1. Sit down by the
fire / 2. Sun Gangs / 3. The Letter / 4. Killed by the Boom / 5. It hits deep
/  6. Three Sisters / 7. The house she
lived in / 8. Scarecrow / 9. Lakspur / 10. Begin again

 6 Απριλίου 2009 - Rough Trade

Από τον στίχο «...and my
father's singing in the fallin' leaves, there's no way out of this old world
even if you try» καταλαβαίνει κάποιος ότι να είσαι γιος μουσικού είναι δίκοπο μαχαίρι. Φαίνεται, όμως, ότι για τον
Finn Andrews ήταν
μια πολύ καλή βάση έτσι ώστε να εξελιχθεί σαν καλλιτέχνης. Αν και είχε
ασχοληθεί πρώτα με την ζωγραφική και ύστερα με την δημιουργία ταινιών, στα 16
του αποφάσισε να σταματήσει το σχολείο και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την
μουσική. Και πολύ καλά έκανε...

Γιατί όταν ακούσεις για πρώτη φορά το Sun Gangs, το (εναρκτήριο) "Sit sown by the fire" με το πιάνο και
την (άριστη) ερμηνεία του Finn
σε τραβάει αμέσως από το μανίκι και σε ακουμπά δίπλα σε ένα ποτάμι. Η φωτιά σε
ζεσταίνει κι εκείνη από απέναντι σε κοιτά επίμονα. Ένα τραγούδι που το ακούς
άνετα, ξανά και ξανά, παντού. Στο σπίτι, στο αμάξι και στην δουλειά. Ίσως ο
καταλληλότερος  τρόπος για να ξεκινήσει
ένα άλμπουμ. Συνεχίζοντας, το "Sun gangs" είναι μια απλή μπαλάντα.
που παίζει ανάμεσα στα χρώματα του γαλάζιου και του γκρι. Ένα απλό τραγούδι που
όμως εξυπηρετεί το σκοπό του. Να βρίσκεται, δηλαδή, ανάμεσα στο "Sit down by the fire" και το "The Letter".

Με μία έξυπνη μελωδία
για εισαγωγή (η πιο ωραία ίσως του άλμπουμ), και ένα ραδιοφωνικό ρεφρέν ("I know, you felt a change in my heart. I know the planets ripped you apart.") είναι
ένα από τα δυνατά χαρτιά του δίσκου. Σε διαλύει και σε απογειώνει. Σε αντίθεση
με το ξεκάθαρο "Killed by the Boom" που ακολουθεί.
Δυνατό, punkικο, με ιδιαίτερη έμφαση στις
κιθάρες, το μπάσο, τα ντραμς κι ένα τελείωμα,  σε κάνει να αναρωτιέσαι: «Ρε, θα μπορούσαν οι Pixies να έχουν γράψει κάτι
τέτοιο».

«Hope there's someone, cause I'll be gone for
awhile.». Όσο πιο πολύ ακούς το "It hits deeper", η διάθεση
ακουμπάει το πάτωμα. Με αυξομειώσεις στην ένταση τείνει να είναι ένα από τα πιο
καθαρτικά κομμάτια. Χωρίς όμως να αγγίζει την τελειότητα. Εν αντιθέσει το "Three Sisters" είναι ένα
κοκτέιλ γρήγορου folk
ρυθμού με δόσεις από Nick Cave. Δυόμιση λεπτά αρκούν για να σου πουν για τον τόσο άδικο
θάνατο τριών κοριτσιών που κάηκαν δίπλα σε ένα ποτάμι. Ένας γρήγορος εφιάλτης,
από τον οποίο θα ξυπνήσεις εύκολα με το ευήκοο "The house she lived in" το οποίο έχει μια
pop διάθεση ξεχασμένη
και αναγεννημένη από τα 60's.
Δυστυχώς όμως δεν αποτελεί ένα εξαιρετικό κομμάτι, όπως ακριβώς και το "Scarecrow". Μια
περίεργη ιστορία που το μοναδικό (ίσως)
αξιόλογο μέρος της ένα είναι ένα μικρό ρεφρέν, που σε συνδυασμό με την φωνή του
Finn βγαίνει μια
παράδοξη υποτονική country
αίσθηση.

...και όλα αυτά για να ξεκινήσει το ένατο κομμάτι του άλμπουμ,
"Lakspur". Τολμώ να παραδεχθώ, ότι το βράδυ που το άκουγα, μια
στιγμή φοβήθηκα ότι σε μία σκοτεινή γωνιά του δωματίου μου θα ξεπρόβαλε το
φάντασμα του Jim Morrison
να τραγουδά  "This is the end, my only friend, the end". Μια συνεχώς αυξανόμενη ένταση κι ένα μάντρα που σε
εκστασιάζουν. Το κομμάτι απογειώνεται και την στιγμή που νομίζεις ότι τελείωσε
στο 4 λεπτό, κάνεις ένα τρομερό λάθος. Ίσως το πιο τρομακτικό και οργασμικό (μοναδικό)
οκτάλεπτο κομμάτι του δίσκου με ένα τελείωμα δυναμίτη.

Ο συγκεκριμένος δίσκος λοιπόν, είναι γεμάτος αντιφάσεις. Με σκαμπανεβάσματα στην διάθεση και με μια ποικιλία σε θέματα και συναισθήματα. Απογοήτευση, αισιοδοξία, λύπη, πόνος ακόμη και βαρεμάρα. Είναι επίσης κι ένας δίσκος με πολλές εικόνες... δάση, ποτάμια, ο θάνατος, ο ήλιος που δύει, εκείνη ή/και η απουσία της. Στους τελευταίους στίχους του "Begin again" του τραγουδιού που κλείνει τον δίσκο ο κ. Andrews παραδέχεται ότι «We're all just following the light, of long dead stars». Κι εγώ αναρωτιέμαι αν έχει, όντως, δίκιο... 

Rating: 8 / 10
Δημήτριος Balidor Κουτσομιχάλης

The Veils - The letter

 {youtube}XpkJ0WFM7XU{/youtube}