Θα ήθελα να ξεκινήσω από τα θετικά. Πώς είπαμε λέγεται ο ντράμερ της Sunny? Ευχαρίστως καθόμουν να τον ακούω να παίζει σόλο ντραμς μία-μιάμισι ωρίτσα! Άπαιχτος, δηλαδή σκηνικά εγώ θα τον έβαζα μπροστά και τους κιθαρίστες πίσω από τη ντραμς, άντε σε μία υπερυψωμένη ο άνθρωπος, να φαίνεται ότι παίζει παπάδες και το ευχαριστιέται. Ο Dirk Polak εμφανίστηκε στη σκηνή δύο φορές (τη δεύτερη σώζοντας την παράσταση) παρουσιάζοντάς μας μια εκδοχή του θρυλικού "Links" των Mecano (δεν ξέρω αν η συνεργασία με τη Sunny Μπαλτζή στο αναμενόμενο cd της περιορίζεται στην νέα εκτέλεση του κλασικού track ή υπονοεί και κάτι περαιτέρω). Και μόνο να τον βλέπεις on stage ήταν απόλαυση, πόσο μάλλον να τον ακούς να ερμηνεύει αυτό το απίστευτο κομμάτι!

Έχω να ακούσω πραγματικά σπουδαίο δίσκο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από την δεκαετία του 1980, εντάξει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έπαψα να ασχολούμαι αλλά όταν ανέβηκε στη σκηνή να συνοδεύσει την Sunny στο κομμάτι που του έγραψε (φαντάζομαι για κάποιον επερχόμενο δίσκο) η φωνή του γέμισε το Κύταρρο, ακόμα και τα νιαουρίσματα της Sunny δεν αλλοίωναν το μεγαλείο της φωνής του.

Δεν ξέρω πόσων ετών είναι η Sunny Μπαλτζή και ούτε με ενδιαφέρει. Είναι φοβερά χαριτωμένη και, αναμφίβολα, ερωτεύσιμη! Θα μπορούσα να παρακολουθώ την Sunny με τα ολ-σταρ των 100 ευρώ, το στρας παντελόνι και την ζώνη με καρφιά να κινείται, να παίρνει πόζες και να κάνει φατσούλες με τις ώρες. Δυστυχώς όμως όχι και να τραγουδάει! Πολύ φοβάμαι ότι μετά από αυτό το ανεπίσημο review η Sunny και οι φίλες της θα με διαγράψουν από την λίστα τους στο Facebook αλλά hey, what is this life for? Την Sunny Μπαλτζή την ήξερα από το ραδιόφωνο, ήξερα ότι δίνει κομμάτια σε κάποιους καλλιτέχνες οι οποίοι με αφήνουν παγερά αδιάφορο, είχα ακούσει και μερικά tracks χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία και η πρώτη φορά που κοντοστάθηκα ήταν όταν άκουσα την ερμηνεία και την διασκευή «Στο Άδειο μου Πακέτο». Πρόκειται για μια μνημειώδη rock εκτέλεση του λαϊκού κομματιού  η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν ακούστηκε στην συναυλία, εκτός κι αν έκανε encore για τους λιγοστούς φίλους της που είχαν απομείνει στο μαγαζί.
Φυσικά πριν το event φρόντισα να ακούσω τα σιντί της και ιδιαίτερα το τελευταίο (Jet Lag, 2006) σχηματίζοντας μια άποψη που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε στην συναυλία. Η πλειοψηφία των κομματιών της Sunny συνθετικά είναι επιπέδου σχολικού μέταλ συγκροτήματος της δεκαετίας του 1980, στιχουργικά δε....
Anyway, πέραν από την κακή σκηνική παρουσία των κιθαρωδών των Santa Fila (δεν αναφέρομαι στον μπασίστα, πλήκτρα και ειδικά στον ντράμερ), οι Santa Fila είναι μουσικάρες και έχοντας ένα «εργαλείο» σαν αυτό θα περίμενε κανείς να ακούσει άλλα. 

Η Sunny έχει έναν εκτοξευτήρα εννιάιντσων βλημάτων μεγάλου βεληνεκούς (οι εξηγήσεις για όσους δεν έχουν κουβαλήσει πυρομαχικά σε αποθήκες του ελληνικού στρατού) με τον οποίο εκτοξεύει χιονόμπαλες ενώ αντίθετα οι delightful εκτοξεύουν εννιάιντσα βλήματα με τόξο!
‘Ηταν η αποκάλυψη του event! Ξεκίνησαν εντυπωσιακά παράγοντας post punk ήχο που πρώτη φορά άκουγα από ελληνικό σχήμα! Περίπου στη μέση του σετ κινδύνεψαν να μας χάσουν αλλά επανήλθαν με ένα απίστευτο κομμάτι και έπειτα μία έξαλλη διασκευή Depeche mode και ολοκλήρωσαν το σετ με σπουδαία τραγούδια από το παρθενικό CD τους.
Οι delightful δεν είναι alternative rock μπάντα, όπως οι ίδιοι διατείνονται στον διαδικτυακό χώρο τους είναι μία μοντέρνα post punk μπάντα που αποδίδει ηχητικά το punk των ημερών μας και νομίζω ότι στην διαμόρφωση του συγκεκριμένου ηχητικού αποτελέσματος πρέπει να έχουν βάλει το χεράκι τους και οι Dirk Polak και Tejo Bolten που έχουν αναλάβει την παραγωγή του ντεμπούτου cd τους το οποίο βγήκε από την Ολλανδική ανεξάρτητη εταιρεία mutantjasz.
Οι delightful θα μπορούσαν να χωρέσουν στο ίδιο playlist με μπάντες όπως οι Radio 4, Interpol, We Say Party You Say die και άλλα ιερά τεράτα της σύγχρονης postpunk. Αν αποφύγουν και τα χοντροειδή παικτικά λάθη και γίνουν πιο άνετοι πάνω στην σκηνή όλα θα είναι σούπερ. Μπράβο!

Χρήστος Σιδερής

(Sunny Μπαλτζή-Dirk Polak live photo ©  Manolis Daloukas)