"The only rule was the tacit understanding that anything that sounded like anyone else was taboo" (Steven Brown απόσπασμα από συνέντευξη) 

Το ‘Pink Narcissus' είναι ένα άλμπουμ σε τζαζ/funky ρυθμούς, που επανεπενδύει μουσικά την ομώνυμη ταινία του 1971, η οποία κυκλοφόρησε χωρίς τη συγκατάθεση του δημιουργού της. Πρόκειται για μια ταινία που μετά από αρκετό κόπο του Bruce Benderson, αποδείχτηκε πως ήταν έργο του James Bidgood και όχι του Andy Warhol όπως αρχικά εικαζόταν. Πέραν όμως αυτού του σκοτεινού και μυστήριου παρελθόντος, το άλμπουμ δεν έχει κανένα ναρκισσισμό εν αντιθέσει με τον πρωταγωνιστή της ταινίας.

Η βάση αυτού του soundtrack

Η ταινία ‘Pink Narcissus' δεν είναι για όλους καθότι είναι ομοερωτική με εμμονή στο αντρικό σώμα και υπερπροβολή μιας κατά τα άλλα μάλλον αφύσικης σχέσης του σώματος αυτού με το φυσικό περιβάλλον. Μικρή σημασία έχει η original μουσική της που είναι ένα μείγμα κλασσικής, μουσικής film noir, μουσικής της Ανατολής και της Ηπείρου με κλαρίνα που φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα απροσδιόριστου, ενοχλητικού και κενού πειραματισμού. Οι Tuxedomoon φαίνεται να εμπνεύστηκαν από την ψυχολογική ουσία της ταινίας κι αυτό αποδεικνύεται και από τους τίτλους των κομματιών που κάνουν ευθείες αναφορές σε συγκεκριμένες σκηνές της ταινίας (‘Nature', ‘Toreador del Amor', ‘Back to Nature', ‘Vanity'). Για' μένα παραμένει άξιο απορίας και αξιοθαύμαστο το ότι με σημείο αναφοράς το απαύγασμα του kitsch από αισθητικής πλευράς, οι Tuxedomoon συνέθεσαν μουσική!

Ο James Bidgood είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα που ξεκίνησε το 1960, μια πρώην drag queen στο Manhattan της Νέας Υόρκης, ένας gay καλλιτέχνης του οποίου τα έργα έχουν και είχαν όλα τ' αντιμαχόμενα και έντονα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που υφίστατο κοινωνική περιθωριοποίηση λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων, σε βαθμό ασύλληπτο με τα σημερινά δεδομένα. Πειραματισμός, εμμονή με το γυμνό αντρικό σώμα και όλα τα στοιχεία που βλέπουμε στον Derek Jarman και σε άλλους καλλιτέχνες της gay/queer σκηνής είναι παρόντα και στο έργο του Bidgood.

Η μουσική των Tuxedomoon όπως ακριβώς και στα ‘Divine' , Ghost Sonata', ‘Bardo Hotel Soundtrack', παρακολουθεί και αντιλαμβάνεται αυτές τις εντάσεις στην υπόθεση της ταινίας και τις αναπαράγει πολύ έντονα στη μουσική του άλμπουμ.

Η ατμόσφαιρα του ‘Pink Narcissus' και πώς αναιρείται με δυο κομμάτια

Από το πρώτο άλμπουμ τους, οι Tuxedomoon έχουν πολύ έντονο το πειραματικό/ αυτοσχεδιαστικό jazz/soul στοιχείο και αν γράφτηκαν τα ‘No Tears', ‘Jinx', ‘In a Manner of Speaking', ‘Basso Pomade (Dogs licking my heart)', και τώρα το ‘Triumphant Procession', έγιναν για ν'αποτελέσουν συναισθηματικές τομές στο συνολικό τους έργο με στόχο να μας κλείνει το μάτι η πιο μελωδική τους πλευρά και να μας κάνει κάθε φορά να κάνουμε κι εμείς μια ακόμα συναισθηματική τομή στον εαυτό μας.

Η ιδιαιτερότητα του ‘Pink Narcissus' είναι η ‘πολεμική' των ρυθμών μέσα στα κομμάτια. Οι αντιθέσεις που εκφράζουν τα διαφορετικά όργανα (φυσαρμόνικα, τρομπέτα, μπάσο, κλαρινέτο, σαξόφωνο, πιάνο, κόρνο, synth) μέσω των ρυθμών και της συναισθηματικής έντασης με την οποία παίζονται, υπερτονίζουν μια κάποια αντιπαλότητα μεταξύ τους. Αυτό είναι το πιο ‘επιθετικό' και άγριο από πλευράς δυναμικής, άλμπουμ του συγκροτήματος ως τώρα. Αν στο ‘Vapour Trails' κυριαρχούσε η πιο ατμοσφαιρική εκδοχή της jazz/soul, στο ‘Pink Narcissus' το βιολί και η τρομπέτα παίζουν με δεξιοτεχνική ένταση και συνυπάρχουν με αγωνία με το σαξόφωνο που κυριαρχεί στο άλμπουμ. Η ένταση αυτή χαλαρώνει στο ‘Vanity', για να συνεχίσει στο ‘Bombay Tension' μέχρι ν'αγριέψει εκ νέου στο σκοτεινό ‘Willie' όπου αναλαμβάνει η ηλεκτρική κιθάρα ν' ανταγωνιστεί την αθωότητα των κρουστών, το σαξόφωνο, την τρομπέτα και το κόρνο. Οι εντάσεις αυτές αποθεώνονται στο ‘Storm', που προσωπικά μου αφήνει την αίσθηση μιας μοντέρνας διασκευής της Ιεροτελεστίας της Άνοιξης του Stravinsky.

Το ‘Toreador del Amor' και συγκεκριμένα αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας στην οποία ο πρωταγωνιστής ως ταυρομάχος ‘δαμάζει' αρχικά το είδωλό του ενώ στη συνέχεια αποθεώνεται από ένα άγνωστο πλήθος πριν αντιμετωπίσει το χαρακτήρα- εραστή, ρεπλίκα του ‘Επαναστάτη Χωρίς Αιτία'.

Η δική μου γενική εντύπωση είναι ότι η ενορχήστρωση έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε το κάθε όργανο να βγάζει όση ένταση έχει και να εντείνει όσο γίνεται την πολεμική με τους υπόλοιπους ήχους χωρίς να χάνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

 Όλ'αυτά βέβαια τα παρατηρεί κανείς μέχρι το ‘Triumphant Procession' που αποτελεί το συναισθηματικό ξέσπασμα του άλμπουμ και είναι το κομμάτι που παίζει σε επανάληψη εδώ και πολλές εβδομάδες στο playlist μου και θα συνεχίσει. Σαν αγκαλιά, μια μελωδία που ακυρώνει όλες τις εσωτερικές μου εντάσεις για να μου τις φέρει από το 1.14' όλες μπροστά μου με τρόπο αφοπλιστικό. Είναι το κομμάτι που με παροτρύνει, όπως μόνο η μουσική μπορεί, ν' αδειάσω το μυαλό μου και τα συναισθήματά μου όπως μου'ρχεται εκείνη τη στιγμή αγνοώντας το χώρο, αγνοώντας τις συνθήκες, βγαίνοντας από' μένα για 4 λεπτά λύτρωσης  μέχρι το τέλος του να με αφήσει με την ταχυπαλμία της ανυπομονησίας να το ξανακούσω! Ακούγοντας το άλμπουμ ως αυτό το σημείο, μου ήταν εμφανές όσο προχωρούσαν τα κομμάτια, ότι όλος αυτός ο πειραματισμός κάπου θα κλιμακωνόταν. Και επιβεβαιώθηκα πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως υπερβάλλω. Με τις πρώτες νότες αποδείχτηκε πως όλα τα κομμάτια που είχαν προηγηθεί προετοίμαζαν το έδαφος γι'αυτό το ξέσπασμα. Με το έναυσμα που μου έδωσε το κομμάτι στο 1.14' σας παροτρύνω μετά από αυτό ν'ακούσετε το ‘Από το άπειρο σ'εσένα' από τα Διάφανα Κρίνα και εύχομαι να δείτε τις αναλογίες...

Το άλμπουμ κλείνει όπως άρχισε με θέμα του πρώτου κομματιού ‘Nature'. Aνακεφαλαιώνοντας ‘σπάει' το συναίσθημα του ‘Triumphant Procession' στο τέλος του ‘Reflection' συμβολίζοντας την κατάρα του Νάρκισσου ο οποίος όπως και στην ταινία, μην αντέχοντας την αντανάκλασή του σπάει τον καθρέφτη ο οποίος ως εκείνη τη στιγμή τον αποθέωνε. Με το ‘Back to Nature' κλείνει και η χρονοσχισμή που άνοιξε για ν'ανθίσει ο ροζ νάρκισσος.