Αυτό το πράγμα που συμβαίνει με την εναλλακτική pop-rock σκηνή τη σήμερον ημέρα μου θυμίζει λίγο Starbucks coffee. Ας αφήσουμε το κατεβατό των παραλληρισμών και σχέσεων που γεννά αυτή η εξομοίωση στην άκρη, γιατί θα ξεφύγουμε τελείως και είναι αρχή ακόμα, και ας μείνουμε σε ένα σημείο μόνο: όλα τα ροφήματα(sic!) θα τα δοκιμάσεις και όλα καλά είναι εδώ που τα λέμε αλλά ένα θα σου αρέσει λίγο περισσότερο και θα παραγγέλνεις συχνότερα... Νo?

Στην εν λόγω σκηνή τώρα... Είναι από δύσκολο εως αδύνατο να απορρίψεις ένα album σαν "κακό". Οι συνταγές είναι δοκιμασμένες και οι παραγωγές κάτι παραπάνω από εξαιρετικές και καλοί μουσικοί εξακολουθούν να γεννιούνται. Η πλάστιγγα μιας "κριτικής άποψης" κλίνει περισσότερο σύμφωνα με το συνολικό αποτέλεσμα/εντύπωση, που αφήνει o κάθε δίσκος πάνω σου. Σε άλλους αρέσουν οι Bloc Party, σε άλλους οι Editors.΄Αλλοι υποκλίνονται μπροστά στους Kaiser Chiefs, τους Futureheads, τους Franz Ferdinand, τους Interpol (ok αυτοί ειναι βετεράνοι), τους Killers (για να πάμε και λίγο στην άλλη όχθη). Κάποιοι επιμένουν ότι όντως το δισκάκι των Arctic Monkeys αξίζει το δεκάρι. Stills ή Rakes ή Bravery ή Maxïmo Park... Και πάει λέγοντας....Ο κατάλογος είναι και θα συνεχίσει να γίνεται όλο και πιο απέραντος, όσες ενδεχομένως και οι ονομασίες συγκροτημάτων που μπορούν να προκύψουν από την Αγγλικήν. Το τι σου κάνει click είναι απολύτως προσωπικό και σεβαστό πιστέυω, εκτός αν σ'αρέσουν όλα οπότε πάω πάσο μπροστά στο αδύνατο, το ασυμβίβαστο και ικανό να μου κάψει λίγα εγκεφαλικά κύτταρα. Εμένα λοιπόν μου έκαναν click οι White Rose Movement και αποτελούν την πρώτη παράβαση του New Year's Resolution: "Δεν θα ξανασχοληθώ σοβαρά με neo-ντεμπούτα παρά μόνο αν είναι κάτι εξαιρετικό. Έλεος πια! Που να προλάβεις? Αρχίζουν και τα follow-ups..." Βέβαια άκουγα τα αμφιβόλου ποιότητας και προελεύσεως mp3s του συγκροτήματος από πέρυσι. So Ι guess I'm not quite breaking any promises yet...

Και ενώ η ανάδρομη πορεία του... Απόλλωνα (ως θεού της μουσικής και μουσικού πλανήτη φαντάζομαι) συνεχίζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ( neo-post-punk / new-new-wave => neo-punk / another-punk-revival =>???!) οι WRM κυκλοφόρησαν το "Kick" τον Απρίλη μετά από πολλά date - pushbacks. Τα παιδάκια είναι χαριτωμένα και stylish και τόσο καμμένα (upbringing σε κοινόβιο, stint in underground club management και τέτοια) όσο χρειάζεται για ένα καθώς πρέπει rock 'n roll attitude. Και ναι λοιπόν! Ο τραγουδιστής Finn Vine θυμίζει τον Curtis! (Ώρες ώρες τους σκέφτομαι όλους αυτούς τους Νeo μαζεμένους στα casting του "Control"...). Αλλά έχει και φωνή με έκταση και χρώμα, sexy βρωμιά και κάτι falsetto που κάνουν τον θεατρικό pop χαρακτήρα του απόλυτου single "Love is a number" ακόμα πιο παιχνιδιάρικο. Τόσο που σχεδόν ξεχνάς εκείνο το familiar μπάσο του Peter Ηook που νομίζεις πως άκουσες στην αρχή.

Kαι ναι επίσης! Η 80ίλα είναι διάχυτη και προτάσσεται αυθαδώς! Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, τα drums, το πρώτο σχήμα στο μπάσο, το πέρασμα των synths και οι γρατζουνιές της κιθάρας του opener "Κick" όλα φωνάζουν 80s. Αυτό που με εξιτάρει προσωπικά όμως, είναι πως το νεορομαντικό συνδυάζεται με τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις της εποχής (απο dark μέχρι death), με ελάχιστη funk διακόσμηση σε σημεία ενώ όλα περιβάλλονται από αρκετη φασαρία (Even though Ι doubt they stare at their shoes while playing... More probably with their noses in the air...) και σερβίρονται με ένα γενικότερο σπιντάρισμα. Hardcore Duran Duran? Softer NIN? Trendier Cure? Depeche high on lil blue pills? Υπερβολές... Όπως και να'χει, όλα σε full effect στο δεύτερο single "Alsatian" και αγαπημένο μου του δίσκου. Οι κιθάρες λοιπόν εκτός από μελωδικά σχήματα φτιάχνουν και αρκετό θόρυβο ενώ τα ρετροφουτουριστικά πλήκτρα σπρώχνονται αρκετά μπροστά (το κορίτσι, η Taxxi, πίσω από αυτά είναι χαριτωμένο εξάλλου σαν μία απολύτως ταιριαστή αναβίωση της Pris του "Blade Runner" και τα backing vocals της ιδιαίτερα γοητευτικά θυμίζοντας τις πιο όμορφες στιγμές των Stellastarr*).

Σίγουρα, η παραγωγή έχει παίξει σημαντικό ρόλο στα παραπάνω. Στη θέση αυτή βρίσκεται για μια ακόμα φορά ο guru Paul Epworth, o άνθρωπος που έχει βάλει το χεράκι του στα περισσότερα από τα πρόσφατα επιτεύγματα της σκηνής. Και ίσως το βάζει λίγο too much, μιας και από ένα σημείο και μετά μοιάζει να έχει μπει αυτόματος πιλότος και η έμπνευση κάπου να σταματά. Η αδρεναλίνη πάντως εξακολουθεί να ανεβαίνει! Το τελευταίο track "Cruella" ανταμοίβωντας την υπομονή του ακροατή στην όποια κούραση (είτε απο τα ολίγον τι χαοτικά "Pig Heil Jam" και "Idiot Drugs" είτε από τα ολίγον τι μια-απο-τα-ίδια "Deborah Carne" και "Testcard Girl" - διαλέγεις και παίρνεις) είναι από τα pop highlights ενώ το hidden που ακολουθεί τρια λεπτάκια μετά το επίσημο τέλος του album είναι ακείνη ακριβώς η αργή, συναισθηματική στιγμή που συνειδητοποιείς ότι σου έλειψε κατα τη διάρκεια του. Στον ίδιο ρυθμό κινείται και το "White Swan" με ακόμα πιο πεθαμένη κιθάρα, μαστουρωμένα drums και distorted φωνή αλλά δυστυχώς δεν βρίσκεται στον δίσκο (b-side του "Alsatian"). Χμμμμ... μάλλον ξέχασα να πω κάτι για τους εφετζίδικους στίχους... Λίγο άμφι-, λίγο sureal, λίγα έξυπνα τσιτάτα και (εντυπωσιακά) αρκετές άγνωστες λέξεις! Bohemian poetry...

Αυτά... Πάω να φτιάξω φραπεδάκι τώρα ;-)

Rating: 8,1 / 10
 Μαρία Καραγκούνη