Ας σκεφτούμε τον χώρο που κινούμαστε. Όχι μόνο με τα κρατικά, γεωγραφικά, πολεοδομικά ή οικιακά/εργασιακά όριά του. Ας συνυπολογίσουμε και τους τόπους που κατασκευάζονται από τις ανθρώπινες πράξεις, από την κοινωνία της πληροφορίας, τα έργα τέχνης, την ανθρώπινη ομιλία, τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, τις συνεστιάσεις, το διαδίκτυο. Τόπους που δεν συγκροτούνται από υλική μορφή, μετρήσιμες διαστάσεις ή κάποια χωροταξική δομή, ωστόσο επιτρέπουν την πλοήγηση, την ύπαρξη, την οικειοποίηση, την περιπλάνηση, την αναδιαμόρφωση. Τόπους που υπάρχουν δυναμικά, που κάθε στιγμή κάποια μακρινή ξεχασμένη ιστορική συνιστώσα ή μια τυχαία φράση ενός ατόμου από τα δισεκατομμύρια που κατοικούν τον πλανήτη μπορούν να ανασυντάξουν ριζικά. Ας πάρουμε αυτούς τους τόπους των ανθρώπων και ας συνάγουμε την απειρία κόσμων που μπορούν να δημιουργηθούν σε μια ντουζίνα στρέμματα.

Ο καθένας από εμάς είναι εχθρός κάποιων απ' αυτούς τους τόπους. Κάποιοι δεν ταιριάζουν με τις πεποιθήσεις και τα βιώματά μας. Οι περισσότεροι μας είναι ξένοι αισθητικά, παραγνωρισμένοι, ίσως και αόρατοι. Στο μυαλό μας μπαίνουν με μια ταμπέλα που τους αποκλείει από τις ζωές μας, την ευχαρίστησή μας ή την σκέψη μας. Κάποιες φόρες όμως, σε στιγμές τυχαίες, απρόβλεπτες, αυτοί οι τόποι διογκώνονται και ότι ήταν μέχρι πρότινος αόρατο κάνει την παρουσία του εξίσου καταναγκαστική μ' αυτήν του γεωγραφικού χώρου και μπαίνει στις συζητήσεις μας, στις καθημερινότητές μας και στην σκέψη μας. Και εκεί οι υπεκφυγές τελειώνουν.

Η συλλογή Miss Fortune Was A Henhouse Manager είναι η δήλωση ενός τέτοιου τόπου. Ένα σύνολο φαινομένων, ένα δίκτυο ανθρώπων, μερικές φυγόκεντρες κουλτούρες και μια ιστορική συνέχεια με τις αποσχίσεις της που ξέφυγε από τις αισθήσεις των πολλών επί σειρά χρόνων, αδύναμη όπως ήταν να κοντραριστεί με μια σνομπ ταμπέλα "χαμηλής ποιότητας" που της είχε δωθεί από την μουσική ιντελλιγκέντσια. Τόσα χρόνια λεγόταν: "η καλή μουσική είναι κομψή, εξευγενισμένη, ανάλαφρη, αναπαυτική" και εγχώρια επιλέγονταν ανώδυνες μπάντες ενός υποτιθέμενου indie ήχου (επιτυχής στο να σκοτώσει την καλή κιθαριστική ποπ μουσική) με μοναδικό κριτήριο το παραπάνω δόγμα. Λοιπόν, δεν είναι αυτό η καλή μουσική. Η καλή μουσική είναι μια εκστατική εμπειρία ασχετώς του αν πατάει πάνω στην ευεξία, την φρίκη, την οργή ή την λύπη για να φτάσει την έκσταση. Η καλή μουσική μπορεί να συζητηθεί, μπορεί να αποκωδικοποιηθεί, μπορεί να αναπλάσει, να τραβάει την προσοχή όποτε βρεθεί μπροστά σου. Μπορεί να κατασκευάσει πολλά παραπάνω από τον ήχο της και να διαλύσει άλλα τόσα.

Και χρόνια τώρα, στον γεωγραφικό τόπο της ελλάδας, ένα αόρατο ρεύμα αποδομητών των Black Sabbath, του ακαδημαϊκού μουσικού πειραματισμού, της χαλαρής ψυχεδέλειας, του μανιερικού post rock και πολλών άλλων κατασκευάζει σταθερά στιγμές μιας κοινότητας που ακμάζει στο υπόγειο του an club, στις παραλίες του praise the fuzz, σε μικρά συναυλιακά μαγαζιά στην επαρχία,  σε στούντιο και σπίτια, σε μπαρ. Μια κοινότητα που διαλύει το συναυλιακό κατεστημένο της αποχώρησης στο τέλος της συναυλίας, του αποτυχημένου ροκσταριλικιού, της μουντρουχιάς και της χαζοχαρουμενίας, της αλαζονίας του ντεμέκ πειραματισμού, της απαθούς διασκέδασης.

Δύο χρόνια χρειάστηκαν για να γίνει η επιλογή του υλικού μιας συλλογής που θα χαρτογραφήσει αυτόν τον τόπο. Και παρ' ότι είναι πιθανώς η πιό επιτυχής προσέγγιση, καταφέρνει να αποτυπώσει μόνο ένα μικρό κομμάτι του φαινομένου. Γιατί μια συλλογή, διπλή, τριπλή ή τετραπλή δεν θα καταφέρει ποτέ να πιάσει την πραγματικότητα της κοινότητας, την συμπεριφορά των μουσικών και την ανεξήγητη αύρα που αυτές σχηματίζουν. Αυτό που μπορεί να καταφέρει όμως είναι να καταδείξει το καλλιτεχνικό σημείο που αποτελεί το κέντρο όλων αυτών και μερικά παραδείγματα των τροχιών που διάφοροι μουσικοί διαγράφουν γύρω απ' αυτό.

Το κέντρο είναι ένα αμάλγαμα χαμηλοκουρδισμένων ηλεκτρικών οργάνων, πολλών εφέ, στιβαρών drums, γρεζαρισμένων φωνητικών. Οι τρόποι περιφοράς είναι εξιστορήσεις και σχολιασμοί. Προσωπικοί, εμπνευσμένοι σχολιασμοί των μουσικών του παρελθόντος, των συμπερασμάτων των μουσικών πειραματισμών και των εκάστοτε μουσικών δομών. Οι Yassa σχολιάζουν την διάλυση της μουσικής φόρμας. Οι Sun of Nothing το Black Metal. Οι Nechayevschina την μουσική της Ανατολής και το Kraut Rock. Οι 1000mods την ψυχεδέλεια που πρέπει να διασωθεί εντός του σκληρού ήχου (αν και η διασκευή τους σε Εyehategod που επιλέγεται εδώ, δεν μπορεί να θεωρηθεί και αντιπροσωπευτική του ήχου τους), σε αρκετά ομόια κατεύθυνση με τους Brotherhood of Sleep. Οι National Pornographik τα όρια του groove και οι Bad Trip και οι Circassian την χωρική τάξη του post rock*.

Η σημασία όμως αυτού του ήχου βρίσκεται στην ζωντανή πραγμάτωσή του, εκεί όπου τα ηχοτοπία με όλες τις πολιτισμικές τους σημασίες βρίσκουν έδαφος ανάπτυξης. Είναι αφηρημένες μουσικές, εκτυλίσσονται μέσω των επαναλήψεων και των αποσχίσεων, σχηματίζονται κατά την πρόσληψή τους από τον ακροατή. Γκεσταλτικές στην ουσία τους, έχουν να διαδώσουν πολλά παραπάνω από το άθροισμα των μουσικών τους φράσεων. Και από την στιγμή που δεν είναι καθαρά ηχητικά φαινόμενα, δεν μπορούν να αναπνεύσουν από καθαρά ηχητικές φόρμες (γι' αυτό και δεν βαθμολογώ εν προκειμένω). Υπάρχει όμως ένα πράγμα που λέγεται γούστο και μπαίνει σε λειτουργία όταν οι επιλογές παραταχθούν μπροστά σου. Υπάρχει κι άλλο ένα πράγμα που λέγεται ιστορία και μνήμη, που θέλει τα ντοκουμέντα της. Η μουσική ηχογράφηση είναι μια νέα γραφή, τα γραπτά μένουν και ακόμα κι αν ο τόπος που κατασκεύασε αυτό το πλήθος τόσα χρόνια δεν γίνει μεγαλύτερος, η "κυρ-ατυχία που διαχειριζόταν κοτέτσια" με το πανέμορφο packaging της θα μείνει να προκαλεί τύψεις για όλες τις χαμένες εμπειρίες σε υπέροχες συνθήκες που κάποιοι δεν ανακάλυψαν ποτέ.

*οκ, το παραδέχομαι, αυτή η φράση δεν σημαίνει κάτι αλλά ακούγεται ωραία.