Οι Low παίζουν τόσο σιγά που θα τους προσέξεις μόνο αν σταθείς ακίνητος και ακούσεις. Αυτό και μόνο είναι το εισιτήριο για ένα πανέμορφο δισκογραφικό ταξίδι στη μουσική τους. Θα πάρεις αγκαλιά μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που θα έχεις ακούσει ποτέ, θα έρθεις αντιμέτωπος με το σκοτάδι και τη στριφνή πλευρά τους, θα βρεις το ρομαντισμό στις μελωδίες, και την ένταση στις μετρονομημένες επαναλήψεις των ρυθμών τους. 20 χρόνια πίστης σε ο,τι γέννησε η αφοσίωσή τους στην πιο ήρεμη, μισοφωτισμένη πλευρά της indie pop μουσικής, κρύβουν πολλές σπουδαίες στιγμές, τις αναγνωρίζεις όταν καταφέρνουν να σιγήσουν οτιδήποτε ακούγεται τριγύρω. Αν πάλι τους προσπεράσεις, είσαι καταδικασμένος να τους συναντάς σε πολλά από αυτά που αγαπάς ή θα αγαπήσεις. Από τους Felt στους Songs:Ohia και τους Piano Magic. Τόσοι μουσικοί αναφέρουν το συγκρότημα από τη Minesotta στις επιρροές τους, κι αν τους έχουν δει να παίζουν ζωντανά, θα ονειρεύονται να συμβαίνει στη δικιά τους μουσική κάτι από αυτή την ελεγχόμενη μελαγχολική ιεροτελεστία, την κάθε νότα που έχει το χρόνο και την άνεση να ακούγεται και να σβήνει καθαρά και προσεκτικά. Οι Low επιτέλους μας έκαναν την τιμή, και το live τους στο Fuzz συμπλήρωσε υπέροχα ένα μικρό συναυλιακό απωθημένο ετών, ενός συγκροτήματος που όπως κι αν ονομάζεται ο ήχος που υπηρετεί, είναι ένας μικρός μαγικός πυρήνας που ψάχνει κανείς να συναντήσει σε πολλή από τη μου μουσική που ακούει.

Η βραδιά ήταν ντυμένη στο μυαλό μας από τους διακριτικά εκρηκτικούς ήχους των Αμερικανών, αλλά η μουσική των δικών μας Kenny Freq βρήκε το χώρο της. Κιθαριστική pop που μπλέκει τους Beach Boys και την ψυχεδέλεια με τα blues και το pop rock των 90’s, και φυσικά κανένας τέτοιος συνδυασμός δεν εξαντλεί μια περιγραφή για τη μουσική τους. Ωραίος, φροντισμένος ήχος και κομμάτια που θα σε ταλαιπωρήσουν λίγο μέχρι να φανερώσουν την ομορφιά τους. Το μικρό σετ τους βρήκε τον κόσμο από κάτω να παίρνει τη θέση του πίσω από τα τραπεζάκια που είχαν τοποθετηθεί στο Fuzz, και να αρπάζεται από τις ενδιαφέρουσες μουσικές ιδέες του group. Το χειροκρότημα στο τέλος τους άξιζε πέρα για πέρα, αλλά η αντίστροφη μέτρηση που παρουσίαζε ένα ρολόι πίσω από τη σκηνή για την έναρξη των Low, έδειχνε ότι η ροκ ένταση έπρεπε γρήγορα να σβήσει.

Ο δισκογραφικός κόσμος των Low έχει συγκινήσεις, δεν έχει μεταβολές. Το βαρετό από το αριστούργημα είναι συχνά μια εύθραυστη διαφορά, η σταθερότητα τους είναι μαγευτική, όσο είναι και στενάχωρο να αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά να σβήνει σε μακρόσυρτες εκτελέσεις που κρατάνε το συναίσθημα μακριά σου. Ο κάθε φίλος της μουσικής τους συγκλίνει στην προσωπική προτίμησή του ως κάποιους δίσκους για τους ίδιους λόγους για τους οποίους κάποιος άλλος προτιμάει διαφορετικούς. Το να κάνω όμως αυτή τη συζήτηση πριν από μια συναυλία τους, ήταν από μόνο του σπουδαίο. Δε με θυμάμαι ποτέ να συζητάω για τους Low, και το να τους περιμένω να βγουν στη σκηνή δεν αποτέλεσε ποτέ φαντασίωση. Κι όμως τα drums του εναρκτήριου No Comprende, εκτός από το ότι όρισαν το επίπεδο ήχου της βραδιάς, ξεκίνησαν πράγματα που σπάνια συμβαίνουν σε συναυλίες. Την απόλυτη προσοχή και το σεβασμό του κόσμου σε ο,τι ακούγεται. Τη μελαγχολία απαλλαγμένη από οποιαδήποτε τραγικότητα, πόνο και ρομαντισμό χωρίς ήρωες και πρωταγωνιστές, μόνο μουσική και αφαιρετικά projections να σε βυθίζουν σε εικόνες που τελικά είναι οι πρώτες που συναντάς στα άλμπουμ τους χωρίς να τις πολυπροσέχεις. Η συναυλία των Low είναι μια απόλυτα ελεγχόμενη από τους μουσικούς ξενάγηση σε συναισθήματα που νοιώθεις ότι κάποτε ίσως αδίκησες. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις ότι τελικά χωρίζουν ελάχιστα το κατατονικό ντεμπούτο τους το 1994 με το Plastic Cup του 2013, ότι χτίζεται μια ενιαία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα όπου κι αν πατούσαν χρονικά. Κι αν δεν είχα δει τους Arab Strap πριν αρκετά χρόνια να ξεδιπλώνουν μυσταγωγικά το Elephant Shoe, θα έλεγα ότι ήταν η πιο όμορφη «ήσυχη» συναυλία που μας έχει τύχει.

Τα πιο ωραία κομμάτια τους ακούστηκαν σαν μικρά αριστουργήματα, οι αταίριαστες στιγμές φασαρίας που διατάρασσαν που και που την ηρεμία, κυρίως από την κιθάρα και τα πλήκτρα, γιγαντώνονταν σαν εντυπωσιακή κακοφωνία, η φωνή της Mimi Parker και τα ευγενικά χτυπήματά της στα ντραμς ήταν η πιο ταιριαστή προσωποποίηση του ήχου τους. Το Monkey και το Words πήραν τη μορφή αναπάντεχων pop επιτυχιών, το Murderer ήταν η κορυφαία αφιλόξενη στιγμή τους, και το Sunflower του encore ο,τι πιο γλυκό μπορούσαν να βρουν και να μας χαρίσουν για να κλείσει η βραδιά. Ένα σχόλιο συμπαράστασης από τον Sparhawk για τις εκλογές που δεν ήταν αρκετό για να μας προσγειώσει, ένα σπάνια αληθινό χειροκρότημα από 500-600 άτομα,πολλές μικρές μελώδίες στο μυαλό για το υπόλοιπο της νύχτας, και η αίσθηση ότι στη μουσική των Low δεν μπορείς να χάσεις τίποτα, ότι εκεί μπορεί να ανασάνει μαζί με εσένα ο,τι απλό και πρωταρχικό μπορεί να φτιάξει μουσική μαγεία.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

photos: Μιχάλης Λαζαρίδης