Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: δεν διαβάζει κανείς κριτική από μένα για να μάθει τους VNV Nation - σχεδόν όλοι τους ξέρετε ήδη. Δεν διαβάζει ούτε για να μάθει αν είναι καλό: η ιστορία έχει δείξει ότι είμαι ο πιο καμμένος φαν του σε Ελλάδα και Γαλλία. Αν θέλετε να μάθετε τα ισχυρά σημεία του άλμπουμ, πηδήξτε κατευθείαν στον επίλογο. Αν θέλετε πάλι να δείτε μια διαφορετική ματιά σε κάθε κομμάτι, πλευρές που ίσως δεν έχετε προλάβει να ανακαλύψετε, και να κάνουμε μια συζήτηση για την ιδεολογία του Ronan Harris, προχωρήστε άφοβα! Αν δεν απαντήσω εγκαίρως τα σχόλιά σας, θα είναι γιατί η μαμά πατρίδα αποφάσισε να με έχει έγκλειστο κάπου στη Θήβα και το Γουδή.

Είπα όμως κάτι για ιδεολογία; Ναι, θα βρούμε τα γνώριμα στοιχεία των απόψεων του Ronan για τον κόσμο:

Θα δούμε την έννοια της κυκλικότητας των πραγμάτων και την πεποίθηση ότι υπάρχει κάτι που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον, αυτή τη φορά με τη ματιά ενός «ρετρο-φουτουρισμού». Όντας στο 2011, στρέφει το βλέμμα στην αισιοδοξία των κινημάτων του φουτουρισμού που ξεπήδησαν στην Ιταλία στις αρχές του 20^ού αιώνα και αντλεί δύναμη από αυτά. The strength of our future lies in our past, όπως έλεγε ο Ronan και στο Advance+Follow v2. Ακριβώς 100 χρόνια μετά, νιώθει μέσα του την ανάγκη για αυτή την επανάληψη και προσπαθεί να δώσει ένα αισιόδοξο μήνυμα για τον 21^ο αιώνα:

Με αυτή την έννοια δεν είναι πολύ διαφορετικό το μήνυμα από το μήνυμα του faith, power and glory, μόνο που εδώ είναι καθαρότερο: όλο το άλμπουμ διαπνέεται από μια αισιοδοξία, μια προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο της ανθρωπότητας, ένα futureperfect. Futureperfect είπα; Μήπως αντί για 100 χρόνια στο παρελθόν, γυρίσαμε 10 χρόνια; Το Futureperfect ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που λανσαρίστηκε με τον νέο όρο «future pop», και το Automatic είναι το πρώτο τους άλμπουμ που είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ αμόλυντη future pop. Όχι με την έννοια  που δόθηκε από τους διάφορους κλώνους, αλλά με την έννοια που ήθελαν να δώσουν ο Ronan Harris και ο Stephan Groth όταν έφτιαχναν τον όρο: πρωτότυπη, ενεργητική ποπ, βασισμένη στις φόρμες του EBM. Και όντως το Automatic είναι ακομπλεξάριστα ραδιοφωνικό, μελωδικό, χορευτικό και άμεσο. Στις προσπάθειές τους να γράψουν και ξαναγράψουν τα κομμάτια μετά από διάφορες βλάβες υλικού και λογισμικού τα έφτασαν σε μια αρτιότητα παραγωγής και σύνθεσης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία τους. Δεν υπάρχουν αγυάλιστες γωνίες ή σημεία που κουράζουν. Είναι ένα άλμπουμ που αποζητά την τελειότητα, για να δώσει ελπίδα για έναν τέλειο κόσμο:

I don't want 15 minutes, I want a hell lot more/
I don't want to suffer the fools and the spoils of war[...] I want CONTROL

Αυτός ακριβώς ο έλεγχος είναι βασικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Ρόναν: ο ίδιος λόγος για τον οποίο δεν χρησιμοποιεί breaks και δεν ακούει jazz, αυτή η μανία του με τη δομή και τον έλεγχο σε κάθε ήχο που χαρακτηρίζει τους VNV Nation. Είναι δύσκολο αυτή τη φορά να μιλήσω για τα κομμάτια ξεχωριστά: από το μαγικό μπάσο του streamline ως το υπέροχο συνθ του radio η ποιότητα του ήχου είναι απλά είναι έτη φωτός μπροστά από την υπόλοιπη σκηνή. Ακόμα και κομμάτια που φαίνονται να ακολουθούν παραδοσιακές συνταγές του παρελθόντος, όπως το space & time είναι τόσο πυκνά σε αλλαγές που θα έμπαιναν δεκάδες φορές στο repeat αν δεν ανυπομονούσα και για το επόμενο κομμάτι! Πιθανότατα εσείς και τα clubs θα έχουν ήδη ξεχωρίσει το control, το πιο EBM κομμάτι του album, σκληρό και μηχανικό με πολύ ωραία σπασίματα. Εγώ όμως ξεχωρίζω και το gratitude:

Σαν φυσική συνέχεια του beloved, ο Ronan, με μια ωριμότητα που δεν συναντάμε συχνά, ευγνωμονεί εκ βάθους καρδιάς το... θεό για το πόσο δυνατότερο τον έκανε με το χωρισμό τους. Όμως, όπως συνηθίζει ο μουσικός, το ειδικό γίνεται σύμβολο του γενικού και το τραγούδι μπορεί να γενικευθεί για όλους τους χωρισμούς. Αντίστοιχα ανατριχιαστικό είναι και το nova, η μπαλάντα του άλμπουμ - η οποία όμως, σε αντίθεση με τις μπαλάντες του παρελθόντος των VNV, έχει πλήρη ενορχήστρωση και ισχυρό ρυθμό που σε ταξιδεύει προς ένα υπνωτικό φως. Οδηγεί με αυτό τον τρόπο φυσικά προς το εμπνευσμένο από την ολλανδική trance photon.

Δεν υπάρχει κομμάτι λοιπόν σε όλο το άλμπουμ που να ήταν εύκολο, ή που να μπορεί να βελτιωθεί με κάποιο ρεμίξ. Δεν υπάρχουν κοιλιές από υπερβολικά αργά ή απλοϊκά κομμάτια. Αν δεν έχετε αλλεργία στις ποπ δομές, ίσως είναι για εσάς το καλύτερο άλμπουμ που έγραψαν ποτέ οι VNV Nation. Αν πάλι είστε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής σας, μπορεί και να σας δώσει την ελπίδα που χρειάζεστε.