Which instruments would you like to "steal"  from Peter Ulrich's collection and use them in your future albums?

Glen Johnson: All of them! (*postwave interview 2010)

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έκλεισε και τον Brendan Perry σε ένα κουτί και το γυρόφερνε στις συναυλίες του, όπως έκανε και στην Αθήνα πριν 2,5 χρόνια. Η ιστορία του πιο θαρραλέου μουσικού εξερευνητή που βρήκε το μυστικό συστατικό της πιο χρυσής 4AD, και χρίστηκε πραγματικό μέλος της με την πιο λαμπρή τιμή της συμμετοχής των δύο μουσικών των Dead Can Dance στο τελευταίο Ovations. The last engineer. Κι άφησε μεγαλόψυχα τον Perry να φύγει και να ξαναζήσει το θρίαμβο του με την αιώνια μούσα του. Όμως... Το κουτί εκείνο που βρισκόταν πια στη γωνία, τι να είχε μέσα; Τους καρφώθηκε η ιδέα, τους βασάνιζε. Πώς είναι από περιέργεια η μουσική εκεί μέσα; Πώς ακούγονται τα συναισθήματα χωρίς να τα βγάλεις στο φως για να τα δείξεις;

Οι Piano Magic "ενηλικιώθηκαν". Επέστρεψαν πριν μερικούς μήνες με το Life has not finished with me yet, με τίτλο ασυνήθιστα ενοχικό, εξώφυλλο καθόλου ρομαντικό, στο πιο «σοβαρό» σύνολο κομματιών που μας έχουν δώσει ποτέ. Ένα σκοτεινό παραμύθι για μεγάλους, με μετρημένα χρώματα, δύσκολες σκέψεις, που αναγκαστικά κάθεσαι κάτω σιωπηλός και το ακούς. Μια αφαιρετική διήγηση χωρίς μελόδραμα, χωρίς ηλεκτροφόρο συναισθηματισμό. Κι όπως ο καθένας που ενηλικιώνεται, ήταν η ώρα να γυρίσουν και εκεί απ'όπου ξεκίνησαν, στον εύθραυστο μινιμαλισμό του Popular Mechanics. Βγαίνοντας από το κουτί του Perry βέβαια, δεν επιστρέφεις με αστείους ηλεκτρονικούς ήχους, και μπερδεμένα ρυθμικά bleeps. Διάφορα έγχορδα, περίεργα κρουστά, μαζί με dulcimer, theremin, φλάουτο, ακουστική κιθάρα, πιάνο, ατμοσφαιρικά synths. Η μουσική του κρύβεται, σιωπά, ξανοίγεται, και πάλι το ίδιο όπως στα απέραντα τραγούδια του David Sylvian, ανθίζει αργά, ολοκληρωτικά όπως στην υποτονική μελαγχολία των Talk Talk  Τελειώστε από τώρα τις συγκρίσεις με τις υπόλοιπες δουλειές των Λονδρέζων, το Life has not finished with me yet είναι η ημιτελής συνέχεια μιας ατμόσφαιρας που ίσως αμυδρά να τη διαισθάνθηκε κανείς στη μουσική τους, αλλά όπως και να ‘χει η καρδιά του ακροατή είχε πάντα καλύτερα πράγματα για να αρπαχτεί.

Αλλάζω τα χρώματα του εισαγωγικού Matin με εκείνα του τελευταίου φως της ημέρας, το βιολί και η φωνή της Angèle David-Guillou το αποχαιρετούν για να καλυφθούν στο σκοτάδι τα μονοπάτια του δίσκου. To Judas, είναι ίσως απ'τα πιο αυστηρά στιχουργικά θέματα του Glen Johnson. Μια σχεδόν θεατρική καταδίκη στους ταλαίπωρους Ιούδες χωρίς παρερμηνείες, χωρίς ελαφρυντικά, από το ντουέτο του Johnson και του guest του άλμπουμ Josh Hight. Σκληραίνει κι άλλο με το σκοτεινό ρυθμό και τις ethnic νότες των πλήκτρων. Στην πυρά χωρίς σαρκασμό, ανάξιος και του βρετανικού black humor, καμιά αμφιβολία ότι τα πράγματα σοβάρεψαν. Τρόμος στα βήματα των λέξεων και στο The Slightest Of Threads, στο σύντομο ηλεκτρονικό ξέσπασμα, το οποίο στήνουν τα μόνα παραμορφωμένα θορυβώδη δευτερόλεπτα του άλμπουμ. 3 κομμάτια ήδη και πουθενά το Λονδίνο, οι pub, ούτε καν μια πληγωμένη καρδιά που μισομεθυσμένη να γελάει με τα χάλια της.

Το theremin παγώνει όποια αντίδραση στο πρόσωπο. Sing something that I know, sing something sad and slow. Ειλικρινά θα ήταν θρίλερ. Αν δεν ήταν η φωνή της David-Guillou, αν δε φανταζόμουν ότι με γρήγορες κιθάρες και θέση στο Part Monster θα μιλάγαμε για τα ειρωνικά παιχνίδια του Glen, αν δε χάραζε αυτή η καταραμένα κοριτσίστικη φωνή την απογοήτευση των εικόνων του τραγουδιού. Μια απογυμνωμένη electro pop ανάμνηση των πρώτων Piano Magic που δεν είδε ποτέ το φως. Η πιο κλειστοφοβική, ίσως  ομορφότερη στιγμή του άλμπουμ, εκείνο το το I'm abandoned to my fate προδίδει ένα βήμα προς το νόημα του τίτλου του, στα μεγάλα μαύρα γράμματα του εξώφυλλου. Κρατιέμαι και δε γράφω τους στίχους από το υπέροχα ψυχο-ερωτικό (...) ποίημα του Chemical/Chemical (20 mgs) σε μια απόλυτα minimal ναρκωμένη μουσική υπόκρουση και ψιθύρους κρουστών.

Η επανάληψη του Life has not finished with me yet, του ομώνυμου κομματιού, είναι μια θολή επική στιγμή. Κόλλησα στη μελωδία που μου θυμίζει πολύ το γνωστό Riders on the storm των Doors, κόλλησα και στο ότι ο Morrisson φανταζόταν να καβαλάει τη μοίρα του περήφανα στον άδικο επίγειο κόσμο, και ο Glen Johnson επαναλαμβάνει τον ίδιο στίχο αγωνιώντας να την αποτρέψει. Το φαντάζομαι να κλείνει μια συναυλία τους, μια χορωδία των μουσικών μόνο, να παίρνει ο,τι ενέργεια και ηλεκτρισμό χρειάζεται από τον κόσμο κάτω.

Η λυρική συνεισφορά του Hight στο άλμπουμ πιάνει τόπο με ωραίο τρόπο στο (The Way We Treat) The Animals, το πιο «συνηθισμένο» Piano Magic τραγούδι του συνόλου, πριν το σκοτεινό Jar of Echoes και τη διακριτική ατμοσφαιρική καμπύλη του. Εντυπωσιακό σε όλα τα κομμάτια είναι ο τρόπος που τα διάφορα κρουστά, φυσικά ή μη, αφήνουν τον πρώτο ρόλο σε κάθε άλλο ήχο ή όργανο, που και που σχεδόν απουσιάζουν, αλλά όλοι αυτοί οι ρυθμοί σου μένουν μετά το τέλος. Παραγωγή και μίξη από τον drummer τους.

Ουσιαστικά το A Secret Never Told, σχεδόν μέσα από εκείνο το Details Not Recorded, ολοκληρώνει το δίσκο. Μια απροσδιόριστη σειρά από λίγες προσεχτικά τονισμένες λεπτομέρειες στο γκρίζο φόντο του,  κάθε μία στη θέση της, στη χρονική σειρά της. Μουσική από τις νότες και τις σκιές τους.  Εικόνες απ'το πίσω μέρος ενός μυαλού που γίνονται ήχοι και ξανασχηματίζονται ίσως μόνο σε ένα τέτοιο μέρος.  Ίσα ίσα για να χωράνε σε ένα κουτί. 

Rating: 8,7 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος