1. It Is Nothing/  2. In Your Heart/  3. Lost Feeling/  4. Deadbeat/  5. Keep Slipping Away/  6. Ego Death/  7. Smile When You Smile/
8. Everything Always Goes Wrong/  9. Exploding Head/  10. I Lived My Life to Stand in the
Shadow of Your Heart

9
October 2009 - Mute

Το έχω
ακούσει εδώ και καιρό. Πόσες φορές ούτε μέτρησα ούτε θυμάμαι. Όταν ένας δίσκος
είναι τόσο καλός δεν βρίσκω λόγο να γράψω κάτι που να ξεπερνά τις πέντε γραμμές,
έτσι το ανέβαλα. Τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά : οι APTBS έβγαλαν το 2007
έναν απ'τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, οπωσδήποτε έναν απ'τους καλύτερους
της τρέχουσας δεκαετίας, είναι μία από τις 2-3 καλύτερες πρωτοεμφανιζόμενες
μπάντες των ετών που διανύουμε, μαθητές που ξεπέρασαν τους δασκάλους τους,
γύρισαν τους δρόμους και τις συναυλίες μεταξύ των άλλων με τους Jesus and Mary Chain, Nine Inch Nails και Holy Fuck και μετακόμισαν στη Mute. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις κατηγορίες, τις
υποκατηγορίες και τις ταμπέλες στη μουσική. Φερειπείν, είχα παρεξηγήσει τί πάει
να πει "shoegazing". Το
είχα συνδυάσει με κάτι βαρετούς, αδιάφορους δίσκους που έπεφταν στο δρόμο μου.
Πήγα προ καιρού να το κοιτάξω στα internetικά λεξικά και
(χαμο)γέλασα. Ο όρος φαίνεται πολύ λίγος για να περιγράψει την περίπτωση των A Place To Bury Strangers, λίγος και μάλλον αμήχανος. Συναρπαστικός/συνεπαρμένος
θόρυβος είναι αυτό που απολαμβάνω κάθε φορά. Ο ήχος τους διεκδικεί το προτέρημα
να είναι προσωπικός, χαρακτηριστικός και όταν τους πρωτοέμαθα είπα "κι όμως Γυρίζει"
με τον ίδιο τρόπο που είχα αναφωνήσει "υπάρχει ακόμα Σκηνοθέτης" βλέποντας για
πρώτη φορά ταινία στον κινηματογράφο του Μίκαελ Χάνεκε. Τον ανέμενα πώς και τί
τον δεύτερο δίσκο μετά από τέτοιο ξεκίνημα.

Το Exploding Head το πιάνει από εκεί που
το άφησε το προηγούμενο. Κι όμως, ο δίσκος ακούγεται σαν ένα καινούριο debut album απ'την αρχή. Είναι
τόσο εθιστικός ο ήχος τους που δεν χορταίνεται. Είναι ελάχιστοι οι δίσκοι που
με έχουν κάνει με το που τους άκουσα να τους ξανακούσω αμέσως. Ξανά και ξανά.
Αυτοί οι τρεις ξέρουν να γράφουν Μουσική, ξέρουν να παίζουν Μουσική, ξέρουν να
την αναποδογυρίζουν και να μην κάθονται, κυριολεκτικά, σε ησυχία. Υπάρχει κάτι
καθαρά και ξάστερα αντί-αναπαυτικό στον ήχο τους, που με γοητεύει και με ευχαριστεί
πολύ. Ο Oliver Ackerman
(φωνή/κιθάρα) φτιάχνοντας την Death by Audio δημιουργεί (με) τα πετάλια του και όταν δεν τα πουλάει
στους υπόλοιπους δείχνει πώς αξίζει τον κόπο να τα μεταχειρίζεται κανείς, ο Jonathan MOFO Smith κάνει υποδόρια δουλειά όπως κάθε μπασίστας που σέβεται
τον εαυτό του και ο Jay Space είναι απολαυστικό
υπόδειγμα drummer.  Όλες αυτές οι
ηχητικές διαδρομές στις οποίες κινούνται - από το noise rock στο garage, την παραμόρφωση
και την αισθαντικότητα - και οι ενορχηστρώσεις καθιστούν την αδρεναλίνη το
τέταρτο όργανο. Η συγχώνευση μελωδίας - θορύβου και οι μεταπτώσεις, συχνά μέσα
στο ίδιο κομμάτι, ενώνονται με την πραγματικά όμορφη φωνή του Ackerman, η
οποία
ξεστομίζει απλά και απέριττα τις λέξεις και οδηγούν σε εξαιρετικά
ενεργητικό αποτέλεσμα. Καθώς και τη διαρκή αίσθηση του Ακόρεστου. Το Exploding Head με κάνει να θέλω να αποκτήσω κάποτε ένα πραγματικά καλό
ηχοσύστημα. Δεν είναι φτιαγμένο παρά για να ακούγεται δυνατά, πολύ δυνατά.

Η ένταση
του εισαγωγικού It is Nothing είναι τόσο
δυναμική, άμεση και μεθυστική που τα τρία λεπτά κατά τα οποία διαρκεί θυμίζουν
μετασεισμό (ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου) που ακολουθείται
απερίφραστα απ'τον επόμενο του In Your Heart, το οποίο πολύ εύστοχα βγήκε ως πρώτο single. Στο Lost Feeling η κλιμακούμενη ερωτική
απεύθυνση και όλη της η πορεία μουσικά προσομοιάζει στις (ψυχο)σωματικές
αντιδράσεις που υπόκειται κανείς όταν υποφέρει από επιθυμία, για να ακολουθήσει
το γκαραζοθορυβώδες Deadbeat να ρίξει οργιώδη στάχτη
στα μάτια για την ευάλωτη (υποτ)ροπή του προηγουμένου. Το Keep Slipping Away είναι αυτό ακριβώς που με έκανε να σκεφτώ πως οι APTBS είναι πλέον οι
μαθητές που πήγαν μακριά τη βαλίτσα που παρέλαβαν από τους δασκάλους Jesus and Mary Chain. Το ογκώδες Ego Death γεφυρωμένο με το Smile When You Smile είναι δύο ενδεικτικά παραδείγματα του πόσο διαφορετικά
μπορούν να παιχτούν δυνητικά οι ίδιες παρτιτούρες αν πέσουν σε άλλα χέρια - στο
ένα παίζουν κάτι που θα περιέγραφα σαν doom rock'n'roll και στο άλλο την
εκδοχή τους για το τί πα'να πει rock'n'roll απλώς/απλά. Το Everything Always Goes Wrong (οποίας ακριβείας τίτλος) με τη φωτεινή επιγραφή του στο
τέλος να υπενθυμίζει πως Όλα Πάντα Πάνε Στραβά /Λάθος (χάρμα ώτων και εδώ ο Jay Space) ακολουθείται από
το Exploding Head που είναι σαφές split track με την ανάμνηση
των Cure απ'τα
παλιά. Σχεδόν μετά από 40 λεπτά το I Lived My Life to Stand in The Shadow of Your Heart υπογραμμίζει τη δυνατότητα των τριών αυτών να αξιώνουν την
προσωπική τους υπογραφή (μου πήρε τόσο ωραία τα αυτιά) και αφήνει πάλι τα
πράγματα ανοιχτά, για τη Συνέχεια.

Οι A Place To Bury Strangers δείχνουν να μην επαναπαύονται. Εύχομαι να μη με
διαψεύσουν και στο πως δεν εφησυχάζουν. Μέχρι στιγμής το μόνο πρόβλημα που έχω
με αυτούς είναι πως δεν προβλέπεται να τους δούμε live. Και αυτή είναι
μία μπάντα που οπωσδήποτε ολοκληρώνεται και ολοκληρώνει πειράζοντας ανελέητα
τους ενισχυτές της ζωντανά.

Αριθμολογία: 8/ 10
Angelique Prague

•  A Place To Bury Strangers @ Myspace