Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή τους προσέγγισα κάπως διστακτικά, σαν άλλη μια μπάντα νεαρών από το Ηνωμένο Βασίλειο που ξαφνικά ακούγεται σκοτεινιασμένη και βουτηγμένη σε μια ακατανόητη για την ηλικία τους 80's θολούρα. Ποιος χρειάζεται στην δεκαετία που έρχεται κομήτες τύπου Bravery, κι αν οι συγκρίσεις με τους Editors ήταν τραβηγμένες, τι να πεις όταν ο τύπος αναφέρει στο άκουσμά τους τεράστιες μπάντες όπως οι Joy Division και οι Echo & the Bunnymen... Οι White Lies τελικά με κέρδισαν, με ένα πολύ καλό ντεμπούτο και σεμνότητα αντιστρόφως ανάλογη με το hype που δημιουργήθηκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα γύρω από το όνομά τους. Tην Πέμπτη 19 Ιουνίου θα τους δούμε ζωντανά στην Αθήνα στα πλάισια του Ejekt festival μαζί με Pixies, Editors, Starsailor και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Jack Lawrence-Brown, ντράμερ του Λονδρέζικου συγκροτήματος, ο οποίος εκτός των άλλων μας έφτιαξε και ένα πραγματικά πολύ ωραίο mixtape. Διαβάστε παρακάτω τον τρόπο με τον οποίο εκθειάζει τον Nick Cave και πόσο δυσκολεύτηκε να διαλέξει μεταξύ Depeche Mode και The Cure, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Postwave.gr...

Σύμφωνα με δηλώσεις σας, το Unfinished business ήταν ο λόγος που αλλάξατε το όνομά σας σε White Lies, επειδή σας έκανε να παρατηρήσετε ότι η σκοτεινή ατμόσφαιρα της μουσικής σας δεν ταίριαζε με το όνομα Fear Of Flying. Αυτό σημαίνει ότι αν στο κοντινό μέλλον αλλάξει το μουσικό σας ύφος θα τερματίσετε τους White Lies και πάλι από την αρχή?

Jack: (γελάει) Δεν νομίζω. Πιστεύω πως οι  White Lies έχουν έναν ήχο με τον οποίο νιώθουμε άνετα πλέον.  Το θεωρώ απίθανο να καταστρέψουμε τους White Lies και να αρχίσουμε ξανά. Διασκεδάζουμε πολύ με αυτό που κάνουμε και αν τυχόν στο κοντινό μέλλον έχουμε λίγο διαφορετικό ήχο, νομίζω ότι και πάλι θα έχει θέση στην πορέια της μπάντας και θα είμαστε μια χαρά.  

Αν θυμάμαι καλά κυκλοφορήσατε 2 singles βινυλίου σαν Fear Of Flying. Πες μου μερικά πράγματα για την τότε συνεργασία σας με τον Stephen Street και τι σας έχει μείνει περισσότερο από τις πρώτες μέρες?

Jack: Με τον Stephen ήταν έξοχα! Επειδή τον ξέραμε μέσω ενός φίλου, είχε ήδη το τηλέφωνο μας μέσω μιας βρετανικής μπάντας και του άρεσε αυτό που κάναμε. Είδε την φιλοδοξία μας.. Είδε πως έχουμε δυναμική. Και ήταν πραγματικά ευγενικός μαζί μας. Ήταν τόσο ευγενικός ώστε να μας επιτρέψει να χρησιμοποιούμε το στούντιο δωρεάν. Βασικά μάθαμε τα πάντα για την ηχογράφηση από εκείνον, κάτι το οποίο είναι θαυμάσιο και του είμαστε ευγνώμων.

Δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα μεγάλο hype γύρω από τους White Lies και το album σας πήγε απευθείας στην κορυφή των Αγγλικών charts. Αυτή η μάλλον απρόσμενη επιτυχία σε τόσο μικρό διάστημα δημιουργεί πίεση στο συγκρότημα για ανάλογες πωλήσεις και στις επόμενες κυκλοφορίες σας?

Jack: Δεν νομίζω πως νιώσαμε πολύ πίεση με όλο αυτό το hype όταν ξεκινήσαμε. Τραβήξαμε πολύ την προσοχή επάνω μας στις αρχές του 2009 που μας συμπεριέλαβαν στις λίστες με τα πιο hot ονόματα της χρονιάς. Εμείς απλά ανυπομονούσαμε να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ και ήμασταν πολύ χαρούμενοι για αυτό. Η ουσιαστική πίεση έρχεται από τους εαυτούς μας και κανέναν άλλο. Δεν θα κυκλοφορούσαμε ποτέ κάτι για το οποίο δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Η πίεση που προέρχεται από εμάς τους ίδιους μας κάνει να έχουμε υψηλές προσδοκίες. Δεν θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με το τι νομίζουν τα media. Το "To Lose my life" είναι ένα άλμπουμ που άλλοι δημοσιογράφοι το μίσησαν και άλλοι το λάτρεψαν και είναι όμορφο να διαφέρουν οι απόψεις. Και την ίδια στιγμή να είναι κάτι που έχουμε απολαύσει και εμείς οι ίδιοι δημιουργώντας το.

Υπάρχει κάποιο βασικό πλάνο για το επόμενο album σας? Έχετε αποφασίσει με ποιον θα δουλέψετε ή πως θα μοιάζει?

Jack: Δεν είμαι σίγουρος με ποιον θα δουλέψουμε για το δεύτερο album. To "To Lose My Life" το ΄καναμε με τον Max Dingel και τον Ed Buller. Για τον Max ήταν ο πρώτος δίσκος στον οποίο έκανε παραγωγή, ενώ ο Ed μπορεί να έχει δεκάδες φανταστικές δουλειές, αλλά είχε πολύ καιρό να δουλέψει με κάποια μπάντα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ηταν ένας πολύ καλός συνδυασμός, πείρα και ενθουσιασμός, που είχε βασική επίδραση στο αλμπουμ και νομίζω πήραμε το καλύτερο αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τον ήχο, σίγουρα θα υπάρχουν στοιχεία από το πρώτο album και στο δεύτερο, ώστε όταν το ακούς να μπορείς να καταλάβεις ότι πρόκειται για δίσκο των White Lies. Βέβαια θα γίνουν κάποιες προσαρμογές και σίγουρα ορισμένες αλλαγές σε μερικούς ήχους, όπως και σε κάποιες διαθέσεις του. Είναι αδύνατον να ξέρω από τώρα πως θα καταλήξει, αλλά ξέρω ότι έχουμε πολλές ιδέες και ενθουσιασμό για να ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε. Πάντως το αποτέλεσμα θα πρέπει να ειναι κάτι που να μας "δένει" με τον πρώτο δίσκο.

Παρόλο που έχετε δηλώσει επανειλλημένα ότι δεν είστε επηρεασμένοι από μπάντες όπως οι Joy Division, οι Echo & the Bunnymen, οι Editors, κτλ, τα media επιμένουν σε τέτοιες συγκρίσεις. Θα μπορούσες να μας δείξεις ότι κάνουν λάθος φτιάχνοντας ένα mini mixtape με 5 τραγούδια βασισμένο στις διάφορες επιρροές σας?

Jack:
Blonde Redhead - 23 : Ακούω πολύ αυτό το συγκρότημα τον τελευταίο καιρό, είναι από την Νέα Υόρκη και κυκλοφόρησαν ένα album πριν 2 χρόνια με τίτλο "23¨ το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έγιναν ποτέ. Βάζω το ομώνυμο τραγούδι,αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο από τον συγκεκριμένο δίσκο.
Secret Machines - first wave intact: Νομίζω ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα για μας, με πολύ μεγάλη επιρροή από το ξεκίνημα των White Lies. Το τραγούδι είναι απ' τον πρώτο τους δίσκο,πιστεύω ότι είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί και οπωσδήποτε έχει εξέχουσα θέση σε ένα White Lies mixtape. Πολύ σημαντικό τραγούδι για μας.
Fever Ray - when I grow up: Αυτό είναι αρκετά μινιμαλιστικό και αυτό που λέμε σκοτεινή χορευτική μουσική. Πραγματικά υπέροχο τραγούδι.
Queens Of The Stone Age - Mexicola: Οι QOTSA είναι ένα ακόμα σημαντικό συγκρότημα για τους White Lies. Ειδικά ο Harry είναι φανατικός οπαδός τους και νομίζω ένας από τους λόγους που έμαθε κιθάρα. Το Mexicola έιναι ένα τραγούδι που αρέσει σε όλους μας πάρα πολύ.
Nick Cave & the Bad Seeds - the mercy seat: Μας αρέσει πολύ ο Nick Cave. Υπάρχει κάτι στους στίχους του που είναι πραγματικά γεμάτο πάθος και λαγνεία. Τόσο επιθετικό και οργισμένο. Είναι τόσο αυθεντικός σε ότι κάνει! Κανείς άλλος δεν μπορεί να τον ξεπεράσει. Δε νομίζω ότι υπάρχει καποιος που να προσπαθήσει να είναι σαν τον Cave και να την σκαπουλάρει χωρίς να φάει τα μούτρα του.

Ωραίες επιλογές, ειδικά τον Cave τον λατρεύω, είδα όμως ότι διασκευάζετε και Portishead στις συναυλίες σας...

Jack: Ναι, έχουμε παίξει το The Rip. Το περυσινό album των Portishead είναι καταπλήκτικό και αυτό το αγαπημένο μας τραγούδι από εκεί. Πολύ σημαντικό τραγούδι κι αυτό ως επιρροή, μπορείς να το βάλεις στο παραπάνω mixtape. Δεν ξέρω αν θα επιχειρήσουμε να το παίξουμε και στην Αθήνα...

Πάντως κατά τη γνώμη μου ο τρόπος που τραγουδάει ο Harry μου θυμίζει εκπληκτικά σε μερικά τραγούδια τον Julian Cope από τους Teardrop Explodes. Τυχαίο ή του αρέσαν κάποτε?

Jack: Δεν είμαι σίγουρος αν οι Teardrop Explodes και ο Julian Cope είναι από τα πράγματα που έχουν επηρεάσει τον Harry, το θεωρώ μάλλον απίθανο μια και κάποια συγκροτήματα από τα 80s τα μάθαμε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Ομως θεωρώ ότι είναι καλό να μας συγκρίνουν με τόσο σημαντικές μπάντες, δεν μας κάνει να νιώθουμε άβολα. Ο Harry δεν προσπαθεί να μοιάζει με κάποιον άλλον, το καταλαβαίνεις αυτό μόλις τον γνωρίσεις. Οταν τον δεις στην σκηνή διαπιστώνεις ότι είναι απλά ο δικός του τρόπος να τραγουδάει. Πάιζει την μουσική του έντονα και ζωηρά. Η φωνή του ξεχωρίζει και δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν αρκετοί πολύ καλοί τραγουδιστές, αλλά ο Harry εχει τις προοπτικές να γίνει ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους ερμηνευτές της γενιάς του στην Αγγλία.

Παρατήρησα μερικά ενδιαφέροντα remixes στα singles σας, για παράδειγμα αυτό από τους Crystal Castles στο Death. Σας ενδιαφέρει η ηλεκτρονική χορευτική μουσική?

Jack: Σίγουρα μας ενδιαφέρει, ειδικά ο Harry λατρεύει τα remixes. Οι Crystal Castles είναι ένα συγκρότημα που μας αρέσει πραγματικά, είναι φίλοι μας πλέον και βγαίναμε μαζί στο Liverpool. Νιώσαμε πολύ καλά όταν μας είπαν ότι θέλουν να κάνουν remix στο τραγούδι μας, γιατί είναι πολύ σχολαστικοί με το τι θέλουν να δουλέψουν και δεν κάνουν remixes τόσο συχνά.Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με το death, το καλύτερο πράγμα με τα remixes είναι ότι μπορείς να δεις μια άλλη οπτική στο τραγούδι σου μέσα από καποιον άλλον. Η version που έκαναν οι Crystal Castles είναι φανταστική, παρότι είναι εντελώς διαφορετική, διατηρεί όλα τα σωστά στοιχεία από την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού.Το σημαντικό με τα remixes είναι να μαθαίνεις κάτι από αυτά και όχι απλά να βάζεις ένα extra όνομα στα cd σου.

Ποια έίναι η αντίδραση σου όταν ακούς τα τραγούδια σου στο ραδιόφωνο ή όταν βλέπεις κόσμο να τα χορεύει σε κάποιο club? Θυμάσαι την πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο?

Jack: Η αλήθεια είναι ότι είναι παράξενο να ακούς τραγούδια σου στο ραδιόφωνο. Με πιάνει ένα περίεργο συναίσθημα και δεν ξέρω τι να κάνω. Συνήθως αν ακούσω White Lies στο ράδιο το κλείνω. Ακούς τον εαυτό σου, θες να το χαρείς, αλλά υπάρχει κάτι αλαζονικό σε αυτή την διαδικασία που με κάνει να νιώθω άβολα. Στα club είναι διαφορετικό, γιατί μπορείς να έχεις eye contact με αυτούς που διασκεδάζουν με το τραγούδι σου, τον τρόπο που το κάνουν ή πως τραγουδούν τους στίχους. Είναι κάτι που δεν έχεις την ευκαιρία να το δεις πολλές φορές ούτε στις συναυλίες με όλα τα φώτα πάνω σου...

Ο Joshua Hayward των Horrors, είπε πρόσφατα ότι το web 2.0 κατέστρεψε την underground σκηνή και ότι ο ίδιος θα ήθελε να καταστρέψει το internet. Εσείς από την άλλη, χρησιμοποιείτε όλα τα γνωστά social media (myspace, tweeter, facebouk, etc). Αμφέβαλες ποτέ για την αναγκαιότητά τους και την επιρροή τους?

Jack: Γενικά το Internet δημιούργησε μια παράξενη κατάσταση που άλλαξε εντελώς το πως δουλέυουν τα πράγματα με τη μουσική. Για παράδειγμα μόλις ακούσεις για μια νέα μπάντα, επισκέφθεσαι το myspace τους και δέχεσαι αυτόματα την πληροφορία. Αυτό για μένα σημαίνει ότι πρέπει να είσαι ακόμα πιο προσεκτικός με το τι ακούς. Πολλοί πιστεύουν ότι κάνεις μια μπάντα, βάζεις το υλικό σου στο internet και μετά ανεβαίνεις κατευθέιαν στα charts.Συνήθως όμως ο κόσμος ακούει και κατεβάζει εκατοντάδες τραγούδια τον μήνα και τα περισσότερα τα προσπερνάει ή βάζει τυχαία να παίξουν κάποια από αυτά. H ευκολία στην πρόσβαση μουσικής πρέπει να μας κάνει πιο κριτικούς απέναντί της και όχι πιο νωχελικούς και αδιάφορους. To Myspace ήταν μια παγκόσμια τομή στην μουσική βιομηχανία και βοήθησε αρκετές μπάντες. Και στη δική μας περίπτωση, η myspace σελίδα μας είναι ο τόπος που οι περισσότεροι ανακάλυψαν και άκουσαν τα τραγούδια μας.
Για μένα τα πράγματα έχουν ως εξής: όποιος είναι σε συγκρότημα, νομίζω ότι θέλει να ακουστεί η μουσική τους σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Αυτό θέλω να μπορώ να πετύχω, πολλούς ανθρώπους σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτό που κάνουμε. Το Internet αποδείχθηκε το καλύτερο μέρος για να συμβεί κάτι τέτοιο και αυτό είναι ότι καλύτερο για μένα. Όχι, δεν θα ηθελα να το γκρεμίσω όπως ο Joshua. Μου αρέσει, σου δίνει την δυνατότητα επικοινωνίας με τους fans, μια πολύ καλή επαφή.

Μια και πιστεύετε ότι το παράνομο downloading βλάπτει την μουσική, τι ήταν το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό όταν έμαθες ότι το Pirate Party κέρδισε το 7,1% των ψηφοφόρων της Σουηδίας τις ευροεκλογές?

Jack: Το είδα κάπως βιαστικά αυτό, δεν ξέρω ποιοι είναι να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω ψάξει. Το παράνομο downloading δεν μπορείς να το ελέκξεις απόλυτα, είναι κατι που θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Σαν μουσικός πρεπει να μάθεις να ζεις με αυτό και να το αποδεχτείς. Η μουσική βιομηχανία όμως πρέπει να βρει έναν τρόπο να επιστρέψει και να συμφιλιωθεί με το κοινό και τις πωλήσεις. Ισως πρέπει να χαμηλώσουν και τις τιμές. Τα βασικό είναι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και ακούνε μουσική θα υπάρχει και ζήτηση. Πάντα θα υπάρχει εμπόριο στον τομέα αυτό και πρέπει να βρίσκεις τρόπους να μπορείς να βγάλεις χρήματα από αυτό. Ελπίζω να βρεθεί μια λύση ώστε οι μουσικοί να ασχολούνται μόνο με το πως να γράφουν πραγματικά καλά τραγούδια.

Ας πούμε υποθετικά ότι οι Cure, οι New Order και οι Depeche Mode σας προτείνουν την ίδια στιγμή να κάνετε τουρνέ μαζί τους. Ποιους θα διαλέγατε και γιατί?

Jack: Νομίζω ότι θα διάλεγα τους Depeche Mode επειδή...όχι, όχι, μάλλον τους Cure...εμμ..Οχι, θα διάλεγα τους Depeche Mode γιατί είναι πραγματικά σημαντικοί σε πολλούς ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο στον καθένα. Πιστεύω ότι ήταν το πρώτο σοβαρό και μεγαλύτερο crossover συγκρότημα. Εχουν σκοτεινά, ποπ και ροκ στοιχεία στον ήχο τους, όπως και στο τι πραγματικά αντιπροσωπεύουν σαν μπάντα,  και τα συνδυάζουν όλα μαζί με εξαιρετικό τρόπο. Ηταν το πρώτο συγκρότημα που πέτυχε κάτι τέτοιο. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν τόσοι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι που διασκεδάζουν με την μουσική τους. Υπάρχει τρομερή ενέργεια με τους Depeche Mode, πραγματικά upbeat και συναρπαστικοί.Είναι φανταστικοί στις συναυλίες τους.
Εχω δει και τους Cure αρκετές φορές στο παρελθόν, είναι από τα κορυφαία live συγκροτήματα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να ακούσεις τα τραγούδια που θα ήθελες. Θέλω να πώ, έχουν γράψει εκατοντάδες τραγούδια και είναι δύσκολο να πετύχεις μια συναυλία τους που θα ακούσεις όλα τα αγαπημένα σου. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα όμως...

Συνέντευξη: Kώστας Μπρέλλας
Constructed: Eva Me,  Κ. Μπρέλλας, B. Γιαννακόπουλος
Μετάφραση: K. Mπρέλλας, Eva Me
intro text: Κ. Μπρέλλας

WL official