U2 - No Line on the Horizon

27 February 2009 - Universal

Βρε
καλώς τα παιδιά.... Ετοιμαστείτε, φίλοι μου, ας ξεσπαθώσουμε όλοι μαζί: "Ήρθαν
οι δεινόσαυροι ξανά στη γη". "Ο Bono είδε ότι του έλειπαν κάτι εκατομμύρια και
είπε να βγάλει άλμπουμ". "Ο μέγας μαϊντανός της show biz επιστρέφει δριμύτερος
να μας ζαλίσει τα αυτιά". "Οι πεθαμένοι αναστήθηκαν για μια ακόμη φορά". Ή ό,τι
άλλο προτιμάει ο καθένας τέλος πάντων. Οι U2 είναι μία πολύ ειδική περίπτωση
συγκροτήματος και τελευταία είναι πολύ της μόδας όλοι να λατρεύουν να τους
μισούν. Οι κοσμικές συναντήσεις του Bono με πολιτικούς, ηγέτες κρατών και όλον
τον  σχετικό "συρφετό" για την
αντιμετώπιση του προβλήματος της πείνας των φτωχών χωρών προκαλούν τόση
αποστροφή που πολλές φορές μου μπαίνει η ιδέα ότι ο ίδιος ο Bono δημιούργησε
την φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο. Δεκτό να χαρακτηρίζεται η προβολή του frontman
του συγκροτήματος ως υπερβολική και ενίοτε υπερφίαλη, μήπως όμως κάπου έχει
χαθεί το μέτρο της όλης υπόθεσης; Μήπως η "κοσμική" συνιστώσα του "φαινομένου
U2" μας απασχολεί δυσανάλογα περισσότερο από όσο πρέπει; Και αλήθεια, γιατί μία
ναρκισσιστική προβολή ενός μόνο μέλους τους να ενοχλεί εμένα τόσο πολύ
περισσότερο από τις ηλίθιες δηλώσεις των αδερφών Gallagher, τα κακόγουστα
σεξουαλικά concept της Madonna, την ηλίθια περσόνα της Amy Whinehouse, τις
καραγκιοζιές κάποιου κυρίου Doherty ή την έλξη που ασκούν τα νεαρά αγοράκια στο
μεγαλύτερο αστέρα της σύγχρονης ποπ; Μήπως, λέω μήπως, είμαστε πιο σκληροί από
όσο οφείλουμε απέναντι στα "δεινοσαυράκια" από το Δουβλίνο;

Ας
είμαστε ειλικρινείς, όλη αυτή η εμπάθεια στο πρόσωπο του Bono και των U2
γενικότερα ξεκινάει από την παραδοχή ότι σε κάποιες περιπτώσεις, η εικόνα
μετράει στο μυαλό μας παραπάνω από την ουσία. Και η ουσία της υπόθεσης, χωρίς
πολλά - πολλά λόγια, είναι ότι οι Ιρλανδοί έφτασαν αισίως στον 12ο studio δίσκο
τους που σηματοδοτεί 30 χρόνια καριέρας, γεγονός καθόλου ασήμαντο. Όπως
ασήμαντο δεν είναι ούτε το παρασκήνιο που συνοδεύει αυτή την κυκλοφορία: Τα
αρχικά sessions με τον "πολύ" Rick  Rubin
έφεραν το συγκρότημα σε αντίθεση με τον "ελευθεριακό" τρόπο γραφής που έχει
καθιερώσει και γι' αυτό στην πορεία κατέφυγαν στη δοκιμασμένη συνταγή των Eno
και Lanois στην παραγωγή αλλά και τη σύνθεση κάποιων τραγουδιών. Και οι φήμες
θέλουν τη μπάντα να έχει έτοιμο το follow-up ακόμα και μέσα στο 2009,
θυμίζοντας κάτι από τις παλιές, καλές μέρες των Achtung Baby και Zooropa.
Αργούν λίγο να πάρουν μπροστά (5 χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη κυκλοφορία
τους How to Dismantle an Atomic Bomb), όταν όμως οι μηχανές τους πάρουν μπροστά,
δουλεύουν για τα καλά...

Και
πού κινούνται μουσικά οι φίλοι μας; Εδώ αρχίζουν οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις...
Έχοντας ζήσει για δύο δεκαετίες στην κορυφή της σύγχρονης ροκ σκηνής, οι U2 του
20ου αιώνα έχουν αν μη τι άλλο γίνει αρκετά πιο σοφοί. Γεγονός που αντανακλάται
τόσο στον αριθμό όσο και, πολύ περισσότερο, στο περιεχόμενο των κυκλοφοριών
τους τα τελευταία 9 χρόνια. Διαψεύδοντας τις φήμες για "στροφή" στον ήχο τους
και επιβεβαιώνοντας όσους πίστευαν ότι το No Line on the Horizon θα
είναι μία άρτια πλην όμως "προσεκτική" κυκλοφορία, καταθέτουν ένα άλμπουμ
τυπικό της περιόδου που ακολούθησε το All That You Can't Leave Behind:
Τα ρίσκα είναι ελάχιστα, η παραγωγή βγάζει έναν ήχο οικείο, στρωτό, χωρίς πολλά
τερτίπια και τα τραγούδια μοιάζουν διαλεμένα με προσοχή και με τέτοιον τρόπο
ώστε να μην αφήσουν κανέναν παραπονεμένο. Μην ψάχνετε για μοντερνισμούς και
παιχνιδάκια: Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις και ο αγνός, ατόφιος
κιθαριστικός ήχος ποτέ δεν έβρισκε ιδιαίτερα φανατικούς επικριτές. Τα φωνητικά
του Bono παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, ενίοτε ίσως πιο μελοδραματικά από ότι
απαιτείται, αλλά πλέον τόσα χρόνια μετά όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είναι
"σήμα κατατεθέν" των U2. O The Edge παίζει όπως πάντα, μυαλωμένα και
οικονομικά, αποδεικνύοντας ότι ένα καλό ριφ μπορεί ακόμα και μόνο του να
απογειώσει ένα τραγούδι. Και όλοι εν τέλει δικαιούνται να μείνουν
ευχαριστημένοι: Όσοι κυνηγούν τα επίδοξα χιτ, δεν θα απογοητευτούν από τα Magnificent,
Get on Your Boots, I'll Go Crazy..., Stand Up Comedy. Οι λάτρεις του
παραδοσιακού ήχου θα εκτιμήσουν την καθαρότητα της παραγωγής και τη δομική
σαφήνεια όλων των κομματιών του δίσκου. Και όσοι βλέπουν τους U2 μέσα από το
πρίσμα της ιστορίας τους, θα εκτιμήσουν αν μη τι άλλο ότι στον 21ο αιώνα η
μπάντα όχι μόνο υπάρχει αλλά έχει υιοθετήσει και αφομοιώσει ικανοποιητικότατα
το νέο ρόλο της στο μουσικό στερέωμα. Σκεφτείτε λίγο: Πόσα συγκροτήματα είναι
στην πρώτη γραμμή και εξακολουθούν να βγάζουν ποιοτικά άλμπουμ μετά από 30
χρόνια; Depeche, Cure... αλήθεια, πόσοι άλλοι;

Όλοι
ευχαριστημένοι θα μείνουν, λοιπόν; Όχι ακριβώς. Υπάρχει μια μικρή κατηγορία φαν
των U2 που τους λατρέψαμε για τις πιο "πειραγμένες" κυκλοφορίες τους. Για το
πάθος του Achtung Baby, την τρέλα και τον πειραματισμό του Zooropa,
την ειρωνεία και τον καταιγισμό ιδεών και έμπνευσης του Pop. Και το No
Line on the Horizon μας αφήνει μόνο με την όρεξη. Το ξαναλέω, δεν είναι
καθόλου κακή κυκλοφορία, είναι δουλεμένο πολύ και σχεδόν σίγουρα θα κάνει
επιτυχία παρόμοια με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους. Αρκεί αυτό; Στους
περισσότερους μάλλον ναι, σε κάποιους όχι. Στο τέλος του 2009 θα περιμένουμε με
αγωνία το Songs of Abscent, τη φημολογούμενη συνέχεια που λέγαμε. Ίσως αυτό να
αποτελεί την τελευταία ευκαιρία να δούμε αν η αγαπημένη και πολυβραβευμένη μπάντα
έχει να δώσει κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο "επικίνδυνο".
Προσωπική εκτίμηση; Μάλλον όχι και μακάρι να αποδειχτώ λανθασμένος. Ας είναι...
Και μόνο το γεγονός ότι διάλεξαν να μην ξεπέσουν σε μία καρικατούρα του
παρελθόντος και να διαφυλάξουν την υστεροφημία τους, δείχνει ότι το μυαλό είναι
ακόμα στο κεφάλι τους.  Οι κύριοι
κουβαλούν τεράστια ιστορία πίσω τους. Δε θα τους κρατήσω κακία επειδή προσέχουν
τα νώτα τους...

Rating: 7,7 / 10
Κωνσταντίνος
Γούλας

U2 - get on your boots live at Echo awards

 {youtube}yZ8ARzij2zU{/youtube}