The Rifles - Great escape

30 January 2009 - 679 Recordings

Είναι απόλυτα
λογικό, βλέποντας τον τίτλο, το μυαλό να πάει αυτομάτως στους Blur. Ο μύθος όμως (και η wikipedia) έχει διαφορετική άποψη: δύο συμφοιτητές,
αποφασίζουν να πάνε σε μία συναυλία των Oasis στο Λονδίνο.
Μένουν εντυπωσιασμένοι από αυτό που βλέπουν (παρότι δεν πετυχαίνουν τους Oasis στα καλύτερα τους ), και αποφασίζουν να φτιάξουν την
δική τους μπάντα. Ακούγοντας τον δίσκο, η υπόθεση περί Blur μοιάζει αρκετά πιο λογική από την ιστορία περί Oasis, αν και η αλήθεια είναι, ότι όποιες αναφορές δεν
πρέπει να γίνονται σε σχέση με την «αγία δυάδα» του brit pop, αλλά σε σχέση
με τα τα σχήματα που υπηρετούν εδώ και κάποια χρόνια αυτό το υβρίδιο indie και
φεστιβαλικού ροκ (βλ. Kaiser Chiefs)  που ευδοκιμεί στο νησί. Και αν η
σύγκριση τους με τους «oh oh oh oh oh-nah nah nah nah nah» Kaiser Chiefs είναι σχετικά
αδόκιμη (μιάς και είναι πολύ πιο επιτυχημένοι εμπορικά), σίγουρα οι Rifles μπορούν να
μπούν στην ίδια λίστα με σχήματα όπως οι Automatic, οι Wombats, οι Futureheads και οι Maximo Park.

Το βήμα από την μικρή indie εταιρεία Red Ink στην 697 Records (που μπορεί
σαν όνομα να μην λέει πολλά, αλλά το γεγονός ότι είναι θυγατρική της Warner σίγουρα εξηγεί
αρκετά), μπορεί να άλλαξε αρκετά τον ήχο τους, όμως δεν τους έκανε να αλλάξουν
τις αγαπημένες τους συνήθειες , όπως το να παίζουν σε μικροσκοπικά venues και να
διαθέτουν μπόλικα κομμάτια τους ως free downloads από την σελίδα τους, κάτι που τους έδωσε την
ευκαιρία να δημιουργήσουν μία fan base και να κερδίσουν την συμπάθεια της indie κοινότητας, που ανέκαθεν είχε
μία αδυναμία στα παιδία της που δεν ξεχνούν από που ξεκίνησαν. Και αν το «Great Escape», σε σχέση με
το πρώτο τους album «No love lost», υπολείπεται
σε φρεσκάδα, ενθουσιασμό και αυθορμητισμό, σίγουρα είναι ένα βήμα πρός τα μπρός
όσον αφορά την αρτιότητα και την ωριμότητα. Και ξεκινάει αρκετά εντυπωσιακά: τα
Science is Violence και The great escape είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Καθαρά
συναυλιακά κομμάτια (εμφανέστατο από την δομή τους), με πολύ καλή παραγωγή και
πραγματικά «γεμάτα», με πομπώδη refrain φτιαγμένα από τις πιο chorus φαντασιώσεις στο μυαλό ενός ροκ
μουσικού (ξανά βλ. Kaiser Chiefs), χωρίς όμως να χάνουν κάτι από τον indie χαρακτήρα τους (εν αντιθέση με τους Kaiser Chiefs - μάλλον θα
τους έχει πιάσει λόξιγκας με τόσες αναφορές). Το ίδιο ισχύει όσον αφορά το ύφος
και για τα τρία επόμενα  - Fool to sorrow (πρώτου single του album), Sometimes,Toareg (στην ίδια
κατηγορία ανήκει και το Out in the past) τα οποία
χωρίς να είναι άσχημα κομμάτια (κάθε άλλο), είναι ένα τίκ πιό πίσω απο τα πρώτα
δύο. Ακολουθεί το History, πού μάλλον ξεχωρίζει από τον δίσκο,
αποτελώντας το λιγότερο ανάλαφρο
(και με αρκετές new wave αναφορές)
κομμάτι του δίσκου. Στο ίδιο πνεύμα (με αυξημένη ταχύτητα και αρκετά πιο
δυνατό) βρίσκεται και το The General, που αποτελεί
και το δεύτερο single του album (με ένα
εξώφυλλο που παραπέμπει στην αισθητική των Smiths). Το Winter Calls όπως και το Romeo and Julie, κινούνται στους δρόμους που χάραξαν οι Libertines (και άρα με
την μέθοδο της επαγωγής οι Smiths). Χαρωπά τραγουδάκια, ευχάριστα στο
αυτί, κλασσικά βρετανικά, αλλά από εκεί και πέρα, τίποτα το ιδιαίτερο. Ο δίσκος
κλείνει με το For the meantine. Μία κιθάρα και μία φωνή, για το καλό
κατευόδιο του album.  

Aπό κάθε άποψη, το «Great
Escape» είναι ένας καλός δίσκος,
πολύ δουλεμένος, που μπορεί να μην μείνει στην ιστορία της μουσικής, αλλά για
τον σκοπό που δημιουργήθηκε κάνει μια χαρά την δουλειά του και σίγουρα αξίζει
να του ρίξει κανείς μια ματιά (και μία ακρόαση). Τα festival
αυτού του κόσμου τους περιμένουν (αρχής γενομένης από
το φετινό καλοκαίρι).

Rating: 7,5 / 10
Kίκo Παπαδόπουλος

The Rifles @ Myspace

  The Rifles - the general video

 {youtube}XmgGk65_2uo{/youtube}