Όταν η κλασσική φιγούρα από meccano εμφανίστηκε για πρώτη φορά πάνω απ’τη σκηνή του Gagarin, όλα μπήκαν στη θέση τους. Απρόσωπο, αστείο, ψυχρό, απλό, ανέκφραστο, με το που πήρε τη θέση του δίπλα στη γκιλοτίνα, κατάφερε να με συγκινήσει σχεδόν όσο και ο κύριος που στεκόταν ακριβώς από κάτω. Αυτός πάλι, εκφραστικότατος, δυναμικός, κοιτούσε τους πάντες στα μάτια, πολύ ανθρώπινος και πέρα για πέρα αληθινός. Τι άλλο θα μπορούσε να σε βάλει για τα καλά στο μυστηριώδη κόσμο των Mecano παρά μια τέτοια γοητευτική αντίθεση; Γιατί οι αντιθέσεις ήταν και είναι τα links που συνδέουν τα κομμάτια των Mecano μεταξύ τους. Κι όταν ο Dirk Polak και ο Tejo Bolten μαζί με άλλους 3 μουσικούς ένιωσαν πιο άνετα να μοιραστούν όλο και περισσότερες μαζί μας, η βραδιά έγινε ασύλληπτα δυνατή...

Μετά από ένα αργό, θορυβώδες ξεκίνημα και πολλές εικόνες από έρημα βιομηχανικά τοπία, μια γυναικεία φωνή από μια Ελληνίδα τραγουδίστρια, που δε συγκράτησα το όνομά της, ανέλαβε να μας εισάγει στον νέο ατμοσφαιρικό ήχο του Those revolutionary days. Τα κομμάτια του νέου δίσκου, που κατά τα λεγόμενά τους δεν είναι παρά η φυσική εξέλιξη της μουσικής των Mecano, αποτελούνται από αργούς σκοτεινούς ρυθμούς, βασισμένοι στο αρκετά στο μπάσο του Bolten, με στιγμές που θύμιζαν το παίξιμο του Peter Principle,  και τη βαθειά επιβλητική φωνή του Dirk Polak. Περισσότερες ηλεκτρονικές παρεμβολές απ'ότι μας έχουν συνηθίσει, αλλά ο ήχος της κιθάρα σαν αποκομμένος απ'τη νέα αυτή μουσική πραγματικότητα ερχόταν κατευθείαν απ'το παρελθόν, σαν να γνώριζε ότι όλοι ανυπομονούσαν για το πρώτο πισωγύρισμα, και τους έκλεινε το μάτι.

Μόνο η μουσική μπορεί να κάνει ένα ποίημα σύνθημα, που να το τραγουδάς ή να το φωνάζεις όσο πιο δυνατά γίνεται χωρίς αυτό να χάνει τίποτα απ'το νόημά και την ομορφιά του. Το Untitled, σε μια ρυθμική εκτέλεση, ήταν σαρωτικό. Στίχοι που συνάντησαν τη μοναδική μουσική που θα μπορούσε να τους ντύσει και αξέχαστος ο δυναμισμός της φωνής που άλλαζε ένταση και κάρφωνε τις λέξεις όταν χρειαζόταν. Ε, στο σημείο που μπαίνει το ακορντεόν δεν έχεις πια τι να κάνεις, απλά καθόσουν και κοίταζες.

Άλλα παλιά κομμάτια ακολούθησαν, όπως εκείνοι μας υποσχέθηκαν, μετά το πρώτο encore, καθένα μια τρομερή στιγμή. Meccano, Permanent Revolt, In Stll Life και μια πραγματική έκπληξη, όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες απ'την κιθάρα του Note of a stroll in spring. Το πολυαναμενόμενο Links, ήταν παραλίγο το άξια κορυφαίο κλείσιμο της συναυλίας, αλλά τους τίτλους τέλους τους έβαλε η επιμονή του κόσμου για τελευταίο -τρίτο-  encore και ο ενθουσιασμός των Mecano, που μας πρόσφεραν για άλλη μια φορά το Untitled, αφού προηγουμένως υποσχέθηκαν ότι θα ακούσουμε το Escape the human myth την επόμενη φορά που θα μας επισκεφθούν.

Η μεγάλη  προσέλευση και οι αντιδράσεις του κόσμου και κυρίως ο ενθουσιασμός των μουσικών,  ήταν η απόδειξη πως υπάρχουν λόγοι για ένα live των Mecano στις μέρες μας. Τα 24 χρόνια που μεσολάβησαν περίπου ήταν εκεί, πολλά άλλαξαν σ'αυτό το διάστημα που δεν επιτρέπουν στο παρόν των Mecano να αποκτά τη θρυλική υπόσταση του παρελθόντος. Μα βλέποντας τον Dirk Polak, να εκφράζεται για θέματα που ξέρεις πως ποτέ δεν έπαψαν να τον απασχολούν, σε πιο άμεση γλώσσα και με λιγότερη οργή πλέον, αλλά με πραγματική αγωνία την οποία προσπαθούσε να δει και να μεταδώσει στον κόσμο, δε γίνεται να μη σεβαστείς το καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Και να ανυπομονείς για την επόμενη φορά που τα κομμάτια Μeccano θα έρθουν από κάθε γωνιά του χρόνου και θα φτιάξουν τις πιο δυνατές και συγκινητικές συναισθηματικές μορφές.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Night On Earth, με το ιδιόμορφο μελαγχολικό μίγμα από blues και ήχους που παραπέμπουν στο ύφος των slowcore συγκροτημάτων της δεκαετίας του '90. 15λεπτες συνθέσεις, βγαλμένες από κάποιο νυχτερινό soundtrack, ξεδιπλώνονταν αργά, με τη φωνή της Σοφίας και την α λα Beth Gibbons ερμηνεία της να κυριαρχεί. Το άνοιγμα για τους επερχόμενους Mecano δεν ξέρω κατά πόσο ήταν επιτυχημένο, ο κόσμος άλλωστε δεν έδειξε να συγκινείται ώστε να αφήσει τις φωναχτές συζητήσεις του. Πάντως ήταν μια καλή γνωριμία με ένα group που έχει κάτι να πει, και σίγουρα να προσφέρει ωραίες στιγμές σε κάποιο χώρο με το ανάλογο κοινό.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος 

Φωτογραφίες: Alexx Decode