Οι βρετανοί Wild Beasts είναι μάλλον από τα πιο αδικημένα συγκροτήματα της μουσικής βιομηχανίας της χώρας τους, απολαμβάνοντας ελάχιστη εμπορική επιτυχία σε σχέση με την ποιότητα της δουλειάς τους. Δημοσιότητα έλαβαν κυρίως μετά την περσινή τους υποψηφιότητα για το Mercury Prize , το οποίο δικαίως ή αδίκως έχασαν μέσα απ' τα χέρια από τους XX. Τον περασμένο Μάιο έκαναν την επιστροφή τους με το Smother, το τρίτο τους album που αποτελεί και την τρίτη εκπληκτική προσθήκη στη δισκογραφία τους.

"Smother", δηλαδή καταπνίγω. Πού μπορεί να οδηγήσει ο καταπνιγμός της επιθυμίας και της έκφρασης; Γιατί ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει τις πραγματικές του επιθυμίες; Γιατί γίνεται κυνικός; Ποιες είναι οι συνέπειες των λανθασμένων επιλογών; Πώς βγαίνει κανείς από τα αδιέξοδα; Πόσο επώδυνο είναι να συνειδητοποιείς την περατότητα της ύπαρξης; Ερωτήματα που μεταξύ άλλων απασχόλησαν τους Wild Beasts στη δημιουργία αυτού του ιδιαίτερα σκεπτικιστικού, εσωτερικού και ψυχολογημένου δίσκου. Πρόκειται για το απόλυτο ψυχογράφημα της ανθρώπινης αδυναμίας, μέσα από μια απροσδόκητα ώριμη ματιά, δεδομένου του νεαρού της ηλικίας των μελών.

Εκτός από τα παραπάνω, όμως, το συγκρότημα κατάφερε απρόσμενα καλά να ντύσει τους εξαιρετικούς στίχους με μαγικές συνθέσεις. Εκκεντρικό και μυστηριώδες, αλλά καθόλου δήθεν, αρκετά ρυθμικό, αλλά και μελωδικό, με άψογη παραγωγή και με ήχο σύνθετο και άκρως ενδιαφέροντα (αν και προσεγγίσιμο μόνο μετά από πολλά ακούσματα), το album δεν απέχει πολύ από την τελειότητα. Τα φωνητικά του Hayden Thorpe με τα άπαιχτα φαλτσέτα για μία ακόμη φορά προκαλούν ανατριχίλες, ενώ ωραίες είναι και οι αλλαγές, όπου ερμηνεύει ο Tom Fleming.

Το σπουδαιότερο απ' όλα, όμως, είναι ότι η μουσική των Wild Beasts έχει ένα σπάνιο χαρακτηριστικό: είναι τόσο εμπνευσμένη και διαφορετική από τα τετριμμένα, που μοιάζει να είναι αυθύπαρκτη και δυσκολεύει τον ακροατή να εντάξει το άκουσμα αυστηρά σε ένα πλαίσιο από τα ήδη υπάρχοντα. Αποτέλεσμα; Του αφήνει περιθώρια μοναδικής ελευθερίας. Όταν ακούς το Smother είσαι κύριος της φαντασίας σου. Εσύ επιλέγεις τις εικόνες που θα δημιουργήσεις. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη μας και την παράμετρο "στίχοι", τότε είναι που ο δίσκος επιδέχεται πραγματικά πολλούς διαφορετικούς τρόπους ακρόασης. Άλλος θα παρασυρθεί από τα έντονα ρυθμικά μοτίβα ή θα απολαύσει τα γλυκά riffάκια ή θα δώσει βάση στην αγγελική φωνή του Thorpe και άλλος θα εστιάσει την προσοχή του στη βαθιά μελαγχολία των στίχων. Το σίγουρο είναι ότι και οι δύο θα έχουν υπέρ αρκετά ερεθίσματα για να κλείσουν τα μάτια και να αφήσουν την φαντασία τους να καλπάσει, όπως λέγαμε νωρίτερα. Και αυτή είναι η μαγεία της ιδανικής μουσικής: να αφήνει τον ακροατή να επιλέξει τον τρόπο που θα την ακούσει, αντί να του δίνει μασημένη τροφή.

Ας ρίξουμε όμως μια πιο ειδική ματιά στις καλύτερες στιγμές του Smother, που δεν είναι καθόλου λίγες. Στο εν λόγω album βρίσκει κανείς πραγματικά σπουδαία κομμάτια, όπως το μοναχικό και νοσταλγικό πρώτο single "Albatross" ή το υπέροχο "Bed Of Nails" που περιγράφει έναν δυνατό έρωτα, ο οποίος ολοκληρώνεται με τη δημιουργία ζωής. Αξεπέραστο και το "Loop The Loop", που σκιαγραφεί τον εσωτερικό αποπροσανατολισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Φυσικά δε θα μπορούσε να παραλειφθεί το σχεδόν 8λεπτο επικό "End Come To Soon", ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει μελωδικά ο δίσκος, καθώς αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως μουσικό επίτευγμα που συναντά κανείς στο Smother και σίγουρα ένα από τα κομμάτια για τα οποία θα θυμόμαστε το 2011 στο μέλλον.

Κάπως έτσι, λοιπόν, οι βρετανοί έκαναν και πάλι το θαύμα τους. Αν και υπάρχουν διάφορα πολύ καλά indie συγκροτήματα με κοντινό ήχο (Grizzly Bear, Yeasayer, Local Natives κ.ά.), το Smother αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Wild Beasts ξεχωρίζουν, και μάλιστα βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από όλους. Φίλοι ή μη του είδους, πάντως, μην αφήσετε το καταπληκτικό αυτό album να ξεφύγει από τη συλλογή σας.