Το μόνο πράγμα που με συνδέει με τη μακρινή Αυστραλία είναι οι τρομερές μουσικές συμμορίες του Nick Cave, οι αξεπέραστοι The Go-Betweens και οι Triffids. Α, και κάτι συγγενείς, που ανήκουν σχεδόν στη σφαίρα του φανταστικού πλέον. Για το Nick Cave δε χρειάζεται να λέμε και πολλά, δε μας άφησε ποτέ να τον παραμερίσουμε, τα τελευταία χρόνια ειδικά δε λέει να ηρεμήσει. Η σχέση μου με τους δεύτερους, το συγκρότημα των Robert Forster και Grant McLennan, ξεκινά με το αναζωογονητικό Liberty Belle and the Black Diamond Express, κορυφώνεται στον ξέφρενο ρομαντισμό του 16 Lovers Lane και καταλήγει στο συναισθηματικά φορτισμένο Oceans Apart. Και οι Triffids; Αυτοί διαφέρουν... Κράτησαν περισσότερα μυστικά, «τρόμαξαν» πολλούς με το ταλέντο τους, έψαξαν περισσότερες μουσικές κατευθύνσεις, εμφανίστηκαν πιο αποφασισμένοι απ'όλους να φτάσουν όσο πιο μακριά γινόταν, αλλά τελικά λύγισαν και χάθηκαν σε μια αθόρυβη ροκ τραγικότητα που επισφράγισε ο θάνατος του τραγουδιστή τους Dave McComb το 1999...

Η μουσική τους κουβαλάει κάτι από τις ιδιαιτερότητες της περίεργης και αρκετά άγνωστης σε μας πατρίδας τους, τα ασυμμάζευτα τοπία και τη σκληρότητα της φυσικής ομορφιάς της. Πολλοί καλλιτέχνες ασχολήθηκαν με το να αποδώσουν την απεραντοσύνη αυτών των ακίνητων εικόνων, τους ατέλειωτους ερημικούς δρόμους που μπορεί να οδηγούν και στο πουθενά. Κανένας άλλος δεν απέδωσε καλύτερα τη θέση που πραγματικά μπορεί να κατέχουν όλα αυτά στην καρδιά μερικών απλών νέων που κυνηγάνε το όνειρό τους, κοιτώντας στα μάτια τα διαφορετικά πρόσωπα μιας μεγάλης πόλης και των ανθρώπων της. Υπάρχει καλύτερη εξήγηση για το πώς και η μουσική τους ακούγεται το ίδιο μαγευτική και σήμερα;

Οι εναπομείναντες Triffids, αποφάσισαν να ενώσουν ξανά τη σπουδαία αυτή παρέα, με σκοπό να τιμήσουν μαζί με παλιούς και νέους φίλους το μοναδικό Dave McComb. Στην Αθήνα, που άλλοτε τους φέρθηκε φιλόξενα και άλλοτε τους πήρε με τις πέτρες, θα πραγματοποιήσουν μια απ'αυτές τις ξεχωριστές συναυλίες. Αυτή η αφορμή, και οι επανακυκλοφορίες των δίσκων τους από τη Domino, με έκαναν να ψάχνω πάλι ο,τιδήποτε σχετίζεται με το συγκρότημα, να ξαναμπλέκομαι στη συγκίνηση της ποιητικής μουσικής τους. Με ευγένεια απάντησαν στις ερωτήσεις μας, μίλησαν για τις πρόσφατες εμφανίσεις τους και μας ταξίδεψαν στην ομορφότερη περίοδο της ζωής τους. The years of the Triffids.

«Ποτέ δε νιώσαμε Αυστραλοί - ίσως αυτό είναι το μυστικό μας».

Ο,τι και να λένε, η ιστορία ξεκίνησε στην πιο απομονωμένη μεγαλούπολη του κόσμου, το Perth της Αυστραλίας, όπου με διάφορες αλλαγές στη σύνθεσή τους, γράφουν ασταμάτητα νέα κομμάτια. Το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του John Wyndham "The Day Of The Triffids" και τα αιμοβόρα φυτά - δολοφόνοι του, ήταν η έμπνευση για το όνομα, με το οποίο ηχογραφούν το πρώτο τους single το 1981. Το τέλος της ηχογράφησης του πρώτου τους άλμπουμ στη Hot Records το 1983, "Treeless Plain", τους βρίσκει με τη βασική τους σύνθεση στην οποία ο David McComb τραγουδά και παίζει κιθάρα, ο αδερφός του Robert Mc Comb στην κιθάρα και το χαρακτηριστικό του βιολί, ο Martyn Casey που όταν όλα τελειώσουν θα πλαισιώσει τους θρυλικούς Bad Seeds, ο Alsy McDonald στα ντραμς και η Jill Birt στα πλήκτρα, με την τελευταία να ερμηνεύει μερικά απ'τα πιο μαγικά κομμάτια της μπάντας. Το ιδιαίτερο ταλέντο του Dave, και οι ικανότητες των υπολοίπων, πλημμυρίζουν τις δυναμικές μελωδίες του "Treeless Plain". Τα αριστουργήματα Hell of a Summer, Red Pony, και η ελεύθερη διαφορετικότητα των κομματιών φανερώνουν μουσικούς που ψάχνουν τη μουσική με το δικό τους τρόπο, χωρίς να προσκολλώνται σε μουσικά ρεύματα. Ο αστικός ήχος των Velvet Underground μπερδεμένος με τη rock του Bob Dylan, μα κανένας τέτοιου είδους συνδυασμός δεν εξαντλεί μια περιγραφή των κομματιών. Το αυστραλέζικο blues του My Baby Thinks She's A Train (ακούστε την κιθάρα!), δένει με την αυθεντική κιθαριστική country-pop στο στυλ των Go-Betweens στο Nothing can take your place, τα ακούσματα και οι ιδέες τους ξεχύνονται σαν εντυπωσιακές νεανικές παρορμήσεις.

«Οι Triffids ήταν μια παρέα ανόμοιων ανθρώπων, που ενδιαφέρονταν για όλα τα είδη της μουσικής. Ο Dave είχε απίστευτες γνώσεις γύρω από τις πολύπλοκες ιδιαιτερότητες κάθε είδους και τις χρησιμοποιούσε στα κομμάτια του με τρόπο που ήταν δύσκολο να τις καταλάβεις. Ένα country rock τραγούδι με δύο μόνο νότες, μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για μια επική, πολύπλευρη μπαλάντα. Κάποια μέρη από το Stolen Property εμπνεύστηκαν απ'ευθείας από το You Sure Hank Done it This Way (country rock επιτυχία) του Waylon Jenning. Οι Triffids προχώρησαν ως μουσικοί από μόνοι τους από την αρχή, απ'το 1978, αλλά κυρίως αφού εδραιώθηκε το βασικό μας σχήμα και παίξαμε πάρα πολλά live μαζί, χτίσαμε μια συλλογική διαίσθηση ως μουσικοί ενός συγκροτήματος».

Τα live ήταν τα σίγουρα χαρτιά των Triffids. Γεμάτες ενέργεια εμφανίσεις, με συχνές και διαφορετικές διασκευές, και τον Dave να παίζει ακούραστα τον πρωταγωνιστικό ρόλο του με τρομερή ενέργεια. Το 12'' mini album Raining Pleasure, περιέχει μια απ'τις σημαντικότερες κληρονομιές των Triffids στη μουσική, το ομώνυμο κομμάτι. Η Jill τραγουδάει - απαγγέλει το ποίημα του Dave, σε έναν ατελείωτο λυρισμό που μετατρέπει τον όμορφο τίτλο του, σε μια απρόσμενη πραγματικότητα. Στο ep, συνυπάρχει με το θυμωμένο Property is Condemned, τη στοιχειωμένη μπαλάντα του St James Infirmary και άλλα.

"Australia still needed America or England to tell them what was good", εξηγεί ο Nick Cave, και η μετακόμιση συγκροτημάτων από τη χώρα της Ωκεανίας στην Ευρώπη και την Αμερική, ήταν κατά κάποιο τρόπο επιβεβλημένη. Τον Αύγουστο του 1984, με πολλή αυτοπεποίθηση και πολύ λιγότερα χρήματα, οι Triffids βρίσκονται στο Λονδίνο για το μεγάλο βήμα - το συμβόλαιο με μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Το Raining Pleasure mini lp κυκλοφορεί από τη Rough Trade και εξασφαλίζει, μαζί με τις όλο και καλύτερες ζωντανές εμφανίσεις τους, τις καλύτερες και μοναδικές συστάσεις τους. Δίνουν στον εαυτό τους περιθώριο να το παλέψουν μέχρι τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους, αλλιώς...

«Ήμασταν ξεροκέφαλοι και αποφασισμένοι να φτάσουμε στην κορυφή, να γίνουμε αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες μπάντες του κόσμου. Τίποτα το υπεροπτικό, αλλά σίγουρα μια πολύ δυνατή επιθυμία. Αν δεν μας παρουσιάζονταν οι ευκαιρίες που θέλαμε την πρώτη φορά (αν δηλαδή δεν ήμασταν όσο τυχεροί ήμασταν), θα είχαμε γυρίσει πίσω ή μπορεί και να είχαμε πάει οπουδήποτε αλλού. Στην Αυστραλία πάντως έπαιζε μόνο το "pub rock" τότε».

Όχι μόνο έμειναν, αλλά το NME - μουσικό ευαγγέλιο της εποχής, βάφτισε τη νέα χρονιά, το 1985, ως «Η χρονιά των Triffids». Και ήταν πράγματι, μιας και ο μεγάλος δίσκος που έλειπε για να εδραιώσει την επιτυχία τους, ήρθε ένα χρόνο αφού πάτησαν το πόδι τους στην Αγγλία. Η κυκλοφορία του οριακού ep Field of Glass το 1985, εκτός από το ότι περιείχε τα σπουδαιότερα post punk κομμάτια που έγραψαν ποτέ (Field of Glass και Bright Lights Big City), έφερε και τον ‘Evil' Graham Lee στη βασική (και τελική) σύνθεση της μπάντας. Η κιθάρα του, με τον βαθύ, ατμοσφαιρικό ήχο της, ήταν μια άψογη προσθήκη που έκανε τον ήχο τους ακόμα πιο συναισθηματικό και τις εμφανίσεις τους πιο ηλεκτρισμένες και σκοτεινές.

Τον Αύγουστο του 1985, η χρονιά των Triffids, φανέρωσε επιτέλους το πολυπόθητο μεγάλο δίσκο τους. Το "Born Sandy Devotional" ήταν η κορύφωση της δημιουργικότητας και του ταλέντου του γκρουπ.

«Αναρωτιέμαι πώς θα ακουγόταν ο δίσκος, αν είχε γίνει σε μια μεγάλη δισκογραφική, όπως είχαμε σχεδιάσει, ή αν είχε γραφτεί στο Σιδνεϋ, ή στη Στοκχόλμη. Υποπτεύομαι ότι θα προέκυπτε ένα παρόμοιο άλμπουμ, γιατί αυτά τα κομμάτια ήταν προϊόν μιας εποχής απόλυτης αφοσίωσης όλων μας, ειδικά του Dave. Είχε την ιδέα να γράψει έναν concept δίσκο, όχι απλά μια συλλογή ασύνδετων μεταξύ τους τραγουδιών. Το κύριο θέμα ήταν ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση, και πράγματι αυτό υπήρχε γύρω μας σε μεγάλο βαθμό εκείνες τις μέρες. Η φιλοσοφία που είχε περάσει ο Dave στο συγκρότημα ήταν ότι η ηχογράφηση στο studio δεν ήταν για να προσεγγίζουμε τον ήχο που είχαμε στα live... αλλά μια ευκαιρία να κάνουμε κάτι  το εντελώς διαφορετικό. Είχε γράψει αυτά τα καταπληκτικά κομμάτια, κι έπρεπε όλοι μας να δημιουργήσουμε τα μουσικά τοπία που θα περιλάμβαναν τις συναισθηματικές εικόνες που είχε φτιάξει. Δεν υπήρχε συνειδητή προσπάθεια να θυμίζουμε κάτι από την Αυστραλία, παρά μόνο η επιθυμία να παίξουμε τα κομμάτια όσο όμορφα τους άξιζε».

Στην καρδιά του Λονδίνου, έγραψαν κομμάτια με έντονο το άρωμα της πατρίδας τους, φιλτραρισμένο απ'τις εντελώς καινούργιες εμπειρίες που με ταχύτητα ζούσαν εκείνα τα χρόνια. Το Wide Open Road φέρνει αβίαστα στο μυαλό μια τέτοια εικόνα, την απεραντοσύνη ενός νέου αισιόδοξου ξεκινήματος. Απ'το εναρκτήριο Seabirds φαίνεται με πόση τέχνη και αγάπη έχουν συμπυκνωθεί όλα όσα ενώνουν και συγκινούν αυτήν την παρέα. Ουσιαστική η παραγωγή του Gil Norton, που μόλις είχε ολοκληρώσει την παραγωγή του εξαιρετικού Ocean Rain των Echo and the Bunnymen.

«O Gil και εμείς, διαπιστώναμε παράλληλα ότι είναι τόσο πολύ σημαντική υπόθεση να δουλεύεις σκληρά για να βγάζεις σπουδαία άλμπουμ, όσο το να περνάς καλά και να γελάς πολύ στην πορεία».

Η συνεργασία των φωνητικών του Dave με το μπάσο του Casey ακούγεται εντυπωσιακή, παρόλο που μιλάμε για pop μουσική οι ενορχηστρώσεις δεν ήταν απλές, τα κομμάτια δεν κράταγαν μια σταθερή συγκεκριμένη φόρμα, οι μουσικοί δεν επιδίδονταν σε μεγάλα σόλο ή πρόχειρα reef, και φυσικά δεν υπάρχει καμιά λέξη τυχαία, έτσι απλά για να ακούγεται. Η pedal steel κιθάρα του Graham Lee κάνει θαύματα σε κομμάτια όπως στο Wide Open Road και το Estuary Bed, συνεισφέροντας στην πανοραμική φαντασίωση των εικόνων που με θαυμαστό τρόπο περιγράφουν οι στίχοι. Η οργή στη φωνή του Dave στο Lonely Stretch και το κλασσικό βιολί στο σοβαρό Tarrilup Bridge της Jill, επιβεβαιώνει ότι η μουσική του Born Sandy Devotional δεν υπακούει σε κανέναν εμπορικό κανόνα, καμιά προσταγή ήχου από την εποχή, παρά μόνο στη βαθιά επιθυμία των μουσικών να δημιουργήσουν κάτι εξαιρετικό. Η ελευθερία στον ήχο των τραγουδιών,  ήταν πλέον το χαρακτηριστικό γνώρισμα των κυκλοφοριών των Triffids.

«Αυτός είναι πιθανότατα ο λόγος, που δεν κάναμε μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή και παράλληλα που η μουσική μας άντεξε τόσο καλά στο χρόνο. Ο καθένας κάνει ο,τι θέλει, δεν είναι ανάγκη να ακούγεσαι όπως όλοι οι άλλοι. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ακολουθάς το δικό σου δρόμο. Η αυθεντικότητα όμως είναι αυτό που πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο σε ο,τιδήποτε κάνεις».

Οι στίχοι ξεφεύγουν από οποιαδήποτε τυπικότητα, είναι ποιήματα του Dave που μιλάνε για πληγές αγάπης και προδοσίας, εικόνες που χαράσσονται στο μυαλό και μένουν εκεί για να τις λατρεύεις ή να τις καταριέσαι.

«Ο Dave έγραφε και ξαναέγραφε ορισμένους στίχους μέχρι να γίνουν τέλειοι. Αν δεν είναι τέλειοι οι στίχοι

απ'το Seabirds, δεν ξέρω ποιοι μπορεί να είναι. Ο αγαπημένος του ποιητής ήταν ο Rilke, νομίζω».

Στο δίσκο όπου τέτοιοι στίχοι και μουσική αλληλοσυμπληρώνονται με τον καλύτερο τρόπο που μπόρεσαν να το κάνουν ποτέ οι Triffids, υπάρχουν κι άλλοι που δεν μπορείς παρά να τους χαρακτηρίσεις τέλειους. Δεν ξέρεις τι απ'τα δύο σε καλεί περισσότερο να επιστρατεύσεις τη φαντασία σου. "No foreign pair of dark sunglasses will ever shield you from the light that pierces your eyelids" (Seabirds).

Ένας δίσκος - ύμνος για τις χαρές της ζωής που οφείλονται στις αντιξοότητες της αγάπης σε εχθρικό περιβάλλον...κι όλα αυτά τα οραματίστηκε, τα έγραψε και τα τραγούδησε σε ξέφρενες ερμηνείες ένας άνθρωπος σε ηλικία 23 ετών!

"As I got to know him better, I realised that his abilities extended far beyond the norm. He actually did have the capacity to telepath messages through the vast unknown, if songs can be telepathy." Η αναγνώριση από τον Nick Cave, με τον οποίο βρέθηκαν να περνάνε αρκετές μεθυσμένες ώρες μαζί.

«Ο Dave ήταν σίγουρα ένα τεράστιο ταλέντο, αλλά εκτός απ'αυτό δούλευε περισσότερο απ'ότι μπορεί να φανταστεί κανείς για να τελειοποιήσει τα τραγούδια, τα ποιήματα και τα λογοτεχνικά του έργα. Είχε αξιοζήλευτη συνοχή και επιμονή. Μιλάμε για μια ιδιοφυία αλλά και για έναν πραγματικό άνθρωπο, που νοιαζόταν για τους φίλους του, θυμόταν τα γενέθλιά τους, έστελνε ευχετήριες κάρτες, αγόραζε λουλούδια, λάτρευε τα σκυλιά... Εκτιμούσε Γερμανούς και Ρώσους ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς, αλλά του άρεσε να βλέπει Bryant Gumbel και Katie Couric (διάσημη αμερικάνικη πολιτική εκπομπή) αργά τη νύχτα».

Το επιθυμητό συμβόλαιο με τη μεγάλη δισκογραφική δεν είχε ακόμα έρθει, αλλά ήταν πια θέμα χρόνου να πραγματοποιηθεί. Περιμένοντας να κυκλοφορήσει το Born Sandy Devotional, το οποίο μέχρι τον Ιούνιο του 1986 είχε κολλήσει κάπου στη γραφειοκρατία, επέστρεψαν στην Αυστραλία ηχογραφώντας τον τρίτο τους δίσκο, το "In the Pines" (ή the "Woolshed Tapes", που παραπέμπει όχι μόνο χιουμοριστικά στο Basement tapes του Bob Dylan). Κλείστηκαν σε μια μεγάλη φάρμα νοτιοανατολικά του Perth, που ανήκε στην οικογένεια του Mc Comb, και σε απόλυτα παρεΐστικο κλίμα, έγραψαν τον πιο country  folk δίσκο τους. Χωρίς απαιτήσεις από την ποιότητα του ήχου, με αμέτρητο χρόνο να σκεφτούν και να ξεχάσουν μεθώντας, προέκυψαν μερικά πολύ όμορφα κομμάτια, όπως το ομώνυμο μελοδραματικό βαλς του In the Pines, το πανέξυπνο Just Might Fade Away, και άλλα που μου πήρε αρκετό καιρό να τα αγαπήσω, σε σχέση με το προηγούμενο αριστούργημά τους. Η διασκευή του ξέγνοιαστου Once a Day, σε κάνει να χαμογελάς με τη χαρούμενη ατμόσφαιρα που φαντάζεσαι ότι θα επικρατούσε. Η απομονωμένη ύπαιθρος και τα φυσικά φαινόμενα βέβαια φανερώνουν άλλο πρόσωπο τη νύχτα, και ο δίσκος έχει πολλές περίεργες και απειλητικές στιγμές.  "I burned my hand in Kathy's flame, pulled it out and stuck it in again", το πιο εθιστικό κομμάτι του "In the Pines", αφιερωμένο σε κάποια μοιραία Kathy.

«Διασκεδάζαμε με το να πέφτουμε και να τραβιόμαστε μεταξύ μας με κλαδιά από κισσούς στη δεξαμενή νερού, κατά τη διάρκεια του Beefheart-ικού Just Might Fade Away. Γενικά, την περισσότερη ώρα δεν ήμασταν πιωμένοι, αν και αυτό δεν ίσχυε απ'όταν άρχιζε να βραδιάζει. Στεκόμασταν κάτω από τον απέραντο ουρανό και ο κομήτης Halley ήταν εκεί και μας οδηγούσε όχι μόνο στην επόμενη μπύρα, αλλά και στο επόμενο κομμάτι. Ο Alsy ήταν και είναι θεότρελος τύπος, πιο τρελός απ'όλους μας,  αλλά δυστυχώς πλέον περνά τη ζωή του σε μια αίθουσα δικαστηρίων ως δικηγόρος για υποθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Τελικά, αν οι ήχοι της φύσης τους ενέπνευσαν να δημιουργήσουν έναν τόσο καλό δίσκο, όσο τους γοήτευε και η πιεστικότερη ατμόσφαιρα μιας μεγάλης υπερκινητικής πόλης, τότε τι γεωγραφικά σύνορα θα μπορούσαν ποτέ να τους περιορίσουν;  Το υπέροχο One Soul Less On Your Fiery List ενώνει το "Born Sadly Devotional" με το "In the Pines" και το επερχόμενο "Calenture". Η αναγνώριση επιτέλους ήρθε, μαζί και το συμβόλαιο με την Island. Οι συναυλίες άρχισαν να πυκνώνουν, με μεγαλύτερη επιτυχία σε Σκανδιναβικές χώρες, στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Το "Calenture" κυκλοφόρησε το 1987, και περιείχε την πιο μεγάλη επιτυχία τους, το επικό και γλυκόπικρο Bury Me Deep In Love. Είναι η πιο ρομαντική τους συνθηκολόγηση στον έρωτα, με υπερβολή και αγωνία.  Με ήχο που αρχίζει να θυμίζει αυτόν της εποχής, συγκροτήματα όπως οι U2 και οι Simple Minds, χωρίς την αιχμηρή διαφορετικότητα του "Born Sandy Devotional" και τον αυθορμητισμό του "In the Pines", προϊόν υπερβολικής παραγωγής, μα με πολλές λυρικές δυνατές στιγμές, δεν πήγε καλά εμπορικά και έκοψε τα φτερά των μελών για τη διεθνή καταξίωση. Τα A Trick Of The Light, Jerdacuttup Man, και Save What You Can βέβαια, δεν μπορεί να μη βρίσκονται σε οποιαδήποτε αναφορά σε μεγάλες στιγμές του συγκροτήματος.  

Παρόμοια η μοίρα του κύκνειου άσματος του γκρουπ, "The Black Swan" του 1989, που έκανε τον ήχο τους ακόμα πιο απρόσωπο, με περισσότερες σύγχρονες επιρροές, μα κι ένα αξιόλογο pop αποτέλεσμα που όμως απογοήτευσε τους φαν. Η μουσική κοινότητα είχε ήδη αρχίσει να στρέφει αλλού την προσοχή της, και έτσι οι Triffids αποφάσισαν να τα παρατήσουν, να αφήσουν την τρέλα των προηγούμενων χρόνων στο παρελθόν, και να περάσουν στην ιστορία σαν ένα ακόμα γκρουπ που κατάφερε τόσα πολλά και θα μπορούσε να είχε φτάσει ακόμα πιο μακριά.

«Η αξία μας εκτιμήθηκε από τα σωστά άτομα, και γενικά από αρκετό κόσμο. Όχι όμως απ'όσους χρειαζόταν για να μπορούμε να διατηρηθούμε. Ξαναλέω ότι είναι δύσκολο να υποθέσουμε τι θα είχε συμβεί αν κάναμε μια παγκόσμια επιτυχία. Μπορεί να ήταν η αρχή του τέλους, θα μας παρείχε κάποιες μικρές πολυτέλειες για να συνεχίσουμε ως μπάντα κι άλλα χρόνια, ή θα καταλήγαμε να γεμίζουμε τακτικά ολόκληρα γήπεδα σε όλο τον κόσμο. Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά μια ωραία ονειροπόληση».

Το 1990, μετά την κυκλοφορία του live δίσκου τους "Stockholm", τα μέλη των Triffids ακολούθησαν τους χωριστούς δρόμους τους. Ο Martin Casey συνέχισε να ασχολείται με τη μουσική, και μαζί με τον Dave κυκλοφόρησαν δύο δίσκους με τους Blackeyed Susans, ενώ ο σπουδαίος τραγουδοποιός κυκλοφόρησε και το προσωπικό "Love of Will". Η τελευταία του προσπάθεια έγινε με το συγκρότημα των Red Ponies.

Το 1999 η καρδιά του Dave Mc Comb δεν άντεξε. Εθισμένος στην ηρωίνη και το αλκοόλ, και με προβλήματα που ταλαιπωρούσαν την καρδιά για χρόνια, έχασε τη ζωή του μετά από ένα φαινομενικά ακίνδυνο αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

«Έχει περάσει πια αρκετός καιρός από τον θάνατο του Dave και μπορούμε πλέον να αντιμετωπίσουμε το γεγονός χωρίς να μας καταθλίβει τόσο πολύ. Θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη του, να μείνει ζωντανή στο χρόνο».

Η μουσική των Triffids συνεχίζει να απασχολεί και να κερδίζει φίλους. Η Domino προχώρησε σε επανακυκλοφορίες των δίσκων, καθώς και των ep (τα τελευταία στην τρομερή συλλογή Beautiful Waste and other songs), ενώ οι εναπομείναντες Triffids ξανασυναντήθηκαν και αποφάσισαν να μας κάνουν ένα μεγάλο δώρο.

«Η μουσική μας είναι πολύ καλή για να μείνει στο ράφι. Κατά το 2004, οι συμφωνίες με τους τότε ιδιοκτήτες των δικαιωμάτων των Triffids έληξαν, και ψάξαμε να βρούμε τρόπο να βγάλουμε τους δίσκους μας απ'την εμπορική αφάνεια. Μια ευτυχής σειρά συγκυριών μας έφερε στη Domino και κοντά στον John Dryer συγκεκριμένα. Είμαστε τυχεροί να βρισκόμαστε στην ίδια δισκογραφική στέγη με τους Arctic Monkeys, μεταξύ άλλων. Η Domino ήθελε ο,τι κι εμείς - να παρουσιάσουμε τους δίσκους μας με τον τρόπο που τους αξίζει, «απλόχερα», και με πολλή προσοχή στις λεπτομέρειες. Πιστεύω ότι κερδίζουμε νέους φίλους και ανανεώνουμε το ενδιαφέρον για τη μουσική μας, ακριβώς εξαιτίας της διαχρονικής ποιότητας των αυθεντικών ηχογραφήσεων των κομματιών μας».

«Παίξαμε στο Φεστιβάλ του Σύδνεϋ το 2008, στο Perth το 2009, στο Hammer Hall της Μελβούρνης την ίδια χρονιά, και παίξαμε κάποιες φορές support σε συναυλίες του Leonard Cohen. Κάθε φορά νιώθαμε μια τεράστια συναισθηματική ανταπόκριση, από άτομα που βρίσκονταν είτε μπροστά είτε πίσω απ'τη σκηνή. Κι έτσι έπρεπε να είναι. Ο κόσμος θα πρέπει να θυμάται τον Dave, να χαίρεται τα κομμάτια και να εύχεται να ήταν κι αυτός εκεί μαζί του. Παίξαμε σχεδόν κατά τύχη στο Hasselt του Βελγίου το 2006 σε μια έκθεση με αφίσες και φωτογραφίες των Triffids. Καταλάβαμε τότε ότι ο καλύτερος τρόπος να θυμόμαστε τον Dave είναι να παίζουμε τη μουσική του. Γι'αυτό και δεν πρόκειται για επανένωση, δεν κάνουμε περιοδεία, δεν ηχογραφούμε τίποτα καινούργιο. Απλά βρισκόμαστε όλοι μαζί μια δυο φορές το χρόνο για να τιμάμε και να θυμόμαστε τον Dave, μαζί με τους φίλους μας σε όλο τον κόσμο. Μετά επιστρέφουμε στις ζωές μας».

Στην Ελλάδα, η συναισθηματική μουσική τους, βρήκε καρδιές για να συγκινήσει. Το 1987 επισκέφτηκαν την Αθήνα, αποτελώντας το πρώτο ξένο συγκρότημα που εγκαινίαζε το θρυλικό Ρόδον. Την επόμενη χρονιά στο Πεδίο του Αρεως, βρέθηκαν να τρέχουν να σωθούν απ'τα μπουκάλια και να φυγαδεύονται με δυσκολία, όταν εξαγριώθηκαν όλοι όσοι περίμεναν να δουν τους PIL στη συνέχεια. PIL δεν είδαν βέβαια, οπότε πήραν ο,τι μπορούσαν απ'τη σκηνή και έφυγαν ευχαριστημένοι, μιας και δε νομίζω να καίγονταν να δουν (ή αν γνώριζαν καν) το συγκρότημα του John Lydon, παρά μόνο να προσπαθήσουν να τoν φτύσουν στα μούτρα. Punk's not dead!...

«Είχαμε περάσει υπέροχα στη συναυλία μας στο Ρόδον, απολαύσαμε την ελληνική φιλοξενία και το γούστο σας. Οργανώσαμε βραδιά ταλέντων στην αίθουσα τύπου του ξενοδοχείου και κυριολεκτικά εκπλαγήκαμε! Ωραίες στιγμές. Το 1988...χμμ...ήταν άλλη υπόθεση, αλλά η φιλοξενία παρέμεινε, υπήρχε κόσμος που μας βοήθησε και μας φρόντισε. Δε νιώθουμε καθόλου άσχημα για ο,τι συνέβη. Αλλά θέλουμε εκείνη την Telecaster μας πίσω!»

Θα είναι ένα μεγάλο σε διάρκεια show, τουλάχιστον 3 ωρών. «Μερικοί απ'τους αγαπημένους τραγουδιστές του Dave και άλλοι που ποτέ δε γνώρισε, θα τραγουδήσουν τα κομμάτια του. Υπάρχει μια συγκεκριμένη δομή, αλλά όλα περιστρέφονται γύρω από τη μουσική μας. Θα υπάρχουν μερικοί πολύ διάσημοι, μα εκείνη την ώρα δε θα είναι σταρ, αλλά τραγούδια». Οι Triffids θα είναι εκεί, η μουσική τους εκεί, άρα σίγουρα και ο Dave, να συμπληρώνει μια παρέα μουσικών που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει τα όνειρά της όπως είχε φανταστεί, αλλά μπόρεσε να ζήσει πράγματα που ως τότε σίγουρα δεν είχε ονειρευτεί. Είτε κερδίσουν είτε όχι τη δημοσιότητα που δεν απέκτησαν 20 χρόνια πριν, η μουσική τους είναι το πιο σπουδαίο επίτευγμά τους, με τη διαχρονική αξία που έχουν όλα αυτά που τους ενέπνευσαν και αυτά που νιώθει όποιος τους πλησιάσει.