Ο καθένας μας τους αγαπάει πιο πολύ από τους άλλους. Τα τραγούδια των Walkabouts έχουν κάτι από την εξομολόγηση ενός λιγομίλητου ξένου, από μοναχικά ταξίδια και φευγαλέα σκυθρωπά βλέμματα σε ενδιάμεσους σταθμούς. Ανθίζουν στον οικείο ρομαντισμό του Chris Eckman και της Carla Torgerson, ζευγάρι στη ζωή και στη μουσική, που ξεδιπλώνεται στην εναλλαγή των φωνών τους, στις κινήσεις τους όταν παίζουν μαζί. Μια παρέα που σε κάνει να ζηλεύεις, μια σχέση που δείχνει απλησίαστα ιδανική. Μας παίρνουν απ'τα χλωμά φώτα της πόλης και μέσα από την ποίηση του δρόμου του διαβόλου μας αφήνουν στη σκληρή πραγματικότητα της ερήμου. Ο Chris Eckman, με αφορμή την επερχόμενη συναυλία τους στην Αθήνα, σχολιάζει πολλές τέτοιες διαδρομές, θυμάται τι τους ώθησε στο πρόσφατο Travels In The Dustland, απάντησε με ευγένεια στις ερωτήσεις μας για τη μουσική, το συγκρότημα, τον κόσμο, το παρελθόν. Η κατάληξη του ασταμάτητου ταξιδιού της ανθρώπινης ψυχής βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αρχή του απ'όσο φανταζόμαστε...

 

 

Επιτέλους, οι Walkabouts ξανά στην Ελλάδα. Γιατί σας πήρε τόσο καιρό; Θυμάμαι την τελευταία φορά που παίξατε, ως Chris and Carla, σε ένα μικρό bar στην Αθήνα.

Chris Eckman: Το ότι μετακόμισα στη Σλοβενία, επιτέλους, μας βόλεψε. Τα πρώτα χρόνια που έζησα στη Λιουμπλιάνα, αυτό δεν έδειξε να επηρεάζει τον τρόπο που δούλευε το συγκρότημα...είχαμε πολλή «αδράνεια» και συνεχίζαμε να προχωράμε. Αλλά μετά την περιοδεία για το Acetylene το 2005, αρχίσαμε όλοι να απλωνόμαστε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, εγώ ασχολήθηκα πολύ με άλλα project, κι έτσι δυσκολευτήκαμε να επικεντρωθούμε στους Walkabouts. Τελικά αποφασίσαμε πως ό,τι πρόκειται να κάνουμε θα έπρεπε να γίνει αργά, ανεξάρτητο από το χρόνο που θα χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί. Καταργήσαμε τις προθεσμίες. Συμφωνήσαμε ότι το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει μόνο όταν όλοι μας νιώσουμε ότι είναι έτοιμο, όσο κι αν μας πάρει.

 

Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα, οι περισσότεροι απ'το κοινό έκαναν αρκετή φασαρία ενώ ο μπάρμαν έκανε θόρυβο τακτοποιώντας και πλένοντας ποτήρια (του είχες πει «σε ευχαριστώ για τα κρουστά»). Πώς νιώθεις όταν ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ή αγνοεί τη μουσική σου;

Chris Eckman: Το να είναι αγενής κάποιος είναι διαφορετικό πράγμα απ'το να μην μας καταλαβαίνει. Δεν περιμένω από όλους να εκτιμούν αυτό που κάνουμε. Ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του. Σίγουρα δεν μπορώ να περιμένω απ'τον καθένα να μοιραστεί την ευχαρίστησή μου σ'αυτά που μου αρέσουν και σε ο,τι δημιουργώ.

 

Ως Walkabouts, η τελευταία σας συναυλία στην Αθήνα ήταν στα πλαίσια της περιοδείας του Acetylene. Τελικά πού κατέληξε όλη αυτή η οργή; Πώς είδατε να εξελίχθηκε αυτή η πολιτική του φόβου μέσα στο χρόνο;

Chris Eckman: Ο θυμός δεν εξαφανίστηκε... απλώς άλλαξε πορεία. Στο Acetylene φωνάζαμε γιατί έτσι αισθανόμασταν ότι έπρεπε να κάνουμε, ότι ήταν το σωστό, και ειλικρινά δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καμιά άλλη αντίδραση. Έπρεπε να κάνουμε κάτι άμεσο και ενστικτώδες. Στον καινούργιο δίσκο όμως, ψάχνουμε πιο πολύπλοκα ερωτήματα... αντικατοπτρίζει το που εμείς βρισκόμαστε και πώς έχει εξελιχθεί ο κόσμος. Η στημένη ατμόσφαιρα της τρομοκρατίας έχει εισχωρήσει πλέον βαθιά στη ζωή μας. Είναι ακόμα πιο δύσκολο απ'ότι παλιότερα να την εντοπίσεις και να τη βγάλεις από τη ζωή σου.

 

Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν ένα αγαπημένο συγκρότημα όπως εσείς κυκλοφορεί έναν τόσο όμορφο δίσκο όπως το Travels In The Dustland. Θα μοιραστείτε μαζί μας μερικές πληροφορίες για τις αφορμές που οδήγησαν στη δημιουργία του;

Chris Eckman: Ξέραμε από την αρχή ότι θέλαμε να φτιάξουμε ένα άλμπουμ με πλούσιο ήχο... ένα άλμπουμ που γνώρισε πολλούς τόπους, και μουσικά και συναισθηματικά. Θέλαμε να ταξιδέψουμε τον ακροατή, να ξεκινήσει από κάπου και να καταλήξει κάπου αλλού. Θέλαμε πολύ να ακουγόμαστε σαν εμάς... απουσιάζαμε για 6 χρόνια και δε νιώθαμε την ανάγκη να επιστρέψουμε σαν μια ξαναγεννημένη μπάντα, καταλάβαμε ότι η μουσική μας έχει μια συγκεκριμένη προσωπικότητα η οποία θα χαθεί μαζί με εμάς, οπότε γιατί να γυρίσουμε με διαφορετικό ήχο; Μείναμε ευχαριστημένοι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, απλά επειδή ήμασταν ο εαυτός μας.

Travels in the Dustland. Τι είναι τόσο ελκυστικό στην έρημο και την ατμόσφαιρά της; Τη φαντάζομαι πολύ αχανή και στάσιμη για να μεταμορφωθεί στη μουσική σας.

Chris Eckman: Είναι δύσκολο να μεταφράσεις ένα τοπίο σε μουσική. Αλλά σ'αυτόν τον δίσκο αποφασίσαμε να δούμε την έρημο σαν ένα περιβάλλον γεμάτο αντιθέσεις, απειλητικό και όμορφο, να γράψουμε τραγούδια και ήχους που να πηγαίνουν απ'το ένα άκρο στο άλλο. Η έρημος είναι μια μεγάλη δραματική σκηνή... αν τοποθετήσεις χαρακτήρες πάνω της, κάτι θα συμβεί. Οι άνθρωποι δε γίνεται να είναι παθητικοί στην έρημο, αν μείνουν έτσι θα εξαφανιστούν.

 

Πολλοί καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν από τα ερημικά τοπία της Αμερικής και της Αυστραλίας και έγραψαν μουσική προσπαθώντας να περιγράψουν την τρομαχτική γοητεία της, ή την αίσθηση ελευθερίας. Ποιος δίσκος θεωρείς ότι τα καταφέρνει καλύτερα;

Chris Eckman: Η απάντηση είναι εύκολη: Το Born Sandy Devotional των Triffids.

Τι είδους ανθρώπους συναντά κανείς στην Dustland σε σχέση με τα θλιμμένα πρόσωπα των δρόμων της Nighttown?

Chris Eckman: Αυτή είναι μια πραγματικά καλή ερώτηση. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι σ'αυτούς τους δύο κόσμους έχουν πολλά κοινά. Είναι μοναχικοί, διχάζονται από την αλήθεια και την ελπίδα, ενώ διαμορφώνονται πολύ από το τοπίο γύρω τους, παρόλο που αυτά διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Φαντάζομαι τους ανθρώπους της Dustland καμένους από τον ήλιο. Και πολύ πιθανό να κουβαλάνε όπλα.

Τελικά τι αλλάζει γρηγορότερα: Οι άνθρωποι ή τα τοπία;

Chris Eckman: Νομίζω οι άνθρωποι αλλάζουν αργά. Προσποιούμαστε ότι ξαναανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας και ότι εξελισσόμαστε, αλλά πολλά απ'αυτά είναι απάτες. Τα τοπία αλλάζουν ακόμα πιο αργά αλλά όταν βρεθούν σ'αυτά άνθρωποι, τα πράγματα ασχημαίνουν πολύ γρήγορα. Η ερήμωση είναι άμεση...

 

Όλα αυτά τα χρόνια, και ειδικά στην εποχή μεταξύ των τελευταίων δύο δίσκων, υπήρξε κάποια στιγμή που να σας τρόμαξε για το μέλλον των Walkabouts;

Chris Eckman: Στις αρχές του 2010, ήταν φανερό ότι έπρεπε είτε να προχωρήσουμε μπροστά σχεδιάζοντας ένα νέο άλμπουμ, είτε να σταματήσουμε για πάντα να το σκεφτόμαστε. Συζητούσαμε και ξανασυζητούσαμε για χρόνια, και απλά κάναμε κύκλους γύρω από αυτό το σημείο. Ευτυχώς το βάλαμε μπρος και προχωρήσαμε...

Γενικότερα, το ενδιαφέρον του κόσμου για την country και την αποκαλούμενη "Americana" είναι πάντα υψηλό, βγαίνουν αρκετά νέα συγκροτήματα που γράφουν επηρεασμένα απ'αυτά τα είδη. Είδατε ποτέ τη μουσική σας να ορίζεται από αυτή ή κάποια άλλη μουσική σκηνή;

Chris Eckman: Ποτέ δεν ταιριάξαμε σε κάποια συγκεκριμένη σκηνή. Είχαμε πάντα κακό timing. Προφανώς και δεν είχαμε κάτι κοινό με τη grunge αλλά τελικά κάναμε ένα σκληρό ροκ δίσκο το 2005! Βγάλαμε έναν από τους πρώτους "Americana" δίσκους το 1993, το Satisfied Mind, αλλά ήδη βρισκόμασταν στους πιο ορχηστρικούς ήχους του Nighttown και του Devil's Road ενόσω η σκηνή άρχιζε να γίνεται δημοφιλής στα τέλη της δεκαετίας του '90. Καλώς ή κακώς, είχαμε πάντα το δικό μας σχέδιο...

 

Σκαλίζοντας την ιστορία των Walkabouts, καταλαβαίνει κανείς ότι ποτέ δε φοβηθήκατε να αλλάξετε τον ήχο σας ούτε συμβιβαστήκατε με τις απαιτήσεις ενός συγκεκριμένου μουσικού είδους. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που πρέπει να παραμένουν σταθερές για να επιτρέπουν την ελευθερία και την εξέλιξη στον ήχο ενός συγκροτήματος;

Chris Eckman: Το να διατηρήσεις τη μοναδικότητα και ταυτόχρονα να εξελίσσεσαι μουσικά είναι μια δύσκολη υπόθεση. Δεν υπάρχει συνταγή για να το καταφέρεις. Πάντα είναι ένας πειραματισμός, και δε θέλει πολύ να ξεφύγεις προς τη μία μεριά ή την άλλη. Ένα πράγμα που έχω μάθει είναι να μη ντρέπομαι ποτέ για τα πράγματα που καταφέρνω καλά. Ο κάθε μουσικός θα πρέπει να είναι ευτυχής με τις διαφορές του, που τον ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους.

 

Τα τραγούδια σας είναι γεμάτα από ανθρώπους που περιπλανιούνται σε ερημικές πόλεις, μοναχικούς ξένους, περίεργες συγκινητικές ιστορίες. Πώς αποφασίζει κάποιος που έχει ταξιδέψει τόσο πολύ -είτε στην πραγματικότητα, είτε όχι- για το που θα καταλήξει;

Chris Eckman: Τείνω να πιστεύω ότι τελικά δεν καταλήγουμε κάπου πολύ μακριά, ανεξάρτητα απ'το πόσο κινούμαστε. Η ανθρώπινη ψυχή είναι αεικίνητη αλλά ταυτόχρονα κάπως σταθερή. Ο Sartre είπε ότι όλα τα μέρη είναι ίδια μετά από δύο εβδομάδες. Πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Αφού ξεθωριάσει η βιασύνη των πρώτων αισθήσεων, μένουμε μόνοι μας, τον ίδιο εαυτό μας που φέραμε στο νέο αυτό τόπο. Μπορούμε να δραπετεύσουμε προσωρινά, αλλά ποτέ δεν πάμε μακριά.

 

Σε πολλές χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές, η οικονομική κρίση επηρεάζει την καθημερινότητα. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη γενικότερη απογοήτευση και τις αλλαγές στις ανθρώπινες σχέσεις;

Chris Eckman: Είναι σίγουρα δύσκολοι καιροί, και κανείς δεν πρέπει να το πάρει ελαφριά, ούτε να υποτιμήσει κάποιο είδος ανθρώπινης δυστυχίας. Πρέπει να περιορίσουμε πολλά, όχι με το λάθος τρόπο της λιτότητας της Ευρωπαϊκής ένωσης ή του ΔΝΤ, αλλά σε ένα πιο ριζικό επίπεδο. Η επίδρασή μας στο περιβάλλον είναι τεράστια. Οι ανάγκες μας πολύ μεγάλες. Επιμένουμε να έχουμε ένα σωρό πράγματα που δε χρειαζόμαστε. Πρέπει να απλοποιήσουμε και να επανακαθορίσουμε τους στόχους και τις επιθυμίες μας...ο καταναλωτισμός, ο λαίμαργος καπιταλισμός αποδείχτηκε αδιέξοδο. Έχει πια εξαντληθεί, έχει ξεφουσκώσει  και είναι επικίνδυνος, δεν παρέχει κοινωνική σταθερότητα ή πνευματική ικανοποίηση. Οι δυτικές κοινωνίες είναι παχύσαρκες, άπληστες και οκνηρές. Η ομορφιά και η οικειότητα ξεπουλήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από άχρηστα υποκατάστατα

 

Τι είδους ανάγκη σε ωθεί στο να διασκευάσεις κομμάτια άλλων καλλιτεχνών; Ποιος μουσικός θεωρείς ότι έχει το «μαγικό ραβδί» στις διασκευές του;

Chris Eckman: Πάντα ασχολιόμουν με τραγούδια που αγαπώ, αλλά και που θα μπορούσα να σημιουργήσω κάτι με αυτά. Πρέπει να βρεις ένα παράθυρο στο κάθε κομμάτι, και μερικές φορές τα αγαπημένα σου κομμάτια σε κάνουν να παραιτείσαι. Δεν πρέπει να τους δείξεις πολύ σεβασμό, αλλά να κρατήσεις μια απόσταση, να μη φοβηθείς να τα καταστρέψεις λίγο. Τα σπουδαία τραγούδια θα επιβιώσουν, όσο και να τα καταχραστείς.

Γενικά δε μ'αρέσει ο τρόπος που οι πιο πολλοί κάνουν διασκευές, οπότε δυσκολεύομαι να απαντήσω. Πραγματικά μ'αρέσει το "Kicking Against the Pricks" του Nick Cave, το οποίο με επηρέασε πολύ στο να φτιάξω το Satisfied Mind.

 

Για ποιο πράγμα θα ήθελες να θυμάσαι - ή να ξεχάσεις- τη χρονιά που μόλις τέλειωσε;

Chris Eckman: Η ολοκλήρωση του άλμπουμ ήταν κάτι υπέροχο, μετά από τόσα χρόνια συζήτησης γι'αυτό, πολλές φορες αναρωτήθηκα αν θα τελειώσει ποτέ. Κάτι που θα ήθελα να ξεχάσω; Δεν ξέρω, για μένα ήταν μια αρκετά καλή χρονιά, ήμουν πολύ απασχολημένος αλλά βγήκε σε καλό, κάνοντας πράγματα που ήθελα από καιρό. Δε θα ήθελα να ακούγομαι υπερ-ικανοποιημένος βέβαια, ο κόσμος δε βρίσκεται στα καλύτερά του και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Σίγουρα οι ταραχές στην Ελλάδα και τον Αραβικό κόσμο, καθώς και το Κίνημα της Wall Street είναι κάτι για να μας θυμίζει πόσο άσχημα έχει εξελιχθεί η κατάσταση.

Νιώθουμε περήφανοι να θεωρούμε τους Walkabouts «δικούς μας». Θα θέλαμε να μας πεις κάποια πράγματα για την ιδιαίτερη σχέση σας με το ελληνικό κοινό ή τους φίλους σας εδώ.

Chris Eckman: Έχω πολλούς φίλους στην Ελλάδα. Πριν 12 χρόνια πέρασα ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη δουλεύοντας για ένα δίσκο των Big Sleep. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το Νοέμβρη, στην πανέμορφη αυτή πόλη. Τόσο φιλικοί και γενναιόδωροι άνθρωποι, και τόσες ωραίες βραδιές... Ακούγαμε μουσική στο Residents και σε άλλα bar, συζητώντας ασταμάτητα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ήταν μια ξεχωριστή περίοδος.

 

Ανυπομονώ για τη συναυλία σας στην Αθήνα σε λίγες μέρες. Θα μας δώσεις μερικές πληροφορίες για το setlist;

Chris Eckman: Δυστυχώς το internet είναι ήδη γεμάτο τέτοιες πληροφορίες. Δε μ'αρέσει καθόλου να χαλάω τις εκπλήξεις. Θα παίξουμε πολλά κομμάτια, θα ακουστούν πολλά παλιά αγαπημένα, νεότερα, αλλά και κάποια που σπάνια παίζουμε. Πιστεύω θα είναι καλός ο συνδυασμός.

 

Συνέντευξη - μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος