Τους είδαμε για πρώτη φορά το 2011 στην σκηνή του After Dark, μας κέντρισαν το ενδιαφέρον όταν έπαιξαν support στους Dirty Beaches –όπου και οριακά απέσπασαν πιο ενθουσιώδη σχόλια από τους headliners, και έκτοτε δόθηκε η ευκαιρία να πειραματιστούμε αμφότερα με τον καινούριο ήχο και να αλληλεπιδράσουμε στα live των Disappears, Moon Duo και Black Angels. Την ίδια χρονιά με την πρώτη τους live εμφάνιση, κυκλοφορεί και το πρώτο δείγμα δουλειάς τους –ακόμη εκτός studio, με την μορφή κασέτας αλλά και με το γνωστό πλέον  digital EP, Fake Friends στο soundcloud.

Ο λόγος για τους A Victim of Society, όπου και ξεκίνησαν σαν one man band αλλά αρχικά για τις ανάγκες των live, και έκτοτε με διαφορετικό προσανατολισμό ως προς τις παραγωγές τους κατέληξαν δύο, κυκλοφόρησαν μετά από τρία χρόνια απουσίας το πρώτο τους LP, εν ονόματι “Distractions” από την Inner Ear. Ηχογραφημένο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, υπό την επιμέλεια του Νίκου Τριανταφύλλου, στο στούντιο Sonic Playground και με mastering από τον Jamal Ruhe στο West West Side Music Studio στη Νέα Υόρκη.

Το ντουέτο από την Αθήνα (aka Βαγγέλης Μακρής & Φώτης Ντούσκας), παλιοί γνώριμοι από την μπάντα Daylight Robbery, δεν θέλουν να τους ρωτάνε αν θα προστεθεί και drummer στους AVOS, και ξεκίνησαν σαν άλλη μία lo-fi μπάντα καθώς η πρώτη ηχογράφηση έγινε σε σπίτι και για μικρόφωνο χρησιμοποίησαν ένα τροποποιημένο τηλέφωνο. Όταν άκουσαν τα distorted vocals αποφάσισαν πως αυτό ήταν με το οποίο ήθελαν να συνοδέψουν τις φασαριόζικες μελωδίες τους.

Το «Distractions» όμως εκτός από ένα άλμπουμ αφετηρίας είναι και ο λόγος που μπήκαν για πρώτη φορά στο studio, μία διαδικασία που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο για το ηχητικό τους αποτέλεσμα. Δεν άλλαξαν μουσική πορεία, ούτε και τις βασικές τους κατευθυντήριες, όμως στουντιακά εξερεύνησαν τις δυνατότητες τους, αυτήν την φορά από άλλο πρίσμα. Απόδειξη των παραπάνω το «Jane’s insane», τέταρτο και πλέον ώριμο κομμάτι του δίσκου με πηγαία dark διαθέσεις και άψογο «χτίσιμο».

Το album ξεκινά με το «Unfair», τον υπόκωφο βόμβο του και το επαναλαμβανόμενο, σχεδόν κλειστοφοβικό μοτίβο. Μία δίνη που καθιστά σαφές το ύφος και τις προθέσεις της μπάντας. Επιρροές από Spacemen 3 και Suicide (funny thing is πως τους τελευταίους τους άκουσαν αφού είχε γίνει το release ισχυρίζονται) μας οδηγούν στο Enough Said με συγκρατημένες και to the point αυτή την φορά τις άλλοτε fuzzy κιθάρες, και με τα αλλοιωμένα φωνητικά σε πρωταρχικό ρόλο. Είναι ουσιαστικά η πρώτη νύξη για την post-urban κουλτούρα που φέρει το «Distractions», κάτι μεταξύ post-punk, ψυχεδέλειας και soundtrack για αιματηρές σκηνές. Ακριβώς σε αυτό το σημείο, έρχεται το «Once Again» να ανεβάσει ρυθμούς, με rhythm sections σαφώς πιο πολυδιάστατα και όρεξη για λίγο περισσότερο groove.

Μετά το κινηματογραφικό creepy trip του «Jane’s Insane» και τις ατμοσφαιρικές, στιβαρές λούπες, σε ίδιο μοτίβο ακολουθεί και το «Certain Sense» πλην με πιο προηγμένα φωνητικά και λίγο πιο γρήγορο ρυθμό. Αν όμως κάπου στον δίσκο ακούμε garage είναι σίγουρα στο «Torley Health», με θορυβώδη μελωδία, άγχος, ένταση, όλα μαζί σε έναν experimental, δυνατό ήχο.  Εκρηκτικό και θυμωμένο θα ακολουθήσει το «Sweet Girl», με ψυχωτικό κιθαριστικό ήχο και προφανή επιθετικότητα, μόνο και μόνο μάλλον ώστε η αρχή του τελευταίου κομματιού «Choices» να αποφορτίσει την ένταση, να δώσει το χρόνο για δύο ανάσες, και να οδηγήσει πανηγυρικά στην κορύφωση. Βαβούρα, punk, ψυχεδέλεια, ένα κάποιου είδους συγκρατημένο χάος και rock ‘n’ roll, όπως θα ΄πρεπε να είναι κάθε ξέσπασμα πρώτου ολοκληρώμενου album, καινούριου πλην πολλά υποσχόμενου συγκροτήματος.

Συνολικά, οι A Victim of Society με την δουλειά εντός στούντιο, διατήρησαν μεν ίδιο ήχο, απομακρύνθηκαν όμως από τα ακραία lo-fi φωνητικά και δημιουργώντας έναν πιο καθαρό ήχο, που παραμένει όμως αλλοιωμένος και σχετικά ζοφερός, με το «Distractions» και παρουσία που γέμιζε την σκηνή στα live τους, έχουν σίγουρα πετύχει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και ιδιάζoν πρώτο βήμα.

Μαργαρίτα Χωματιανού