Primal Scream - Beautiful Future

1 August 2008 - Warner

Στο ένατο άλμπουμ τους έφτασαν αισίως οι Primal Scream. Και
σίγουρα, δεν είναι αυτό μία είδηση που δικαιούται κανείς να προσπεράσει
αδιάφορα. Μιλάμε για ένα από τα συγκροτήματα που σημάδεψαν με τις κυκλοφορίες
τους τη μουσική ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας - και λίγα λέμε. Αν έχεις στο
βιογραφικό σου δίσκους όπως τα Screamadelica, Vanishing Point, XTRMNTR,
μόνο απαρατήρητος δεν μπορείς να περάσεις...

Και αυτό είναι τόσο ευχή όσο και κατάρα, αγαπητέ κύριε Gillespie...
Εν έτει 2000, σύσσωμος ο παγκόσμιος μουσικός τύπος ανακάλυπτε στο XTRMNTR
το πρώτο μεγάλο άλμπουμ του νέου αιώνα. Τεράστιος πλούτος ιδεών, ετερόκλητα
μουσικά στυλ, ένταση, όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα μουσικό
αριστούργημα ήταν παρόντα και απαστράπτοντα. Τόσο που ελάχιστοι ενοχλήθηκαν από
το σαφώς υποδεέστερο (αλλά εν γένει άκρως αποδεκτό) Evil Heat που το
ακολούθησε. Και με την κυκλοφορία μίας συλλογής που συνόψιζε την μέχρι τότε
πορεία τους, οι Primal Scream δικαιούντο να ατενίζουν με αισιοδοξία την επόμενη
(άραγε τελευταία;) φάση της πορείας τους. Αλίμονο όμως, η έκπληξη που
επιφύλασσαν στους οπαδούς τους ήταν σκληρή... Το Riot City Blues τους
βρήκε στο ναδίρ της συνθετικής τους ικανότητας, όντας παροιμιωδώς άνευρο,
βαρετό και χωρίς το παραμικρό ψήγμα της θρυλικής τους έμπνευσης, αγγίζοντας τα
όρια ενός κακόγουστου αστείου. Αν ισχύει ότι η μουσική που παίζουν σχετίζεται
με το είδος των ναρκωτικών που καταναλώνουν την εκάστοτε χρονική περίοδο,
μάλλον οι φίλοι μας εν έτει 2006 "φτιάχνονταν" με το υγρό από μπαταρίες
αυτοκινήτου...

Όπως είναι σαφές, η κυκλοφορία του ένατου άλμπουμ τους
αναμενόταν με ξεχωριστό ενδιαφέρον - και με κάποια αγωνία, είναι η αλήθεια. Για
πολλούς οπαδούς τους, ένα δεύτερο σερί χτύπημα στην υστεροφημία της μπάντας θα
ήταν καταδικαστικό - άποψη που προσωπικά με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Οι
πληροφορίες που έλεγαν ότι την παραγωγή του Beautiful Future ανέλαβαν
από κοινού οι Björn Yttling και ο παραγωγός των Bloc Party, Paul
Epworth, απλά επέτειναν το κλίμα της αβεβαιότητας...

Τελικά, ήρθε η κυκλοφορία του δίσκου και όχι, καμία
καταστροφή δεν συντελέστηκε. Δεν έχω ιδέα αν η μπάντα είχε συναίσθηση του
γεγονότος ότι βρισκόταν σε κρίσιμο σταυροδρόμι, επέλεξε όμως να κινηθεί σε
γνώριμα μονοπάτια και να μην επιφυλάξει εκπλήξεις στους οπαδούς της. Ούτε
ευχάριστες αλλά, κυρίως, ούτε τραυματικές. Το Beautiful Future είναι σαφώς πιο
ηλεκτρικό / ηλεκτρονικό από τον προκάτοχό του. Διαθέτει δυνατές στιγμές και
επίδοξα singles. Ηχητικά, τους επαναφέρει σε μονοπάτια που γνωρίζουν καλύτερα
και στα οποία μπορούν αν κινηθούν με μεγαλύτερη άνεση - είναι σαφές ακόμα και
από την πρώτη ακρόαση. Έχει εκλεκτούς καλεσμένους (Josh Homme, Linda Thompson,
τη Lovefoxxx των CSS). Και δείχνει ότι, αν σοβαρευτεί, το συγκρότημα είναι
ακόμα σε θέση να συνθέσει αξιοπρεπή τραγούδια.

Μετά το άνευρο και -επιεικώς- μέτριο εισαγωγικό track, η
κατάσταση παίρνει γρήγορα τα πάνω της. Το Can't Go Back είναι ένα
τραγούδι βγαλμένο από τις μεγάλες στιγμές του συγκροτήματος, γκαζωμένο, άγριο
και επιθετικό. Τα "γερόντια" έχουν ακόμα ψυχή και κότσια... Το ρυθμικό Uptown
συνεχίζει μια χαρά, δείχνοντας ότι το ηλεκτρονικό στοιχείο μια χαρά τους
ταιριάζει (δεν θα αναφερθώ στους country πειραματισμούς του παρελθόντος, θα με
πιάσει πονοκέφαλος...). Εξίσου δουλεμένο είναι και το Suicide Bomb, αν
και λίγο αργό για να αποτελέσει επίδοξο highlight. Το αφελές Zombie Man,
παραδόξως, καταφέρνει  να κερδίσει τις
εντυπώσεις και να επιβεβαιώσει ότι αυτοί οι τύποι μπορούν να σκαρώσουν ένα
"πιασάρικο" τραγούδι κυριολεκτικά από το πουθενά. Τα I Love to Hurt You (You Love to
Be Hurt) και The Glory Of Love παίζουν το 1-2 μεταξύ τους και επίσης σκοράρουν. Με την προσθήκη του πολύ
καλογραμμένου Beautiful Summer και του "δυναμίτη" Necro Hex Blues
(με τον "κολλητό Josh στις κιθάρες) το συνολάκι δείχνει τα δόντια του και
πιστοποιεί, αν μη τι άλλο, ότι οι Primal Scream στέκονται γερά στα πόδια τους
και το υγρό για μπαταρίες (που λέγαμε παραπάνω...) τουλάχιστον δεν τους άφησε
κάποια μόνιμη βλάβη. Ευτυχώς..!

Υπάρχει όμως κάτι που στα 54 λεπτά του άλμπουμ λάμπει δια
της απουσίας του, και δεν είναι άλλο παρά η μεγαλοφϋία της μπάντας. Το Beautiful
Future απέχει πράγματι πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί κακός δίσκος. Ο
μεγαλύτερος εχθρός του είναι τα ίδια τα άτομα που αναγράφονται ως δημιουργοί
του στο booklet και τα οποία μας έχουν χαρίσει στο παρελθόν στιγμές μεγαλείου.
Αυτό το μεγαλείο σε καμία στιγμή του δίσκου δεν είναι παρόν. Επαναλαμβάνω,
αξιοπρεπή (έως τα όρια του να χαρακτηριστούν καλά...) τραγούδια υπάρχουν. Και
μάλιστα το σύνολο είναι αρκετά σφριγηλό και δεμένο, σε βαθμό που να μπορεί
άνετα να του αποδοθεί ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Και, μεταξύ μας, δεν υπάρχει
καμία στιγμή τόσο κακή ώστε να "κηλιδώσει" τη συνολική εικόνα του δίσκου. Και
όμως, ένα ολόκληρο καλοκαίρι, το δισκάκι δεν "έλιωσε" στο στερεοφωνικό μου, δεν
μπήκε στο player του αυτοκινήτου, ούτε "διαφημίστηκε" σε γνωστούς και φίλους.
Και χωρίς να έχει πια τόσο "ισχυρό" ανταγωνισμό ώστε να πετύχει τα παραπάνω. Τι
μου φταίει τότε, ρε γαμώτο;

Φταίει μάλλον το γεγονός ότι με τον δίσκο αυτό ένα
τεράστιο συγκρότημα φτάνει ένα (ακόμα) βήμα πιο κοντά στη λήξη της καριέρας
του. Και τα περιθώρια δείχνουν να στενεύουν απειλητικά. Κανείς οπαδός των
Primal Scream δε θα τους ήθελε να επαναπαυθούν στις δόξες του παρελθόντος,
σίγουρα. Και είναι ευπρόσδεκτη η προσπάθειά τους να μείνουν συντονισμένοι με τη
μουσική πραγματικότητα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Θα ήταν όμως υπέροχα το τέλος
τους να σηματοδοτηθεί με ένα ακόμα πραγματικά ΣΠΟΥΔΑΙΟ άλμπουμ και μετά
υπερήφανα να μας αφήσουν στις αναμνήσεις μας. Οι ίδιοι το αξίζουν αυτό
περισσότερο από όσο το κοινό τους  το
δικαιούται. Με αυτή την προσέγγιση, το Beautiful Future "εξαγοράζει" τα
δυο-τρία χρόνια μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους και μας κάνει να ελπίζουμε
ότι το δέκατο άλμπουμ τους θα είναι αυτό που ξανά θα μας συγκλονίσει.  Λέτε; Ο χρόνος θα δείξει...

Rating: 7,3 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας

Primal Scream - Can't go back video

 {youtube}T8JHgu4XZOQ{/youtube}