Simple Minds - Graffiti Soul

 1. Moscow Underground/ 2. Rockets/ 3. Stars Will Lead The Way/ 4. Light Travels/ 5. Kiss And Fly/ 6. Graffiti Soul/ 7. Blood Type 0/ 8. This Is It Deluxe Bonus CD: 1. Rockin' In The Free World / 2. A Song From Under The Floorboards / 3. Christine / 4. (Get A) Grip (On Yourself) / 5. Let The Day Begin / 6. Peace, Love And Understanding / 7. Teardrop/ 8. Whiskey In The Jar/ 9. Sloop John B

25 May 2009 - Universal Records

Ακούγοντας το Graffiti Soul, το νέο δίσκο του πολύ σπουδαίου αυτού συγκροτήματος
απ'τη Γλασκώβη, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι και οι ίδιοι κάτι παρόμοιο με την
παραπάνω τακτική κάνουν, ο «τρόπος γραφής» τους μοιάζει αρκετά... Είπαμε,
γνωστά κλισέ, πολύ παρελθόν, και κάποια λίγα σημεία που ξεχωρίζουν. Άσχημο δεν
ακούγεται; Απ'την άλλη το μόνο που δεν μπορείς να πεις για τους Simple Minds είναι
ότι ένας δίσκος γι'αυτούς είναι αγγαρεία. Δεν εξηγούνται έτσι τα 30 χρόνια
δισκογραφίας με 15 άλμπουμ και οι αμέτρητες συναυλίες. Δεν μπορώ να σκεφτώ
πολλά άλλα συγκροτήματα που ο ήχος τους να συνδέθηκε τόσο με τις ζωντανές τους
εμφανίσεις, το ζωντανό να περιγράφει το ηχογραφημένο, οι συναυλίες τους να
αποτελούν απόκοσμα μοναδικές στιγμές για χιλιάδες κόσμο που τους έχει δει και
όλα αυτά χωρίς να είχαν ποτέ κάτι ιδιαίτερο να δείξουν σ'αυτό που αποκαλείται
σκηνική παρουσία. Κι όσο τα χρόνια πέρναγαν και η μουσική άλλαζε, μέχρι που
τους προσπέρασε για τα καλά, εκείνοι βυθισμένοι ακόμα στο χρυσό όνειρό τους συνέχιζαν
να πιστεύουν στη Μεγάλη Μουσική όπως τη φαντάστηκε και την ακολούθησε ο Mike Scott με τους Waterboys. Η περίοδος που
ακολούθησε το απόγειο της δόξας τους, ήταν μια ηχηρή αφάνεια με μέτριες και
αδιάφορες κυκλοφορίες· τι να ξεχωρίσει κανείς απ'το Real Life και
μετά; Κι όμως συνεχίζουν να μας απασχολούν εν έτει 2009 με το Graffiti Soul, σε μια εποχή που τα 80's είναι
πιο κοντά απ'ότι ήταν για τα 90's.
Μπορεί γι'αυτό και οι Simple Minds,
με τρία μέλη της παλιάς συνθεσης να υπογράφουν αυτό το δίσκο, να άφησαν τις
ανέμπνευστες ραδιοφωνικές δημιουργίες των προηγούμενων δίσκων και να επιστρέφουν
στα βασικά.

Τα βασικά είναι φυσικά ο Jim Kerr, η κιθάρα του Charlie Burhill και τα τύμπανα του Mel Gaynor. Με το ξεκίνημα του Graffiti Soul μας
χαρίζουν την πιο ωραία στιγμή του το Moscow Underground. Κιθάρα που όταν θυμίζει τα παλιά κάνει θαύματα,
τρομερό 80's μπάσσο που οδηγεί το το ρυθμό του κομματιού. Ο Kerr τραγουδάει
χαμηλόφωνα πλέον, αλλά με ωραία απαλή φωνή. Ατμοσφαιρικό αλλά με ambient διάθεση
ασυνήθιστη για Simple Minds,
και δομή κομματιού των Cure του Wish.
Ίσως η πιο ελκυστική και καινούργια μουσική πνοή που έχουν προσφέρει εδώ και
χρόνια στους φαν τους... Ακολουθεί το single Rockets που ουσιαστικά παρακάμπτει το πανέμορφο Moscow Underground και
συνεχίζει εκεί που τελείωσε το Black and White
050505. Όπως και το επόμενο Stars will lead the way, είναι απ'τα κομμάτια που οι Simple Minds μπορούν
να γράφουν με κλειστά μάτια για πολλά χρόνια ακόμα, απ'αυτά που περνάνε γρήγορα
και αδιάφορα όσο και τα 90's για το συγκρότημα. Το Kiss and fly θυμίζει γιατί δεν μπορώ να ακούσω ολόκληρους δίσκους σαν το Once upon a time, ενώ το Graffiti Soul θα
μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο single απ'το Rockets.
Μελωδικότερο, με καλύτερα φωνητικά και περισσότερο νεύρο. Τα κομμάτια του
άλμπουμ κυλάνε με τον ίδιο τρόπο χωρίς ουσιαστικές συγκινήσεις. Δεν ξέρω τι
εννούσε ο Jim Kerr με τη δήλωση, πριν την κυκλοφορία αυτή, ότι έχει αρκετό
υλικό για να γεμίσει ένα διπλό άλμπουμ, καθώς τα μόλις 9 κομμάτια του Graffiti soul δε
δείχνουν τέτοια παραγωγικότητα. Στη deluxe edition βέβαια περιλαμβάνεται δεύτερο
cd με
διασκευές γνωστών κομμάτιών όπως το Rockin' in a free world, το Christine των Siouxsie and the Banshees,
το Teardrop των Massive Attack, το Whiskey in a Jar.... Ουδέν σχόλιον, οι Simple Minds είναι ό,τι θέλουν κάνουν. Το Christine ίσως
ακούγεται καλό.

Οι Simple Minds έχουν χρόνια να κυκλοφορήσουν κάτι πραγματικά καλό και ίσως
να μην το κάνουν ποτέ ξανά. Πόσοι άλλοι όμως έχουν σταθεί τόσο έντιμα απέναντι
στη μουσική τους; Κάνουν απλά αυτό που ξέρουν καλύτερα, προσπαθούν να συγκινήσουν
και να εντυπωσιάσουν όπως παλιά. Χωρίς αγχωτικές αλλαγές στη σύνθεση, χωρίς να
ακριβοπληρώνουν πετυχημένους νέους παραγωγούς. Προσπαθούν να εμπνεύσουν, να ξυπνήσουν
το συναίσθημα και την ονειροπόληση όπως το έκαναν τότε, σε μια εποχή που αυτά μοιάζουν
όλο και πιο δύσκολα. Κι όσο περισσότερο δείχνει ένα συγκρότημα να σέβεται τη
μουσική του τόσο μεγαλύτερη αξία αποκτά και το παρελθόν του, μαζί και μια δόξα
λίγο πιο διαχρονική και πιο βαθιά απ'αυτήν που κέρδισαν όσο λίγοι οι Simple Minds. Κάπου εδώ δε θα
ταίριαζε να μπει η παράγραφος που λέγαμε; Ας μείνει έτσι, ας συμπληρώσει ο
καθένας τις δικές του burning gold memories...

ΥΓ. Να σημειωθεί ότι στο παραπάνω κείμενο δεν αναφέρονται
πουθενά οι U2.

Rating: 6.5 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

Simple Minds - Rockets

 {youtube}blv_o0ydies{/youtube}