Transistor - Resting in the shade of the family tree
Εάν θέλει κάποιος να περιγράψει με μια ολοκληρωμένη πρόταση την νέα δουλειά των Transistor μπορεί να αντιμετωπίσει δυο θέματα. Ποια είναι αυτά; Το πρώτο και αναπόφευκτο είναι η σύγκριση, που θα έκανε ο καθένας μας, με τον προηγούμενο δίσκο και το δεύτερο είναι το λεγόμενο «πρόβλημα μη συνοχής των λέξεων» για την δημιουργία μιας πρότασης ή μιας παραγράφου... and yes, this is actually a good thing.
Οι λέξεις συνήθως αποτυγχάνουν στην προσπάθεια να προσεγγίσουν, να μαγειρέψουν και να βάλουν όρια σε μια νοητική οπτικοποίηση της μουσικής. Αυτό γίνεται διότι παρόλο που κάθε άλμπουμ αποτελεί ένα νέο μονοκύτταρο οργανισμό, η μουσική μπορεί να συνεχίσει να εξελίσσει τον ίδιο της τον εαυτό εφόσον κάθε κύτταρο ξεχωριστά καταφέρει να μεταλλάσσεται από μόνο του. Έτσι σαν αποτέλεσμα καταφέρνει να θέσει ένα νέο ορισμό ή ένα καινούργιο αντίδοτο στο δηλητήριο της ρουτίνας. Θα μπορούσαμε επίσης να κάνουμε μια παράφραση και να αναφέρουμε ότι «ξαφνικά το όλο ξεπερνά σε ομορφιά το άθροισμα των επιμέρους μερών του». Στον Resting in the shade of the family tree μπορείς να ανακαλύψεις με την φαντασία σου πάμπολλους χρωματικούς συνδυασμούς και παρόλο που το εξώφυλλο έχει άσπρο φόντο με γκρι γράμματα έχει τόσο πολλά χρώματα ακούγοντας το που είναι ικανό να σου προκαλέσει μια μικρή μουσική επιληπτική κρίση.
Η μουσική του group σου αφήνει μια αίσθηση ότι ανοίγει διάπλατα, σχεδόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανθίζει, εκπέμπει φως, γίνεται πιο σταθερό και αρμονικά κυματιστό από άποψη παραγωγής (μάλλον απόρροια της σχεδόν απόλυτης έκφρασης;) ξεφεύγοντας από την φόρμα του "hit" διότι έχει μια πιο indie, χαρωπή και βρετανική αισθητική ακόμη και στα πιο slow κομμάτια. Αγγίζει τα περίεργα και άγρια καθαριστικά όρια του rock, καθώς δεν χάνει τον προσανατολισμό του έχοντας post στοιχεία και ηλεκτρονικά ξεσπάσματα. Πολύ απλά σε ωθεί σε μια ψυχαναγκαστικά καλαίσθητη αυτοκαταστροφική μανία... "You should love me to death" ή "Don't raise that flag, your name is written nowhere".
Η κυκλοφορία αυτού του δίσκου εκτός από την χαρά μιας πολύ ευχάριστης ακρόασης με έκανε να πιστέψω ότι αυτό που καλώς ή κακώς ονομάζεται αγγλόφωνη ανεξάρτητη μουσική σκηνή στην Ελλάδα, δεν σταματά σε "one hit wonders", αλλά έχει ονόματα που φαίνεται ότι έχουν καλλιτεχνικό μέλλον και εφ'όσον δεν έχουμε λεφτά να γεμίσουμε το στομάχι μας, ας ταΐσουμε το μυαλό και την φαντασία μας, μπας και πάρουν μπροστά και τα υπόλοιπα.
The Best Albums Of The 1980s
