Planet Of Zeus - Vigilante
Μετά από το "Eleven the Hard Way" με το οποίο εμφανίστηκαν το '08, αλλά και το "Macho Libre" όπου επί της ουσίας «συστήθηκαν» στο κοινό τους, οι Planet of Zeus, σαν όλες τις μπάντες που δεν έχουμε ούτε κατά διάννοια χορτάσει, επέστρεψαν με το "Vigilante".
Το "Vigilante" συνολικά ως δουλειά, μας σπρώχνει ένα βήμα πιο πέρα απ' αυτό που θυμόμαστε από το "Macho Libre", και ξεκινάει θριαμβευτικά με το κομμάτι που ξεχώρισαν πρώτοι οι Clutch όταν έπαιξαν μαζί το '13, "the Great Dandolos". Δυνατό, αγνό και τσαμπουκαλεμένο rock ‘n' roll, τα επιβλητικά φωνητικά του Μπάμπη και είναι μόλις το πρώτο από τα πεντάλεπτα που θα ακολουθήσουν και θα βρεις τον εαυτό σου χωρίς ανάσα.
Δεν είναι καν κοινό μυστικό πως στα album του είδους ακολουθείται μία πεπατημένη όσον αφορά την σειρά των κομματιών, και σαφώς δεν αποτελεί μία τυχαία επιλογή το που είναι τι. Οι Planet όμως αυτήν την φορά πέτυχαν το κάτι άλλο. Όχι μόνο να μας ξαφνιάσουν ευχάριστα με την ροή του 45λεπτου "Vigilante" αλλά σε κάθε τέλος και αρχή να σπάμε τα κεφάλια μας με το τι παίζουν εν πάσει περιπτώσει, και κάθε φορά το επόμενο να μας σοκάρει όσον αφορά το που κατέληξε, από πού ήρθε και γιατί όλα αυτά μαζί βγάζουν νόημα.
Με ήχο κατά πολύ διαφορετικό και κάνοντας το "Macho Libre" να μοιάζει πολύ μακριά, δεν δίστασαν να πειραματιστούν παρά τα εύσημα που είχαν λάβει για τις προηγούμενες παραγωγές τους, Σαφώς πιο rock ‘n' roll, αλλά και με πιο επιθετικό ύφος, κομμάτια όπως το "burn this city down" και "tornado" θα αναγκάσουν ακόμη και εκείνους που κάθονται με την πλάτη στην πόρτα να χορέψουν.
Το "No tomorrow" διχοτομεί σχεδόν το album, σαν να είναι βινύλιο. Με μια πιο μελαγχολική, μα πάντα heavy rock και επιβλητική διάθεση, σου επιτρέπει να δώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου, μόλις ένα κομμάτι πριν το "Vigilante" που αναπόφευκτα με την σειρά του θα σου θυμίσει αμερικάνικο Νότο λίγο πριν σε ταράξει με τα uber-δυνατά riffs του.
Δύο εξίσου δυνατά κομμάτια ακολουθούν για να κλείσει ο κύκλος που άνοιξε το "the great dandolos" (off the record, δεν είναι urban legend πως το κομμάτι αποτελεί φόρο τιμής για τον γνωστό Nick the Greek) λίγο πιο φιλικά όμως για τα αυτιά του όχι ακριβώς πιστού fan. Και αν για το "Sky high heels" λέγεται πως θα είναι το κρυμμένο χιτάκι του album, το "Disappointment Blues" βρίσκεται ακριβώς εκεί με τον βαρύ του στίχο και το θυμωμένο ξέσπασμα για να αναμετρηθούν στα ίσα.
Οι Planet όμως κράτησαν την μεγάλη έκπληξη για το τέλος. "A beast within" το όνομα αυτού και δεν δύναται να ενταχτεί πουθενά. Σκληρό, στιβαρό και αλλόκοτα ειλικρινές σε προκαλεί να βγεις και να ξεκινήσεις καβγά. Ένα 7λεπτο που πειράζει το κεφάλι σου και όπως και το υπόλοιπο album, δεν ηχογραφήθηκε με το κάθε όργανο ξεχωριστά, αλλά ως σύνολο. Ένα γερό τζαμάρισμα που δεν θέλησαν να στήσουν ένεκα του groov-αρίσματος και του feeling.
Bottom line, οι Planet of Zeus έκαναν αυτό που έπρεπε. Ένα album που μας πόρωσε όχι μόνο για τα ουρλιαχτά αλλά και για την μουσική εξέλιξη του ίδιου του group. Μα πάνω απ' όλα την υπόσχεση πως δεν θα κάτσουν στα αυγά τους..
Μαργαρίτα Χωματιανού
The Best Albums Of The 1980s
