306 π.Χ. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής ύστερα από την νίκη του στην ναυμαχία στην Σαλαμίνα της Κύπρου, παίρνει την τρίαινά του και ποζάρει στα ίδια του τα νομίσματα σαν ο αγαπημένος γιος του Ποσειδώνα -μία ματαιοδοξία που χαρακτηρίζει όλους τους βασιλιάδες. Ο Μακεδόνας αυτός λοιπόν, απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που λέγεται ότι ήταν και ωραίος και δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό, κληροδότησε στην ανθρωπότητα ένα από τα πιο φανταχτερά αγάλματα, τη Νίκη της Σαμοθράκης. Το άγαλμα βρισκόταν στην Σαμοθράκη, αυτό το νησί του βορείου Αιγαίου με τις εντυπωσιακές του ομορφιές, που οι Μακεδόνες το θεωρούσαν δικό τους, σε μια εξέδρα τού υπερυψωμένου ιερού των Μεγάλων Θεών.

24 Μαΐου 2007. Ιταλία. O Adam Wiltzie -ένας εκ των δύο μελών των Stars Of The Lid- βρίσκεται σε περιοδεία στην Ευρώπη και εκείνη το βράδυ παίζει στην Μπολόνια. Καλεί τον φίλο και συνάδελφό του Francesco Donadello στην συναυλία, ο οποίος με την σειρά του θα έχει για παρέα τον Dustin O' Halloran. Με το πέρας της συναυλίας, Adam Wiltzie και Dustin O' Halloran, γεύονται την ιταλική κουζίνα και αφού ικανοποιήσουν τις γαστρονομικές τους απαιτήσεις, αποφασίζουν να συνεργαστούν. Και ο τίτλος που θα αποτυπώνει την μουσική έκφραση του ντουέτου, A Winged Victory For The Sullen. Τι τους παρέπεμψε όμως σε αυτό το όνομα; Μα το άγαλμα της θεάς Νίκης, που πλέον βρίσκεται στο μουσείου του Λούβρου, και έχει το όνομα Winged Victory Of Samothrace.

O Adam Wiltzie -πλέον κάτοικος Βρυξελλών- παρόλο που είναι μέλος των Stars Of The Lid, παρόλο που έχει κάνει πράγματα μόνος του ή και με άλλους μαζί, όπως για παράδειγμα τους The Dead Texan με την Ελληνίδα Χριστίνα Βάντζου, απείχε από την δισκογραφία από το 2007. Ο δε Dustin O' Halloran μάς χάρισε φέτος ένα πανέμορφο άλμπουμ και συνεχίζει τις μουσικές του αναζητήσεις -πρώτα με τους Devics και στην πορεία με σόλο καριέρα- εδώ και 13 χρόνια. Το να συναντηθούν λοιπόν οι δυο τους και να αποφασίσουν να συνεργαστούν, για τον κόσμο που τους γνώριζε, ήταν ένα αναπάντεχο νέο και όλοι είχαν στο μυαλό τους τον ήχο που θα δημιουργούσαν. Ένας ήχος που από την μία θα χαρακτηριζόταν από τις ενορχηστρώσεις του Adam Wiltzie, τις drone παρεμβάσεις και τις ambient καταβολές, ενώ, από την άλλη ο Dustin O' Halloran θα έδινε χαρακτήρα σε αυτό τον απρόσωπο -κάποιες φορές- ήχο με τις μελαγχολικές νότες του πιάνου να αποτυπώνονται στο μυαλό του ακροατή. Αυτό περίπου συμβαίνει και στα επτά κομμάτια του ομότιτλου άλμπουμ, στο οποίο οι παρουσίες σημαντικών μουσικών είναι πολλές και σημαντικές. Θα σταθώ σε δύο από αυτές. Στην Ισλανδή Hildur Gudnadottir και στον Peter Broderick. Και οι δυο δίνουν τα διαπιστευτήρια στο Requiem For The Static King Part One, με το τσέλο και το βιολί να συγκλονίζουν, ενώ στο Part Two η ατμόσφαιρα που δημιουργείται φέρνει στον νου τις δουλειές του αξεπέραστου Claude Debussy. Ίσως η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, το A Symphony Pathetique, ξεδιαλύνει την αχλή από το μυαλό του ακροατή. Και δεν είναι μόνο η δήλωση του Adam Wiltzie που υποστηρίζει ότι μετά από κοντά είκοσι χρόνια κατάφερε να δημιουργήσει ενδιαφέρον ambient drone μουσική στο εν λόγω κομμάτι, ούτε και η χαρισματική πινελιά του ετέρου μουσικού να αγγίζει τις καρδιές μας με έναν ευγενικό, σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο. Η μαγεία στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι ότι υπάρχουν κάποιες στιγμές όπου όχι πάνω από μία ή δύο νότες παίζονται, και δημιουργείται η αίσθηση ότι θα σταματήσει η μουσική και αυτή θα ηχεί ακόμη μέσα μας -και όχι ασφαλώς ελέω έντασης. Ο αυτοσκοπός δηλαδή της ίδιας της μουσικής. Να σε κάνει να δραπετεύσεις από την πραγματικότητα ή να σε επαναφέρει σε αυτή. Η ισορροπία ιδεαλισμού και ρεαλισμού, υλικού και άυλου είναι το κομμάτι αυτό. Να νοιώθεις ότι δραπετεύεις από τον κόσμο και ταυτόχρονα να βιώνεις και την πραγματική λεπτομέρεια που λαμβάνει χώρα γύρω σου. Εδώ δεν μιλάμε ότι το άτομο βρίσκεται σε μία κατάσταση αμφιθυμίας, αλλά σε μία εναρμόνιση τού είναι με το δέον.

Το άκουσμα του "A Winged Victory For The Sullen" είναι πολύ προσωπικό, όπως άλλωστε είναι και αυτός ο ήχος της μουσικής γενικότερα. Πάντοτε επίκαιρος, δεν αποτελεί εξαίρεση ούτε αυτή την εποχή και μας βοηθά να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και εν τέλει να απολαύσουμε την ίδια την ζωή, όπως της αρμόζει, δίχως να ανησυχούμε για το επέκεινα. Ας ατενίσουμε και εμείς την ζωή, όπως της πρέπει, όπως ατενίζει η ίδια η θεά Νίκη μπροστά στην πρύμνη το μέλλον. Με παρρησία, τόλμη και φρόνηση.