Λοιποοοοοοοοοοόν........................................................................................................

Ένα τυπικό review θα μπορούσε να ξεκινάει ως εξής: "Εκτο album για τους Suede και βρίσκει το συγκρότημα από το Λονδίνο σε πολύ καλή φόρμα, μη μπορώντας όμως για άλλη μια φορά να ξεπεράσει τις στιχουργικές και glam-pop εμμονές του....μπλα-μπλα-μπλα......" Kαι μετά θα ξανακοιτάγατε τον τίτλο του thread και το εξώφυλλο και θ' αναρωτιόσαστε: "Tι λέει ο μαλ***ς?"
Α ναι, sorry... Ας το ξαναπάμε άλλη μία: "Tρίτο album για τους Suede, μόνο που βγήκε ως έκτο, ενώ εγώ είμαι σίγουρος ότι έγινε λάθος στη σειρά κυλοφορίας ή στη χρονιά παραγωγής και αδιαμφισβήτητα έχουμε 1995 και το "coming up" δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και περιμένουμε με αγωνία την επόμενη κίνηση μετά το αριστουργηματικό "dog man star" και επιτέλους (yes!) κυκλοφορεί το "here come the tears" και......."
Οχι, δεν τα έχω χαμένα ούτε παίρνω παραισθησιογόνα. The simple truth: To "here come the Tears" είναι ο νέος δίσκος των Suede ότι και να λέει το εξώφυλλο του cd, το οποίο παρεπιπτόντως έχει και αυτό εντελώς Suede αισθητική.
The band splits to reform with a different name! Είναι και αυτό μια καινοτομία, ίσως η μόνη στο όλο concept των Tears μια και όλα τα υπόλοιπα είναι ίδια και απαράλλαχτα με το ένδοξο παρελθόν των Suede. Τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και μη πει κανείς για την απουσία των Osman και Gilbert. Οι Suede ήταν ο Brett και ο Bernard. Και μετά βασικά ο Brett... Kαι τώρα πάλι οι δυό τους! "All songs written by Anderson & Butler" γράφει στο ένθετο του The Tears και θυμήθηκα εκείνα τα (ισως λίγο υπερβολικά) σχόλια περί του καλύτερου συνθετικού διδυμου της Αγγλίας από την εποχή που χώρισαν οι δρόμοι του Morrissey και του Johnny Marr...

So, is it any good?
H εύκολη απάντηση ειναι ναι! Είναι ένας καλός δίσκος, σίγουρα καλύτερος από τις προσωπικές προσπάθειες του Bernard Butler και από τα 2 τελευταία album των Suede. To πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πει κάποιος για το περιεχόμενο, εφόσον όλα ακούγονται γνώριμα και αναμενόμενα. Η φωνή του Brett, τα κιθαριστικά riff του Bernard και ο πλέον αναγνωρίσιμος και γραφικός τρόπος γραφής στίχων..."let's take to the streets, you and I we're life's refugees.." ή "the morning comes with coffee we can share and the smell of cigarettes is in your hair.." ή ακόμα "your teeth are not quite straight, your mood swings oscillate.." Brett being Brett!! Touching...
Φυσικά αρκετοί θα υποστηρίξουν ότι τα μισά τραγούδια ακούγονται σαν re-writes του "trash" ή του "we are the pigs" και δεν θα έχουν και άδικο. Ομως οι 2 αριστουργηματικές μπαλάντες του cd υποσκελίζουν την έλειψη οποιουδήποτε πειραματισμού ή πρωτοτυπίας. Το λυρικό "the ghost of you", ένα τραγούδι (όχι απαραίτητα ερωτικής) απώλειας που καταλήγει σ΄ένα grande finale όπου οι κιθάρες του Butler ξεσπούν και συναγωνίζονται σε απόγνωση τις φωνές του Anderson και το πιο επικό "Apollo 13" με έντονη τη παρουσία των εγχόρδων και μια από τις καλύτερες φωνητικές ερμηνείες από την εποχή του "still life" !
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η συμφωνική ροκ προσέγγιση στο "beautiful pain" με το φάντασμα του Bowie να είναι πιο έντονο από ποτέ, καθώς και το συγκινητικό closing track του cd "a love as strong as death", με τον Brett ν'αναρωτιέται για την αγάπη με τη συνοδεία μιας ορχήστρας βιολιών:

Οσοι περίμεναν κάτι καινούριο και διαφορετικό από την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Tears καλύτερα να μην ασχοληθούν. Oσοι πάλι επιθυμούν ενα δεύτερο "dog man star" μάλλον θα απογοητευτούν. Το "here come the tears" θα μπορούσε να είναι μια συμπαθητική συνέχεια του προαναφερθέντους album αν κυκλοφορούσε το 1995. Στο 2005 όμως λάμπει με διαφορετκό τρόπο και έχει κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από τους εκατοντάδες δίσκους που κυκλοφορούν: Την προσωπικότητα και μοναδικότητα των δημιουργών του!