The Rapture - Pieces of the People We Love

1. Don Gon Do It
/ 2. Pieces Of The People We Love
/ 3. Get Myself Into It
/ 4. First Gear
/ 5. The Devil
/ 6. Whoo! Alright - Yeah...Uh Huh.
/ 7. Calling Me
. 8. Down For So Long
/ 9. The Sound
/ 10. Live In Sunshine

 Mercury (Universal)
/ 15 September 2006

Το 2006 βρίσκει τους Rapture στην άβολη θέση της κυκλοφορίας του Pieces of the people we love, ή αλλιώς του δίσκου που ακολουθεί το σημείο αναφοράς, Echoes
του 2003.Καλά, το "άβολη" μάλλον βολεύει και αφορά όλους εμάς που
αναμέναμε την εν λόγω συνέχεια και όχι τους ίδιους τους Rapture,που στο
κάτω κάτω δείχνουν να ακολουθούν μια εντελώς δικιά τους πορεία, και
κυρίως, καρπώθηκαν δίκαια τη φήμη μιας πανάξιας επιτυχίας.Το Echoes
ήταν ένα καταιγιστικό σύνολο από pieces of the music they love με πολλή
δύναμη και ιδέες που γέμιζαν κάθε στιγμή του δίσκου. Πιο punk από τους
Stellastar, πιο dark από τους Franz Ferdinand, πιο funky απ'τους Bloc
Party,και όταν αποφάσιζαν να μπερδευτούν στα πόδια των LCD Soundsystem
και των Radio 4,ε, τα κατάφερναν καλύτερα. Ο ρυθμός και το απολαυστικό
έως διαβολικό κρεσέντο του House of Jealous Lovers έκανε τους πάντες να
ψάχνουν το άλμπουμ που δε θα έβαζαν δίπλα στον τελευταίο δίσκο των
Cure. Στη συνέχεια, βέβαια, με χαρά διαπίστωναν ότι υπήρχαν και ένα
σωρό άλλοι λόγοι να ασχοληθεί κανείς με το Echoes.Άσε που επιτέλους,ένα
νέο new wave συγκρότημα αποτύπωσε σε έναν τόσο φρέσκο ήχο τις επηροές
των Talking Heads και των Television (αυτό κυρίως για όσους ψάχνουν την
καλύτερη δυνατή επανάληψη...ή το πιο σίγουρο flashback).

Η συνέχεια ενός εδραιωμένα επιτυχημένου δίσκου σίγουρα δεν είναι μια
εύκολη υπόθεση. Εδώ νομίζω ότι αρχίζουν πάλι οι σκέψεις που βολεύουν
τους ακροατές. Αυτές που μερικές φορές αγαπάμε να μας μπερδεύουν. Ένας
δίσκος με το funky post-punk ύφος του προηγούμενου, θα είναι η φυσική
συνέχειά του; Η επιτυχία πολλές φορές εγκλωβίζει περισσότερο και η
σύγχρονη μουσική βιομηχανία δεν επιτρέπει παρά σίγουρες προσεγμένες
κινήσεις. Μήπως όμως έφτασε η ώρα να αποδείξουν ότι ξεχωρίζουν απ'τους
υπόλοιπους και ότι είναι σε θέση να οδηγούν το hype της σκηνής; Οι
Rapture έκαναν αυτό που τελικά έχει τη μεγαλύτερη σημασία : κράτησαν
τον ενθουσιασμό, την ανεξαρτησία της δημιουργίας και έφτιαξαν ένα δίσκο
που παρά τις όποιες αδυναμίες παρατηρήσει κανείς, ακούγεται με πολύ
ενδιαφέρον και ευχαρίστηση στον όποιο χρόνο επιλέξει ο καθένας να του
αφιερώσει. Τα 80's είναι πάλι εδώ, το σύνθημα  "Gonna get myself
into it, why not help me do it?" και η μαγική λέξη : ενέργεια .

Γενικά τα πράγματα στο Pieces of the people we love είναι και
ακούγονται αρκετά πιο... ξεκάθαρα. Το πρώτο single που κυκλοφόρησε, το Get Myself Into It,
δεν ήταν μια ωραία παραπλανητική έκπληξη αλλά μια απ'τις πιο δυνατές
στιγμές του δίσκου και ταυτόχρονα ένας ιδανικός χαρακτηρισμός για το
σύνολό του. Ο απόλυτος χορευτικός ρυθμός. Φυσικά το μπάσσο αποθεώνεται,
μαζί με τα drums, το ρεφραίν ταλαιπωρείται μέχρι το τέλος μέσω
κουδουνιών,σαξοφώνου και υποψίας κιθάρας και η στροβιλιζόμενη φωνή του
Luke Jenner δένει μια χαρά με το funky αποτέλεσμα. Κι επειδή οι
εκπλήξεις σ'αυτό το δίσκο είναι σαν τις κιθάρες του,δηλαδή ή δεν
υπάρχουν ή τελικώς δε σε πολυνοιάζουνε, τα υπόλοιπα κομμάτια κινούνται
-χορεύοντας πάντα- στο ίδιο μοτίβο.Το εναρκτήριο Don Gon Do It
δεν ξεφεύγει με τη λίγη περισσότερη φασαρία και ξεχωρίζει με τα
«χορωδιακά» σημεία του,ενώ το ομώνυμο Pieces of the people we love
είναι ένα πιο ξεχωριστό garage fuzzy pop μπέρδεμα. Ομολογουμένως η
χαλαρή και σίγουρα διασκεδαστική ατμόσφαιρα ξεφεύγει λίγο σε κάποια
σημεία... όπως κείνο το κιτς ναζιάρικο "my-my-my-my Mustang Ford" προς
το τέλος του First Gear. Το κομμάτι με τον τρομερό τίτλο Whoo! Alright-Yeah... Uh Huh
που προδίδει αρκετά τη disco - pop αφέλειά του, αρχικά έλαβε έναν
παρόμοιο υποτιμητικό χαρακτηρισμό,αλλά  αποτελεί σίγουρα την πιο
up-lifting στιγμή του δίσκου. Κυρίως φανερώνει πως οι Rapture έψαξαν με
ενθουσιασμό το νέο μουσικό ύφος τους και κινήθηκαν και στα άκρα του,
όσο αυτό είναι δυνατό.

Κάπου ανάμεσα ή παράλληλα κινούνται και τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου. Πιο glam η απόδοση του Down for so long, ενώ θορυβώδες και κιθαριστικό το the Sound (of Echoes?).Το Pieces of the people we love κλείνει αναπάντεχα αρκετά πιο αργά και θεατρικά με το παλιομοδίτικο ψυχεδελικό Live in Sunshine
που απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι -ή να αποφασίσεις πως δεν έχει νόημα
να αναρωτιέσαι- για το πώς μπορεί να ακούγεται η επόμενη κυκλοφορία των
Rapture...

Ίσως οι συγκρίσεις να είναι αναπόφευκτες τελικά,και πλεονεκτήματα του
ενός δίσκου να τονίζουν τα μειονεκτήματα του άλλου. Σίγουρα το
Pieces... είναι διαφορετικό απ'το παλαιότερο Echoes, μα κάνει τα
πράγματα πιο ενδιαφέροντα γύρω απ'το ονομά τους.Οι ίδιοι άλλωστε δεν
επιχειρούν να ενταχθούν στο νέο κύμα του new wave των 00's απλά
δείχνουν να το διασκεδάζουν με τρόπο απόλυτα μουσικό, όπως είναι και οι
μοναδικές αμφιβολίες που μπορεί να έχει κάποιος ακούγοντας το δίσκο.
Προσωπικά ένα μικρό παράπονο που εμφανίστηκε είναι πως μειώθηκε κάπως η
επιθυμία να τους δω live... Μάλλον αυξήθηκε όμως η εκτίμησή μου προς
τις μουσικές δυνατότητες των μελών του group. To Pieces of the people
we love είναι εδώ για να βγάλει τη γλώσσα σε πολλές συννεφιασμένες
μέρες, και να προβληματίζει πια όχι τους fan μα άλλες νέες μπάντες που
αναζητούν την αρχή της συνέχειας στο δικό τους επιτυχημένο παρελθόν.

comments & discussion