Οι Savages είναι ένα ακόμα όνομα από τη λίστα BBC Sound Of 2013 που κυκλοφορεί το ντεμπούτο του. Μια λίστα που σχεδόν πάντα πέφτει μέσα στην ανάδειξη των εμπορικότερων νέων ονομάτων, αλλά αρκετές φορές αστοχεί σε θέματα διαχρονικότητας και ουσιαστικής ποιότητας των καλλιτεχνών. Και μπορεί οι Savages να μην κατάφεραν να μπουν στην τελική πεντάδα της λίστας αυτής, αλλά το ντεμπούτο τους αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από αξιόλογο.

Σε πρώτη ανάγνωση, το "Silence Yourself" αποτελεί δίσκο όχι απλά μπαγιάτικο, αλλά δύο φορές μπαγιάτικο. Αναβιώνει τον post-punk ήχο από τα late 70's και τα 80's, ο οποίος έχει ήδη αναβιωθεί τα τελευταία 10 χρόνια από μπάντες όπως οι Interpol, οι Editors και οι White Lies και πλέον μάλλον έχει ξεπεραστεί. Με την ειδοποιό διαφορά ότι πρόκειται για γυναικείο συγκρότημα με γυναικεία φωνητικά, η μουσική κληρονομιά τους εστιάζεται κυρίως στους Siouxsie And The Banshees, αλλά επεκτείνεται και προς Public Image και Joy Division μεριά, από τους οποίους κλέβουν ασυστόλως μπασογραμμές και patterns στα drums.

Η παντελής έλειψη αυθεντικότητας στον ήχο, ωστόσο, αντισταθμίζεται από την εντυπωσιακή ενέργεια των κοριτσιών από το Λονδίνο. Ενέργεια η οποία ξεκινάει από το δυνατό songwriting, επεκτείνεται στο singing της εκρηκτικής Jehnny Beth και απογειώνεται σύμφωνα με φήμες στις ζωντανές τους εμφανίσεις, οι οποίες λέγεται ότι αποτελούν εμπειρία που αξίζει να ζήσει κανείς. Η ακρόαση του album τους δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ότι οι Savages παίζουν στα δάχτυλα το είδος το οποίο υπηρετούν.

Μια από τις μεγάλες επιτυχίες της μπάντας (αλλά και των παραγωγών Johnny Hostile και Rodaidh McDonald) είναι το γεγονός ότι καταφέρνουν να παίζουν με πολλή φασαρία, χωρίς όμως να χάνεται ποτέ η ισορροπία. Η υπερπληθωρική, ορμητική, ασυγκράτητη (θα μπορούσαμε να κολλήσουμε δεκάδες άλλα επίθετα εδώ) ερμηνεία της Beth, σε συνδυασμό με το εντονότατο distortion στις κιθάρες θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα ηχητικό τσίρκο. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι απόλυτα ελεγχόμενο και δεν ξεφεύγει ποτέ από τα όρια του καλαίσθητου. Χωρίς υπερβολή, πολύ σπάνια πλέον έχουμε τη χαρά να ακούμε τόσο καλοπαιγμένο post-punk.

Μια σύντομη περιήγηση στην tracklist είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς την τεράστια περιεκτικότητα του δίσκου σε καλό υλικό. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι αλάνθαστο, δεν έχει την παραμικρή  αστοχία. Από το χειμαρρώδες "Shut Up" που ανοίγει το δίσκο, μέχρι το ατμοσφαιρικό "Waiting For A Sign", μόνο καλά κομμάτια υπάρχουν. Ειδικά αυτό το τελευταίο, σε κάθε άκουσμα ηχεί όλο και πιο μεγαλειώδες. Το καλύτερο κομμάτι, όμως, το έχουν κρύψει στο δεύτερο μισό και συγκεκριμένα στην προτελευταία θέση. Δεν είναι άλλο από το "Husbands", ένα αψεγάδιαστο single που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από εκείνα που έβαιναν στις καλές μέρες του post-punk. Ανελέητη μπότα, κιθάρα που προκαλεί ταχυπαλμία, ωμή ενέργεια και μια Beth που ερμηνεύει σαν δαιμονισμένη.

Μετά από επανειλημμένες ακροάσεις, τα συμπεράσματα είναι σαφή. Το "Silence Yourself" δεν είναι παρά μια πάρα πολύ καλή αναπαραγωγή του μουσικού παρελθόντος. Άψογα δουλεμένο, άψογα εκτελεσμένο και γεμάτο με κομμάτια που σου επιβάλλουν τη σιωπή, όπως λέει και ο τίτλος του. Για όσους αγαπούν τον post-punk ήχο και δεν ψάχνουν το κάτι διαφορετικό είναι ένας δίσκος χάρμα. Και για όσους πάσχουν από τη δική μου listomania, θα επιχειρήσω να κάνω μια πρόβλεψη: μην εκπλαγείτε αν βρίσκεται στο top 10 των περισσότερων περιοδικών και sites στα year end lists το Δεκέμβριο.