1. There Are No
Goodbyes/ 2. A Last Dance (To Sad Eyes)/ 3. Storm Clouds/ 4. Dreaming/ 5.
Obvious/ 6. Something/ 7. Signs/ 8. Heartache/ 9. Leaving/ 10. Portugal

 27 April 2009 - City Slang

‘Safe in the secrets that bind us...'

 ...και τα μυστικά της ακόλουθης ιστορίας, ξεκινούν ν'αποκαλύπτονται από το
‘τέλος' προς την ‘αρχή' με μια παραληρηματική εισαγωγή με δυο κομμάτια ‘There are no goodbyes' και‘A last Dance (To sad eyes)' με δελεαστικούς τίτλους, που φαίνεται να παίζουν με μια συναισθηματική
φωτιά επιδιώκοντας ν'ακυρώσουν οποιοδήποτε νόημα στο τέλος μιας προσωπικής
σχέσης. Επομένως... ‘drink more wine, turn the music up to drown out the truth for a while...'.

Ίσως κανείς να πρέπει ν' ακούσει 2-3 φορές όλο το album για να δεχτεί το ρόλο που έχει ως ακροατής όχι
μόνο της μουσικής αλλά ιδιαίτερα των στίχων. Εδώ πρόκειται για μια προσωπική
εκμυστήρευση με ‘όπλα', δυο πολύ δελεαστικά στοιχεία, το λυρισμό και τα οικεία
σε ύφος και τόνο, φωνητικά. Για 43'
είμαστε οι άγνωστοι ακροατές του Robin Proper-Sheppard, στους οποίους αισθάνεται, περιέργως, πιο άνετα
να εκφραστεί.

Θλίψη, η έκπληξη του τέλους, αναπόληση, υπερανάλυση, εμμονή, αποδοχή
προσωπικής ευθύνης για την τροπή των πραγμάτων, θυμός, μετάνοια, ενοχή,
παραλήρημα, ματαιότητα, ελπίδα... όλα συνυπάρχουν στη μουσική και τους στίχους
που ακούμε. Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει την ακρόαση με τη ματιά σε μια
συλλογή από φωτογραφίες που κάποιος μας δείχνει σαν ‘απόδειξη' αυτού που κάποτε
υπήρξε και περιγράφεται καλύτερα (?) στα πρόσωπα, τις στάσεις και τα τοπία που
απεικονίζονται.

Βρισκόμαστε μπροστά στο 5^ο και πιο ‘σκοτεινό ' ( ‘ It's a sad record.Quite possibly the darkest record I've ever made', Robin Proper-Sheppard) album των Sophia που κινείται σε γνωστά
μονοπάτια που ορισμένες φορές τονίζουν μια πιθανή επιρροή από Bob Dylan στο ύφος ( ‘Dreaming', ‘Portugal') και το
λυρισμό. Αν και χαρακτηρισμένη ως rock μπάντα που έχει συνηθίσει το κοινό της ως τώρα σε
αντίστοιχου ύφους ατμοσφαιρικές και μελαγχολικές, μουσικές δουλειές, με έντονο
λυρισμό και μπαλάντες, αυτή τη φορά οι Sophia, ‘χρωματίζουν' τη μουσική τους με πολύ
περισσότερη σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους όπως το προηγούμενο album ‘Technology won't save us', ακουστική κιθάρα,
βιολί, βιόλα, τσέλο, κλαρινέτο, πιάνο, που σε συνδυασμό με τη μελαγχολική φωνή
που προκύπτει με φυσικό τρόπο ως αποτέλεσμα βιώματος και όχι υποκριτικής, τη
διαχωρίζουν σε ένα βαθμό από άλλες σύγχρονες μπάντες.

Ξεκίνημα λοιπόν με το ‘There are no goodbyes' και η όλη ατμόσφαιρα (το βιολί και η έμφαση των
μουσικών φράσεων από το πιάνο είναι οι αποκλειστικοί υπαίτιοι του ενδιαφέροντος
ακούσματος ), θυμίζει την απρόσμενη συνάντηση ενός γνωστού κάπου, ο οποίος με
μια ανεξήγητη επιθυμία, παραληρεί έντονα επιμένοντας να σου εξιστορήσει
κάτι...και ενώ έχεις την αίσθηση ότι οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να είναι στη
θέση σου, κι αυτό είναι αλήθεια, μένεις γιατί σου κίνησε την περιέργεια και
κάτι έχουν κι από ‘σένα τα όσα λέει κι ας μην το έχεις παραδεχτεί...

Συνέχεια δίνει το ‘ A last Dance (To sad eyes)'...ή η απόπειρα απολογισμού, θα προσθέταμε εμείς. Η ερμηνεία των στίχων από
μεγάφωνο, σε αντίθεση με την εγγύτητα του ρεφρέν, εντείνουν τη διαφορετική
δυναμική των στίχων ‘...and you said you hate the ups and downs, well I hate the stops and starts...' και ‘...come on come on baby can't we sing this song?'. Η συμμετοχή όλων των μουσικών οργάνων στο
ρεφρέν και η αλλαγή της δυναμικής σε αντίθεση με την πιο ήρεμη μινιμαλιστική
επαναλαμβανόμενη μουσική φράση του υπόλοιπου κομματιού, δίνουν ένα χαρακτήρα
στην ερμηνεία που όμως δεν αντικατοπτρίζεται μουσικά καθότι το συγκρότημα
φαίνεται να περιορίζεται στη χρήση γνώριμων μοτίβο εξαντλημένων στη μουσική αυτού
του είδους.

‘Storm Clouds', ‘Dreaming' για τη συνέχεια και εμφανής μεταστροφή στο ύφος του
album με την
προσθήκη περισσότερου λυρισμού στη μουσική, στοιχείου που πάντα συνοδεύει το
συναίσθημα της αναπόλησης όμορφων στιγμών, που επειδή υπήρξαν, δικαιούνται να
γεννούν ελπίδες. Το βιολί και η βιόλα στο ‘Dreaming', βοηθούν να προσεγγίσουμε τη στοργή και την
αγάπη που εκπέμπουν οι στίχοι ενώ το ‘Storm Clouds' μουσικά, είναι ενδεχομένως ιδιαίτερα αδιάφορο
ενώ περνά απαρατήρητο έχοντας ίσως μεταβατικό ρόλο από πλευράς ύφους μέσα στο album, όντας σύντομο σε
χρονική διάρκεια χωρίς να διαταράσσει τη μουσική του συνοχή.

‘Obvious'...δυστυχώς οι μουσικές φράσεις παραμένουν απλοϊκές και ενώ το άκουσμα του
ξυλοφώνου είναι ενδιαφέρον, δεν αξιοποιείται περαιτέρω παρά μόνο ίσως για
αισθητική και ακουστική ποικιλία. Τα συναισθήματα εκφράζονται με δυναμικούς
στίχους και φωνητικά που εκφράζουν πόνο, αναπόληση και ελπίδα ‘ ...and why do we fight it deny it defy it? Oh isn't it obvious?

Το πιο ‘σκοτεινό' συναίσθημα σ' όλη αυτή τη μουσική αφήγηση, εκφράζεται στο
επόμενο, καλύτερο κατά τη γνώμη μας, κομμάτι... ‘Something'. Ο λυρισμός στο μέγιστο βαθμό, με το βιολί και
το τσέλο σε πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω σε ελάσσονες κλίμακες να προθέτουν
δραματικότητα στην ερμηνεία και τη διάθεση. Οι στίχοι επαναλαμβάνονται από τα
γυναικεία φωνητικά κάνοντας πιο θεατρική την ερμηνεία αφού δημιουργείται η
εντύπωση του διαλόγου ...

‘I'm jealous (You're jealous)

And possessive (And possessive)

Neurotic

Insecure

And obsessive (Insecure and Obsessive)'

Η ατμόσφαιρα του κομματιού γίνεται πιο συναισθηματική με έντονο το στοιχείο
της αυτοκατηγορίας καθότι ‘εμείς' ξέρουμε πως όλο αυτό είναι ένα ονειρικό
παραλήρημα, αποτέλεσμα εμμονής, που δε θα μπορούσε ν' αντιπροσωπεύει μια
πραγματική ή πιθανή εξέλιξη της ιστορίας που έχει περιγραφεί.

 ‘ I ain't much

What's half of nothing?

I never felt like I was something (But you're
something)

And I know that I ain't easy (You ain't easy)...'

Σε ύφος παρόμοιο του ‘Dreaming' κινείται το ‘Signs' με μια μουσική παρότρυνση προς ένα
αποχαιρετιστήριο χορό, χάριν του παρελθόντος. Ευχάριστο μουσικό άκουσμα με
φυσική, καθησυχαστική ίσως, εναλλαγή μουσικών φράσεων.

Κλείνοντας, πολύ εύστοχα, τα τρία επόμενα κομμάτια βασίζονται στη σύντομη
περιγραφή τριών καταστάσεων, ή αλλιώς...

 ‘Heartache'...η αρχή του τέλους

‘Leaving'...η απομυθοποίηση

‘I thought you were a fighter

But in the end I guess you lost your faith in me...'

 ‘Portugal'...η αναγκαστική φυγή προς το καινούριο, η στροφή προς τα ‘ μέσα', η αυτοκριτική, η απόφαση...

 It's never too late to change...'

Ο λυρισμός κορυφώνεται με τη χρήση του τσέλο, του βιολιού και της
ακουστικής κιθάρας και πάλι στο ‘Heartache' και την ανάδειξη του κλαρινέτου που παίζει σε
αλλοιωμένους φθόγγους στο ‘Leaving', προσδίδοντας επιπλέον δραματικό τόνο στην
περιγραφή της απόρριψης.

Δε μπορεί κανείς να μην προσέξει την εντύπωση κυματισμού με την οποία
ξεκινάει το τελευταίο κομμάτι του album με τη συνοδεία της ακουστικής κιθάρας και του
βιολιού, πριν ακουστούν τα επαναληπτικά αρπέζ στο πιάνο. Είναι η μελοποίηση
μιας στιγμής αποχαιρετισμού.

Θα επαναλάβουμε τη γνώμη μας ότι αυτό το album αποκτά σημασία 
τη στιγμή που ο ακροατής του είναι διατεθειμένος να το εκλάβει σαν
συναισθηματική κατάθεση, σαν έκφραση ενός ρομαντισμού σχεδόν ανύπαρκτου σήμερα,
ο οποίος έχει σχεδόν ξεχαστεί στη rock και punk μουσική σκηνή, ενώ συχνά έχει
καταστεί αποδιοπομπαίος τράγος. Μένοντας με τις ελπίδες που διαφαίνονται σε
ορισμένες μουσικές στιγμές μέσα σε αυτό το album και σε αυτές που αφήνει η τελευταία νότα και το
τελευταίο ρεφρέν, αναμένουμε τη συνέχεια των Sophia ‘...then pull the curtains and break out the knives...'                                                                                                     

Rating: 7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

  Sophia - There are no goodbyes 

 {youtube}aKGyfHpuHts{/youtube}