Υπάρχουν αρκετές κουβέντες στο forum περί της αντικειμενικότητας στην κριτική και όσον αφορά τη "μουσική αξία" ενός album και του «ολα υποκειμενικά είναι» κτλ, η γνωστή συζήτηση δηλαδή. Πάντα πίστευα πως η υποκειμενικότητα οφείλει να ξεκινά όταν και εκεί ακριβώς που τελειώνει η αντικειμενικότητα. Και ο τέλειος δίσκος, ο δίσκος ο σωστός, ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός οφείλει να κανονίζει και για τα δύο. Το War Stories είναι αντικειμενικά ένα από τα πολύ καλά album της χρονιάς. Και μετά αρχίζουν τα υποκειμενικά, ποιο track σου αρέσει περισσότερο, αν η νέα διαμόρφωση του ήχου των UNKLE συμπίπτει με τις προσωπικές σου τάσεις τη δεδομένη στιγμή και πάντα, αν η φωνή του Astbury σε συγκινεί ή θες να βάλεις τα γέλια.

Οι UNKLE ποτέ δεν ήταν εύκολα κατηγοριοποιήσιμοι σε αυτές τις 3 ολοκληρωμένες δουλειές που έχουν να παρουσιάσουν μέχρι σήμερα. Για λόγους ευκολίας ενδεχομένως και εξαιτίας του πρότερου βίου των κύριων εμπνευστών και δημιουργών τοποθετούνται στην ευρύτερη κατηγορία της γενικευμένης electronica. Αυτό που συνέβαινε στην ουσία ήταν διαρκές και αναίσχυντο crossover και gender-bending, επικών διαστάσεων καμία φορά. Αρκετά άλλαξαν από το Psyence Fiction του ‘98 μέχρι το Never Never Land του 2003 και ακόμα περισσότερα αλλάζουν στο φετινό War Stories. Τα πολλά πολλά ηλεκτρονικά και strings έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και τι μένει? To rawk της υπόθεσης (που πάντα μπορούσες να το βρείς, if you ask me). Και ελάχιστο σαμπλάρισμα. Δεν είναι τόσο ισοπεδωτικό όσο ακούγεται αυτό, η μετάβαση είναι πολύ πιο πετυχημένη και λεπτή από αυτή των πρόσφατων Black Strobe για παράδειγμα, τα signature στοιχεία των UNKLE φυσικά υπάρχουν, όπως και η γερή επεξεργασία του υλικού στο studio πριν το τελικό αποτέλεσμα. Για ευφάνταστους νεολογιστές το album είναι rocktronica ενδεχομένως και αν αυτό φαίνεται λίγο passé, σκεφτείτε πόσο γαμώ ήταν οι Death In Vegas στα καλύτερα τους ή οι προπέρσινοι Ladytron ή και όλα εκείνα τα άτακτα παιδάκια των 90s. Good times, no?

Το πρώτο που πρόσεξα κατά τις αρχικές ακροάσεις του War Stories ήταν οι καταπληκτικές κιθάρες. Μετά τα απίστευτα drums. Στη συνέχεια τις καλές ερμηνείες, τον ήχο που ήθελαν και με πολύ δουλειά πέτυχαν και τέλος πως έχουν γράψει κάποιες πολύ όμορφες μελωδίες ενώ όλα τα tracks μπορούν να χαρακτηρισθούν καλά τραγούδια. Η βασική μου απορία με την περίπτωση των UNKLE και κυρίως σε αυτό τον δίσκο, έχει να κάνει με τη δημιουργική διαδικασία. ‘Ωντας ένα project που αναπτύχθηκε πάνω στους guest του (Thom Yorke, Beastie Boys, Richard Ashcroft, Ian Brown, Mani κτλ), είχα πάντα την περιέργεια πως ακριβώς αυτή λειτουγεί, ποιος έρχεται πρώτα: το «όνομα» ή το τραγούδι. Σε κάθε τραγούδι τους υπάρχουν 5 σειρές με credits (10 αν αρχίσουν και τα samples) και αυτό είναι ενδεικτικό. Παρακολουθώντας το making of documentary για το War Stories, τα πράγματα ξεκαθάρισαν ακόμα περισσότερο. Το “Burn My Shadow” για παράδειγμα (η κομματάρα btw) ξεκίνησε από την ίδια φράση μέσα στο μυαλο του Ian Astbury και στη συνέχεια έγινε τραγούδι σε ένα studio στην Αμερικάνικη έρημο, με τη συμμετοχή όλων αλλά κυρίως του ίδιου του Astbury και του Chris Goss.  Σε αυτόν τον τελευταίο, ανήκει και μεγάλο κομμάτι της ευθύνης για τον ήχο του War Stories. To βιογραφικό του τον καθιστά εμπνευστή του stoner rock με τους Masters Of Reality και επειδή δεν τον κατέχω τον όρο θα αρκεστώ στη συνεργασία του με τους Queens Of The Stone Age, στην άποψη του ίδιου του Gross για τις “out-of-whack Rock” (τρελλαμένες δηλαδή) παραγωγές του και στα λόγια του ίδιου του Lavelle πως είναι ένας “fucking amazing guitarist”. Αυτά τα δύο τελευταία τα επιβεβαιώνω και εγώ και όσοι άκουσαν και θα ακούσουν.

Επιστροφή όμως στον Ian Astbury για λίγο ακόμα, μια και είναι από τα πιο σκοτεινά και κύρια αστέρια στο γαλαξία του War Stories. Ακούγεται ίσως αντιφατικό, τι να πει ο Astbury στην γενικότερη alternative κοινότητα? 'Οχι και πολλά μάλλον. Ούτε εμένα μου είχε πει ποτέ τίποτα ιδιαίτερο, ούτε αυτός, ούτε οι Cult ούτε και οτιδήποτε συνδέεται αμιγώς με τη λέξη gothic. Περισσότερο έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου ως ο Jim Morrison of the 21st century. Τον θυμίζει και λίγο το Morrison στα τελευταία του. Αυτοί που ξέρουν λένε πως έχει μάθει να τραγουδάει. Εγώ λέω πως οι ερμηνείες του στο “Burn My Shadow” και “When Things Explode” είναι σχεδόν αφόρητα συναισθηματικές δίνοντας ένα επιπλέον βάθος στα λόγια, μια καθαρτική προσπάθεια ίσως. To 2o αποτελεί το τυπικό κλείσμο του album, επικό και μελαγχολικό, με μεγαλειώδη strings και επίκεντρο τη μελωδική γραμμή της φωνής του. Πως κάποιες φορές τα studio freaks μπορούν να παράγουν κάτι τόσο ανθρώπινο... Το σφίξιμο είναι παρόμοιο με εκείνο του “Pain In Any Language” (Apollo 440/Mackenzie, ναι εκείνο που έκλαιγε και κλαίει όλος ο κόσμος). Με τη διαφορά οτι ο Astbury είναι πιθανότερο να δολοφονήσει από το να αυτοκτονήσει... Χαριτωμένη στιγμή από τις ηχογραφήσεις η ατάκα του Lavelle: “Here we are at the studio, doing David Bowie with Ian Astbury”. Χε.

‘Εχουμε και επανεμφάνιση του Josh Homme των QOTSA στο "Restless", το οποίο είναι σαφώς καλύτερο από κάθε track μέσα από το πρόσφατο Era Vulgaris τους (εκτός ίσως από το "Sick, Sick, Sick"). Ακούγεται ασταμάτητο, είναι το rock που μπορείς να χορέψεις με αισθησιακή μαγκιά και ο Homme, όσο και αν δεν τον πάω, είναι απο εκείνους τους τύπους που στη δίνουν αλλά σε ρίχνουν εύκολα σε ενδεχόμενο πέσιμο στο μπάρ. Και η κιθάρα του στο ουσιαστικό και εκρηκτικό opener "Chemistry" είναι εξαιρετική.
Πολύ δουλειά έχει γίνει όμως και από τον Richard File που μετά και την συμμετοχή του στο Never Never Land φαίνεται να είναι πλέον το έτερο μόνιμο μέλος του σχήματος. Τα lo-fi φαλτσετάκια του συνοδεύουν ιδανικά τo ραδιοκεφαλικό "Price You Pay" αλλά και την πιο groovy rock προσέγγιση του "Lawless". ‘Οταν δε, τραγουδάει με το Lavelle - ναι τραγουδάει και ο Lavelle - στο "Morning Rage" (το ιδανικό τραγούδι για στραβωμένους και επιθετικούς αγουροξυπνημένους σαν και μένα) καταφέρνουν να ακούγονται σαν ένας (διπολικός) άνθρωπος. Το τραγούδι που ανέλαβε προσωπικά όμως ο Lavelle - ελείψει Ian Brown και ίσως κακώς γιατί το κομμάτι φωνάζει Manchester και το όνομα του - είναι το  "Hold My Hand". Δεν είναι κακός αλλά πολύ επηρεασμένος και λίγο flat. Οχι οτι ο Brown δεν είναι επίπεδος, αλλά ο τύπος όντως τραγουδάει σαν να είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο (σκέψου το...).
Ο 3D από τους Massive Attack πέρα από ένα μοναδικό artwork, σαμπλάρει το Solaris και μουρμουρίζει τα δικά του στο trippy σκοτεινό "Twilight". To "Mayday" με τους Duke Spirit και σπάνια για UNKLE γυναικεία φωνητικά είναι από τις πιο αδύναμες στιγμές, ίσως γιατί είναι πολύ έντονο το garage στοιχείο του ίδιου του συγκροτήματος. Το ίδιο ισχύει και για το υπόγεια pop "Persons and Maschinery" με τους Autolux (τσεκάρετε και τις δικές τους δουλειές παρεπιμπτόντως) αλλά με πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Εκεί όμως που πραγματικά πετυχαίνουν τον επαναπροσδιορισμό και την αποκάλυψη οι UNKLE είναι με τον Gavin Clark των Clayhill στα "Keys To The Kingdom" και "Broken". O καθαρά pop πυρήνας τους συνδυάζεται με wave και rock στοιχεία και μία φαινομενικά αταίριαστη αλλά πολύ μελωδική φωνή και το αποτέλεσμα είναι ακαταμάχητο.
Το tracklist της κανονικής έκδοσης κλείνουν δύο ακόμα πραγματείες πάνω στις κιθάρες. To υποτονικό, country-like  "Buying a lie" με τον Lee Gordon και το δυνατό "Mistress" με την Alice Temple (μου θύμισε λίγο ΙΑΜΧ) και ένα hidden μικρό instrumental ονόματι "Tired Of Sleeping". H limited έκδοση περιλάμβάνει ένα cd με instrumentals όλων των tracks.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που χαρακτηρίζουν τον James Lavelle καραγκιόζη και τσαρλατάνο, κατηγορώντας τον πως βάζει το όνομα του στις δουλειές άλλων και καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που έφυγε ο DJ Shadow, ορκίζοντας τιμή και πίστη στο Psyence Fiction. Προσωπικά τον συμπαθώ και τον εκτιμώ πολύ για αυτό ακριβώς που είναι, ακόμα και αν λειτουργεί περισσότερο σαν ενορχηστρωτής και μαέστρος παρά σαν δημιουργός και ακόμα και αν η σημαντικότερη ικανότητα του είναι να βγάζει ακριβώς εκείνο που θέλει και τον καλύτερο εαυτό από τους συνεργάτες του. ‘Εχει μια συγκεκριμένη, ας το πούμε Jack Bauer quality, αξιοθαύμαστη αλλά και εκνευριστική. Για μένα και πάλι, και κρίνοντας από το τελευταίο του, ευτυχώς που έφυγε ο Shadow. Και πείτε μου ειλικρινά ποιος έγινε περισσότερο commercial τελικά (και ποιος πήγε στην πολυεθνική). Η δουλειά του Lavelle στο studio είναι απίστευτα ενδελεχής και ποιοτική και ίσως ο λόγος για την οποίο καμιά φορά λείπει η ψυχή από τις μουσικές του, αυτό που αντέχει στο χρόνο. Ο Gross του άνοιξε τα μάτια λέει και κοιτάζει πλέον στη σωστή κατέυθυνση, νομίζω. Ο περφεξιονιστής jack-of-all-trades έχει πολλά να μάθει ακόμα αλλά έφτιαξε (δηλ. έφτιαξαν) ένα δίσκο με αρκετή τεστοστερόνη και πολύ μαγκιά, που ούτε κομματάκι της δεν έχουν δείξει οι Primal Scream π.χ ή οι Prodigy ή οι Beastie Boys ή οι Chemicals στις τελευταίες τους δουλειές. Το γύρισε στο rock λοιπόν, αλλά με ένα φρέσκο, δυνατό και βρώμικο ήχο διατηρώντας το ύφος των UNKLE, τις αγχωτικές και κρυπτικές λεπτομέρειες. Χρειάζεται ανθρώπους γύρω του σίγουρα και συγκέντρωσε μια super ομμάδα μουσικών και πάλι (πέρα από τα φωνητικά βρίσκονται πολλοί και διάφοροι σε κιθάρες, μπάσα, drums και πλήκτρα) επομένως μπορούμε με ασφάλεια να θεωρούμε τους UNKLE μια κολλεκτίβα πλέον. Πάρτε το δίσκο αδιαφορώντας για τις μέτριες indie lifestyle κριτικές. Ελπίζω να έρθουν από τα μέρη μας όπως έχει ειπωθεί... στη φαντασία μου το live τους είναι τόσο εντυπωσιακό. ‘Ισως το UNKLE της επόμενης δεκαετίας να πάρει τον επιπλέον βαθμό που λείπει από το War Stories... 

Rating: 9 / 10
Μαρία Καραγκούνη