Spiritual Front - Rotten Roma Casino

1. Darkroom friendship / 2. Sad almost a winner/ 3.My erotic sacrifice/ 4.Kiss the girls and make them die / 5. The days of anger/ 6.German boys/ 7. Odete/ 8. Black dogs of Mexico/ 9.Song for Johnny/ 10. Bare knuckle boy/ 11.Cold love(in a cold coffin)/ 12. Overkilled heart(feat. Sonja Kraushofer)

24 September 2010 - Trisol

Τέσσερα
ονόματα,
δώδεκα
επίθετα
και
μια
πόλη...η αιώνια...η Ρώμη

Nino
Rota, Ennio Morricone, Rainer Werner Fassbinder, metaphorical, decadent, orgiastic,
wild, ambiguous, promiscuous, bisexual, romantic, vibrant, cynical, sad,
gruesome, Rome

Πιστεύω ότι η Μαρία Λαϊνά (την  οποία καιρό διαβάζω), τυχαία, αποτυπώνει
πλήρως τα συναισθήματά μου σε σχέση με το άκουσμα αυτού του άλμπουμ, γι' αυτό
και παραθέτω τα δικά της λόγια για εισαγωγή.

‘...Αλλά μπορεί να θες να κάνεις και να μην κάνεις; Γιατί ακόμη και την
τρύπα στο νερό την κάνεις! - Κάθε στιγμή είναι άγνωστος τόπος....'

Σίγουρα (και δυστυχώς) ο
τίτλος αυτός είναι από τους πιο εφευρετικούς του συγκροτήματος ως τώρα και ένα
από τα πιο αξιοπρόσεκτα στοιχεία του άλμπουμ. Οι τρεις αυτές λέξεις προϊδεάζουν
για κάτι πολύ ιδιαίτερο και είναι όλες τόσο ‘δυνατές' και ο συνδυασμός τους,
τόσο οξύμωρος που είναι σαν τη γεύση που έχει μια σοκολάτα με μπαχαρικά...η
εντύπωση που αφήνει είναι πικρόγλυκη αλλά με άριστη ισορροπία μεταξύ των δυο.
Αποτέλεσμα η ανάλογη μεγάλη προσμονή ν' ακούσω τη μουσική και τους στίχους μετά
από την τόσο αμφιλεγόμενη, αντιφατική επιλογή τίτλου.

Ι. Roma

Διάβασα λοιπόν ότι ο τίτλος αυτός αναφέρεται μεταφορικά
(?) στη Ρώμη (και όχι στους Ρομά που αρχικά νόμιζα) με οδηγό την οπτική του
Φελίνι και συγκεκριμένα στη σκοτεινή, παρακμασμένη της πλευρά, τη γεμάτη πάθη,
εντάσεις... Όχι. Η μουσική, οι στίχοι (που έκανα προσπάθεια να τους προσέξω) και
η ερμηνεία τους, που κραυγάζει την απουσία οποιουδήποτε στοιχείου με ιταλικό
ταμπεραμέντο, δεν παραπέμπουν με κανένα τρόπο...δυστυχώς στη Ρώμη, με ή χωρίς την
αισθητική προσέγγιση του Φελίνι.

II. Rotten

Ας ξεκινήσω με την ταινία 
‘ Querelle' του Fassbinder, στον
οποίο άλλωστε αποτείει φόρο τιμής αυτό το άλμπουμ επιδιώκοντας να μελοποιήσει
το ‘αμφιλεγόμενο', το ‘οργιαστικό', το αμφισεξουαλικό', και το ‘άγριο' στοιχείο
της ατμόσφαιρας των ταινιών του. Είδα λοιπόν την ταινία, που ευθύνεται, κατά
ομολογία του ίδιου του Salvatori, για την
ύπαρξη των Spiritual Front.

Τι χάος !!!!

Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η αφιέρωση μιας
δουλειάς σε ένα αγαπημένο σκηνοθέτη (γενικά) είναι μια επιλογή - επιθυμία, που
σε πρώτο επίπεδο κρίνεται θετικά. Όταν όμως κανείς δηλώνει ότι επιτυχώς (!!!!!)
αναδεικνύει με τη μουσική του και τους στίχους του, το ‘αμφιλεγόμενο' (ας
σταθούμε σε αυτό μόνο), και μάλιστα του Φασμπίντερ, τότε θα πρέπει κάποιος να
διαφωνήσει πάρα πολύ με την αλαζονεία αυτού του ανθρώπου και την αυταπάτη.
Εξηγούμαι.

Μια αναφορά στο ‘αμφιλεγόμενο' περιμένει κανείς να έχει
τουλάχιστον δυο χαρακτηριστικά.

1) Να είναι η ίδια αμφιλεγόμενη (και αυτό θα το κρίνει το
κοινό και όχι ο δημιουργός της και εκ των προτέρων!!!!!)

2) Να ξεπερνάει το σημείο εκκίνησής της διατηρώντας (ίσως
με άλλη ένταση ή χαρακτηριστικά)  την
αμφιλεγόμενη φύση της

Με βάση τα παραπάνω....όχι! Το ‘Rotten Roma Casino' δεν παραπέμπει
με κανένα τρόπο στο Φασμπίντερ, ούτε στην αισθητική, ούτε στην ατμόσφαιρα των
ταινιών του. Δεν είναι ούτε οργιαστικό, ούτε άγριο, ούτε αμφισεξουαλικό (από
άποψη ερμηνείας στίχων), αυτό το άλμπουμ που ταυτόχρονα επιθυμεί να συγκεράσει
στοιχεία indie-rock και folk-pop...Χάος!

III. Casino

Πράγματι όταν επισκέπτεται κανείς ένα καζίνο ή τα
κερδίζει ή τα χάνει όλα. Εδώ λοιπόν θα συμφωνήσω. Το άκουσμα αυτού του άλμπουμ
μπορεί να παρομοιαστεί με μια επίσκεψη στο περιφερειακό, παλιό και παρακμιακό
καζίνο μιας πόλης. Συνήθως η έξοδος από το καζίνο συνοδεύεται από μια τεράστια
απορία για το πώς και πότε έγιναν όλα και τελικά όσο απομακρύνεται κανείς από
το χώρο, τόσο συνειδητοποιεί ότι το μέρος αυτό έχει αποτυπωθεί ελάχιστα στη
μνήμη του με όλες του τις λεπτομέρειες και ότι το μόνο που παραμένει είναι η
απορία του θελγήτρου που ασκεί η υπόσχεση για τις απολαύσεις (στιγμιαίες ή μη),
που μπορεί να εξασφαλίσει.

Κάπως
έτσι αισθάνεται κανείς μετά τα ‘Cold Love (in a cold coffin)' και
‘Overkilled heart (feat.
Sonja Kraushofer)' σαν μέσα σε 8 λεπτά και 72 δευτερόλεπτα να ‘κέρδισε'
ξαφνικά κάτι, που τα προηγούμενα  
μουσικά λεπτά είχε χάσει ολοσχερώς... τη μελωδία, την ερμηνεία με
συναισθήματα και πάθος, ενορχήστρωση που ενισχύει το νόημα των στίχων και
προσθέτει στο συναίσθημα του κομματιού, παίξιμο με χρωματισμούς, πολύ πολύ
συναίσθημα...τί ανακούφιση, τι ωραία!

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο, το άλμπουμ τελειώνει και ο
ακροατής ‘διώχνεται' από το ‘Καζίνο' έχοντας δει ένα σαρκαστικό χαμόγελο για το
γύρισμα της τύχης του την τελευταία στιγμή, που έγινε εσκεμμένα, ώστε να
πλανάται η σιγουριά ότι θα ξαναγυρίσει εκεί παρ'όλα όσα του συνέβησαν. Και
όντως, δεν πρόκειται να εγκαταλείψω ούτε εγώ, ούτε φαντάζομαι οι λοιποί
υποστηρικτές τους, τους Spiritual Front, επειδή
αυτή τη φορά, όπως είπαν, ήθελαν να κάνουν ένα άλμπουμ ‘...χωρίς συμβιβασμούς αλλά πιασάρικο (...without compromises but catchy...)' .

Ποιος θα το φανταζόταν πάντως....στην ίδια πρόταση αυτές οι
λέξεις spiritual front, catchy. Οι
άνθρωποι συνειδητά και σκόπιμα, τάραξαν το underground μουσικό τους υπόβαθρο για να ξαναανακαλύψουν το (δικό τους ήδη) ‘σκοτεινό'
ήχο ο οποίος θα αναμειγνύει την indie-rock, τη folk-pop, το
ακουστικό παίξιμο και το τάγκο. Ίσως η αυτοκαταστροφή να είναι ένα βήμα προς τα
εμπρός τελικά, ή μπορεί πια να αναζητείται έμπνευση στη μελοποίηση ενός
οξύμωρου σχήματος. Ως κοινό όμως, δεν το καταλαβαίνω αυτό, έχουμε υπερπροσφορά
‘πιασάρικης' τέχνης και μουσικής,  έχουμε
σιχαθεί αυτή την αναφορά στο τίποτα του πιασάρικου και τα συγκροτήματα όπως οι Spiritual Front γι'αυτό
το λόγο (ελπίζω) επέλεξαν την underground σκηνή...

Παρ' όλ'αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ
ορισμένα ξεχωριστά και ευτυχώς εναπομείναντα στοιχεία του ‘μη πιασάρικου', όπως
η χρήση αρκετών και διαφορετικών, μουσικών οργάνων που δίνουν ένα χαρακτήρα σε
κάθε κομμάτι, ο εξαιρετικός ρυθμός των ¾
και του βάλς σε λίγα κομμάτια, τους
οποίους, ούτε η πλήρως αδιάφορη (για μένα) ερμηνεία στα ‘My erotic sacrifice', ‘Darkroom friendship', ούτε η
ενοχλητική ( έπιασα τον εαυτό μου να δυσανασχετεί) ερμηνεία στο ‘Black dogs of Mexico', ούτε οι
κυνικοί στίχοι στο ‘Song for Johnny' μπόρεσαν
να επισκιάσουν. Επίσης ο συνδυασμός του πιο παθιασμένου ρυθμού, του τάνγκο με τον κυνισμό των στίχων στο ‘Cold love (in a cold coffin)' , για καλή μας τύχη, συνυπήρξε με την εξαιρετική
ερμηνεία των στίχων. Στιγμή διάνοιας, αποκάλυψη. Εξαιρετικό κομμάτι. Ξεχώρισα
την εισαγωγή στο ‘Sad almost a winner' ( ναι
ίσως υπάρχουν κάποια δευτερόλεπτα νύξης στο Nino Rota, εδώ) γιατί
στο άκουσμα του ρεφρέν, στην πρώτη ακρόαση, προχώρησα στο επόμενο κομμάτι
αμέσως. Επίσης μου άρεσαν τα βιολιά
στα ‘Days of anger ' και ‘Black dogs of Mexico' το πιάνο με το synth στο παρασκήνιο
του ‘German Bοys', το
παιχνιδιάρικο παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας στο ‘Odete' και
γενικά όλο το κομμάτι. Μην αναρωτιέστε γιατί δεν αναφερόμαστε στα υπόλοιπα
κομμάτια...καλύτερα που δεν το κάνουμε!

‘Try to hate me if you want to get close to
me...' εκμυστηρεύεται ο Simone
Salvatori και εγώ ήδη κοντεύω...εσείς? 

Rating: 6 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

  
{youtube}-K735tdHnDA{/youtube}