Raining Pleasure - Who's gonna tell Juliet?

01_breathe in - breathe out / 02_you are not young any
more / 03_flamenko / 04_stains on the wall / 05_God is pregnant / 06_who's
gonna tell Juliet? / 07_run to the disco / 08_love was just a girl / 09_game
over / 10_stay / 11_our father / 12_rainbow

18 December 2007 - Celesta /  EMI 

Οι παραπάνω στίχοι είναι πάρμενοι από το “You are not young
anymore”, τραγούδι που περιέχεται στον καινούριο δίσκο των Raining Pleasure.
Δεν ξέρω αν εκφράζει την άποψη τους για την ζωή – που ούτως ή άλλως
διαφορετικά βλέπεις τα πράγματα στα είκοσι σου χρόνια, διαφορετικά στα τριάντα
σου( και ούτω καθεξής), μια και κάθε στιγμή που περνάει όλο και κάποιο
καινούριο βίωμα ξεφυτρώνει εκεί που δεν το περιμένεις και πρέπει να είσαι
μάλλον στρουθοκάμηλος με το κεφάλι στο χώμα για να αρνηθείς ότι δεν συμβαίνει – ή είναι η αυτοκριτική τους για την πορεία τους στον μουσικό χώρο
όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί και τα δύο μαζί, μια και τέχνη και ζωή είτε
ταυτίζονται, είτε αλληλοσυμπληρώνονται.

Οι Raining
Pleasure δεν είναι μόνο ένα από τα μακροβιότερα σχήματα – από το 1992 – στο
χώρο τους στην Ελλάδα, αλλά ίσως και το μοναδικό αγγλόφωνο συγκρότημα από την
δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα που κατάφερε να είναι και εμπορικό, δηλαδή να
πουλάει τους δίσκους που κυκλοφορεί κατά χιλιάδες, καταφέρνοντας να βγεί από
τον στενάχωρο χώρο που αποκαλούμε “Alternative” προς έναν κόσμο που ούτε καν
υποπτευόταν την ύπαρξη τους. Και δεν έφταιγε μόνο η γνωστή διαφήμιση, που
σίγουρα τους βοήθησε (και θα την κουβαλούν σαν κατάρα στις πλάτες τους), αλλά
και η ποιότητα των έργων που παρέδιδαν κατά καιρούς, όπως τα αψεγάδιαστης pop
αισθητικής “Flood” και “Forwards and backwards”, που μαζί με την προσωπική τους
ματιά στο “Reflections” του Μάνου Χατζιδάκη αποτελούν ότι πιο εμπορικό έχει
βγάλει αυτός ο χώρος – και πιθανότατα δεν ξαναβγάλει, όχι γιατί δεν υπάρχουν
εξαιρετικές δουλειές, αλλά γιατί η αισθητική αντίληψη αυτών που κατέχουν τα
μέσα είναι συνήθως αδιάφορη και χυδαία. Και ναι, εμπορικό, γιατί κάποια
στιγμή πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι και οι καλλιτέχνες πρέπει να
βιοπορίζονται από το έργο τους.

I got no
sound – and everything is cold

                                              Flamenko

Φαντάζομαι
ότι οι Raining Pleasure έφτασαν κάποια στιγμή σε αδιέξοδο.Τώρα τι κάνουμε θα
αναρωτιόμουν εγώ αν ήμουν στη θέση τους, αναπαράγουμε τον ευαυτό μας
προσπαθώντας να κάνουμε έναν ακόμη δίσκο replica των προηγούμενων ή προσπαθούμε
να υπονομεύσουμε τον ευαυτό μας δημιουργώντας κάτι διαφορετικό.

Δημιουργούμε
κάτι διαφορετικό φυσικά και εκεί φαίνετα η στόφα του καλλιτέχνη και όχι του
φραγκοφονιά έμπορα. Άλλωστε οι Raining Pleasure κατάγονται από την μήτρα του
alternative Των '80ς, ότι κι αν σημαίνει αυτό για μας σήμερα.

Το “Who's
gonna tell Juliet?” είναι το σφουγγάρι που καθαρίζει τον μαυροπίνακα για να
γράψεις κάτι καινούριο πάνω σ'αυτόν.

Απλά αυτός
δεν είναι ο έκτος δίσκος τους. Είναι ο πρώτος. Είναι το πρωτόλειο μιας νέας
εποχής, είναι επίσης το παζλ  όλων όσων
έχουν αγαπήσει, από το εισαγωγικό “Breath in, breath out” μέχρι το “Rainbow”
που κλείνει το δίσκο, μεσολαβούν όλα αυτά που δημιούργησαν τους Rainining Pleasure, πρωτίστως ως ακροατές και μετά ως μουσικούς. Το poppunk του “You are
not young anymore”, ένα πολύ όμορφο ραδιοφωνικό κομμάτι (στο ραδιόφωνο του
μυαλού μας φυσικά μια και το πραγματικό είναι απών και αγνοείται η τύχη του), στο Sonic Youth “Flamenko”, κοφτό
και γεμάτο απελπισία, ένα τραγούδι απ' αυτά που γεννιούνται για να παίζονται
ζωντανά, στους παλιούς μελωδικούς Raining Pleasure με το “Stains on the wall”,
στο κρυφοκοίταγμα των James με τα ''God is a pregnant” - όπου από μονος του ο
τίτλος είναι ανατρεπτικός, σε ένα τραγούδι με υπόγεια οργή στους στίχους – και
''Who's gonna tell Juliet?”, στο σαρκαστικό ''Run to the disco”, την disco
εισαγωγή του “Love was just a girl” με την punkrock ανατροπή και τα funky
φωνητικά στο ρεφρέν, τον απόηχο των Depeche Mode – εποχής Ultra – στο “Game
over”, στην Punk ποίηση – και ας φανώ γραφικός – του “Our father” σε ένα αλλά
Ennio Morricone επικό τραγούδι και στο κλείσιμο της αυλαίας με το τρυφερό
''Rainbow''.

Our
father

Έτσι με αυτά και με αυτά το επεισόδιο έφτασε στο τέλος του. Το αν
σου άρεσε ή όχι είναι στην εκτίμηση του καθενός – μια και όσοι ενδιαφέρονται
μπορούν να ακούσουν το δίσκο με τον γνωστό τρόπο, πρίν αποφασίσουν ενδεχομένως
να τον αγοράσουν.

Γράφτηκαν
κάποια πράγματα για αυτόν το δίσκο που μπορώ να θεωρήσω ότι είναι άδικα και δεν δίνουν την απαιτούμενη προσοχή
στο αντικείμενο που παρουσιάζουν. Το να
χαρακτηρίζεις ας πούμε ένα δίσκο ότι δεν έχει ψυχή είναι λίγο βαρύ, ειδικά αν
προέρχεται από τον ανεξάρτητο χώρο. Εντάξει, δεν μιλάς γαμώτο μου για τον Κιάμο ή
την Βανδή, αλλά για ανθρώπους, οι οποίοι στο μέτρο του δυνατού απεκδύονται τον όποιο ναρκισσισμό διαθέτουν – και θα
μπορούσαν να έχουν μπόλικο – για να μας παραδώσουν ένα δίσκο ειλικρινή, που
εκρήγνυται από την ασφυξία της βρωμιάς και της αναισθησίας που κατακλύζει τα
πάντα.

Το '' Who's gonna tell Juliet ?” είναι ο πιο
πολιτικός  – με την ευρύτερη έννοια της
λέξης – και ο πιο απογυμνωμένος δίσκος από φτιασίδια των Raining Pleasure και
είναι επίσης το ψηφιδωτό των αισθήσεων, των παραισθήσεων και των λοιπόν
υπεκφυγών ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας.

Rating: 7,5 / 10
Κώστας Λιμνιάτης

comments & discussion