Rome - Nos Chants Perdus

14 May 2010 - Trisol

L'homme, il faut
l'aimer. Surtout dans la beauté de la revolte, il faut l'aimer...

Υπάρχει
κάτι το ειρωνικό στο γεγονός ότι καθυστέρησα την κριτική στο νέο άλμπουμ των
Rome εξαιτίας των καλοκαιρινών μου διακοπών και των εξελίξεων σε αυτές. Είναι μάλλον
σύμπτωση, αλλά τα άλμπουμ των Rome γράφονται τον χειμώνα για να κυκλοφορήσουν
το καλοκαίρι, κατά το οποίο οι μελωδίες τους χρωματίζονται πολύ διαφορετικά. Η
θλίψη και η ελπίδα, η απογοήτευση και η προδοσία, ο λυρισμός και η μοναξιά, το
σκοτάδι και το φως τελικά δένουν σε ένα ενιαίο σύνολο. Αυτό που ξέρουμε ως
Rome.

Ξέρουμε;
Ξέρουμε όντως; Οι Rome αλλάζουν σε κάθε άλμπουμ, εξελίσσουν το ύφος τους,
αλλάζουν το στυλ των μελωδιών και την ενορχήστρωση, το κεντρικό θέμα. Μέσα σε
πολύ λίγα χρόνια έχουν γίνει σχεδόν αγνώριστοι. Σχεδόν, όχι εντελώς, γιατί τα
neofolk στοιχεία είναι ακόμα παρόντα. Γιατί η φωνή του Jérôme αλλάζει ελάχιστα. Γιατί το συναίσθημα
της αποξένωσης από τον περισσότερο κόσμο και οι ενοχές της προδοσίας είναι
ακόμα το νήμα που συνδέει τα τραγούδια τους.

Και τότε
τι έχει αλλάξει; Πολλές αλλαγές μάς κρύβει το άνοιγμα του καλυμμένου με ύφασμα digipack. Οι μέρες της cold meat industry είναι μακριά. Τα drones μπορεί
να χρησιμοποιηθούν σαν ένα όργανο αλλά ποτέ μόνα τους. Το στυλ των Rome έχει μπολιαστεί
με τόσες επιρροές (από Nick
Cave ως Jacques Brel) που επεκτείνει τα όρια του neofolk.
Τα επεκτείνει τόσο που, με λίγο διαφορετική διανομή, αυτό το άλμπουμ θα
μπορούσε - θα άξιζε - να γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό, έξω από το χώρο μας. Μη
με παρεξηγήσετε. Δεν σημαίνει ότι είναι εύκολο, ή ότι είναι ρηχό. Αντιθέτως, η
φαντασία στην ενορχήστρωση, η ποικιλία στις μελωδίες, τολμώ να πω ότι το κάνουν
το Nos Chants Perdus το καλύτερο άλμπουμ στον χώρο του εδώ και πολλά χρόνια
(από τότε που ο Douglas P έγραφε ακόμα πρωτότυπη μουσική), και ένα από τα πιο
υπέροχα άλμπουμ της χρονιάς. Ούτε εκπτώσεις στο στίχο γίνανε.

Για την
ακρίβεια, αυτό είναι και το μόνο σημείο που θα τρόμαζε τον ανυποψίαστο ακροατή.
Ακόμα πιο πολιτικοποιημένος απ' ότι μας έχει συνηθίσει, ο Jérôme μάς τραγουδάει για τους
καταδιωγμένους πολεμιστές της ελευθερίας. Βλέπει την πολιτική μέσα από τα μικρά
συναισθήματα και τις συγκρούσεις και γεμίζει τους στίχους και το βιβλιαράκι με
φράσεις φιλοσόφων. Αν μας δίνει ιστορικές λεπτομέρειες, κρύβονται πίσω από
αόριστα ονόματα και ρόλους στις ιστορίες του. Περισσότερο επικεντρώνεται στα
πάθη, τις δυσκολίες, τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, στο λυρισμό
αυτής της προσωρινής - και χωρίς ελπίδα - ουτοπίας. Το σκηνικό μεταφέρεται από
τον ισπανικό εμφύλιο του Flowers From Exile στη
Γαλλία, και μαζί αλλάζουν ήπια και τα όργανα που χρησιμοποιούνται. Ακορντεόν,
ξυλόφωνο, ελάχιστα ηλεκτρονικά και μια παραγωγή γεμάτη μαεστρία, σκορπίζουν
ανατριχίλες σε κομμάτια όπως το L'Assassin
ή το Chanson de Gestes. Στο πρώτο
(και πρώτο single) σκέφτομαι τα βήματα του δολοφόνου στο σκοτάδι, την ηχώ
ανάμεσα στα κτήρια, ενώ το δεύτερο δημιουργεί αντιθετικές εικόνες, με
αντιθετικούς στίχους - μου φέρνει στο μυαλό ένα ηλιοβασίλεμα σε μια παραλία
αλλά μετά ο στίχος που επαναλαμβάνεται είναι «Die by the ax». Είναι
δύσκολο να καταλάβουμε πού σταματάει η ειρωνεία αν δεν μιλήσουμε με τους Rome προσωπικά - κάτι πιο δύσκολο τώρα που
ο Jérôme αποσύρθηκε για σύντομο διάστημα, και
ακύρωσε τις συναυλίες τους (λέγεται ότι παντρεύτηκε).

Μην
ανησυχείτε, όμως: υπόσχεται ότι θα επιστρέψει. Ίσως με ρυθμούς πιο ήπιους από
ένα άλμπουμ κάθε χρόνο, αλλά πιθανότατα με ακόμα πιο αισθητή εξέλιξη από το ένα
άλμπουμ στο άλλο.

Freedom
is
a
love
not
tested
in
letting
go, αλλά εγώ πρέπει να σας αφήσω να φύγετε,
χορεύοντας το La
Commune (το πιο χορευτικό κομμάτι στην
ιστορία του συγκροτήματος - αν και εντελώς ακουστικό). For black is the colour and freedom is the word.

 
Rating: 8,5 / 10
tec-goblin

 {youtube}ncVKqdgdSE4{/youtube}