White Lies - Ritual

1. Is love  2. Strangers  3. Bigger than us  4. Peace & quiet  5. Streetlights  6. Holy ghost  7. Turn the bells  8. The power & the glory  9. Bad love  10. Come down

17 January 2011 - Fiction

Για τον περισσότερο κόσμο το πρώτο άλμπουμ των White Lies ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Βασισμένο μεν σε όσα κλισέ μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους από τις αρχές της δεκαετίας του 80, συνδυασμένα μεν με τέτοια μαεστρία που σου φαινόντουσαν τόσο καινούρια. Και όλα αυτά πασπαλισμένα με υπέροχη παραγωγή (φυσικά δεν ήταν μόνο αυτοί οι λόγοι που το πρώτο άλμπουμ θεωρήθηκε σπουδαίο, αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε αργότερα...). Οπότε για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε σαν κύριο ελαφρυντικό την έλλειψη του παράγοντα "έκπληξη". Όπα. Μισό λεπτό. Είπαμε ελαφρυντικό? Άρα πρόκειται να πέσει θάψιμο? Όχι ακριβώς (αλλά περίπου)!

Λοιπόν, πάμε από την αρχή. Θα ήταν πολύ ωραίο να έβγαινε ένα άλμπουμ ισάξιο του "To Lose My Life". Ωραίο άλλα σπάνιο. Ελάχιστα συγκροτήματα έχουν καταφέρει το 2 στα 2 όταν ο πρώτος δίσκος τους πιάνει ακόμα και τους ίδιους στον ύπνο. Και φυσικά δεν είναι κακό το να μην συμβεί αυτό. Κακό είναι οι προσδοκίες να πνίξουν και τους ίδιους τους μουσικούς. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δείχνει να συμβαίνει, ευτυχώς όμως όχι σε μεγάλο βαθμό. Μοιάζουν σε κάποια σημεία να είναι λίγο "κουμπωμένοι" και αγχωμένοι, αλλά ποτέ δεν γίνεται ενοχλητικό και μάλλον είναι σχετικά κατανοητό. Το μόνο κακό που θα μπορούσε να διακρίνει κάποιος είναι το ότι φιλτράρεται λίγο ο ενθουσιασμός του συγκροτήματος και σβήνει η άγνοια κινδύνου που τους χαρακτήριζε*, κάτι που έχει ως συνέπεια να λείπουν οι πολύ μεγάλες στιγμές (δεν θέλω να είμαι κομιστής κακών ειδήσεων, αλλά τραγούδια όπως το "Lose my life"και κυρίως το "Farewell to the fairground" καλό είναι να τα ξεχάσετε στο Ritual). Τα πάντα λοιπόν είναι λίγο πιο επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις αλλά και χωρίς ιδιαίτερες πτώσεις.

Αρκετά όμως με τα αρνητικά, πάμε σε αυτά που μας άρεσαν. Η φωνή του Ηarry McVeigh, ίδια και απαράλλαχτη, ένα από τα μεγάλα ατού του συγκροτήματος. Η παραγωγή παραμένει σε πάρα πολύ καλό επίπεδο, το εξώφυλλο του άλμπουμ εξαιρετικό, η συντριπτική πλειοψηφία των συνθέσεων ικανοποιητική (αλλά είπαμε, σχεδόν ποτέ δεν ξεφεύγει από αυτό το "ικανοποιητικό"), καλή επιλογή των singles, συμπαθέστατα βιντεοκλίπ. In more detail, που θα λέγανε και οι ίδιοι οι White lies, το γενικότερο ύφος παραμένει σχετικά ίδιο, με εμφανή όμως διάθεση να προσπαθήσουν να το συγκεκριμενοποιήσουν. Μπόλικα πλήκτρα και ατμόσφαιρα, η κιθάρα φυσικά δεν λείπει, αλλά ίσως να περνάει σε λίγο πιο δεύτερη μοίρα, η βάση πάντα πέφτει στα φωνητικά, μελαγχολία, μπόλικες εναλλαγές ακόμα και μέσα στα ίδια κομμάτια. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το πρώτο single του δίσκου "Βigger than us", το επίσης single "Strangers" και το "Holy ghost", τα μόνα κομμάτια που έχουν κάτι από την έκπληξη που νιώσαμε με τον πρώτο δίσκο, με ωραίες συνθέσεις, πιασάρικα ρεφρέν, πάθος στα φωνητικά. Από εκεί και πέρα μια ευθεία γραμμή, από την οποία με δυσκολία ξεφεύγουν τα κομμάτια, με εξαίρεση ίσως το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το (με μπόλικα 90's περασματάκια) "Is love". 

Γενικά, και για να είμαστε δίκαιοι, αν δεν είχε προηγηθεί το "To Lose My Life", θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν συμπαθέστατο δίσκο. Τώρα όμως, που οι απαιτήσεις μας έχουν ανέβει πολύ, μάλλον στα πλαίσια του μέτριου (προς καλούτσικου) θα κινηθούμε. Δεν πειράζει, μπορούμε να περιμένουμε...

• White Lies official