Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δει την γλυκύτατη Amelie και συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, στενοχωρηθήκαμε. Ήταν μία ταινία που κοινώς μας «άγγιξε». Ένα όμως από τα χαρακτηριστικά της ήταν η μουσική επένδυση του Yann Τiersen. Φανταστείτε να έλειπε η συγκεκριμένη μουσική επένδυση. Άλλωστε δεν υπάρχει στιγμή που θα ακούσουμε έστω και μία νότα από τις συνθέσεις τού εν λόγω καλλιτέχνη και δεν θα μας έρθει αυτοστιγμή κάποια σκηνή από την ταινία. Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής. Οι παραστάσεις που δημιουργούνται με το άκουσμα κάποιων ήχων. Στην περίπτωση λοιπόν ενός soundtrack, όπως αυτό που έγραψε ο φίλτατος Γάλλος, η σκέψη μας θα ταξιδέψει στην ταινία τού Jeunet. Στην περίπτωση όμως μιας μουσικής σύνθεσης που δεν συνοδεύεται από το αντίστοιχο οπτικό μέρος ενός βίντεο ή μιας ταινίας, τι συμβαίνει; Πολύ απλά, ο ίδιος ο ακροατής γίνεται ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής, ο παραγωγός.

Τα ηχοτοπία που μας παρουσιάζει ο Ryan Teague από το 2005 είναι πολύ ιδιαίτερα. Πότε μινιμαλιστικά, όπως με το πρώτο του ΕΡ "Six Preludes", και πότε επικά με το αριστουργηματικό "Coins & Crosses". Από το 2006 είχε να εμφανιστεί στο προσκήνιο, μέχρι που πέρυσι κυκλοφόρησε το 2^ο του άλμπουμ και φέτος το 3^ο με τον τίτλο "Field Drawings". Δεν ξέρω πού μπορεί να οφείλεται αυτή η υπερ-παραγωγικότητα τού καλλιτέχνη από το Bristol και δεν με απασχολεί άλλωστε, όμως παρουσιάζει ενδιαφέρον η πορεία του στο πώς αντιλαμβάνεται πλέον τα πράγματα. Οι δύο πρώτες του δουλειές -ειδικά το "Coins & Crosses"- είχαν μία μελαγχολία, η οποία κορυφώνονταν σε επικά ξεσπάσματα, ακολουθώντας ένα μουσικό μονοπάτι που το έχουν διαβεί πολλοί. Με το "Field Drawings" όμως...; Η αναφορά μου στην αρχή του κειμένου στη μουσική της ταινίας Amelie δεν ήταν τυχαία. Στην μεγαλύτερη διάρκεια το άλμπουμ έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που πιστώθηκαν στον Τiersen. Γλυκιά μελαγχολία, αθωότητα, συγκίνηση. Στα Neo και Τetramery για παράδειγμα, όλα αυτά τα συναισθήματα είναι ευδιάκριτα όχι μόνο σε ένα αγχίνους πνεύμα, αλλά ίσως και στον πιο αδιάφορο άνθρωπο.

Η ένωση εγχόρδων και πιάνου είναι ιδανική, αφού γίνεται με τέτοιον τρόπο ούτως ώστε ο ακροατής να νοιώθει έμπλεος ψυχικά και οι εικόνες να παραμένουν στην σκέψη του μετά από το άγγιγμα ενός πλήκτρου ή την θωπεία τού δοξαριού. Η ξεχωριστή ενορχήστρωση του Michael Nyman μάς αποκαλύπτεται στο Shadow Play, και η τεχνοτροπία τού Struggle For Pleasure από τον Wim Wenders στο Cell Cycle. Ο επίλογος δε με το Tableau III είναι τόσο αριστοτεχνικά δομημένος με το στοιχείο τής αποδόμησης από τον υλισμό, σε ένα επίπεδο πνευματικότητας και αναστοχασμού που αναπόφευκτα μας φέρνει στο νου τις συνθέσεις του Max Richter.

Όλα τα παραπάνω ίσως να εσωκλείωνται με έναν σκανδαλώδη τρόπο στο Cadastral Survey. Τα έγχορδα αποφασίζουν να παίξουν εδώ τον πρωτεύοντα ρόλο, όχι όμως με την ξεδιάντροπη χρήση του όρου. Δεν κρίνουν. Δεν οδηγούν. Δεν κατονομάζουν. Ο καθένας μας μπορεί να χρησιμοποιήσει αφαιρετικά την ίδια την ύπαρξή τους. Αυτό σημαίνει ακούω ελεύθερα δίχως όρια και φραγμούς. Μας το προσφέρει αυτό όμως ο Teague στην όλοτητα τού άλμπουμ; Κρίνοντας από την σκοπιά ενός ακροατή που θα θέλει να ακούσει ακόμη ένα άλμπουμ modern classical και μετά να ξαπλώσει έχοντας το χαμόγελο τής αυτοπεποίθησης στο πρόσωπό του, η απάντηση είναι όχι. Στην περίπτωση όμως που απεκδυθεί τον μανδύα της σεμνοτυφίας και της μικρόνοιας, η απάντηση είναι ναι.

Η επιλογή είναι ασφαλώς δική σας. Σκεφτείτε όμως τα οφέλη που μπορούμε να έχουμε όταν η προσέγγιση τέτοιων μουσικών άλμπουμ, όπως είναι το "Field Drawings", είναι φιλοσοφική.