«Νομίζω πως μπορείς να είσαι γαλήνιος για πολύ καιρό, αλλά το να είσαι ευτυχισμένος, είναι σπανιότερο».

Δεν είναι λόγια του ίδιου του Glen Johnson, αλλά αν καταλάβαμε καλά τον αντιπροσωπεύουν απόλυτα, γι αυτό και τα ηχογράφησε. Δεν τον λες και οπτιμιστή, όμως διαθέτει αρκετό χιούμορ και αυτοσαρκασμό για να σε μπρερδέψει. Σε λίγες μέρες οι Piano Magic θα είναι και πάλι στην Ελλάδα για 2 συναυλίες, οπότε αδράξαμε την ευκαιρία και μιλήσαμε ξανά με τον Glen Johnson, μετά από αρκετό καιρό. Πως ήταν η συνεργασία του με τον Brendan Perry και τον Peter Ulrich των Dead Can Dance, ποια η σχέση του πλέον με την 4AD, η γνώμη του για τους Editors, τα διάφορα projects, οι εμμονές του και οι περίπλοκες λεπτομέρειες της άχαρης ζωής του... Διαβάστε την απολαυστική συνέντευξη με την "ψυχή" των Piano Magic παρακάτω και μη χάσετε την ακόμα πιο συναρπαστική συνέχεια στις 20 Μαρτίου στο Fuzz...

 

 

Πώς θα περιέγραφες την εικόνα όπου τα μέλη των Piano Magic γράφουν μουσική, μοιράζονται ιδέες, συζητάνε για το παρελθόν, με τους Brendan Perry και Peter Ulrich; Ήσασταν σαν μια παρέα από άτομα με παρόμοιες ανησυχίες, σαν «δάσκαλους» και «μαθητευόμενους», σαν μουσικά είδωλα και φαν; Ποιες ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου, όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησες ότι πρόκειται να φτιάξεις ένα δίσκο με αυτούς τους μουσικούς;

Glen Johnson: Κοίτα, αρχικά πρέπει να ξέρεις ότι ήμουν τρελός με τη 4AD στα 80's. Κυριολεκτικά στηνόμουν έξω απ'το δισκάδικο της περιοχής κάθε Δευτέρα πρωί περιμένοντας να ανοίξει, για να πάρω ο,τιδήποτε είχε κυκλοφορήσει απ'τη 4AD εκείνη τη μέρα. Είχα εμμονή με τη μουσική, το artwork και όλη αυτή την αιθέρια ρομαντική αισθητική της εταιρείας, την οποία ο Ivo Watts-Russell και Vaughan Oliver είχαν τόσο προσεκτικά υφάνει. Έγραφα επίσης ένα fanzine για τους φαν της 4AD στα τέλη της δεκαετίας του '80, κατάφερα μάλιστα να πάρω μια δίωρη συνέντευξη από τον Ivo. Παράλληλα έπαιρνα συνέχεια το λεωφορείο για το Λονδίνο ώστε να δω όσο το δυνατόν περισσότερες συναυλίες από συγκροτήματα της 4AD - ειδικά τους Dead Can Dance που για μένα βρίσκονταν κάπου έξω από τον κόσμο της υπάρχουσας γνωστής μουσικής. Ο κόσμος την αποκαλούσε goth ή indie ή alternative, αλλά για μένα δεν είχε σχέση με ο,τιδήποτε άλλο συνέβαινε τότε στη μουσική (ακόμα και τώρα). Υπήρχαν σε ένα διαφορετικό, πιο πνευματικό πλαίσιο.

Πέρυσι, όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Peter Ulrich, η εμμονή μου για τη 4AD, που βρισκόταν σε λήθαργο, ξαφνικά ξαναζωντάνεψε μέσα μου. Μου διηγήθηκε όλες εκείνες τις υπέροχες ιστορίες για τα χρυσά χρόνια της 4AD και μέσα απ'αυτές τις συζητήσεις με έπεισε ότι δεν ήταν και τόσο παράλογο να ζητήσω απ'τον Brendan να τραγουδήσει σε έναν δίσκο των Piano Magic - κάτι που, ειλικρινά, μέχρι εκείνη τη στιγμή ούτε καν το ονειρευόμουν. Συνεπώς, το να τους έχω και τους δύο να συμμετέχουν σε έναν δίσκο των Piano Magic ήταν μάλλον κάτι απίστευτο. Έπρεπε να τσιμπιέμαι συνέχεια. Αλλά συμμετείχαν ενεργά σ'αυτό. Τους άρεσε η μουσική μας, τα κομμάτια μας. Δεν ένιωθαν το δέος που ένιωθα εγώ.

     

Οι γνωστοί ευσεβείς πόθοι. Με ποιους μουσικούς από παλιό συγκρότημα της 4AD θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον; Να ποντάρω στον Robin Guthrie ή τον Peter Murphy;

Glen Johnson: Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν των Bauhaus αλλά ο Jerome και ο Franck από τους Piano Magic, είναι. Δεν ήμουν ποτέ "goth", παρ'όλο που μ'άρεσε αυτή η μουσική. Δεν ντυνόμουν μ'αυτό το στυλ. Ο Franck σίγουρα ντυνόταν έτσι...ακόμα και τώρα.

Έχουμε συνεργαστεί με τον Simon Raymonde βεβαίως. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να κάνω κάτι με τον Robin στην παραγωγή. Έχω σκεφτεί να καλέσω και τον Gordon Sharp (Cindytalk) να τραγουδήσει. Ζήτησα κάποτε από τον Dominic Appleton (Breathless) να κάνει φωνητικά αλλά δεν απάντησε. Έχουμε επίσης συζητήσει με τον John Fryer το να μας κάνει παραγωγή κάποια φορά. Κάποτε ζήτησα κι από την Elizabeth Fraser να τραγουδήσει. Αλλά ναι, ο Gordon θα ήταν τέλειος.

 

Η φωνή της Angele είναι μοναδική, λεπτεπίλεπτη. Μερικές φορές ακούγεται να τραγουδά ακριβώς στο όριο μιας ώριμης και μιας πιο κοριτσίστικης φωνής, κάτι που ταιριάζει απόλυτα με την ειρωνία ή τις αντιθέσεις μερικών στίχων. Να πω επίσης ότι ο δίσκος των Klima ήταν πανέμορφος. Πώς αποφασίζετε για το ποια κομμάτια θα τραγουδήσει η Angele;

Glen Johnson: Γενικά μπορώ να γράψω εύκολα για εκείνη, γιατί την ξέρω πολύ καλά. Γνωριζόμαστε 10 χρόνια τώρα. Πράγματι, η φωνή της έχει κάτι το ακαθόριστο που προσδίδει στους Piano Magic το χαρακτηρισμο της «ακαθόριστης μπάντας». Σύντομα κυκλοφορεί νέος δίσκος από τους Klima και σκοπεύω να τραγουδά περισσότερο στο μέλλον στους δίσκους των Piano Magic, περισσότερο από μένα.

 

Το "Institutionalized" ανάγκασε αρκετούς ανθρώπους να βάλουν μπαταρίες σε κάποιο παλιό σκονισμένο walkman. Ήταν κάτι σαν τιμή σε ένα παλιό και έμπιστο μουσικό μέσο; Cassette, είναι η γαλλική λέξη για το «μικρό κουτί», και κάπως έτσι θέλω να σκέφτομαι τον τρόπο που διανέμεται και κυκλοφορεί η μουσική σας. 

Glen Johnson: Τείνουμε να σκεφτόμαστε τους φαν μας ως φίλους. Δεν υπάρχει κάποιος σπουδαίος διαχωρισμός μεταξύ του συγκροτήματος και του ακροατηρίου μας όπως γίνεται στα περισσότερα γκρουπ. Όπως ξέρετε, όταν τελειώσουμε κάποια συναυλία μας, παίρνουμε μια ανάσα για λίγο και μετά βγαίνουμε έξω να μιλήσουμε με όλους. Για μας αυτό είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα του να είσαι σε μια μπάντα - το να διαπιστώνεις από πρώτο χέρι την επίδραση της μουσικής μας στον κόσμο. Δε συμφωνώ με τα συγκροτήματα που παίζουν και μετά πηγαίνουν κατευθείαν στο πούλμαν για το πολυτελές ξενοδοχείο τους. Είναι σαν να θεωρούν τους εαυτούς τους θεότητες υπεράνω ανθρώπινης επαφής. Φυσικά όταν πια δεν θα είναι πλέον διάσημοι, θα ψάχνουν απελπισμένα να μιλήσουν με κάποιον για το που πήγαν οι παλιές καλές μέρες.

 

Ποια είναι η γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα που μιλά στην αρχή του "Not Fair"; Πάντα σκεφτόμουν ότι πρέπει να κρύβεται μια ωραία ιστορία πίσω απ'αυτή τη μικρή μα συγκινητική συμμετοχή.

Glen Johnson: Είναι η συγγραφέας Jean Rhys. Έγραψε το Wide Sargasso Sea και άλλα αξιόλογα βιβλία. Άκουσα αυτό το απόσπασμα στο ραδιόφωνο μια μέρα και σκέφτηκα πόσο όμορφο ήταν αυτό που έλεγε, «Νομίζω πως μπορείς να είσαι γαλήνιος για πολύ καιρό, αλλά το να είσαι ευτυχισμένος, είναι σπανιότερο». Σοφά λόγια.

 

Ποιο είναι το πιο συγκλονιστικό πράγμα που θυμάσαι από τις συναυλίες των Dead Can Dance;

Glen Johsnon: Παρακολούθησα μία το 2005, οπότε δε μου είναι δύσκολο να το φέρω στο μυαλό μου. Οι φωνές ήταν απλά εξωπραγματικές. Αυτό είναι που πραγματικά σε συνεπαίρνει. Όλα αυτά τα σύγχρονα συγκροτήματα που παίζουν τα τραγουδάκια τους μέσα απ'το autotune και ξαφνικά ακούς τον Brendan και τη Lisa και πραγματικά τους ντροπιάζουν. Τα κρουστά, επίσης, σε υπνωτίζουν, ειδικά για μια μπάντα όπως οι Piano Magic που τα μέλη της ενδιαφέρονται πολύ για τα κρουστά, το ρυθμό και την παραδοσιακή ενορχήστρωση. Κι ο Brendan είναι άριστος στα τύμπανα. Δεν παίζει 4/4.

 

Σκέφτεσαι ποτέ πώς θα τελειώσουν όλα; Θυμάμαι να διαβάζω τις ανακοινώσεις του μουσικού τύπου αρκετά χρόνια πριν, για τον Harold Budd και τις δραματικές δηλώσεις του για το οριστικό τέλος στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Έμοιαζε φοβισμένος και απογοητευμένος. Τελικά, συνέχισε...

Glen Johnson: Και χαίρομαι που το έκανε! Είμαι πολύ μεγάλος φαν. Συμμερίζομαι απόλυτα την ανησυχία του. Περισσότερο απ'όσο θα ήθελα, είναι η αλήθεια. Νιώθεις ότι κάνεις κάτι ιδιαίτερο μα κανείς δε σ'ακούει. Ή τουλάχιστον δε σ'ακούνε αρκετοί. Δεν έχει να κάνει με χρήματα ή δόξα. Αλλά με το να συγκινείς τον κόσμο. Συνεχώς σκέφτομαι: «αγγίζει κάποιον αυτό το πράγμα;». Κι όπως ανέφερα πριν, γι'αυτό ακριβώς έχει τόση σημασία να συναντάς αυτούς τους ανθρώπους μετά τη συναυλία κλπ, και να ακούς τι πραγματικά νιώθουν. Ακόμα κι αν σε μισούν.

 

Το "Details Not Recorded" έχει έναν αργό, τρομαχτικό ρυθμό. Απ'το εξώφυλλο του δίσκου μέχρι τα λίγα, προσεκτικά ηλεκτρονικά εφφέ, αποτελεί ένα σπουδαίο έργο της τέχνης της μελαγχολίας και του μινιμαλισμού. Πόση είναι η απόσταση μεταξύ αυτής και μιας τυπικής (υπάρχει κάτι τέτοιο;) κυκλοφορίας των Piano Magic; Μπορείς να φανταστείς τι αλλαγές θα είχαν γίνει σ'αυτό το άλμπουμ αν τελικά κατέληγε να βγει από όλο το συγκρότημα;

Glen Johnson: Είναι όπως είπες, σαν ένα μικρό κουτί. Οι Piano Magic κοιτάζουν σε πιο ανοιχτούς ορίζοντες, πιστεύω. Το Details Not Recorded ηχογραφήθηκε κυρίως εδώ, στο διαμέρισμά μου, με το παράθυρο ανοιχτό. Μπορεί κανείς να ακούσει τα πουλιά στον κήπο, τα τριξίματα στο πάτωμα και το βραστήρα να δουλεύει στην κουζίνα. Ακούγονται οι περίπλοκες λεπτομέρειες της άχαρης ζωής μου! Αλλά με τους Piano Magic τα πράγματα αποστειρώνονται περισσότερο από τη διαδικασία του studio. Κι αυτό μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να ηχογραφήσουμε αυτά τα τεράστια, ισχυρά ντραμς στο σπίτι μου. Οι γείτονές μου θα διαμαρτύρονταν έντονα για τη φασαρία από τις κιθάρες.

 

Το "Ovations" με εξέπληξε με διάφορους τρόπους, πριν τελικά το αγαπήσω. Διαγράφονται εικόνες απ'τα τοπία της Ανατολής, ο ήχος είναι σκοτεινός και επιβλητικός, ποτισμένος ακόμα και από θρησκευτική κατάνυξη. Κατά τη γνώμη μου, οι επιρροές από τον ήχο της 4ad που συναντούσε κανείς στα παλιότερα album σας, είναι πλέον πολύ πιο ορατές σ'αυτά. Είχατε πάντα στο μυαλό σας να γράψετε τέτοια κομμάτια, ή η συνεργασία με τον Brendan Perry και τον Peter Ulrich έδωσε αυτήν την κατεύθυνση;

Glen Johnson: Για να είμαι ειλικρινής, ξεκινήσαμε σ'αυτήν την ελαφριά DCD κατεύθυνση πριν ακόμα το ψάξουμε και ζητήσουμε από τον Brendan και τον Perry να συνεργαστούν. Τραγούδησα εγώ το " I never loved this city" και το "The Nightmare goes on" και οι υπόλοιποι απ'το συγκρότημα ήθελαν να είναι έτσι και στο δίσκο. Αλλά μετά αρχίσαμε να φανταζόμαστε καθαρό και έντονο ήχο από σαντούρι στο March of the Atheists και οι μόνοι που ξέραμε να παίζουν αυτό το όργανο ήταν στους Dead Can Dance. Έτσι το ένα έφερε το άλλο.

Μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον όλο και περισσότερο, τα ανατολίτικα κρουστά και ο ρυθμός του flamenco, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να δει κανείς και στο Artists' Rifles του 2000. Συγκεντρώναμε τα όργανα και τελικά φτάσαμε στην κατάλληλη συγκυρία για όλα αυτά.  

 

Στην προηγούμενη συνέντευξη που κάναμε πριν 4 χρόνια, είχες πει: « Εύχομαι πραγματικά να βρούμε απήχηση σε μεγαλύτερο κοινό. Η ταμπέλα "cult" είναι καλή για λίγο καιρό, αλλά δε σου ξεπληρώνει το νοίκι. Ξέρω γιατί δε φτάσαμε ποτέ το μέγεθος των Radiohead, των Sigur Ros ή των Godspeed για παράδειγμα- δεν ήμασταν πραγματικά ποτέ τόσο καλοί!» Το πιστεύεις ακόμα αυτό; Ποια είναι η μεγάλη διαφορά στον ήχο των Piano Magic σε σχέση ας πούμε με τους Editors, που έχει κάνει τους τελευταίους τόσο δημοφιλείς;

Glen Johnson: Λοιπόν, ξεκάθαρα οι Editors έχουν μια τεράστια οικονομική μηχανή πίσω τους που τους επιτρέπει διάφορες πολυτέλειες, όπως μεγάλα studio και διάσημους παραγωγούς. Είναι επίσης νέοι, μοδάτοι, εμφανίσιμοι, έχουν marketing μεγάλης αξίας να τους υποστηρίζει, μια μεγάλη δισκογραφική να πληρώνει για τα ρούχα τους, εντυπωσιακά video στο ΜΤV κλπ. Δεν τους επιτίθεμαι, προφανώς κάνουν κάτι σωστό για να είναι τόσο δημοφιλείς. Αλλά οι Piano Magic δεν είναι στην ίδια κατηγορία, οικονομικά ή ηχητικά. Εμείς κάνουμε κάτι πολύ διαφορετικό, πιο ριζοσπαστικό, πιο αυθόρμητο, λιγότερο "pop", με λιγότερα χρήματα. Αν ρωτάς γιατί δεν είμαστε μεγάλη μπάντα όπως οι White Lies ή οι Editors, θα απαντήσω ότι δεν είμαστε μέρος ενός μεγάλου μηχανισμού. Δεν είμαστε μέλος της συμβατικής μουσικής βιομηχανίας. Δε διοχετεύονται μεγάλα χρηματικά ποσά για τη βελτίωσή μας. Δε θέλουμε να γράφουμε "pop" μουσική, να λειαίνουμε τις τραχιές πλευρές της μουσικής μας. Και γι'αυτό, δε θα παίξουμε ποτέ στη «μεγάλη κατηγορία».

 

Σύμφωνα με την ετήσια ψηφοφορία των αναγνωστών μας, το ντεμπούτο των White Lies ήταν η καλύτερη κυκλοφορία για το 2009, με το Ovations να καταλήγει στην 22^η θέση, που δεν είναι καθόλου κακή. Ποιο άλμπουμ ξεχώρισες απ'το 2009;

Glen Johnson: Ή της Fever Ray ή του Bill Callahan ή των We Fell To Earth ή των PJ Harvey/John Parish.

 

Ποιο είναι το αγαπημένο σου εξώφυλλο από τις κυκλοφορίες των Piano Magic - Textile Ranch - Future Conditional - Klima - G. Johnson ; (lp και ep φυσικά).

Glen Johnson: Δε μου το έχει ξαναρωτήσει ποτέ κανείς αυτό και δυσκολεύομαι να απαντήσω. Μ'αρέσουν πολλά πάντως. Φυσικά και θα μ'αρεσαν...

 

Ποιο θεωρείς το απόλυτο Piano Magic κομμάτι;

Glen Johnson: Το "Ι Have Moved Into The Shadow" ή το "Comets". Και τα δύο κάτι μου κάνουν. Ξέρω ότι ίσως δεν είναι και πολύ επαγγελματικό, ακόμα και το να λες ότι τα κομμάτια σου είναι καλά, αλλά αυτά τα δύο με ανατριχιάζουν παρόλο που δεν τα έγραψα μόνος μου.

 

Σας έχω δει live στην Ελλάδα, και κάθε φορά, όλοι, φαίνεστε αρκετά ήρεμοι και σίγουροι όταν παίζετε. Δεν αγχώνεστε ποτέ στη σκηνή; Τι θα σας έκανε να νιώσετε έτσι;

Glen Johnson: Παλιότερα αγχωνόμουν υπερβολικά, αλλά τώρα έχω τόση αδρεναλίνη, που απογοητεύομαι. Όπως θα σας διαβεβαίωνε κάθε μουσικός, ο χρόνος μεταξύ του soundcheck και της έναρξης της συναυλίας είναι συχνά εφιάλτης. Είναι μια άχαρη περίοδος βαρεμάρας, απογοήτευσης, πανικού και κατανάλωσης. Απλά καίγεσαι να παίξεις και παρ'όλα αυτά έχεις ακόμα ώρες να περάσεις σε ένα μικρό άθλιο δωμάτιο.

Σίγουροι και ήρεμοι στη σκηνή; Είμαστε έτσι όταν όλα πηγαίνουν καλά. Και όλα πηγαίνουν καλά όταν το κοινό είναι ενθουσιώδες. Αγχώνομαι όταν ο κόσμος είναι ήσυχος! Εκτός αν του ζητήσω να κάνει ησυχία... 

 

Την πρώτη φορά παίξατε με τους Legendary Pink Dots, στην Αθήνα. Συνάντησες τον Edward Ka-Spel τότε; Αν ναι, τι πιστεύεις γι'αυτόν; Είναι περίεργος και ιδιοφυής όσο η μουσική του; Έχεις κανέναν δίσκο των Legendary Pink Dots;

Glen Johnson: Δυστυχώς, δε μιλήσαμε αρκετά ώστε να βάλω κάποιο συμπέρασμα. Ήταν πολύ καλός μαζί μου. Όχι, δεν έχω κάποιον δίσκο τους. Έχουν σαξόφωνο. Δεν τα πάω καλά με το σαξόφωνο.

 

Τι συνέβη με τον τελευταίο κημπορντίστα (Cedric Pin)  των Piano Magic; Θυμάμαι ότι αστειευόσουν γι'αυτό στην τελευταία σας συναυλία εδώ. Ποιος παίζει πλήκτρα τώρα στο σχήμα;

Glen Johnson: Η Angele. Άλλωστε, αυτό είναι και το πρώτο όργανο που έμαθε. Δυστυχώς ο Cedric έπρεπε να γυρίσει πίσω στη Γαλλία, αλλά γράφω έναν ακόμα δίσκο των Future Conditional μαζί του. Ανταλλάζουμε μουσικά αρχεία αυτή τη στιγμή, και μόλις τελειώσουν οι συναυλίες στην Αθήνα, θα αφιερώσω αρκετό χρόνο στο project των Future Conditional.

 

Ποια όργανα θα ήθελες να «κλέψεις» από τη συλλογή του Peter Ulrich και να τα χρησιμοποιήσεις σε επόμενους δίσκους;

Glen Johnson: Όλα!

 

Ποιος είναι πραγματικά τελειομανής; Εσύ, ο Brendan, ή ο Peter;

Glen Johnson: Στην πραγματικότητα κανένας μας. Ο Peter και ο Brendan ήταν πολύ χαλαροί στις ηχογραφήσεις. Συμμετείχαν στη μουσική χωρίς να δίνουν πολλή σημασία στη λεπτομέρεια. Κι εγώ είμαι πολύ ανυπόμονος για να είμαι τελειομανής. Θέλω αποτελέσματα με την πρώτη- κάτι που δε συμβαδίζει με τους υπόλοιπος Piano Magic. Αυτοί ευχαρίστως θα ξόδευαν χρόνια για να τελειοποιήσουν το κομμάτια τους.

 

4^η φορά στην Ελλάδα. Ποια συναυλία σου έχει μείνει περισσότερο απ'όλες όσες έχετε παίξει εδώ;

Glen Johnson: Αυτές που πρόκειται να παίξουμε θα είναι οι πιο αξέχαστες. Δεν θα έχουμε παίξει ποτέ καλύτερα. Αυτή τη φορά εξαρτάται μόνο απ'το κοινό αν θα διοχετεύσει τον ηλεκτρισμό του.

 

Η διασκευή στο Advent των DCD που παίξατε την τελευταία φορά στην Αθήνα ήταν υπέροχη! Θα υπάρχουν διασκευές στο επερχόμενο σετ;

Glen Johnson: To "Advent" πάλι; Χα! Όχι, δεν ξέρω. Έχουμε αρκετά κομμάτια για να γεμίσουμε δύο ώρες αν χρειαστεί. Παρ'όλο που έχω την ενέργεια για να το κάνω αυτό, δεν ξέρω. Έχω αρχίσει να γερνάω γι'αυτές τις συναυλιακές ανοησίες. Μάλλον ήρθε η ώρα να κάνουμε μια από Mark Hollis...

 

Συνέντευξη: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος - Κώστας Μπρέλλας