Μπορεί να πέρασαν μόλις 14 μήνες από την προηγούμενη εμφάνιση των The Men στην Αθήνα, ωστόσο έχουν αλλάξει πολλά για αυτούς από τότε. Δύο νέοι δίσκοι (εκ των οποίων ο πρώτος δικαίως αναγνωρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους του 2012) , μια αξιοσημείωτη στροφή στον ήχο και αρκετά διευρυμένη φήμη σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν αρκετά ώστε να δώσουν νόημα σε μια επανάληψη για όσους τους είχαν απολαύσει, αλλά και να προσελκύσουν εμάς που τους είχαμε χάσει. Έτσι, μετά από ένα σερί συναυλιών από ηχηρά ονόματα του noise/garage/punk χώρου, το ραντεβού δόθηκε ξανά στο ΑΝ Club.
Με τους Έλληνες Rita Mosss να ανοίγουν τη συναυλία, η βραδιά ξεκίνησε μάλλον πληκτικά. Επιθετική, άγρια και νευρώδης μουσική με πολλή φασαρία, από τις περιπτώσεις που μπαίνουν αρκετά ερωτηματικά περί ουσίας και ακόμα περισσότερα περί ταλέντου. Ίσως αλλού να βρήκε αποδέκτες, εγώ προσωπικά κουράστηκα...

Η συνέχεια με τους επίσης  Έλληνες The Social End Products ήταν αρκετά καλύτερη. Το garage που έπαιξαν μου θύμισε κάτι από αυτό του Ty Segall με τα ενδιαφέροντα grooves, τα έξυπνα κιθαριστικά riffs και τις παιχνιδιάρικες εναλλαγές του. Αν τα φωνητικά δεν επαναλαμβάνονταν τόσο από κομμάτι σε κομμάτι, η μουσική τους θα μπορούσε να είναι έως και απολαυστική. Ήταν πάντως μια εμφάνιση που κύλησε ευχάριστα, προθέρμανε με επιτυχία το κοινό και αποδείχθηκε καλή επιλογή ως opening act για τους The Men, λόγω της συνάφειας με τη garage συνιστώσα του ήχου της μπάντας.

Κατά τις 11, μετά από 2 ώρες αναμονής από την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες, οι Αμερικάνοι επιτέλους βγήκαν στη σκηνή. Δυστυχώς, αμέσως έγινε αισθητός ένας κακός ήχος, κάτι που ήλπιζα ότι δε θα συμβεί. Ιδιαίτερα σε συγκροτήματα με τόσο θόρυβο είναι σημαντικό να υπάρχει όσο το δυνατόν καλύτερος ήχος. Ωστόσο, τα μεν φωνητικά των μελών μετά βίας ξεχώριζαν μέσα στις κιθάρες, ούτε κατά διάνοια να διακρίνεις τους στίχους.  Τα δε πλήκτρα δεν ακούστηκαν παρά μόνο σε ελάχιστα κομμάτια. Να βλέπεις τον πληκτρά να δίνει πόνο και να μην ακούς τίποτα. Όσο για τις κιθάρες, κατάφεραν να μου προξενήσουν ελαφρά ζαλάδα, πράγμα που δεν έχω πάθει ποτέ ξανά σε συναυλία.

Δεν ξεκίνησα τυχαία από την περιγραφή του ήχου. Υποψιάζομαι ότι η πλειοψηφία του κοινού είχε την ίδια αίσθηση με μένα, μιας και η εικόνα του δεν είχε καμία σχέση με αυτό που θα περίμενε κανείς από μια συναυλία τέτοιου είδους. Το συγκρότημα μπορεί να είχε απίστευτη ενέργεια, όμως ο κόσμος ήταν σχετικά χλιαρός και κάτι μου λέει ότι ο ήχος συνέβαλε καθοριστικά σε αυτό. Ο χορός, το τραγούδι, το χοροπήδημα, μέχρι και το ξύλο, πρέπει να έχουν κάποιο συναισθηματικό ερέθισμα ως διέγερση, γεγονός δύσκολο να προκύψει όταν το αυτί υποφέρει από τη βαβούρα. Όταν, βέβαια, έπαιξαν το εξαιρετικό Open Your Heart από τον ομώνυμο περσινό τους δίσκο τα πράγματα άρχισαν να θυμίζουν punk συναυλία, κάτι που συνέβη σε 2-3 κομμάτια ακόμα. Στα υπόλοιπα όμως, ο ενθουσιασμός του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και εμού, περιορίστηκε σε μουδιασμένες, μηχανικές παλινδρομήσεις του σώματος και του κεφαλιού, παρακολουθώντας ένα συγκρότημα που κυριολεκτικά τα έδινε όλα.

Πάντως, ιδιαίτερη επικοινωνία με το κοινό μπορεί να μην υπήρξε, αλλά οι Τhe Men ήταν άψογοι επί σκηνής. Έπαιξαν με ένταση και νεύρο, με αποκορύφωμα τις εκρηκτικές κιθάρες. Λακωνικοί, αλλά σεμνοί και ουσιαστικοί. Σε ό,τι αφορά τη setlist, ήταν αρκετά εστιασμένη στο νέο album, όπως ήταν αναμενόμενο, ενώ το περσινό "Open Your Heart" (και καλύτερο album τους κατά την προσωπική μου άποψη) δυστυχώς δεν ακούστηκε όσο θα θέλαμε. Πήραμε, ωστόσο, μια γεύση από όλους τους ήχους με τους οποίους έχει καταπιαστεί το συγκρότημα. Από τους πιο σκληρούς, μέχρι τους τελευταίους, τους πιο soft. Κρίμα μόνο που η διάρκεια του live δεν ξεπέρασε τα 65 λεπτά. Με 4 LP στη δισκογραφία τους (αν μετρήσουμε και το πρώτο που κυκλοφόρησαν πριν υπογράψουν με την Sacred Bones), θα μπορούσαν (και θα μας άρεσε) να παρουσιάσουν κάτι περισσότερο...

Εν ολίγοις, η τελευταία συναυλία του φετινού tour των The Men (ναι, μας πληροφόρησαν οι ίδιοι για αυτό) άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Όσοι μπόρεσαν να παραβλέψουν τα ζητήματα του ήχου και να επικεντρωθούν στο performance, σίγουρα θα ευχαριστήθηκαν τη γεμάτη δυναμική και αυθορμητισμό  μπάντα. Οι πιο ιδιότροποι και απαιτητικοί ελπίζουμε την επόμενη φορά να τους ακούσουμε με καλύτερο ήχο, ώστε να μπορέσουμε να τους απολαύσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό.