UNKLE - Where Did The Night Fall

12 May 2010 - Surrender All

Δεν είμαστε διαφημιστές. Κατ' επέκταση, ούτε και το αντίθετό
τους. Συνεπώς όταν επιλέγουμε να κάνουμε κάποια κριτική δεν προσπαθούμε να
χειραγωγήσουμε τον αναγνώστη αλλά να εντάξουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μια
συγκεκριμένη κυκλοφορία. Γιά πρωτόλεια έργα θα επιλέξουμε να τα δούμε μέσα σ'
ένα δημιουργικό σύνολο μιας εποχής, ανιχνεύοντας τις εξωτερικές ρίζες κάθε
κυκλοφορίας σ' αυτά που προηγήθηκαν λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία τους. Γιά
έργα καλλιτεχνών όπως οι Unkle που έχουν χαράξει μια κάποια δημιουργική γραμμή
αναγκαζόμαστε να τα δούμε στην ιστορία των δημιουργών τους. Αν ξεφεύγαμε απ'
αυτό θα θριαμβολογούσαμε απλά για τον όγκο που δίνει το εκάστοτε σαμπουάν που
έχουμε αναλάβει να προωθήσουμε. Και μπορείτε να καταλάβετε πως σε καμία
περίπτωση δεν το επιθυμούμε αυτό.

Οι Unkle παρουσιάζουν μια μεγάλη ασυνέχεια. Μετά την
εγκεφαλική electronica των δύο πρώτων δίσκων, προορισμένη να συγκινεί
περισσότερο οπαδούς ναρκωτικών αυτοεξερεύνησης, παρουσιάζεται μια τάφρος στην
αντίπερα όχθη της οποίας βρίσκεται η προσπάθεια τους να δημιουργήσουν pop
δίσκους - μια έννοια που θα εξηγήσουμε παρακάτω. Στα Never Never Land και
Psyence Fiction επιχειρούν να ανακαλύψουν το κατάλληλο επαναλαμβανόμενο θέμα
και τις χειρουργικά ακριβείς παραλλαγές που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει
απήχηση στα αυτιά του ακροατή. Οι επιτυχίες που προέκυψαν ("In a State",
"Rabbit In Your Headlights") είναι οι πλέον ακατάλληλες για χώρο μαζικής
συνάθροισης. Είναι τελείως μη χορευτικά (κι ας έχουν beat), τελείως μη
ραδιοφωνικά (κι ας έχουν εύκολες μελωδίες) και θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν
την λειτουργία του "All Tomorrow's Parties": τον σαρκασμό απέναντι στην
προσωπική θλίψη, την μηχανή που μετατρέπει τον χορό, την συνάθροιση, την γιορτή
σε ανάγκες ισότιμες των βιολογικών. Δεν τους αγάπησε κανείς έξω. Όλοι τους
λάτρεψαν στα σπίτια τους και μόνοι τους. Μαζική αυτοκριτική δύσκολα γίνεται, ο
καθένας σπίτι του (ή σε όποιο σπίτι ξύπνησε) την κάνει την επόμενη του πάρτυ.

Τάφρος.

Και εγένετο χορός. Το 2007 οι Unkle επιστρέφουν με το War
Stories, φοράνε τα φανταχτερά τους και πάνε (έστω και λίγο καθυστερημένα) στα
κλαμπ να ζήσουν αυτό για το οποίο θρηνούσανε. Η μουσική τους επανέρχεται με την
μορφή της power pop του σήμερα (να αποκαλέσω το 2007 σήμερα - δεν σας πειράζει
ελπίζω). Επιχειρούν να δημιουργήσουν χορευτικές εξάρσεις ή ισχυρούς ύμνους,
χωρίς να χρειάζεται πλέον να αποκαλέσουν τους εαυτούς τους "πρωτοπόρους" για
την πρόσκληση που απευθύνουν στον Ian Astbury των Cult, τον Josh Homme των
Queens of the Stone Age, τους Duke Spirit (φοβερή μπάντα που αξίζει την προσοχή
σας). Δεν υπάρχει πλέον κανένα χάσμα απέναντι σε "ravers" και "rockers" να
γεφυρωθεί. Ροζ μπλουζάκια AC/DC φοριούνται απο τους μεγαλύτερους techno
παραγωγούς και τα παιδιά που μπούκωναν έψιλον στους Deep Dish το προηγούμενο
βράδυ ξυπνούν το απόγευμα ακούγωντας Placebo στο ραδιόφωνο. Οι Ulver έχουν
παίξει trip-hop. Εκεί είναι που φεύγει ο κομπλεξισμός και οι διάφοροι
καλλιτέχνες της ημι-mainstream ηλεκτρονικής μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθεροι
στο φιλόδοξο μουσικό μπασταρδάκι που τα 00's έτρεχαν να φυγαδεύσουν απ' τους
συντηρητικούς.

Είναι απ' αυτά τα περάσματα που αν τα κάνεις δεν γυρνάς
πίσω. Έτσι, το 2010 εμφανίζεται το Where Did the Night
Fall (που άραγε) να συνεχίσει αυτή την πορεία. Ένα album πάλι με συμμετοχές, πάλι
με τραγουδοποιΐα (την ορίζουμε ως την απόπειρα να γράψεις κάτι συνεκτικό με
κουπλέ, ρεφραίν και ενδεχομένως γέφυρα), με την ακλόνητη βάση της electronica
και το indie (συμβολίζει συγκεκριμένο ήχο πλέον) ανάπτυγμα από πάνω.

Το πρόβλημα; Το να γράψεις τραγούδια δεν είναι απλό πράγμα.
Γιά την ακρίβεια απλό είναι αλλά δύσκολο να το κάνεις καλά. Στο War Stories το
έκαναν καλά. Το Where Did the Night Fall δεν είναι βαρετό αλλά σίγουρα δεν
καταφέρνει πολλά πέρα απ' το να είναι χλιαρό. Η αιτία; Είναι σχεδόν μια συλλογή
μαϊμού, ένα ανώδυνο ραδιοφωνικό άλμπουμ που λειτουργεί ως top of the indie pops
των σύγχρονων ονομάτων του χώρου. Το "Follow Me Down" είναι αυτό που κάνουν οι
Knife. Το "Another Night Out" είναι το παραπεταμένο B-side των Soulsavers. Το "Caged Bird" καταφέρνει κάτι μεν αλλά όχι κάτι που δεν μπορούν να μας προσφέρει
η Bat For Lashes. Και όλο το υπόλοιπο άλμπουμ γενικότερα δεν αποτελεί κάτι
παραπάνω από ένα deja-vu. Θα μπορούσε κάποιος βέβαια να ρωτήσει δίκαια: Πρέπει
κάθε δίσκος, κάθε τραγούδι να είναι η πρωτόγνωρη εμπειρία που θα απαιτήσει τις
εκατομμύρια ακροάσεις για να διαγνώσουμε τις επιρροές; Φυσικά και όχι. Το Where
Did the Night Fall δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας κακός δίσκος. Όμως
ακούγεται ευχάριστα μόνο αν αποτελεί χαλί σε κάποια άλλη εργασία. Μου δίνεται η
εντύπωση ότι όποιος προσπαθήσει να το ακούσει προσηλωμένος θα χάσει γρήγορα το
ενδιαφέρον του. Γιά να μην το μειώσουμε και τελείως όμως, βρίσκεται ένα τικ
παραπάνω από την σαβούρα που έχει αρχίσει να παράγει μαζικά το είδος.

Κρίμα γιά το δυσανάλογα καλό εξώφυλλο.

Rating: 6,2 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

 {youtube}4Szu6JdFUqI{/youtube}