Η συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το Postwave μιας και τον Φεβρουάριο του 2008 ο Andi Sex Gang μας είχε αποκαλύψει στην αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε, το όνομα του συγκεκριμένου επόμενου δίσκου των Sex Gang Children. Από τότε άρχισε να αιωρείται η είδηση, κάνοντας όλους τους φανς να αναρωτιούνται, να ρωτάνε τον ίδιο σε επόμενες συνεντεύξεις με αναφορά την συνέντευξη μας, για το πότε θα έβλεπε το φως της μέρας. Ο καιρός θα περνούσε και νέο δίσκο Sex Gang Children δεν βλέπαμε. Αντί αυτού, το 2011 ο Andi θα κυκλοφορήσει το ένατο προσωπικό του δίσκο "The Devil's Cabaret". Έτσι οι ελπίδες για μια νέα κυκλοφορία του συγκροτήματος άρχισαν να σβήνουν. Μέχρι τη στιγμή που μια αιφνίδια κινητικότητα στο profile τους στο Facebook προετοίμασε το έδαφος για την κυκλοφορία νέου άλμπουμ και μερικών νέων ζωντανών εμφανίσεων. Αρχή έγινε με την συμμετοχή τους στο φετινό Wave Gotik Treffen στην Λειψία και μετά ακολούθησε το digital release του άλμπουμ.

Το "Viva Vigilante" αποτελεί λοιπόν μόνο το τέταρτο τους άλμπουμ (πέμπτο αν υπολογίσουμε το "Blind" του 1985 που αρχικά βγήκε κάτω από το όνομα Andi Sex Gang), μικρός αριθμός αν αναλογιστούμε ότι υπάρχουν 31 χρόνια. Παρά το μικρό τους output ο Andi πάντα κατάφερνε να τους κρατά ενεργούς παράλληλα με την προσωπική πορεία με σποραδικές εμφανίσεις και έστω ένα δίσκο την δεκαετία! Το μόνο κακό σε όλη αυτή την ιστορία δισκογραφικά, ήταν η πληθώρα συλλογών τους που κατέκλυσε την αγορά, ειδικά τότε που μεσουρανούσε το CD, που παρά τις όποιες καλές προθέσεις νομίζω έκανε περισσότερη ζημιά, μιας και δεν ήταν όλες οι συλλογές αξιόλογες και αποπροσανατόλιζαν και αλλοίωναν την εικόνα του συκροτήματος σχετικά με την δισκογραφική παρακαταθήκη τους.

Αν ανατρέξουμε στην δισκογραφία τους ξεχωρίζουν τα 4 σημαντικά τους σίνγκλς, τα "Into The Abyss", "Sebastiane", "Mauritia Mayer" και "Dieche" που είναι ίσως και τα πιο αναγνωρίσιμα και χαρακτηριστικά κομμάτια τους. Από εκεί και πέρα, στο μέτωπο των άλμπουμ έχουμε το ντεμπούτο "Song And Legend" του 1982, ένα πραγματικά underground άλμπουμ που έκανε αίσθηση τότε με την ωμή του ενέργεια, τους tribal ρυθμούς και την σκοτεινή θεματολογία του Andi. Ο θόρυβος που έκαναν τότε γύρω από το όνομα τους δεν ήταν μόνο για την μουσική τους (που δεν ήταν και τίποτα το μεγαλειώδες) αλλά το ότι εξέφραζαν ακριβώς το τι γίνονταν τότε στην underground σκηνή της Αγγλίας, βλέπε κλαμπ Batcave και άνοδο του death rock. Με το "Blind" του 1985 τα πράγματα άρχισαν να αποκτούν υπόσταση και έδειχνε φως για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Η πρώτη τους επιστροφή με το "Medea" 1993 ήταν ότι καλύτερο μιας και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο διαφορετικό, ανανεωμένο και φρέσκο. Το 2002 με το λιγότερο γνωστό "Bastard Art" συνέχισαν την καλή παράδοση παρουσιάζοντας ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ που δείχνει ένα γκρουπ προσηλωμένο σε αυτό που κάνει, αδιαφορώντας για τα εκάστοτε trends κάθε εποχής.

Στο "Viva Vigilante" τώρα, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η πρώτη ακρόαση δεν είναι αυτό που πραγματικά περιμένεις. Μετά από τόσο καιρό αναμονής φαντάζεσαι μια επιστροφή πιο μεγαλειώδεις, αξιομνημόνευτη αν μην τι άλλο. Αλλά όπως όλες οι καλές ψαγμένες μουσικές, θέλει λίγο επιμονή για να μπεις στο πετσί του έργου και τελικά μετά από 2-3 ακροάσεις το άκουσμα σε ικανοποιεί.

"From the edge of darkness you could never get away, that ruthless logic is here to stay..."

Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με το πολύ αξιόλογο "Hollywood Slim", που φέρει λίγο από την ατμόσφαιρα των πρώτων τους εποχών, με το παλλόμενο μπάσο και τα κοφτά riffs της κιθάρας, ομοίως και το γεμάτο ενέργεια "Religion Free Zone", για την καθολική ασφυξία και καταπίεση της θρησκείας. Στην συνέχεια έχουμε το spoken word του "Conversation" που παραπέμπει μουσικά σε ομιχλώδη νυχτερινούς περιπάτους σε ημιφωτισμένα καταγώγια και στιχουργικά σε ψήγματα από ονειρικές οπτασίες. Το μεγαλοπρεπές "Salamun Child", ένα σκοτεινό επικό κομμάτι με goth Americana στοιχεία, αποτελεί και το πρώτο σίνγκλ, μιας και προηγήθηκε του δίσκου σε digital EP το 2009. Το "The Messenger" μοιάζει περισσότερο με κάποιο θεατρικό κομμάτι παρά τραγούδι. Η έκπληξη έρχεται με  το "Sunset Of Crow", ένα apocalyptic άσμα που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, εμπλουτίζοντας και δίνοντας μια νέα πνοή στο ρεπερτόριο τους. Θαρρείς ότι μόνο ένα ταξίδι στο Death Valley της Καλιφόρνια θα μπορούσε να εμπνεύσει το συγκρότημα να γράψει ένα τραγούδι σαν αυτό, με τον αργόσυρτο ρυθμό και τις desert rock πινελιές. Πάνω εκεί που είχαν ηρεμήσει λίγο τα πράγματα, έρχεται το "Death Squad Diva" να ταράξει τα νερά. Μια σύνθεση που σε μεταφέρει αστραπιαία στις αρχές της δεκαετίας του '80, μια επιτομή deathrock και glam rock.

"Jesus once came to me in dream, he said "I don't like what I see", I looked at him and said "nor do I, therefore I can not turn the other cheek"..."

Αρχικά περίμενα ένα αποτέλεσμα πιο πομπώδες με περισσότερο γοτθικό ρομαντισμό. Πολλά από τα κομμάτια του δίσκου θα μπορούσαν να αποτελούσαν δουλειά από την προσωπική καριέρα του Andi. Φαντάζομαι είναι λεπτή η γραμμή για το πώς διαχωρίζει τις δημιουργίες του και κάτω από πιο όνομα θα τα κατατάσσει. Ο ίδιος μας είχε πει ότι "Εξαρτάται από την αίσθηση που έχω και από την συνεισφορά. Το κομμάτι μου το «λέει»". Μάλιστα το "Die Traube" το βρίσκουμε και στο τελευταίο άλμπουμ "The Devil's Cabaret" του Andi, αλλά εδώ σε πιο κιθαριστική εκτέλεση. Ένα κομμάτι σαφώς επηρεασμένο από την κουλτούρα της Γερμανικής πρωτεύουσας, μιας και ο Andi τα τελευταία χρόνια μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου. Ομοίως, μας ήταν ήδη γνώριμα και τα "Conversation" (από το DVD του Andi "Live At Heaven's Gate" του 2008) και "The Messenger" (από το δίσκο του Andi Sexgang με τον Mick Rossi ‎"Gabriel And The Golden Horn" του 1997). Τελικά μου δίνεται η εντύπωση ότι αυτό που αποτυπώθηκε και μας σερβίρεται σαν "Viva Vigilante" είναι αυτό πού είχαν ακριβώς κατά νου ο Andi Sex Gang με τους μακροχρόνια συνεργάτες του Kevin Matthews στα τύμπανα (μαζί από 1985) και Matthew Saw στην κιθάρα (συνοδοιπόρος από το 2002). Ένα μείγμα από alternative, arthouse, gothic και post-punk με θεματολογία που πάντα αντικατροπτίζει την σημερινή εποχή και τις ανησυχίες της. Ο ήχος τους εδώ είναι απλός, χρησιμοποιώντας τα βασικά και μια ωμή straightforward προσέγγιση, χωρίς υπερβολές στην παραγωγή. Βέβαια, πιστεύω ότι αν είχε δωθεί περισσότερη δουλειά στην κιθάρα το αποτέλεσμα θα ήταν σαφές ανώτερο. Τα χαρακτηριστικά καυστικά φωνητικά του Andi, (high pitched, sleazy, goblin like) δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Μάλιστα διάβασα πρόσφατα το πετυχημένο "often sounding like the exotic love child of Bowie and Brecht". Αν δεν σας άρεσαν τότε, δεν θα σας αρέσουν ούτε και τώρα.

"Are you a stranger to reason, waiting for the revolution, the conscience caller... no gun... no yell... kill your suspected informer, the revolving door layer, and flee in the city..."

Ο δίσκος αυτός σίγουρα δεν θα αλλάξει το τρόπο με τον οποίο ακούτε μουσική. Ίσα ίσα που μέσα στην πληθώρα των κυκλοφοριών θα παραμείνει απλά ένα outsider. Για τους φανς θα αποτελεί το νέο πόνημα ενός γκρουπ με το οποίο ταυτίζονται, που θα τους εκφράζει και θα τους προσφέρει αυτό το κάτι πιο εναλλακτικό, μια διαφορετική αισθητική που με τα χρόνια μεταλλάσσεται ανάλογα με την ωρίμανση του γκρουπ και την εκάστοτε κατάσταση. Υπάρχει η ανάγκη να γίνει κάτι, μια κίνηση Vigilante.. Ένας δίσκος που τρέφεται από τις σκοτεινές τέχνες γενικότερα, την ποίηση, την λογοτεχνία, την ιστορία. Είναι σαν να έχει αποκτήσει soundtrack μια παλιά cult βουβή σουρεαλιστική ταινία, που ξεχειλίζει από την προσωπικότητα του Andi, μια περσόνα που σπάνια συναντά κάνεις σήμερα. Ίσως και ο εικονιζόμενος νεαρός στο εξώφυλλο να παριστάνει αυτό ακριβώς, έναν vigilante πρωταγωνιστή μιας τέτοιας ταινίας. Έχοντας τώρα πλέον εμπεδώσει το δίσκο, με δεύτερη σκέψη θα έλεγα ότι η τελική μου εντύπωση είναι πιο θετική από την αρχική. Το άλμπουμ έχει τις στιγμές του, έχει άποψη, πολυμορφία αλλά και ενιαία ροή.

Ο Andi, μετά από τόσα χρόνια, επιμένει, πολεμάει και διεκδικεί την θέση του στο μουσικό καλλιτεχνικό χώρο παρά το ότι έβρισκε κλειστές τις πόρτες της μουσικής βιομηχανίας. Ήταν δική του επιλογή που παρέμεινε underground. Θα μου πείτε μήπως απλά το παίζει έτσι γιατί ποτέ του δεν τα κατάφερε? Όχι θα έλεγα, γιατί αν ήθελε κάτι τέτοιο θα είχε εγκαταλείψει το προκλητικό όνομα Sex Gang Children, όπως είχε κάνει ο Boy George όταν του το παρέδωσε για να συνεχίσει με το πιο politically correct «Culture Club» και να γίνει διάσημος. Η πτώση της μουσικής βιομηχανίας και η αθάνατη έως τώρα DIY στάση αν μην τι άλλο μας δείχνει ότι οι Sex Gang Children βγαίνουν νικητές. Και σε μια εποχή δύσκολη σαν την σημερινή ο  κόσμος έχει ανάγκη από οτιδήποτε αυθεντικό. Οι Sex Gang Children είναι από τους λίγους ασυμβίβαστους που κρατούν ακόμα μια μικρή φλόγα «επαναστατικότητας», καλλιτεχνικής ή κοινωνικής, ευλαβικά αναμμένη.

"We've always had to fight for position... we've always had to fight in order to do what we wanted to do, so we've always lived in that siege mentality... but there never was or ever will be any question about conforming to fit in. Artists are not performing monkeys for big business and not bound by fickle market forces and commercial tastes. You NEVER compromise your art! "

Rating: 7,3 / 10
Νίκος Δρίβας