Το συνοδευτικό "Quartet" παραπέμπει σε κάτι που σχετίζεται με τον ευρύτερο χώρο της τζαζ. Είναι όμως οι Vladislav Delay Quartet ένα σχήμα από τον χώρο αυτό; Η απάντηση σαφώς και ενέχει μία αμφισημία, αλλά υπάρχουν κάποιες καταστάσεις, που δημιουργούνται με την ακρόαση της πρώτης τους ομότιτλης δουλειάς, οι οποίες ενδείκνυνται για περαιτέρω ανάλυση.

O Sasu Ripatti εδώ και χρόνια έχει υιοθετήσει διάφορα προσωνύμια για τις εκάστοτε δουλειές του. Luomo, Conoco, Sistol, Uusitalo και φυσικά Vladislav Delay. Το τελευταίο είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο από όλα τα παραπάνω. Ο Φιλανδός μουσικός μεγάλωσε μαθαίνοντας ντραμς. Τα πρώτα χρόνια άκουγε συνεχώς death metal!! και στην πορεία γνώρισε τον θαυμαστό κόσμο της τζαζ. Αργότερα άρχισε να πειραματίζεται περισσότερο, μέχρι που ασχολήθηκε και με τον χώρο του micro house. Η συνεργασία του με την Agf τον σημάδεψε όχι μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι, αλλά και στην ίδια του την προσωπική ζωή. Έχοντας μετακομίσει για αρκετά χρόνια στο Βερολίνο, την χρονιά του '08 αποφάσισε να επιστρέψει στην γενέτειρά του την Φιλανδία, και πιο συγκεκριμένα στο Hailuto, ένα μικρό νησί χιλίων περίπου κατοίκων στο βορειότερο σημείο της Βαλτικής (τελικά δεν επέλεξε ένα ελληνικό νησί όπως μας είχε δηλώσει προ τριετίας, όταν και το σκεφτόταν σοβαρά). Ένα ησυχαστήριο για τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις τού Ripatti ή καλύτερα ένα καθαρτήριο μετά από τόσα χρόνια διαμονής στο Βερολίνο.

Η συνεργασία του με το σχήμα Morris Von Oswald Trio που ξεκίνησε το 2008 είχε προετοιμάσει το έδαφος. Συμμετείχε ως Vladislav Delay παίζοντας ντραμς, κάτι στο οποίο δεν τον είχαμε συνηθίσει και ας ήταν το όργανο που διδάχθηκε ως έφηβος. Αυτό συνεχίστηκε και με την δημιουργία των Vladislav Delay Quartet στους οποίους πλαισιώνεται από τους Derek Shirley (double bass), Lucio Capece (bass clarinet, soprano sax) και από τον συμπατριώτη του Mika Vainio (electronics) των Pan sonic. Jazz fusion, free improvisation, industrial noise. Εκ πρώτης αυτά θα συναντήσει ο ακροατής όταν θα αρχίσει να γνωρίζει από κοντά την πρώτη δουλειά τού κουαρτέτου. «Με τον Morris Von Oswald δημιουργήσαμε κάτι το οποίο ήταν του Morris. Εδώ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δημιουργώ αυτό που θέλω να δημιουργήσω», δηλώνει ο Delay, ενώ, φαίνονται ολοκάθαρα οι πινελιές τού κάθε μουσικού στο στούντιο, θα προσθέσω εγώ με την σειρά μου. Είναι ένα μείγμα ιδεών που το είχε στο μυαλό του ο φίλτατος μουσικός από την Φιλανδία, αλλά δεν γνώριζε πώς να το αποδώσει, μέχρι που βρέθηκαν όλοι μαζί. Όλα κύλησαν όπως έπρεπε και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Δεν κουράζει, το αντίθετο μάλιστα! Η διάθεση αυτής της μινιμαλιστικής δομής, γίνεται διάτρητη από τις παρεμβολές των κρουστών και του σαξοφώνου, ενώ ο πυκνός ήχος του μπάσου θεμελιώνει ταυτολογικά την φυσική έκρυση των ήχων.

Η ηχογράφηση έλαβε χώρα στο πρώην ραδιοφωνικό στούντιο της Γιουγκοσλαβίας στο Βελιγράδι μέσα σε μία εβδομάδα. Η δοκιμασία ήταν πολύ μεγάλη και ο βαθμός δυσκολίας ήταν ο μέγιστος, θα δηλώσει ο Delay. Τα πάντα έγιναν εκείνη την ώρα, γι' αυτό και είναι εμφανές ο ακατέργαστος ήχος καθ' όλη την διάρκεια του άλμπουμ. Είναι δεδομένο ότι δεν είναι και το πιο εύκολο άκουσμα, αφού σε κανένα σημείο δεν θα ακούσουμε να επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το αποτέλεσμα διαφέρει κατά πολύ από ένα συμβατικό άκουσμα. Εδώ υπάρχει μία οργασμική επαγρύπνηση που μετουσιώνεται σε ένα εγκεφαλικό παραλήρημα δίχως να υφίσταται ο παράγων ασφάλεια. Ακούστε το Killing The Water Bed και νοιώστε την αβαρία των συμβατικών κανόνων να σας εγκαταλείπει.