Squaremeter  (m²) - Nyx

01 moros / 02 thanatos / 03
hypnos / 04 eris / 05 nemesis / 06 klotho / 07 lachesis / 08 atropos

 

Ant-Zen /  6 November
2006

 
Θα γιόρταζα την πρώτη επίσημη
κριτική μου που παρουσιάζεται πριν την ημέρα κυκλοφορίας ενός άλμπουμ με μια
πρόποση στο mail order
της ant-zen. Όμως, το άλμπουμ που
σημαδεύει αυτή την ημέρα κάθε άλλο παρά εορταστικό είναι: οι αγαπημένοι Squaremeter επιστρέφουν, για
να μας μιλήσουν για τη νύχτα. Τη
νύχτα της Αρχαίας Ελλάδας.
  Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι πολύ να γράψω αυτή την κριτική. Δεν είναι ότι
κάνουν κάποιο άλμα, όπως έκαναν από το σχεδόν χορευτικό ανατολίτικο aswad στο παγωμένο dark ambient frozen spark. Όχι, είναι σαφές ότι
εξερευνούν το ίδιο είδος με το frozen spark,
μόνο που εδώ, αντί για μοναχική παγωνιά, προσπαθούν να μας τυλίξουν σε ένα
ζεστό σκοτάδι. Με κάποια ποιητική αδεία δημιουργούν έναν φανταστικό «αρχαιοελληνικό»
ναό στον οποίο βρισκόμαστε ανάμεσα σε ακίνητα αγάλματα, ενώ αθέατες ψυχές
ανθρώπων νεκρών από πολλού ψιθυρίζουν ανησυχητικά ακατάληπτα πράγματα στο αυτί
μας. Ίσως δεν είναι καν λέξεις. Ίσως είναι απλά η ανάσα τους.
  Πώς το καταφέρνουν να δημιουργήσουν αυτό το αποτέλεσμα, που θα μπορούσε
να είναι σάουντρακ video game
τρόμου; Με την πρώτη όψη, δεν απέχουν πολύ από την προηγούμενη δουλειά τους, αν
και  κάτι στη ζεστασιά, τη μαυρίλα και
τους απόμακρους μακρόσυρτους ήχους σαφώς φέρνει στο μυαλό μία από τις πρώτες
δουλειές των this morn’
omina, το “the future has taken root in the past”. Όμως υπάρχουν διαφορές,
και πολλές από αυτές δεν γίνονται εμφανείς αν δεν ακούσετε πολλές φορές αυτά τα
άλμπουμ.
 Όπως και στην προηγούμενη δουλειά τους, οι m² δεν χρησιμοποιούν εδώ τίποτα που να
θυμίζει ανθρώπινη φωνή. Όμως, εδώ χρησιμοποιούν τη σιωπή με πολύ διαφορετικό
τρόπο απ’ ότι στο frozen spark.
Αντί για στρατηγικά τοποθετημένη στη μέση του 
κομματιού, η σιωπή βρίσκεται (όταν βρίσκεται) στο τέλος του. Οποιοδήποτε
άλλο σημείο είναι στο έλεος υπόκωφων drones και όχι μόνο. Αυτό δίνει πολύ περίεργη εντύπωση, αλλά,
περιέργως, δεν βοηθάει στο να διατηρήσουμε την αίσθηση του χρόνου και να
ξέρουμε σε ποιο κομμάτι βρισκόμαστε. Αντιθέτως, η έλλειψη οποιουδήποτε ρυθμού
στο μεγαλύτερο μέρος της νυκτός
επιβαρύνει αυτή την κατάσταση. Απότομοι δυνατοί ήχοι (μπάσα, αντεστραμμένα drums ή άλλα πολύ πιο ακαθόριστα
πράγματα) έρχονται σε οποιαδήποτε στιγμή, ξαφνιάζοντας και τρομάζοντας. Εξαίρεση
αποτελεί η απειλητική (και σαφέστερα πιο noise ambient από dark ambient)
νέμεσις.
  Το γεγονός αυτό, μαζί με την απώλεια της μελωδίας (μόνο στον θάνατο υπάρχει κάτι από τα λιγοστά συνθ
που εμφανίζονταν στο frozen spark),
δίνουν κάποιες φορές την εντύπωση της μη-σύνθεσης. Οι ήχοι είναι εκεί γιατί
είναι εκεί, κάνοντάς μας μερικές φορές να αναρωτιόμαστε για το πώς δένει όλο το
σύνολο και τι βασιλεύει στο μυαλό του mathis mootz. Υπάρχουν, βέβαια, και οι αναφορές (σύμφωνα με την ant-zen). Αναφορές που, όντας σχετικά νέος
στο χώρο, δεν μπόρεσα να εντοπίσω, πέρα από το επεξεργασμένο εφέ τρόμου που
ξεκινάει το μόρο (θεό της επικείμενης
καταστροφής και αδερφό των Μουσών).
  Πολύ πιο ξεκάθαρη, όμως, σε αυτό το άλμπουμ είναι η βελτίωση στην
ποιότητα του ήχου. Ο mathis mootz,
ίσως για πρώτη φορά, ξεφεύγει από το να έχει σχετικά περιορισμένο ρεπερτόριο
ήχων σε ένα άλμπουμ, και μας δίνει ένα απίστευτο εύρος από ακαθόριστους ήχους.
Κάθε μπάσο ακούγεται εντυπωσιακά γεμάτο, και, αν έχετε ωραίο subwoofer και ανεβάσετε την ένταση, θα
νιώθετε τον ήχο στο σώμα σας, χωρίς ποτέ να γίνεται τυπικός θόρυβος. Δεν έχει
χιόνια εδώ και απλή παραμόρφωση. Έχει πάρα πολλά στρατηγικά τοποθετημένα εφέ
(με πολλές δόσεις reverb,
delay και
όχι μόνο). Οι ήχοι είναι κρυστάλλινοι, αλλά και υποχθόνιοι ταυτόχρονα, και
συχνά καινούριοι.

  Δεν ακούω σχεδόν κανένα ξεχωριστό άλμπουμ
των squaremeter
εντυπωσιακά συχνά, όμως σχεδόν κάθε φορά που ακούω ένα με πλημμυρίζει δέος σαν
να το ακούω πρώτη φορά. Μόλις τελειώνει το άλμπουμ, ο κόσμος ακούγεται
περίεργος, σχεδόν ελαττωματικός. Και έτσι συχνά αναγκάζομαι να βάλω κάτι άλλο
από m² αμέσως μετά, για
να ξεφύγω από αυτό το συναίσθημα. Τρομακτική, όμορφη αλλά και σχεδόν απάνθρωπη
στη λογική και σύνθεσή της, η νύχτα
για το τετραγωνικό μέτρο είναι πια πολύ μακριά από τα catchy αποσπάσματα από το Σιλμαρίλλιον
που συνόδευαν το War of Sound
και σαφώς προβλέπω ότι θα συνεχίζει να με γοητεύει για πολύ καιρό ακόμα.
   Υποκλίνομαι, επίσης, στο θάνατο, ίσως το καλύτερο κομμάτι που
μας έχουν δώσει οι m²,
και πιθανόν ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς.