Καμιά φορά εμείς οι "εναλλακτικοί" πρέπει να αφήνουμε στην άκρη την αναζήτηση του "υπερβατικού ήχου που σπάει τα όρια του είδους του" ή του " avant-garde αριστουργήματος που θα επηρεάσει τους δίσκους που θα έρθουν" και να θυμόμαστε ότι η ουσία της μουσικής είναι... η ίδια η μουσική: η αρμονία, το παίξιμο στα όργανα, οι στίχοι, η ενορχήστρωση και κυρίως η ψυχική κατάθεση που κρύβουν όλα αυτά από πίσω. Γιατί αν δεν το κάνουμε, κινδυνεύουμε να χάσουμε εξαιρετικούς δίσκους οι οποίοι υπηρετούν με άρτιο τρόπο το είδος τους, χωρίς να προϋποθέτουν πρότερες εντρυφήσεις στα άδυτα των μουσικών εγκυκλοπαιδειών για να γίνουν κατανοητοί.

Τέτοιος δίσκος είναι το "...Like Clockwork". Το αντεπιχείρημα "Μα οι Queens Of The Stone Age έχουν εναλλακτικές desert/stoner καταβολές και δεν είναι αποδεκτοί από το σύνολο του παραδοσιακού rock κοινού" προφανώς και δε στέκει, εκτός κι αν ισχυριστούμε ότι "οι Nirvana ήταν οι τελευταίοι μεγάλοι αναμορφωτές του rock", ή ότι η "αληθινή rock πέθανε με την έλευση του millenium" - αστειότητες φυσικά και τα δύο. Το νέο αυτό album, όσο κι αν ξεφεύγει από ορισμένα κλισέ της μπάντας, παραμένει ένα κλασικό rock album, η σπουδαιότητα του οποίου έγκειται στην άψογη σε όλα τα επίπεδα υλοποίηση της συνταγής. Σημειωτέον, όμως, είναι τόσο καλό, που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα σε αρκετά από τα ιερά τέρατα του είδους, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των καλύτερων δίσκων του ίδιου του συγκροτήματος.

Μην αφήσετε το "...Like Clockwork" να σας ξεγελάσει. Μπορεί στα πρώτα ακούσματα να ηχεί σαν μια καλοδουλεμένη ουδετερότητα, ωστόσο οι πολλαπλές ακροάσεις φανερώνουν αφενός τις υπέροχες λεπτομέρειές του και αφετέρου το εντυπωσιακό του βάθος. Σταδιακά κάθε στοιχείο του δίσκου (και κάθε κομμάτι μεμονωμένα) αιτιολογεί τη θέση του, ως αναπόσπαστο τμήμα ενός conceptual συνόλου, το οποίο δένει συνεκτικά με έναν περίεργο τρόπο. Με άλλα λόγια, τόσο η πολυσυλλεκτικότητα ηχητικών κατευθύνσεων και συνθετικών μοτίβων, όσο και οι τακτικές και απρόβλεπτες εναλλαγές μέσα στα κομμάτια, μαρτυρούν μια διάθεση για ασυμμετρία, η οποία όμως συμμετροποιείται όταν όλες οι συνιστώσες της παρατηρηθούν μέσα από το πρίσμα της συνεκτικής ιδέας του δίσκου.

Η tracklist αποτελείται από 10 συνολικά κομμάτια και όλα ανεξαιρέτως είναι λίγο ή πολύ rock κομψοτεχνήματα. Δεν θα μου ήταν δύσκολο να αφιερώσω από μία παράγραφο αναλύοντας τις χάρες του καθενός ξεχωριστά, αλλά το ζητούμενο είναι ο κάθε ακροατής να αποκομίσει την προσωπική του εμπειρία από τις άπαιχτες αυτές συνθέσεις και να ανακαλύψει μόνος του το πόσο καλογραμμένος, καλοπαιγμένος, αλλά και έμψυχος είναι ο δίσκος. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην κάνω μια αναφορά στο επιβλητικό μπάσο του Keep Your Eyes Peeled, στο γουστόζικο riff του I Sat By The Ocean ή στην υπέροχη απλότητα των πλήκτρων της βασικής μπαλάντας του δίσκου, The Vampyre Of Time And Memory. Ούτε μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την πολύτιμη συνεισφορά του Dave Grohl στα drums έπειτα από την αποχώρηση του επίσης εύστοχου Joey Castillo στα μισά των ηχογραφήσεων, η οποία γίνεται αντιληπτή σε ολόκληρο το μεγαλείο της στα rhythm sections των My God Is The Sun και Smooth Sailing. Οι συμμετοχές των Alex Turner, Elton John και Mark Lanegan μεταξύ άλλων επίσης ανεβάζουν το θερμόμετρο (αν και εντέλει αποδεικνύεται ότι αποτελούν μόνο τα κερασάκια σε μία ήδη εντυπωσιακή τούρτα), την ίδια στιγμή που το I Appear Missing, ως το μεγάλο highlight λίγο πριν το τέλος, προσφέρει μια συγκινητική κορύφωση που οδηγεί στο λυτρωτικό φινάλε, όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε σπουδαίο δίσκο.

Βλέποντας το συγκρότημα να  κατακτά για πρώτη φορά στη δισκογραφική του πορεία την πρωτιά στο Billboard και γενικώς υψηλότατες θέσεις στα charts, σκέφτομαι ότι η εμπορικότητα δεν είναι πάντα αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας. Το "...Like Clockwork" είναι δίσκος γειωμένος και συγκροτημένος, αλλά συγχρόνως απίστευτα συναισθηματικά φορτισμένος. Είναι ο ήχος μιας μπάντας ώριμης, που επενδύει σε πολυεπίπεδες συνθέσεις και επιλέγει να δώσει μια πιο εγκεφαλική διάσταση στο είδος, την ίδια στιγμή που ροκάρει άσχημα. Είναι μια κατάθεση πολλαπλών αναγνώσεων, που θέτει υπό αμφισβήτηση την απόσταση που χωρίζει το απλό από το πολύπλοκο. Και χωρίς καμία πρόθεση για μεγαλοστομίες, είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στο rock τα τελευταία χρόνια.