και οι σκοτεινές minimal wave παρεμβολές, χτίζονται γύρω από το ταίριασμα των φωνών του Apostoli και της Valisia. Οι στίχοι είναι η σκοτεινή και διεστραμμένη σήμανση για την πορεία κάθε κομματιού, κάθε μεθυσμένης  απαισιόδοξης πορείας προς την καταστροφή. Xmal Deutschland, Bauhaus, Christian Death, Martin Dupont, Virgin Prunes. Χωρίς ενοχές και εγωπάθειες, οι επιρροές είναι παντού ο darkwave προσανατολισμός ξεκάθαρος, τα στοιχεία του Nectars & Wrinkles που θα σε κάνουν να το πάρεις στα σοβαρά βρίσκονται σε όλα αυτά τα γνωστά και άγνωστα συστατικά του. Το ερημωμένο μελανόχρωμο τοπίο αρχίζει να ξεδιπλώνεται από το εναρκτήριο Faces are lying, bodies are dying. Η φωνή του Apostoli προειδοποιεί για τον κίνδυνο, της Valisia για την ελκυστική μορφή του, και αυτή η εναλλαγή τους γίνεται εμμονή σε όλα τα κομμάτια.

Το Magdalene είναι μια δυνατή στιγμή στα live των Phoenix Catscratch, συσσωρεύει την ένταση στο οργισμένο κήρυγμά του και την αγχωτική post punk κιθάρα. Γενικά σε όλο το δίσκο έχουν περισσότερο χώρο τα πιο μινιμαλιστικά ηλεκτρονικά στοιχεία, θα προτιμήσω να έχω στο μυαλό μου την ενέργεια των συναυλιών τους, ακόμα και τον αρνητισμό της ορισμένες φορές, που έκανε τα πάντα πιο αυθεντικά, πιο ανισσόροπα και επικίνδυνα. Η αργή εισαγωγή React μας πετάει μπροστά σε μια τέτοια ημιφωτισμένη σκηνή και την επιβλητική παρουσία της Valisia. Ένα ξέσπασμα που ουσιαστικά ποτέ δεν έρχεται, μια επανάληψη που ποτέ δεν αντιγράφεται. Το Desire και το Murder βουτάνε στην ίδια καταιγιστική αισθητική, κορυφώνουν το σύνολο των 7 κομματιών, ρίχνουν τις λέξεις τους στον ίδιο βίαιο χορό που τρέλαιναν τις δικές τους οι Alien Sex Fiend.

Οι Phoenix Catscratch ασχολούνται με τα κομμάτια τους σαν να είναι τα φετίχ τους, τα θέλουνε με τη λεπτομέρεια που τα φαντάζονται, και τα πραγματοποιούν με τον αυθορμητισμό που γράφτηκαν. Σαν παλιό b-movie τρόμου με ξεκάθαρους χαρακτήρες, σκηνές δολοφονιών χωρίς φαντασία που προκαλούν όμως την πραγματικότητα, ερμηνείες γοητευτικά άσχημων πλασμάτων που αναπαράγουν τις προβληματικές πτυχές τους με φυσικότητα και ειρωνία, χωρίς να είναι κανείς σίγουρος για το πότε να περιμένει το ένα και πότε το άλλο. Χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίς εκπλήξεις, με σκηνές που τις περιμένεις με ηδονική σιγουριά. Όσες φορές και να τις ξαναδείς, είτε τρομάξεις είτε σκάσεις στα γέλια.

Rating: 7,5 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος