Cult bands from the past calling in the present and future... ή αλλιώς Throbbing Gristle, Swans, Anti-Nowhere League, Alien Sex Fiend live in London! Εν έτει 2010 παρακαλώ...

Ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εβδομάδες μου σ' αυτό το κρύο και γεμάτο υγρασία νησί, στο κόκκινο Λονδίνο. Όταν μάλιστα ξεκινούσε, ακόμα δεν πίστευα ότι τόσο σύντομα και με τόσα λίγα χρήματα μέσα σε 6 μέρες θα έβλεπα επιτέλους 4 από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, τα 3, σχεδόν πρωτοπόρα στο είδος τους. Κι όμως συνέβη και ήταν τουλάχιστον αποκαλυπτική εμπειρία... Σήμερα γράφω για τις συναυλίες των Throbbing Gristle και των Swans (που κατεβαίνουν και στην Ελλάδα), και πολύ σύντομα επανέρχομαι με το 2ο μέρος για τις άλλες δύο cult μπάντες...

Σάββατο 23 Οκτωβρίου, The Village Underground

T H R O B B I N G  G R I S T L E  (a)Live

Υπό τη σκιά αυτών των νέων:

‘In the evening 27th October TG members and their associated managements
received two emails from Genesis P-Orridge stating he was no longer
willing to perform in Throbbing Gristle and returned to his home in New York.

Cosey, Sleazy & Chris have concluded that once more, and for the time being,
Throbbing Gristle has Ceased to Exist, at least as a live entity...' 

Εντάξει ο μύθος αυτής της θρυλικής μπάντας δεν αμφισβητείται με κανένα τρόπο, ούτε καν με αυτό το, ας τα λέμε, live. Μην προτρέχετε, αφού θα εξηγηθώ αμέσως. Η γνώριμη από το 1975, τετράδα των Genesis P- Orridge, Cosey Fanni Tutti, Peter Sleazy Christopherson και Chris Carter έγινε γνωστή και μουσικά μοναδική για τρεις λόγους, την αμφιλεγόμενη αισθητική και κοινωνική τους παρουσία, το μουσικό πειραματισμό της ο οποίος ήταν εμφανής και σε όλα τα side projects που δημιουργήθηκαν μέχρι σήμερα  (Psychic TV, Chris&Cosey, Carter Tutti) και την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν στα live τους. Παρουσίες φορτισμένες με την transgender αισθητική και κοσμοθεωρία, άνθρωποι με αυθεντικότητα η οποία υπήρξε και ενδογενές στοιχείο των δεκαετιών '70 και '80 στις οποίες τοποθετείται το μουσικό τους ξεκίνημα αλλά και ευφάνταστοι μουσικοί επί σκηνής. Οι Throbbing Gristle, κατάφερναν να απευθύνονται και να ερεθίζουν την υποβόσκουσα δυναμική του κοινού τους και τελικά να την οδηγούν σ' ένα εκρηκτικό μείγμα οργής, χαράς, μουσικής και ηχητικής οδύνης και ηδονής.

Αυτή η εμφάνιση δεν είχε δυστυχώς κανένα από τα στοιχεία που γνωρίζαμε και προσωπικά κανένα από τα στοιχεία που είχα δει στο live των Psychic TV στην Αθήνα το 2005, παρ' ό,τι όλα τα υπόλοιπα, συνηγορούσαν στο αντίθετο. Ο πολυχώρος στον οποίο φιλοξενήθηκε αυτή η συναυλία είναι ένας πρόσφατα ανακαινισμένος χώρος σε μια από τις χιλιάδες στοές του Λονδίνου, σε ένα στενό, ασφυκτικά στριμωγμένο ανάμεσα σε δυο κεντρικούς δρόμους, το οποίο περνάει σχεδόν απαρατήρητο στον περαστικό και είναι γεμάτο με υγρασία, θορύβους από τις γραμμές του τρένου και αυτό τον υποκίτρινο δημόσιο φωτισμό του Λονδίνου. Ένας ιδανικός τόπος δηλαδή για να εμφανιστούν οι TG. Το πρόβλημα, ήταν πως αυτό που παρακολουθήσαμε, κατά γενική ομολογία δεν ήταν live και μόνο επειδή ήταν οι TG δε θα εξαπολύσω δριμύτατη κριτική. Κοινώς δε θα επαναλάβω τη γνώμη μου σύμφωνα με την οποία όταν οι μουσικοί δεν παίζουν μουσικά όργανα, αλλά κάθονται σε μια καρέκλα με ένα laptop μπροστά τους, αυτό που βλέπουμε ΔΕΝ είναι συναυλία. Πόσο μάλλον όταν ταυτόχρονα ο frontman και τραγουδιστής πίνει και το κρασάκι του. Σα να κάθονται δηλαδή όλοι στο γραφείο του σπιτιού τους κι εμείς να είμαστε απλοί παρατηρητές της καθημερινότητάς τους.

Ευτυχώς που υπήρξε η κόκκινη τρομπετούλα της Fanni Tutti, το ‘Discipline' στο encore και (μια από τις 4 συνολικά φορές τις οποίες σηκώθηκε ο P-Orridge να τραγουδήσει) υπήρξε λίγο άρωμα ζωντανής εμφάνισης με λίγη από την παλιά ενέργεια των TG. Το κοινό φαινόταν να έχει από πριν ενσωματωμένη, μια ενέργεια που δεν βρήκε καμία στιγμή διέξοδο, παρακολουθούσε ως το τέλος σχεδόν υπνωτισμένο από τους πειραματικούς ρυθμούς και την έλλειψη της παραμικρής κίνησης στη σκηνή, παρασυρμένο σε ολόκληρη τη συναυλία σε μια ατελείωτη και κυκλική, μεθυστική κίνηση...σα μούδιασμα. Αυτά.

Τελικά ο τύπος που με βοήθησε να βρω το Village Underground προφανώς είχε περάσει καλύτερα στην περσινή συναυλία τους όταν μου έλεγε ‘Hey, man, have a great time, enjoy tonight!'

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010, The Koko 

Swans ... A torture!!!

Ευτυχώς που η συναυλία γινόταν στον αγαπημένο μου χώρο στο Λονδίνο 

Εξαιρετικό πράγματι νέο, η επανένωση των Swans, ή μάλλον η απόφαση του Michael Gira να τους ξαναζωντανέψει , τις δηλώσεις του οποίου επί του θέματος αφήνω ασχολίαστες αυτή τη στιγμή, κυρίως γιατί δίνουν ένα στίγμα της γενικότερης ιδεολογίας η οποία τον διακατέχει και την οποία εγώ προσωπικά ως στάση ζωής, την πολεμώ σφοδρά. Εδώ μας ενδιαφέρει το μουσικό αποτέλεσμα αυτής της επανένωσης έχοντας ένα πολύ θετικό δεδομένο, το μουσικό παρελθόν των Swans και ένα αμφιλεγόμενο νέο άλμπουμ μέσα στο 2010, το ‘My father will guide me up a rope to the sky'. Το live αυτό προς τεράστια έκπληξη όσων παρακολουθούμε κάποια χρόνια συναυλίες στη Μεγάλη Βρεταννία, άρχισε με 3 ώρες καθυστέρηση, γεγονός το οποίο ο κόσμος του Koko επέλεξε να το ‘προσπεράσει'. Ένα κοινό το οποίο επίσης θα αφήσω ασχολίαστο αν και οι συμπεριφορές που είδα μπροστά στα μάτια μου, σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των ακροατών των Swans... Αρκεί να σας πω ότι δυο φορές έφαγαν κυριολεκτικά ξύλο δυο κοπέλες από δυο άτομα διαφορετικά μεταξύ τους, σε άλλα σημεία του χώρου, τα οποία άτομα είχαν σωματική διάπλαση 3πλάσια των κοριτσιών και σα να μην έφτανε αυτό, οι διπλανοί δεν αντέδρασαν καθόλου σε καμία περίπτωση...Όπως είπα...τα προσπερνάω. Εγώ λοιπόν, αντιδρώ περίεργα και το νευρικό μου σύστημα υφίσταται ανεπανόρθωτες συνέπειες, όταν διαπιστώνω ότι κάποιος με έχει φέρει σε ένα μέρος για να με βασανίσει και όχι εν αγνοία του αλλά με πρόθεση, γιατί έτσι περνάει καλά ο ίδιος. Είμαι άνθρωπος που ΠΟΤΕ ! δεν έχω αποτρέψει άλλο κόσμο από το να παρακολουθήσει οποιουδήποτε είδους θέαμα...

Μετά λοιπόν από 3 ώρες αναμονής, σε ένα κατάμεστο Koko, ένα θέατρο μπαρόκ, στεγασμένο με ένα τεράστιο θόλο, με θεωρεία στο εσωτερικό του σε 5 επίπεδα, χωρητικότητας 1400 ανθρώπων, με εξαιρετική ακουστική και λόγω του σωστού σχεδιασμού του, αρχίζει να ακούγεται πολύ δυνατά ένας μακρόσυρτος ήχος σε μια ψηλή συχνότητα, χωρίς εναλλαγές. Δεν περνάει ούτε ένα, ούτε πέντε λεπτά και ήδη τα αυτιά πονάνε στην κυριολεξία ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ! Αρκετός κόσμος κινείται προς τα έξω ενώ άλλοι παραμένουν ακούνητοι στις θέσεις τους. Η συχνότητα αυτή, με ένταση που παρέλυε κάθε υγιές σημείο του εγκεφάλου και του σώματος, συνεχίστηκε...για 20' !!!!!! Στη συνέχεια και ενώ η συχνότητα αυτή συνέχιζε να παίζει με αμείωτη ένταση, ο Thor Harris ήρθε στη σκηνή και άρχισε να χτυπάει το dulcimer, ένα εντυπωσιακό κατά τα άλλα όργανο, ένα είδος άρπας το οποίο παράγει ήχο αντίστοιχο με το ξυλόφωνο. Ο Harris λοιπόν κρατώντας δυο μεγάλα ξύλινα σφυράκια άρχισε να παίζει αυτό το όργανο και το αποτέλεσμα ήταν να ακούμε τον προηγούμενο ενοχλητικό θόρυβο παράλληλα με τον ήχο αυτού του οργάνου που ήταν σαν χιλιάδες καμπανάκια  σε αμείωτη ένταση. Ήταν η εισαγωγή στο ‘No words/No thoughts'....Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί το μαρτύριο αυτού του ακούσματος...δεν υπερβάλλω καθόλου. Μετά από συνολικά 30' οι Swans βρίσκονται σε πλήρη απαρτία επί σκηνής και δίνουν όλη την ενέργεια και την ένταση που μπορούν να αντέξουν τα μουσικά όργανα με αποτέλεσμα ένα υπερβολικά θορυβώδες άκουσμα του ‘Your property', το οποίο αν και είχε θετικά στοιχεία, μετά το βασανιστήριο του προηγούμενου μισαώρου, μόνο βρισίδια έβγαζε από το δικό μου στόμα και μια θηριώδη επιθυμία να ανέβω στη σκηνή και να πλακώσω στο ξύλο το Michael Gira. Δεν αστειεύομαι, οι ηχολήπτες οι κακόμοιροι δεν είχαν καμία δουλειά απ' ό,τι φάνηκε... Το τρίτο κομμάτι, ξεκίνησε σε μια άλλη συχνότητα, αυτή του σφυρίγματος, σε τρομερή επίσης ένταση, όχι δε φανταζόταν κανείς αυτή την εισαγωγή στο ‘Sex, God Sex' ενώ ήδη ξεκινούσαν και οι πρώτες αποχωρήσεις από τη συναυλία. Προσωπικά αποφάσισα να βγω και να ακούω το θόρυβο αυτό από την γκαρνταρόμπα. Ακόμα και εκεί όμως, η κατάσταση ήταν αφόρητη σε βαθμό που ακόμα και οι υπάλληλοι του χώρου άρχισαν να βάζουν ο ένας μετά τον άλλο ωτοασπίδες. Έχοντας φτάσει σε όρια δακρύων, πρόθυμα μας έδωσαν κι εμάς ένα ζευγάρι και έτσι κάπως καταφέραμε να πλησιάσουμε και πάλι τον κεντρικό χώρο. Παρ' όλ' αυτά η ένταση του ήχου εξακολουθούσε να είναι οριακά ανεκτή, χωρίς να προκαλεί πόνο στ' αυτιά. Τραγικό σημείο στο τέλος του ‘Sex, God, Sex' τη στιγμή που ο M.Gira αποφάσισε κοιτώντας  ψηλά, να φωνάξει χωρίς μουσική επαναλαμβάνοντας τα εξής λόγια: ‘Jesus, Come down, Jesus Come down, say His name, Jesus...' Προς μεγάλη μου ανακούφιση το κοινό δε φώναξε μαζί του ‘Jesus'... Κατά τα λοιπά, δισκογραφικά αυτή η εμφάνιση έχοντας ως βάση το τελευταίο τους άλμπουμ πέρασε από τα: ‘Cop', ‘Swans are dead', ‘Children of God' ‘My father will guide me up a rope to the sky', και το setlist ήταν:

No words/No thoughts, Your property, Sex, God, Sex, Jim, Untitled Instrumental, I crawled, My birth, Beautiful Child, Eden Prison

Encore:

Little Mouth

Φεύγοντας διαπίστωσα πως η προσδοκία του ν' ακούσω τα ‘Miracle of Love', ‘Power and Sacrifice' ‘God damn the sun', ‘Mona Lisa Mother earth' ήταν τουλάχιστον γελοία...

Τα συμπεράσματα: Αν τελικά πάτε σε αυτό το live, περάστε από ένα φαρμακείο προηγουμένως και αγοράστε απαραίτητα ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. Εάν η κριτική αυτή δε σας έπεισε, αναζητείστε γνώμες κοινού για όλα τα προηγούμενα live των Swans τη φετινή χρονιά όπου σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό θα διαπιστώσετε τα περί τραγικής έντασης του ήχου σε όλο το live, τα περί ενοχλητικής καθυστέρησης στην εξέλιξη του πρώτου κομματιού κλπ. Οι Swans σήμερα δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τους Swans της δεκαετίας του '80 και του '90 και γι' αυτό ξεχάστε ό,τι προσδοκία έχετε ν' ακούσετε αυτή τη μυστικιστική, μακρόσυρτη φωνή του Gira σε κομμάτια όπως αυτά που κι εγώ περίμενα. Τέλος, αν παρ' ελπίδα διαβάζει αυτό το κείμενο κάποιος από τους ηχολήπτες του μέρους στο οποίο θα εμφανιστούν οι Swans, χωρίς να θέλω να υπαινιχτώ το παραμικρό για την επαγγελματική σας εμπειρία, προσέξτε υπερβολικά αυτό το live στις ρυθμίσεις του ήχου, γιατί με ή χωρίς τη συμβολή σας, μπορεί πραγματικά να φύγει κόσμος αν όχι κι εσείς οι ίδιοι, με μειωμένη ακοή.

Νάντια Σαββοπούλου

Swans photos: Myriamba