Rotersand - 10 23

01 1023 (Given Time) /
02 Rushing / 03 Don’t Know / 04 Lost / 05 I Am With You / 06 I Cry / 07 Shelter / 08 The Gods
Have Gone Insane / 09 Meaning is the Drug / 10 I don’t Remember / 11 Inner
World

8 June 2007 / Dependent 

10; Στα 10; Και τα άλλα 23 τι θα τα κάνουμε; Α, τα 23 είναι
οι μέρες που καθυστέρησα για αυτή την κριτική, εξαιτίας τεχνικών λόγων που
διορθώθηκαν με ένα σελοτέιπ στον μετασχηματιστή των ηχείων… Οι Rotersand χρειάστηκαν όμως κάτι παραπάνω από
σελοτέιπ για να μπορούμε να φωνάξουμε τώρα: EBM lives!
They duct taped my heart,
λοιπόν.
Αν και οι προοπτικές
κάθε άλλο παρά ευοίωνες ήταν: για μένα ήταν ανησυχητική η κιθαρίτσα στην αρχή,
η σχετική απουσία του έντονου progressive trance στοιχείου (με την έννοια του
κομματιού που χτίζει και χτίζει, βλ storm, dare to live, almost wasted) και το απλό γεγονός ότι είναι το
τρίτο, το πιο δύσκολο, άλμπουμ, όπου οι Rotersand δοκιμάζονται για να αποδείξουν αν
ξέρουν να φτιάξουν κάτι καινούριο που να ικανοποιεί τους φίλους τους χωρίς να
τους κάνει να βαριούνται.

   Και… τι ’ν’ αυτά τα
συνθάκια στην αρχή του rushing? Και το μπάσο μετά; Το μυαλό πάει
κατευθείαν στο Vertical Theory των Haujobb… Και να που καταφέρνει αυτό το μπάσο να συνεχίσει
και εξελιχθεί προς το κλαμποfuturepop.
Και αυτό είναι
χαρακτηριστικό του τι θα επακολουθήσει. Οι Rotersand δεν φεύγουν καμία στιγμή από το
είδος τους, αλλά υπάρχει συνειδητή προσπάθεια να μας δώσουν κάτι καινούριο σε
τουλάχιστον στα μισά κομμάτια. Στο Don’t Know και
το Inner World είναι ο ρυθμός (το πρώτο πιο catchy το δεύτερο πιο trip hop) και στο Meaning is the Drug η ελαφρώς πιο μίνιμαλ αισθητική και
η ατμόσφαιρα. Στο I don’t remember μια
πολύ old school EBΜ αισθητική και πνιγμένα φωνητικά, που ακούγεται όμως
ακόμα φουτουριστική, ειδικά όταν μπαίνει το acid συνθάκι. Στο Gods have Gone Insane, πάλι, η ωραία παραγωγή προδίδεται από την
ανοησία της σύνθεσης και των στίχων, αλλά το γεγονός παραμένει ότι είναι άλλο
ένα κομμάτι που ακούγεται διαφορετικό.

   Όμως, την περισσότερη
μαεστρία την επιδεικνύουν όταν παίζουν αποκλειστικά αυτό που ξέρουν καλά: το Lost είναι το αποκορύφωμα του κλισέ, με
την EBM εισαγωγή,
τα βιολιά στο futurepop ρεφραίν και το οργιώδες τέλος. Όμως είναι άψογο. Χωρίς να
έχει τίποτα ιδιαίτερο, δεν μπορώ παρά να ουρλιάξω «EBM lives!». Πιο ενδιαφέρον
και πιο Rotersand είναι το I cry, όπου, μέσα από το σφυροκόπημα και
το βρώμικο μπάσο, το μελωδικό τρανς συνθάκι και ένας-δυο ψαγμένοι ήχοι λάμπουν
πού και πού σαν ακτίνες του ήλιου μέσα από απειλητικά σύννεφα,, για να δώσουν
πάσα στην φωνάρα του τραγουδιστή. Και όλο αυτό τελειώνει με απαλές
«κιθαριστικές» (από αυθεντική κιθ… εε.. συνθ) συγχορδίες, για να μπει αμέσως το
Shelter, όπου οι Rotersand για ένα κομμάτι θυμούνται το progressive trance παρελθόν τους και ξαναδημιουργούν το
Storm! Αυτή τη
φορά, όμως, θλιμμένα έγχορδα συνοδεύουν το ρυθμό από το βάθος, για να
δημιουργήσουν ένα πραγματικό trance διαμάντι με EBM ενορχήστρωση (και ο πρώτος fan της psy που θα πει ότι αυτό δεν είναι trance, ας ρίξει μια ματιά στη Βίκυ).

 Σε καμία περίπτωση
οι Rotersand δεν δημιουργούν ή επεκτείνουν ένα
είδος. Δείχνουν όμως, μια μεγάλη ποικιλία επιρροών, εκτελεσμένων πάντα με την
προσοχή στην τελειότητα που τους διακρίνει (μην ξεχνάμε ότι ένας τους έχει
κάνει παραγωγή στη Μαντόνα, ή τουλάχιστον έτσι λέγανε τα πρόμο της Dependent πρόπερσι ;)).
Ακόμα, όμως, τα δυνατότερα κομμάτια τους
παραμένουν 100% στη συνταγή των Rotersand… ΕΒΜ,
futurepop, πείτε το όπως θέλετε. Δεν κάνουν την υπέρβαση,
αλλά σταθεροποιούν τη θέση τους στα λίγα συγκροτήματα που καταφέρνουν να
κρατήσουν ζωντανό το χώρο.