Τι γυρεύουν οι Buzzcocks στην Αθήνα εν έτει 2011, 35 χρόνια από την ίδρυσή τους και 5 μετά τον τελευταίο τους δίσκο, το Flat-pack Philosophy του 2006, που ήταν και η αφορμή για την προηγούμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας; Έστειλε κατά λάθος η Air-France τον εξοπλισμό τους στην Αθήνα (αμέσως μετά την ελληνική εμφάνισή τους ακολουθεί μία μίνι-περιοδεία πέντε συναυλιών στη Γαλλία) και αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν; Είναι τόση η δίψα του ελληνικού κοινού για punk/post-punk ακούσματα (βλέπε και Echo and the Bunnymen, Monochrome Set) που οι διοργανωτές κλείνουν ό,τι κινείται; Και ποιά θα είναι η προσέλευση του κόσμου σε μία βραδιά που περιλαμβάνει επίσης Tim Booth και Monochrome Set; Όσοι έρθουν θα έρθουν για όλη τη συναυλία, ή θα είναι μία από τις σχετικά συνηθισμένες στην Αθήνα « Άντε παίξε το ρημάδι το [Ever fallen in love σε αυτή την περίπτωση] να φύγουμε» βραδιές; Με τέτοιες απορίες σκοτώναμε την ώρα μας έξω από το Κύτταρο μέχρι να ανοίξουν επιτέλους οι πόρτες (έναρξη 21.30 έλεγε το εισιτήριο, αλλά μέχρι κατά τις 10 δεν είχε καν ανοίξει το ταμείο...).

Η προσέλευση ήταν τελικά μάλλον ικανοποιητική: αρκετός κόσμος ώστε το Κύτταρο να δείχνει σχετικά γεμάτο, αλλά όχι τόσος ώστε να υπάρξει πρόβλημά με βάση τα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Μεγάλος αριθμός 40+, στους οποίους προφανώς η έλευση των Buzzcocks ξυπνά εφηβικές αναμνήσεις, αλλά και νεότεροι που πάντα προσελκύονται από ονόματα που συνδυάζουν ιστορία με δύναμη και ένταση.

Μετά από πολύ μικρή αναμονή βγήκαν στη σκηνή οι Dead Dranks για να προσφέρουν το μάλλον απρόσμενο αλλά σίγουρα απαραίτητο support (εγώ τουλάχιστον δεν είχα αντιληφθεί ότι θα υπάρχει support). Το garage-punk που έπαιξαν, αν και δεν διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας, ήταν αρκετά ξεσηκωτικό και ιδανικό για ζέσταμα. Σε κάτι λιγότερο από ένα μισάωρο έπαιξαν εφτά δικά τους κομμάτια και ένα των Social Distortion, πριν πάρουν τη θέση τους στο κοινό.

Στις 23.20 βγήκαν οι Buzzcocks, βάζοντας αμέσως φωτιά με το Boredom και φροντίζοντας να μας καθησυχάσουν ότι κανείς δε θα βαρεθεί. Ακολουθεί το Fast Cars και ο κόσμος δείχνει για ποιό λόγο ήρθε: το ξύλο ξεκινάει για να μη σταματήσει σχεδόν ποτέ (σε σημείο παρεξήγησης σε ορισμένες περιπτώσεις, αφού μια δυο φορές ξεκίνησαν πραγματικοί καβγάδες)! Ο Pete Shelley μπορεί να θυμίζει πλέον τον Ian Holm στο ρόλο του Bilbo Baggins, αλλά αμφιβάλλω αν 30 χρόνια πριν η φωνή του και η σκηνική του παρουσία ήταν πολύ διαφορετική. Ο πραγματικός frontman όμως, αυτός που τραβάει όλα τα βλέμματα, είναι ο Steve Diggle, δείχνοντας προς το κοινό σε συγκεκριμένα σημεία των τραγουδιών, προαναγγέλλοντας με την σχεδόν ακατανόητη προφορά του τα κομμάτια, κάνοντας high-five με όποιον φτάνει από εκεί που στέκεται. Σε μια (όχι τόσο πρόσφατη πια) συνέντευξή του στο buzzcocks.com έλεγε ότι παρά την αρχική επιρροή που του άσκησαν οι Sex Pistols, γρήγορα επέστρεψε στους αγαπημένους του Who: three minute songs and smash the fucking guitars. Ίσως γι' αυτό έκανε και τόσα πολλά «Pete Townshend», είτε με το κλασσικό άλμα είτε με την κιθάρα ψηλά. Όσο για τους Danny Farrant (ντραμς) και Chris Remington (μπάσο), φρόντιζαν να προσφέρουν την απαραίτητη υποστήριξη χωρίς να κλέβουν την παράσταση από τους πρωταγωνιστές. Ειδικά ο τελευταίος κάποιες φορές μου θύμιζε μουσικό ρομπότ με τον διακόπτη επιλογής γυρισμένο στο punk!

Η ώρα περνούσε γρήγορα, με τα κλασσικά κομμάτια να έρχονται το ένα πίσω από το άλλο, σε ένα σετ που περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στα πρώτα άλμπουμ και σινγκλ. Η αλήθεια είναι ότι, είτε επειδή ο ήχος ήταν γενικά κακός, είτε επειδή τα διαδοχικά κύματα ξύλου με εκτόπισαν στην ίδια ευθεία με τα ηχεία, από ένα σημείο και μετά τα αυτιά μου δεν ξεχώριζαν τίποτα. Ακόμα κι έτσι ωστόσο, τόσο η ενέργεια του κοινού, με τα αδιάκοπα crowd-surfing, όσο και αυτή που έβγαινε από τη σκηνή, με τις δύο παλιοσειρές να παραμένουν αυθεντικοί χωρίς να γίνονται γραφικοί, ήταν αρκετές. Σε περίπου 50 λεπτά οι Buzzcocks πρόλαβαν να παίξουν 18 κομμάτια, πριν επιστρέψουν για το ανκόρ με No shit, Ever fallen in love και Orgasm addict. Κάπως έτσι μας χαιρέτησαν, ανταλλάσσοντας χειραψίες και high-five με όσους πλησίασαν στη σκηνή. Οι Buzzcocks μας προσέφεραν μια βραδιά όσο πιο κοντά στο αυθεντικό punk μπορεί να βρει κανείς σήμερα, και μια ευκαιρία για το κοινό να κάνει αυτό που απ' την αρχή πήγε να κάνει, να πλακωθεί (δεν ήθελε και πολύ εξάλλου, δεν χρειαζόταν καν τραγούδι, αρκούσε να δώσει ο ντράμερ το ρυθμό για να αρχίσει το χτύπημα), ενώ εμείς τους δώσαμε ένα ωραίο - θέλω να πιστεύω - δώρο για τα γενέθλια του Steve Diggle (έκλεινε τα 56).

Setlist: Boredom, Fast cars, I don't mind, Autonomy, Get on our own, Whatever happened to...?, Why she's a girl from the chainstore, Sick City, Moving away from the pulsebeat, Nothing left, I don't know what to do with my life, You say you don't love me, Noise annoys, Breakdown, Promises, Love you more, What do I get?, Harmony in my head. Encore: Oh shit!, Ever fallen in love (with someone you shouldn't 've), Orgasm addict.