Sleepin Pillow - Apples On An Orange Tree

01.Instrument
Of Time 02.The Black Sea 03.Amplifier In My Heart 04.Drop The Mask 05.Drug 
06.Motherhood 07.Winter
Dreams 08.The Light Is Real 09.Rise 10.Apples On An Orange Tree 11.Once 12.A Thousand Times To
Spell 13.Hail Messiah

June 2008 - Shift Records 

Υπάρχουν φορές που το άκουσμα και μόνο της “μουσικής
ταυτότητας” ενός συγκροτήματος μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο. Οι Sleepin
Pillow, λοιπόν είναι μία μπάντα από τη Θεσσαλονίκη που μόλις κυκλοφόρησε
τον πρώτο της δίσκο, ένα μείγμα “progressive, psychedelic, experimental
μουσικής με εκτενή χρήση παραδοσιακών οργάνων και ανατολίτικών ήχων”. Ο ορισμός
αυτός απέχει, σίγουρα, μακράν από ένα άλμπουμ που θέλεις να ακούσεις ένα ζεστό,
καλοκαιρινό απόγευμα. Ιδίως το πάντρεμα του μοντέρνου ήχου με το παραδοσιακό με
έκανε ιδιαίτερα επιφυλακτικό. Πολλοί έχουν προσπαθήσει (και φυσικά όχι μόνο
Έλληνες) να αποδώσουν φόρο τιμής στη μουσική ιστορία του τόπου τους. Τα
αποτελέσματα ήταν συνήθως φτωχά. Στο όνομα της μουσικής ανανέωσης και πάνω στην
προσπάθεια να αποκτήσουν μία ιδιαίτερη μουσική ταυτότητα, οι καλλιτέχνες συχνά
αγνοούν το σπουδαιότερο: Την ψυχή της μουσικής τους. Το πρωτογενές υλικό, όσο
σπουδαίο κι αν είναι, αν συνδυαστεί με μία αδύναμη σύνθεση ή αν, ακόμα
χειρότερα, καλύψει και τελικά “πνίξει” τη σύγχρονη δημιουργία, οδηγεί σε ένα
αποτέλεσμα που κυμαίνεται συνηθέστατα από αδιάφορο έως κωμικοτραγικό.

 Ευτυχώς, στην
περίπτωση των Sleepin Pillow έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό,
γεγονός που αποδεικνύει ότι η μουσική πρέπει να κρίνεται από την ακρόαση και
όχι από τα διάφορα αφελή πολλές φορές και τυποποιημένα στερεότυπα. Το Apples
On An Orange Tree είναι ένας στιβαρός και ειλικρινής δίσκος που σε μεγάλο
βαθμό πετυχαίνει τον στόχο της συνεπούς καλλιτεχνικής δημιουργίας αποφεύγοντας
πολλές από τις παγίδες που  θέτει το
είδος της μουσικής που υπηρετούν. Για να συμβαίνει αυτό, το συγκρότημα έχει
πετύχει αρκετά αξιοσημείωτα:

-Η παραγωγή είναι πραγματικά πολύ καλή και προσανατολισμένη
στα μέτρα ενός progressive σχήματος. Το πλήθος των οργάνων  που χρησιμοποιείται είναι πολύ καλά
διαχωρισμένο, ο κάθε μουσικός γνωρίζει τα όριά του και το σύνολο δείχνει να
δουλεύει τέλεια, γεγονός ασυνήθιστο και άκρως ευπρόσδεκτο όταν έχουμε να
κάνουμε με τον πρώτο δίσκο ενός συγκροτήματος. Η ένταση είναι υπό έλεγχο κάθε
στιγμή και “ξεφεύγει” μόνο όταν βοηθάει τη μπάντα στην έκφρασή της. Κακά τα
ψέματα, δεν υπάρχει ίχνος ερασιτεχνισμού σε αυτή τη δουλειά...

-Η χρήση της παραδοσιακής μουσικής γίνεται με οικονομία. Και
αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ναι, σχεδόν σε κάθε κομμάτι υπάρχουν στοιχεία
δανεισμένα από την οικεία μουσική παράδοση και ανατολίτικες κλίμακες.
Βρίσκονται όμως σοφά τοποθετημένα στο “background” των συνθέσεων και εν τέλει
δεν είναι αυτά που τις χαρακτηρίζουν, αλλά τους δίνουν ένα διαφορετικό feeling,
μία αίσθηση ότι κάπου ο ακροατής το έχει ακούσει αυτό και παλιότερα, αίσθηση
που είναι ευπρόσδεκτη, γιατί εν τέλει τα τραγούδια έχουν να διανύσουν μικρότερο
δρόμο μέχρι να γίνουν “κτήμα” του.

-Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι τα τραγούδια εκείνα στα οποία
το παραδοσιακό στοιχείο αποκτά το πάνω χέρι, δηλαδή το The Black Sea με
τη χαρακτηριστική χρήση της λύρας και τα γνώριμα έγχορδα του The Light Is
Real. Και το στοίχημα αυτό κερδίζεται με σχετική άνεση. Το πρώτο αποτελεί
ίσως και το highlight του δίσκου, όντας ένα γρήγορο, ανεβαστικό, πλούσιο και
χορταστικό τραγούδι με ρυθμό που παραμένει καρφωμένος στο μυαλό για μέρες. Το The
Light Is Real είναι πιο ήπιο και εσωτερικό, κρύβοντας όμως στην πορεία του
πολλές εκπλήξεις και εναλλαγές, χωρίς όμως να ακούγεται σε κανένα του σημείο
υπερφίαλο και πομπώδες. Nice job...

-H progressive συνιστώσα της μπάντας είναι παρούσα σε πολλά
σημεία του άλμπουμ, δίνοντας βάθος στις συνθέσεις και ταυτόχρονα -φυσικά- όλο
εκείνο το “βάρος” που αγαπάμε όλοι οι φίλοι του συγκεκριμένου ήχου (και μισεί ο
υπόλοιπος κόσμος...). Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, το βάρος δεν
“καταπλακώνει” τα πάντα, έστω κι αν αυτό πολλές φορές σώζεται... στις
καθυστερήσεις του αγώνα! Το Μotherhood ξεκινάει με τρόπο δαιδαλώδη και
ενδοσκοπικό για να καταλήξει σε ένα φινάλε βγαλμένο από τις ένδοξες στιγμές των
Mogwai. Ακόμα πιο μεγάλη είναι η έκπληξη που κρύβει στο τέλος του το
εννιάλεπτο, μαυρόψυχο, “αντιεμπορικό” Once, ένα ξέσπασμα σχεδόν
λυτρωτικό που εκτοξεύει το κομμάτι στη στρατόσφαιρα.

-Το Apples On An Orange Tree περιέχει ορθόδοξα,
καλογραμμένα τραγούδια. Η Gillespie-κή ερμηνεία στα Drop The Mask και Amplifier
In My Heart οριοθετεί δύο συνθέσεις μοντέρνες και καλογραμμένες, υποψήφιες
να γίνουν ραδιοφωνικά χιτ. Εξίσου όμορφο είναι και το Rise, το κομμάτι
που ίσως περικλείει και όλη τη φιλοσοφία του δίσκου για το  πώς ετερόκλητα ακούσματα μπορούν να
συνυπάρξουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη. Η αποκορύφωση έρχεται όμως με το
μαγευτικό, πανέμορφο Winter Dreams, ένα ευαίσθητο κομμάτι, μελωδικό και
καλογραμμένο, με τα έγχορδα να δημιουργούν ένα απίστευτο συναίσθημα ευφορίας,
δείγμα του ταλέντου της μπάντας.

 Όλα τα παραπάνω δε
σημαίνουν ότι ο δίσκος στερείται αδύναμων στιγμών. Ως ένα σημείο, βέβαια, είναι
κατανοητές και δικαιολογημένες, δεδομένου ότι η μπάντα στην πρώτη τη δουλειά
ήθελε - με περισσότερο ίσως από τον δέοντα ενθουσιασμό - να δώσει το προσωπικό
της στίγμα. Αυτό εξηγεί εν μέρει και τη μεγάλη διάρκεια του άλμπουμ, που
ξεπερνάει τα 70 λεπτά, γεγονός που αφαιρεί πόντους από τη συνολική συνοχή,
δεδομένου ότι χώρεσαν τραγούδια όπως το αδύναμο Drug και το κατατονικό,
στα όρια του πένθους Hail Messiah για κλείσιμο. Και παρ' όλο που
απέφυγαν – σοφά – να εξυμνήσουν στιχουργικά τη χαμένη παράδοση και τη δόξα
παλαιότερων εποχών, οι στίχοι ακούγονται υπερβολικά “φιλοσοφημένοι” και
βαρύγδουποι, ενώ οι διάσπαρτες θρησκειολογικές αναζητήσεις σε λίγους και
εκλεκτούς μόνο θα προκαλέσουν συναισθήματα ταύτισης. Ωστόσο, αυτά καταχωρούνται
απλά ως “παιδικές ασθένειες”. Με τον τρόπο γραφής τους, οι Sleepin Pillow
αφήνουν έντονη την υποψία όχι μόνο ότι θα συνεχίσουν να απασχολούν τα εγχώρια
(και μη) μουσικά δρώμενα, αλλά ότι οι επόμενες δουλειές τους θα καλύψουν το
χαμένο έδαφος στην ενότητα μεταξύ των κομματιών τους. Και τότε τα πράγματα θα
σοβαρέψουν άσχημα...

 Οφείλω να εξομολογηθώ
ότι δεν αισθάνομαι κάποιον ιδιαίτερο δεσμό με τη μουσική παράδοση του τόπου
μου, ιδίως δε σε σημείο να πω ότι με κατακλύζουν συναισθήματα υπερηφάνειας και
άλλα τέτοια συγκινητικά. Καμία σχέση. Τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη δούλεψαν
πολύ και έβγαλαν έναν ωραιότατο δίσκο, 100% ειλικρινή στις προθέσεις του, με
φανερές και κρυμμένες αρετές που θα αιχμαλωτίσουν τον μουσικόφιλο για αρκετές
ακροάσεις. Όλη δικιά τους η υπερηφάνεια, λοιπόν... Και ναι, ομολογώ και αυτό,
πανηγύρισα και τα δύο γκολ που μας έβαλε η Σουηδία στο Euro..!

Rating: 7,6 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας

Sleepin Pillow - amplifier in my heart  video

 {youtube}zgIRP_Ca0T0{/youtube}