V.A. - Audiotion: A tribute to Takashi Miike

disc 1: 01 takashi miike. introduction / 02 kk
null. abyss / 03 shinjuku thief. 4 barcodes / 04 converter. dis-joint / 05 hentai.
decollage / 06 shinkiro. unseen memories / 07 sunao inami. stagnate / 08 jazkamer.
virgin flower

disc 2: 01 henric nordvargr björkk. second birth aftermath /  02
contagious orgasm. perfect rip / 03 hecate. mourning sickness / 04 p.a.l. a
nightmare’s soundtrack / 05. s:cage. treatments / 06. asmorod. asami looking at
the sea / 07. iszoloscope. learn the agony that was etched into my very core /
08. tokitoshi shiota. outroduction

 January 2007 / Vital records

To να κάνεις
κριτική κάθε φορά σε μια κυκλοφορία διαφορετικού μουσικού είδους είναι τουλάχιστον συναρπαστικό… Και ακόμα πιο
πολύ όταν στο δρόμο σου εμφανίζονται νέες εταιρείες και νέα concept. Αυτή η audiotion, όμως, περιλαμβάνει και
παλιούς γνώριμους: από τους converter
ως την hecate, πολλά
συγκροτήματα της ant-zen και
hymen κοσμούν αυτή την
ξεχωριστή συλλογή. Δεν είναι μόνα τους, όμως: σε αυτό το ηχητικό ταξίδι στον
τρόμο των ταινιών του Takashi Miike
έχουν συντροφιά πολλούς καινούριους και παλιούς καλλιτέχνες του ευρύτερου
ατμοσφαιρικού θορυβώδους χώρου.

Πρόκειται για
146 λεπτά απειλητικών θορύβων, drones,
μακρόσυρτων παραμορφωμένων strings
και εκάστοτε αργών drums...
Με έναν πολύ όμορφο τρόπο, οι καλλιτέχνες αποτυπώσανε στα cd τις εικόνες που τους σχημάτισαν στο
μυαλό οι ταινίες του Τακάσι. Όλα τα κομμάτια είναι 10λεπτα, με αργές εξελίξεις
που διακόπτονται από ξαφνικές αλλαγές που δεν ξέρεις ποτέ πότε θα συμβούν.
Σχεδόν καθηλωτικό, και σίγουρα απολαυστικό… αλλά ας δούμε τι ξεχωρίζει:

Αφού ο Τακάσι
μάς μιλήσει στα ιαπωνικά, oi kk null μάς βυθίζουν σε μια άβυσσο. Ξεκινάμε κατεβαίνοντας αργά,
μέχρι που σε κάποια στιγμή γίνεται το παραπάτημα και πέφτουμε – η ταχύτητα
αυξάνεται συνεχώς, μέχρι τη σύγκρουση… μετά με δυσκολία σηκωνόμαστε στα πόδια
μας και αντικρίζουμε 4 barcodes αλλά και τα εξαρθρωμένα μέλη μας. Προσοχή: αυτό το
κομμάτι των converter
χάνει πολύ αν δεν το ακούσετε σε τρομακτική ένταση!

Ο/η χεντάι όμως μετά δεν χρειάζεται καλό ηχοσύστημα
για να μας παραλύσει με τα μουσικά κουτιά και τους ήχους παιχνιδιών που
αναδύονται μέσα από μοναχικά ηχοτοπία (φέρνοντας στο μυαλό μου φυσικά το OST του American Mc Gee’s Alice σε μια λιγότερο
παιχνιδιάρικη εκδοχή του). Ο shinkiro έχει ίσως το πιο
κλασσικό dark ambient
κομμάτια του άλμπουμ, με μελωδίες πάνω από drones, και εμφανείς αναφορές στον akira yamaoka και τα OSTs του Silent Hill.

Οι μινιμαλιστικοί
ήχοι του/της sunao δεν λιμνάζουν για πολύ, αφού εξελίσσονται σε ένα από τα πιο ρυθμικά
κομμάτια του άλμπουμ, με βιομηχανικούς επαναλαμβανόμενους ρυθμούς, που δεν
πλησιάζουν όμως το να γίνουν χορευτικοί.

Ξανατραβιέται
η προσοχή όταν ο henrik nordvargr björkk μάς βυθίζει σε απόκοσμες φωνές
και πραγματικά διαφορετικούς θορύβους, με μια υποψία μελωδίας στο βάθος. Πολλές
εναλλαγές σε αυτό το κομμάτι, μια υπέροχη ιστορία μόνο του, ένα άλμπουμ μέσα
στο άλμπουμ. Μετά από αυτό το διαμαντάκι, το τέλειο σκίσιμο (ή αντιγραφή; ;)) από τον μεταδοτικό οργασμό χρειάζεται να είναι υπέροχο για να ξεχωρίσει,
και όντως είναι: με τις μεγαλύτερες δόσεις θορύβου που υπάρχουν σε αυτό το
άλμπουμ, μια έμφαση στις υψηλές συχνότητες και μια παράλογη εξέλιξη (στην οποία
μπλέκονται μελωδίες που μοιάζουν βγαλμένες από ραδιόφωνο του 30), είναι το
κομμάτι που δυσκολεύομαι περισσότερο να περιγράψω.

Η Εκάτη αποφεύγει τα breakbeats, και υποσκιάζεται από τους
πολύ όμορφους ήχους και μελωδίες των p.a.l.. Οι s:cage
ελαφρώς πιο μπάσοι και αργοί απ’ όσο μας έχουν συνηθίσει δίνουν ένα technoid (και
ίσως ελαφρώς trip hop)
άγγιγμα στο όλο εγχείρημα.

Το κομμάτι που
ξεχωρίζει όμως από όλα τα υπόλοιπα είναι το ατμοσφαιρικό και ανελέητο και
απρόβλεπτο σφυροκόπημα των iszoloscope… Εκεί που
όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες, ακόμα και αυτοί που μάς έχουν συνηθίσει σε ρυθμικές
δομές, παραδόθηκαν στην αγκαλιά τρομακτικών ονείρων, οι iszoloscope δημιουργούν ξαφνικά ένα
επικό club hit,
το οποίο θα έχετε ήδη ακούσει όσοι ακούτε την εκπομπή μου! (www.subcity.org > it is not sound). Απίστευτο σε δύναμη,
θα ξεχώριζε όπου και αν βρισκόταν, αλλά ακόμα περισσότερο χρησιμεύει για να μας
ξυπνήσει από τον εφιάλτη και να μας αφήσει στο τέλος με την αίσθηση ότι θέλουμε
και άλλο…

Συχνά οι
συλλογές στερούνται συνοχής, ιστορίας, concept, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τόσους
διαφορετικούς καλλιτέχνες. Η Audiotion
όμως δεν πέφτει στην παγίδα: κάθε καλλιτέχνης δείχνει το προσωπικό του στυλ,
αλλά όλοι έχουν βυθιστεί στις πιο ατμοσφαιρικές και σκοτεινές πτυχές του μυαλού
τους, εμπνευσμένοι από τις ίδιες εικόνες: το αποτέλεσμα είναι πιο δεμένο από
πολλά άλμπουμ ενός καλλιτέχνη που βλέπουμε εκεί έξω. Θα σας κάνει να ψάξετε νέα
συγκροτήματα, αλλά και ταυτόχρονα θα παραμείνει στις playlists σας για πολύ καιρό. Κάθε φορά
που την ακούω μού αρέσει και περισσότερο, γι’ αυτό θεωρείστε τη βαθμολογία
προσωρινή!