The Prodigy - Invaders Must Die

22 February 2009 - Cooking Vinyl

Love them or hate them, ελάχιστα
μουσικά σχήματα έχουν επηρεάσει την μουσική τα τελευταία 20 χρόνια όσο οι Prodigy. Και ένα από τα
βασικά προσόντα τους πίσω στα 90's ήταν η πρωτοπορία τους, τουλάχιστον όσον αφορά την - ηλεκτρονική - μουσική
που απευθύνεται στις πλατιές μάζες και η συνεχής εξέλιξη στον ήχο τους. Όχι
αυτή την φορά όμως : αν κάποιος άκουγε τα 11 κομμάτια του - μόλις-  5^ου  κατά σειρά δημιουργήματος  τους (παρότι 18 χρόνια στον χώρο της
δισκογραφίας), χωρίς να ξέρει ποιο group είναι υπέυθυνο για αυτό που ακούει, θα έπαιρνε όρκο ότι πρόκειται για το
χαμένο αδερφάκι του Experience και του
Music for the jilted generation, αφού πρώτα είχε μπεί στο μίξερ μαζί με το Always outnumbered, never outgunned και στο τέλος είχε πασπαλιστεί με την
ωριμότητα του The Fat of the Land. Back to the roots λοιπόν, και μιας και οι roots του συγκεκριμένου συγκροτήματος
είναι πραγματικά μοναδικές και είχαν λείψει τόσο πολύ από τα αυτιά μας, τους
συγχωρούμε και με καθόλου - μα καθόλου - βαριά καρδιά είναι η αλήθεια. Ξαναμαζεύοντας
μετά απο αρκετό καιρό (τα τρία αρχικά μέλη για πρώτη φορά ξανά μαζί απο το
1997) όλη την παλιά καλή παρέα, ο υθήνον νους του συγκροτήματος Liam Howlett, ξεσκόνισε  τα κιτάπια του, βρήκε
λούπες ξεχασμένες εδώ και αρκετά χρόνια, και - όπως μόνο αυτός ξέρει - έφτιαξε
κάτι τόσο οικέιο αλλά ταυτόχρονα και τόσο φρέσκο: άψογη παραγωγή (όπως πάντα),
μπότες που τραντάζουν τους τοίχους και του πιο αντισεισμικόού club αυτού του πλανήτη, acid synths και πιανάκια που σε πάνε
κατευθείαν στο 1993, bigbeat λούπες και μπόλικα breaks, riot διάθεση,
πειραγμένα φωνητικά. Και φυσικά συνεργασίες, αλλά αυτή την φορά όχι στα
φωνητικά.

Στον δίσκο ξεχωρίζει κατευθείαν το Omen, το οποίο αποτελεί και το πρωτο single του album. Μάλλον μια από τις καλύτερες στιγμές τους (όσο ιερόσυλο και αν
ακούγετε αυτό),με άκρως κολλητική μελωδία, που ήδη έχει κάνει κατάληψη στα dancefloors. Επίσης ξεχωρίζει το ομώνυμο
Invaders must die, πρώτο single του album, που είχε κυκλοφορήσει από τον Νοέμβριο, το οποίο μαζί με το προαναφερθέν Omen και τα Run with the wolves, Worlds on fire και Piranha, ακολουθούν μια κοινή γραμμή και
αποτελούν την ραχοκοκαλιά του cd, προσδιορίζοντας τον ‘'νέο'' ήχο των Prodigy: γρήγορα και επιθετικά, με φωνητικά (με τους Keith και Maxim σε μεγάλη φόρμα), πατώντας πάνω σε bass-lines και drums  από το Always outnumbered, never outgunned (αλλά παρόλα αυτά με πολύ ιδιαίτερο
ύφος) και δανειζόμενα μελωδίες περασμένων χρόνων και (όχι πολύ μακρινών)
δεκαετιών. Φυσικά και τα υπόλοιπα κομμάτια δεν πάνε πίσω: τα Take me to the Hospital και Warrior Dance είναι ότι πιο experience-d μπορείτε να βρείτε σε αυτό το cd, με το πρώτο να είναι μετά το Omen ότι καλύτερο έχει να δώσει το album (όποιος πεί ότι η σαμπλαρισμένη φωνή δεν του θυμίζει το Out of space, μάλλον λέει ψέμματα) και το δεύτερο να είναι ένα πραγματικό ταξίδι στον
χρόνο. Τα Thunder και Colours θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται και στον
προηγούμενη δουλειά τους, όπως επίσης θα μπορούσαν να είναι remixes των Prodigy σε κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο των Bloc Party, με ότι αυτό συνεπάγεται (και αυτό το οποίο συνεπάγεται σίγουρα δεν είναι
αρνητικό). Το cd κλείνει με το Stand up, ένα μάλλον παράταιρο κομμάτι με
τα υπόλοιπα του album, πού θα μπορούσε άνετα να χρησιμεύσει για να γλυκάνει ένα απότομο ξύπνημα
από ένα άκαρδο ξυπνητήρι ή σαν το πρώτο κομμάτι μιάς Κυριακής μετά από ένα
ξέφρενο σαββατόβραδο.

Με το Invaders must die, οι Prodigy επιστρέφουν για τα καλά σε μονοπάτια που αυτοί πρώτοι δημιούργησαν και
ξέρουν να τα διασχίζουν καλύτερα από τον καθένα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όπως
σε κάθε δουλειά τους, τα αρνητικά σχόλια μετά από ένα πρώτο επιπόλαιο άκουσμα
θα είναι αρκετά (ακόμα και το εκπληκτικό Fat of the Land, τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του είχε ακούσει τα χειρότερα από
μουσικόφιλους και ραδιοφωνικούς παραγωγούς της εποχής, ενώ το Always outnumbered, never outgunned  ποτέ δεν έλαβε τις δάφνες κι την αναγνώριση
που του άξιζαν). Όλα αυτά όμως διορθώνονται με μια πιο προσεκτική ακρόαση. Το
αν είναι καλύτερο από τις προηγούμενες δουλείες τους, δεν είναι εύκολο να
απαντηθεί. Δεν απέχει πολύ απο το Always outnumbered, never outgunned, κάποιοι θα το βρούν λίγο καλύτερο, κάποιοι άλλοι λίγο χειρότερο. Σίγουρα
δεν είναι άρτιο (για να μην πώ αψεγάδιαστο) όπως το Fat of the land, σίγουρα δεν θα
σημαδέψει την μουσική ιστορία όπως το Music for the jilted generation, σίγουρα δεν είναι πρωτοποριακό
και ‘'παλαβό'' όπως το Experience, αλλά και σίγουρα δεν
χρειάζεται να κρυφτεί σε μία πιθανή σύγκριση μαζί τους, την οποία κατά πάσα
πιθανότητα θα χάσει, αλλά τουλάχιστον θα το έχει παλέψει πρώτα, αφού
χρησιμοποιεί ουσιαστικά τα δικά τους όπλα, λίγο από το καθένα.   

Και για το τέλος λίγη γκρίνια, οπώς κάθε σωστή κριτική
επιβάλει:, με βάση τα οπτικά αριστουργήματα που έχουν κατα καιρούς
παρουσιάσει οι Prodigy, νομίζω ότι τα videos των δύο singles, παρότι εκφράζουν το mood του εκάστοτε τραγουδιού, είναι λίγο προχειροφτιαγμένα. Μικρό το κακό όμως...

Rating: 7,8 / 10
Kίκo Παπαδόπουλος

The Prodigy official

  The Prodigy - Omen video

 {youtube}N7zJlY-XKio{/youtube}